Σε Γενικές Συνελεύσεις στα καταστήματα και τις διευθύνσεις, παίρνοντας αποφάσεις με τις οποίες να απαιτούν από την Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΟΤΟΕ) και τους συλλόγους τους να προχωρήσουν σε απεργιακή κινητοποίηση σε όλο τον κλάδο στις 22/2, καλούν τους εργαζόμενους οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στις Τράπεζες. Σε αυτό το πλαίσιο, σχετική πρόταση έχει καταθέσει, με επιστολή, το «Αγωνιστικό Μέτωπο» (συνδυασμός συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ) στην ΟΤΟΕ, ζητώντας να συγκληθεί άμεσα το Γενικό Συμβούλιο και να πάρει απόφαση για απεργία, ενώ αντίστοιχα καλέσματα στους εργαζόμενους απευθύνουν οι συνδυασμοί «Ενιαία» στην Εθνική Τράπεζα, «Αγωνιστικό Μέτωπο Εργαζομένων» στη Eurobank και ΕΣΑΚ στην Alpha Bank.Τα αιτήματα που προβάλλουν οι ταξικές δυνάμεις είναι: Οχι στις απολύσεις. Διεκδικούμε προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Ενταξη των «νοικιασμένων» συναδέλφων στους οργανισμούς των τραπεζών. Τα επιτεύγματα της ψηφιοποίησης της εργασίας να μετατραπούν σε μείωση του εργάσιμου χρόνου. Κανένα λαϊκό σπίτι στα χέρια τραπεζίτη. Κλαδική και επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση με αυξήσεις στους μισθούς.
Ζήτημα αιχμής αποτελούν οι ήδη προωθούμενοι σχεδιασμοί των διοικήσεων των τραπεζών για νέα μεγάλη μείωση του προσωπικού, που λέγεται ότι θα φτάσει τους 4.000 εργαζόμενους εντός του 2018.
Ηδη Eurobank και Πειραιώς έχουν εξαγγείλει προγράμματα «εθελούσιας εξόδου» για πάνω από 1.500 εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν καταγγελίες τρομοκράτησης εργαζομένων, πως αν δεν δεχτούν την «εθελούσια», οι υπηρεσίες τους θα αποσχιστούν από την τράπεζα και θα δοθούν σε άλλες επιχειρήσεις, γεγονός που οδηγεί από άλλο δρόμο στο ίδιο αποτέλεσμα, στην απόλυσή τους.
Περιγράφοντας αυτήν την κατάσταση, το «Αγωνιστικό Μέτωπο» σημειώνει: «Η «απόσχιση κλάδου» σήμερα στην Πειραιώς, χτες στην Alpha Bank, τα νέα προγράμματα των «εθελούσιων» απολύσεων σήμερα στη Eurobank, αύριο όπως φημολογείται σε ΕΤΕ και στις άλλες τράπεζες, υπηρετούν αυτόν ακριβώς το στόχο: Τη στήριξη του τραπεζικού κεφαλαίου, τη μείωση του «λειτουργικού κόστους» και την κεφαλαιακή τους επάρκεια προκειμένου να διευκολύνονται για να χρηματοδοτούν το μεγάλο βιομηχανικό και εφοπλιστικό κεφάλαιο. Αυτό άλλωστε εξυπηρετούν και οι νόμοι που ψηφίζονται από τις προηγούμενες και τη σημερινή κυβέρνηση».
Η «Ενιαία» στην Εθνική Τράπεζα καλεί τους εργαζόμενους να ξεπεράσουν στην πράξη τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στον κλάδο και στο Σύλλογο Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας, που «προτείνουν ακόμη και τη δημιουργία ταμείων που θα πληρώνουμε από την τσέπη μας για να βοηθήσουμε τους αυριανούς απολυμένους του κλάδου (ταμείο απολύσεων ουσιαστικά). (…) ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ αρνήθηκαν την πρόταση της «Ενιαίας» για έκτακτη συνεδρίαση του ΔΣ προκειμένου να κηρύξουμε απεργία. (…) Να γυρίσουμε την πλάτη στους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ (ΔΑΣ), οι εκπρόσωποι της οποίας δεν έβγαλαν λέξη για το θέμα. Να βγάλουμε συμπεράσματα από τη σιωπή των δυνάμεων της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ΣΥΕΤΕ και στην ΟΤΟΕ, που ούτε μια ανακοίνωση δεν έβγαλαν για να απαιτήσουν και να οργανώσουν την απεργιακή απάντηση του κλάδου».
Τις σοβαρές ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών στην ΟΤΟΕ και στο Σύλλογο αναδεικνύει αντίστοιχα και η ΕΣΑΚ στην Alpha Bank.
Το δε «Αγωνιστικό Μέτωπο Εργαζομένων» στην Eurobank, με αφορμή το πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου που είχε εξαγγείλει η τράπεζα, σημείωνε σε ανακοίνωσή του τα καταστροφικά αποτελέσματα των απολύσεων «που γίνονται και με το καρότο και με το μαστίγιο»: «Αναπαράγεται η λογική του μικρότερου κακού («Πάρε τώρα την εθελούσια γιατί μετά θα έχει λιγότερα», ήταν η μόνιμη προτροπή του Ανθρώπινου Δυναμικού). Μειώνονται οι θέσεις εργασίας με αποτέλεσμα την αύξηση της εντατικοποίησης. Οταν θέλουν να κάνουμε τη δουλειά τους, απογεύματα με απλήρωτες υπερωρίες και ένας τρέχει για τρεις, τότε είμαστε «συνεργάτες». Οταν όμως θέλουν να απαλλαγούν από εμάς, γιατί αυτό επιβάλλουν ο ανταγωνισμός και η αύξηση της κερδοφορίας, τότε είμαστε «κόστος». Ανατρέπονται οι εργασιακές σχέσεις και οι ελαστικές μορφές αντικαθιστούν τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, που ούτε τώρα δεν υπάρχει, με ραγδαίο ρυθμό. Αυτό συνεπάγεται αύξηση της πίεσης στους υπόλοιπους για αποδοχή ακόμα χειρότερων όρων δουλειάς. Οι επιπτώσεις αυτής της πολιτικής έχουν φανεί ήδη και στα ασφαλιστικά μας ταμεία, με τη χειροτέρευση των παροχών».
Και επισημαίνει: «Το δικαίωμα στην εργασία δεν είναι ατομικό δικαίωμα. Είναι συλλογική κατάκτηση των εργαζομένων και δεν μπαίνει σε παζάρια τύπου «να φτιάξουμε καλύτερους όρους και να μεγαλώσουμε το πακέτο». Ακόμα και η προσωπική επιλογή κάποιου να αποχωρήσει, πρέπει να του αφήνει έναν προβληματισμό, τι θα μείνει την επομένη μέρα για αυτόν αλλά και για τη νέα βάρδια των εργαζομένων που έρχεται, δηλαδή τα παιδιά του. (…) Οι εθελούσιες εντάσσονται στην γενικότερη επίθεση που εξαπολύει η εργοδοσία και καλούμε τους συναδέλφους να αντισταθούν στον εργασιακό και ασφαλιστικό μεσαίωνα που αυτές φέρνουν».
