Η ιστορία που δημιουργήθηκε με την αποστολή του «μπασκετικού» Παναθηναϊκού και την επιστροφή της με πούλμαν απ’ την Κωνσταντινούπολη σε ταξίδι 17 ωρών ως… ποινή της διοίκησης της ΚΑΕ για τον αποκλεισμό απ’ το Final Four της Euroleague με τρεις ήττες απ’ την Φενέρμπαχτσε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια.
Το ιδιαίτερο γεγονός βρέθηκε στο επίκεντρο αρκετών αθλητικών διεθνών ΜΜΕ, ανθρώπων του μπάσκετ που το σχολίασαν αρνητικά, ενώ έδωσε τροφή για αρκετό πικάρισμα από αντιπάλους των «πρασίνων». Από πλευράς διοικούντων του «τριφυλλιού», βγήκε προς τα έξω πως η απόφαση για ακύρωση των αεροπορικών εισιτηρίων της επιστροφής απ την Κωνσταντινούπολη και επιστροφή με πούλμαν σε ένα ταξίδι… Οδύσσεια για αθλητική ομάδα, δεν συσχετιζόταν τόσο με τον αποκλεισμό, όσο με μήνυμα της ΚΑΕ για την εξωγηπεδική ζωή αρκετών παικτών (υπάρχει η φημολογία για αρκετά ξενύχτια).
Πέραν όμως των όποιων αντιδράσεων προκάλεσε το συμβάν εντός και εκτός Παναθηναϊκού και των αιτιών για να συμβεί αυτό, από το περιστατικό γίνεται ξεκάθαρη μια συγκεκριμένη πτυχή των λογικών (και πρακτικών) που επικρατούν σήμερα στο οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού. Όπου συνδεδεμένος με την επιχειρηματική δράση το κυνήγι της επιτυχίας – και μόνο αυτής – γίνεται αυτοσκοπός και αποτελεί το εφαλτήριο για τα όποια κέρδη του επιχειρηματία και πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στο χώρο. Και όταν η επιτυχία δεν έρχεται με συνέπεια τις απώλειες κερδών, οι παίκτες που έχουν τον ρόλο του… εργαζόμενου στην εταιρεία θα υποστούν τις αντίστοιχες συνέπειες της χασούρας. Πολύ περισσότερο δε στον αθλητισμό, οι ίδιοι οι παίκτες που δεμένοι με αρκετά παχυλά συμβόλαια γίνονται έρμαιο στις προθέσεις αυτού που έχει την λογική «πληρώνω και κάνω ό,τι θέλω» έχοντας φυσικά και την δική τους ατομική ευθύνη της μη αντίδρασης (εξαιτίας και των συμβολαίων) για τα όσα συμβαίνουν.
Οι διακοπές συμβολαίων, η μη καταβολή οφειλομένων, τα πρόστιμα για μια ήττα, μέχρι τις επιστροφές με πούλμαν ή με ταξί είναι μερικές περιπτώσεις που δείχνουν ξεκάθαρα τις λογικές που επικρατούν πίσω απ την απατηλή λάμψη της βιτρίνας στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό. Μάλιστα πολύ πιο σοβαρά γίνονται τα πράγματα σε περίπτωση σοβαρού τραυματισμού ενός παίκτη που σε αρκετές περιπτώσεις (εγχώριες και διεθνείς) έχει μείνει ξεκρέμαστος αφού πλέον δεν μπορεί να κάνει την δουλεία που απαιτούν οι στόχοι της πολυεθνικής και του επιχειρηματία.
Από την άλλη τα όσα συμβαίνουν στον αθλητισμό δεν μπορεί κανείς να τα δει ξεκομμένα απ’ ό,τι συμβαίνει σήμερα γενικότερα στην κοινωνία. Άλλωστε και το ίδιο το οικοδόμημα του αθλητισμού σήμερα είναι φτιαγμένο καθ’ εικόνα και ομοίωση του καπιταλιστικού συστήματος όπου κυριαρχεί το αδυσώπητο κυνήγι για το κέρδος. Τέτοιου είδους περιστατικά τιμωρίας για τη μη επίτευξη του στόχου έχουν την δική τους δυναμική στα μηνύματα που προσπαθούν να περάσουν σε εργαζομένους, νεολαία και λαϊκά στρώματα που αποτελούν και την πλειοψηφία στην μάζα των φιλάθλων και οπαδών για το ποιος έχει το μαχαίρι και το καρπούζι – άρα και τον πλούτο καθώς και το δικαίωμα να κάνει ο,τι θέλει όταν τα συμφέροντά του θίγονται… Και εκείνο που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν και να ξεκαθαρίσουν οι φίλαθλοι, οι εργαζόμενοι, η νεολαία είναι ότι η προτίμηση τους σε κάποιο σύλλογο δεν θα πρέπει να σημαίνει και ταύτιση με τα συμφέροντα ενός επιχειρηματία ή μιας πολυεθνικής που κάνουν τα δικά τους παιχνίδια κέρδους και απλά τους χρειάζονται για την απαραίτητη επίδειξη δύναμης στις ενδοεπιχειρηματικές κόντρες.
