Της Κάλι Καρά
Το 3ο μνημόνιο ξετυλίγεται σταθερά στο δρόμο που έχει χαράξει η ΕΕ, από πολύ πριν, από τα δεξιά και τα αριστερά μνημόνια φέρνοντας πραγματικό ρίγος στις γυναίκες -όχι από την ομορφιά και τη νεότητα του πρωθυπουργού, όπως προεκλογικά ακούστηκε- αλλά για το μέλλον στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα.
«Εξορθολογισμός», «ενιαία κριτήρια», «νέα αρχιτεκτονική» στο Ασφαλιστικό, είναι οι νέες εξυπνάδες που εξυπηρετούν τον στόχο της πλήρους διάλυσης του όποιου κοινωνικού χαρακτήρα έχει απομείνει της Κοινωνικής Ασφάλισης, τις οποίες πλασάρισε στο ΠΑΜΕ ο υπουργός Εργασίας.
Κάτω από το σύνθημα της «βιωσιμότητας» στα προαπαιτούμενα που συνυπέγραψαν δεξιοί και αριστεροί ψάλτες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, περιλαμβάνεται και η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης ακόμη και για τις εργαζόμενες μητέρες που είχαν γλιτώσει από τις προηγούμενες ασφαλιστικές ρυθμίσεις και για τις μητέρες ανηλίκων.
Για τις νέες γυναίκες που κατέχουν την πρωτιά στην ανεργία και στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, στα κάθε λογής προγράμματα προσωρινής απασχόλησης και ανασφάλιστης δουλειάς, η σύνταξη είναι «όνειρο απατηλό».
Η μήτρα όλων αυτών εδράζεται στην αντεργατική-αντιλαική πολιτική της ΕΕ καταγραμμένη σε όλες τις γνωστές συνθήκες, τις υπογεγραμμένες από όλες τις κυβερνήσεις της ΕΕ.
Πέρα από τις μειώσεις στις συντάξεις τους από την αύξηση της εισφοράς του κλάδου υγείας και στις κύριες και στις επικουρικές συντάξεις, ήδη μειώθηκε το ποσό της κατώτερης σύνταξης από τα 486 στα 392,61 ευρώ.
«Στα ψιλά» περνάνε και διάφορες μελέτες της ΕΕ, στις οποίες καταγράφεται ότι ανάμεσα στο 2012 και το 2014 σχεδόν όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ έκαναν «προσαρμογές» ή «αναδιαρθρώσεις» στα συνταξιοδοτικά τους συστήματα, ώστε να προωθηθούν οι τρεις πυλώνες δηλαδή τα επαγγελματικά ταμεία, την ιδιωτική ασφάλιση και στη συρρικνωμένη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, γεγονός που έχει επιφέρει βαριές επιπτώσεις στις συνθήκες διαβίωσης των ηλικιωμένων γυναικών.
Για να νομιμοποιηθούν όλες αυτές οι αντιασφαλιστικές ανατροπές στη συνείδηση των γυναικών, για να μην αντιληφθούν οι γυναίκες της λαϊκής οικογένειας ότι στον καπιταλισμό ήταν, είναι και θα είναι τα πρώτα του θύματα, επικαλούνται ότι οι γυναίκες ζουν περισσότερο (82,4 χρόνια έναντι 76,4 χρόνια), χωρίς να αναφέρουν την ιδιαίτερη επιβάρυνση της υγείας τους από τις συνθήκες δουλειάς, τους κινδύνους για την αναπαραγωγική, τη σωματική και την ψυχική τους υγεία.
Για την κατάργηση της 5ετούς διαφοράς επικαλούνται την ισότητα των φύλων, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι αυτή η πενταετής διαφορά δεν ήταν προνόμιο, αλλά η ελάχιστη αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας, της βιολογικής διαφοράς, η ελάχιστη αναγνώριση των οικογενειακών και κοινωνικών βαρών που το βάρβαρο αυτό σύστημα τις φορτώνει, γλυτώνοντας το κόστος για κοινωνικές υπηρεσίες.
Οι γυναίκες της εργατικής – λαϊκής οικογένειας να μην υποκύψουν στον ισχυρισμό ότι μετά την ψήφο τους «δε δικαιούνται δια να ομιλούν.
Να ξεπεράσουν τα καλέσματα των επιτελείων της άρχουσας τάξης για υπομονή, ανοχή και συναίνεση στην «αριστερή» αντιλαϊκή πολιτική. Το ταξικό εργατικό κίνημα, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα είναι εδώ η μόνη τους ελπίδα για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας.
