Η ζωή και ο θάνατος. Η ερωτική έλξη και η αγάπη. Η Γη και το σύμπαν. Η γήινη πραγματικότητα και το άγνωστο. Η φύση και η Φυσική. Η γοητεία και των δύο. Η αξία και ομορφιά της δουλειάς στη φύση, αλλά και της ενασχόλησης με την επιστήμη της αστροφυσικής. Φθαρτή ύλη είναι όλα – ο άνθρωπος, η φύση, το σύμπαν. «Αστερισμός», που κάποια στιγμή γεννιέται, «εκρήγνυται» και «χάνεται» είναι και ο άνθρωπος. Με αυτές τις έννοιες, με γραφή υπαινικτική, αλλά με ανεπιτήδευτα καθημερινό και «υπογείως» τρυφερότατο για τον άνθρωπο λόγο, το έργο του νέου Άγγλου δραματουργού Νικ Πέιν «Αστερισμοί» (βραβεία «Χάρολντ Πίντερ» και «Evening Stadard», 2012).
Πρόσωπα του έργου είναι ένας μελισσοκόμος και μια αστροφυσικός. Από μια τυχαία σύμπτωση γνωρίζονται. Η επικοινωνία τους δεν είναι εύκολη, δύσκολα κατανοεί ο καθένας τη «γλώσσα», τη «σφαίρα» δουλειάς του άλλου. Εκείνη είναι φυσικός αλλά αγνοεί τα περί μελισσοκομίας. Εκείνος δεν κατέχει τις γνώσεις της αστροφυσικής επιστήμης. Κι όμως τα δύο ετερώνυμα έλκονται. Ο φύση, η αμοιβαία ερωτική έλξη, η επιθυμία για αλληλοκατανόηση και αλληλοσύμπλευση των δύο «κόσμων» τους νικούν. Με το σμίξιμό τους γεννιέται και η αγάπη – το βαθύτερο αίσθημα. Κι αυτό είναι που προκαλεί στον μελισσοκόμο μεγάλο πόνο και τρόμο -και μόνο ως σκέψη- ότι η αγαπημένη του μπορεί να νικηθεί από τον καρκίνο, όσο κι αν εκείνη, με την υλιστική λογική της Φυσικής επιστήμης, προσπαθεί να τον παρηγορήσει.
Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με τη ρεαλιστική λιτότητα και την υπόκρυφη «ποιητικότητα», ευεργέτησε τη γραφή και το περιεχόμενο του έργου, με τη συμβολή της ρέουσας μετάφρασης (Δημήτρης Κιούσης), της υποβλητικής μουσικής (Σταύρος Γασπαρινάτος), των βιντεοεικόνων (Παντελής Μάκκας), της κινησιολογίας (Αγγελική Στελλάτου), των φωτισμών (Σάκης Μπιρμπίλης). Η σκηνοθετική «ανάγνωση» ευδοκίμησε, πρωτίστως, με τις δύο ερμηνείες. Με την εξαιρετικής απλότητας, αισθαντικότητας και τρυφερότητας ερμηνεία του Μάκη Παπαδημητρίου και με τη φαινομενικά επιστημονικής «ψυχρής λογικής» ερμηνείας της Στεφανίας Γουλιώτη.
