Στις 9 Ιούνη, το Εφετείο της Λάρισας καταδίκασε τρεις συνδικαλιστές σε οκτώ μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή και έναν ακόμα σε φυλάκιση 12 μηνών με τριετή αναστολή, ύστερα από μήνυση που κατέθεσε η διεύθυνση της γαλακτοβιομηχανίας «Ολυμπος» των αδελφών Σαράντη. Για την καταδικαστική απόφαση μιλάει στον «Ριζοσπάστη» ο Πάρις Λιόλιος, εργαζόμενος στην «Ολυμπος», συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ και γγ του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, ο οποίος είναι ανάμεσα στους καταδικασθέντες.
— Με απόφαση της Ομοσπονδίας Γάλακτος – Τροφίμων – Ποτών, πραγματοποιήθηκε στις 4 και 5 Φλεβάρη 2012 απεργία στα εργοστάσια και στις άλλες επιχειρήσεις των αδελφών Σαράντη σε Λάρισα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ροδόπη, ενάντια στην απόφαση της εργοδοσίας να προχωρήσει σε νέα μείωση των μισθών των εργαζομένων, που έφτανε και στο 53%.
Οι εργοδότες, εκμεταλλευόμενοι την ψήφιση του νόμου για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ , δημιούργησαν με παράνομο τρόπο -εκβιάζοντας εργαζόμενους να υπογράψουν και πλαστογραφώντας έγγραφα- την περιβόητη «Ενωση Προσώπων», μέσω της οποίας επέβαλλαν τη μείωση μισθών και την ανατροπή εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Τις ημέρες της απεργίας, για την οποία είχε πάρει απόφαση και η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων της «Ολυμπος», οι απεργοί και μαζί μας άλλοι συνδικαλιστές που ήρθαν για συμπαράσταση, βρισκόμασταν έξω από την πύλη του εργοστασίου «Ολυμπος», για να περιφρουρήσουμε την κινητοποίησή μας.
Η εργοδοσία, προκειμένου να σπάσει την απεργία, κάλεσε και ήρθαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ενώ μετέφερε εργαζόμενους από τα εργοστάσιά της στα Τρίκαλα και στο Βόλο, για να τους χρησιμοποιήσει ως απεργοσπάστες. Ταυτόχρονα, χρησιμοποίησε μπράβους και τραμπούκους κατά των απεργών. Μάλιστα, με εντολή της, νταλίκα που περίμενε να μπει στο εργοστάσιο για να φορτώσει γάλα, κινήθηκε να πέσει πάνω στους συγκεντρωμένους, δημιουργώντας κινδύνους ακόμα και για ανθρώπινες ζωές.
— Ποιο ήταν, λοιπόν, το «αδίκημα» για το οποίο κατηγορηθήκατε;
— Η εργοδοσία, η οποία από τότε που ανακοινώσαμε ότι θα γίνει απεργία ζητούσε από την αστυνομία και τα αρμόδια υπουργεία να παρέμβουν για το τσάκισμά της, υπέβαλε μήνυση -την κοινοποίησε μάλιστα και στον τότε πρωθυπουργό Α. Σαμαρά-, ζητώντας την τιμωρία των συνδικαλιστών, με την κατηγορία ότι, ασκώντας «παράνομη βία» και «συνέργεια στην παράνομη βία», δεν επέτρεπαν στους εργαζόμενους -δηλαδή στους μεταφερόμενους απεργοσπάστες και στους τραμπούκους- να πάνε για δουλειά.
Με την ίδια μήνυση στρεφόταν κατά και του νομικού συμβούλου του Εργατικού Κέντρου και του τότε βουλευτή Λάρισας του ΚΚΕ , που παρευρίσκονταν στην κινητοποίηση. Ομως, οι συνδικαλιστές δεν επιτεθήκαμε σε κανέναν. Το μόνο που κάναμε ήταν να περιφρουρούμε την απεργία, όπως δικαιούμαστε και είχαμε καθήκον.
— Αυτό δεν το έλαβε υπόψη το δικαστήριο;
— Καθόλου. Το Τριμελές Εφετείο Λάρισας υιοθέτησε το κατηγορητήριο που είχε συντάξει η νομική υπηρεσία της εργοδοσίας και προχώρησε στην επιβολή των βαριών ποινών σε βάρος των τεσσάρων συνδικαλιστών -κατά πλειοψηφία, καθώς, προς τιμήν της, μειοψήφησε η πρόεδρος της έδρας κα Πάπαρη-, χωρίς να μπει στον κόπο να στοιχειοθετήσει τις κατηγορίες.
Για να καταδικάσει τον Κ. Καλέτσιο σε 12μηνη φυλάκιση, επικαλέστηκε κάποιο φραστικό επεισόδιο που, τάχα, είχε με διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας, το οποίο, μάλιστα, δεν εργάζεται στο εργοστάσιο της Λάρισας, αλλά σ’ αυτό του Βόλου! Και για να καταδικάσει εμένα και τους συναδέλφους Τσερβούλη και Βλαχόπουλο σε 8μηνη φυλάκιση, αποφάνθηκε ότι συνεργήσαμε στο ανύπαρκτο «έγκλημα» του Καλέτσιου. Μάλιστα, το δικαστήριο αποφάσισε να επιβάλει μεγαλύτερες ποινές από αυτές που είχε προτείνει η εισαγγελέας της έδρας!
Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι δύο δικαστίνες που ψήφισαν υπέρ της ενοχής μας, δεν μίλησαν καθόλου στη διάρκεια της πολύωρης δίκης, δεν έκαναν ούτε μια ερώτηση. Μάλιστα, η μία εξ αυτών (σ.σ. τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας) μετείχε και στη σύνθεση του δικαστηρίου που με δίκασε μαζί με άλλους συνδικαλιστές το 2000, μετά πάλι από μήνυση του Σαράντη, το οποίο μου επέβαλε τότε 7μηνη φυλάκιση, επειδή συμμετείχα στην οργάνωση της απεργίας στο εργοστάσιο ενάντια σε παράνομες απολύσεις.
— Πού πιστεύετε ότι αποσκοπεί όλη αυτή η μεθόδευση;
— Η συγκεκριμένη καταδικαστική απόφαση δείχνει, κατ’ αρχήν, ότι το συγκεκριμένο δικαστήριο τάχθηκε ανοιχτά, απροκάλυπτα και προκλητικά με το «δίκιο» του εργοδότη. Βεβαίως, αυτό δεν είναι ούτε πρωτοφανές, ούτε πρωτόγνωρο, καθώς ξέρουμε ότι στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, η Δικαιοσύνη, όπως και οι άλλοι θεσμοί του κράτους, είναι ταξικά προσανατολισμένη και αναλόγως «δικάζει». Αυτό γίνεται τώρα και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ομως, στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχουν πολλά ζητήματα που γεννούν ερωτηματικά. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαίο το γεγονός ότι οι μηνύσεις που υποβλήθηκαν εναντίον του συγκεκριμένου εργοδότη από την Επιθεώρηση Εργασίας για παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας και από το Συνδικάτο Γάλακτος Λάρισας για την παράνομη συγκρότηση της «Ενωσης Προσώπων», δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.
Η μεν πρώτη «πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων», η δε δεύτερη έφερε τη δικαίωση του εργοδότη, καθώς το δικαστήριο έκρινε ότι έδρασε «νόμιμα».
Δεν μπορούμε, επίσης, να μην παρατηρήσουμε ότι οι αδελφοί Σαράντη άρχισαν αμέσως τον «πόλεμο» ενάντια στους συνδικαλιστές από τα ταξικά σωματεία, από τότε που αγόρασαν τον «Ολυμπο» από την Ενωση Συνεταιρισμών Λάρισας.
Το πρώτο που έκαναν ήταν να διώξουν από την παραγωγική διαδικασία -επειδή δεν μπορούσαν να τους απολύσουν- ολόκληρο το ΔΣ του Συνδικάτου Γάλακτος. Αυτή η «τιμωρία» διατηρείται μέχρι σήμερα για τους τρεις που παραμένουμε στο ΔΣ του Συνδικάτου -οι άλλοι τέσσερις συνταξιοδοτήθηκαν- και ενώ πληρωνόμαστε τους μισθούς μας, μας απαγορεύεται να βρισκόμαστε στους χώρους εργασίας μας, για να μην ερχόμαστε σε επαφή με τους άλλους εργαζόμενους!
Μάλιστα, μετά την απεργία του 2012, η εργοδοσία αποφάσισε να μας «εξορίσει» μακριά από το εργοστάσιο και να μας κλείσει σ’ ένα ειδικό χώρο – φυλάκιο, όπου θα πρέπει να δίνουμε καθημερινά το «παρών» και να περνάμε τις ώρες που διαρκεί η βάρδιά μας…
Στις 20 Μάη έγινε στην Ελευσίνα εκδήλωση των Οργανώσεων Θριασίου – Μεγαρίδας και Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ με θέμα τα εργατικά «ατυχήματα» και την υγεία και ασφάλεια στους χώρους δουλειάς. Ανάμεσα στους ομιλητές της εκδήλωσης ήταν η Εύη Γεωργιάδου, μέλος της Ομάδας Περιβάλλοντος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία ανέφερε σχετικά με το χωροταξικό σχεδιασμό και το ρόλο του αστικού κράτους:
«Βασική πλευρά που αναδεικνύει το ρόλο του αστικού κράτους στη διασφάλιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι ο σημερινός χωροταξικός σχεδιασμός. Ο χωροταξικός σχεδιασμός σχετίζεται με το τι, πότε και πού θα οικοδομηθεί. Αν , για παράδειγμα, σε μια περιοχή θα γίνουν σχολεία, μονάδες Υγείας, αθλητικές και πολιτιστικές εγκαταστάσεις, εγκαταστάσεις αναψυχής, δρόμοι και πλατείες, πάρκινγκ κ.λπ., αν θα κατασκευαστούν απαραίτητα αντιπλημμυρικά έργα και έργα αντισεισμικής θωράκισης ή αν, αντίθετα, θα προταχτούν άλλα έργα.
Με το χωροταξικό σχεδιασμό σχετίζεται το πού θα κατασκευαστεί κάθε υποδομή. Σε ποια περιοχή, τι αποστάσεις θα υπάρχουν. Σε τι απόσταση από τα σπίτια θα βρίσκονται μια σειρά δραστηριότητες επικίνδυνες για την υγεία. Τι αποστάσεις ασφαλείας θα υπάρχουν μεταξύ βιομηχανιών – βιοτεχνιών ή άλλων δραστηριοτήτων, όπως τα βενζινάδικα, από τα σπίτια και τα σχολεία, για αποφυγή ατυχήματος με κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια. Θα υπάρχουν ελεύθεροι χώροι, χώροι πράσινου, για άθληση, αναψυχή ή καταφυγή, για παράδειγμα, σε περίπτωση σεισμού; Θα είναι προσβάσιμη κάθε υποδομή για όλους; `Η θα πληρώνει πανάκριβα ο λαός για να αθληθεί, να ψυχαγωγηθεί, να απολαύσει ένα πολιτιστικό έργο; Πόσο πυκνή θα είναι η δόμηση;
Η κατάσταση την οποία βιώνουμε, επιβεβαιώνει ότι ο σημερινός χωροταξικός σχεδιασμός υπηρετεί τα μονοπώλια και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Η υγεία και η ασφάλεια εργαζομένων και λαού, το περιβάλλον, θυσιάζονται στο βωμό της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου».
