Αναιμική η εβδομάδα σε ό,τι αφορά τις πρεμιέρες της. Την Κατρίν Φρο, μια μεγάλη Γαλλίδα ηθοποιό, που σχεδόν πάντα συναντάμε σε δεύτερους ρόλους, αυτήν τη βδομάδα θα την απολαύσουμε σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στην μέτρια ταινία του Ζαβιέ Τζιανόλι «Μαργκερίτ» (Marguerite – 2015) – προβάλλεται στο «Αστορ». Το φιλμ αναφέρεται στη ζωή της πλούσιας και παθιασμένης με την όπερα Αμερικάνας Φλόρανς Φόστερ Τζένκινς (1868 – 1944) που έμεινε στην ιστορία για το τραγικά φάλτσο τραγούδι της – κι ας πίστευε η ίδια ότι διέθετε γάργαρη φωνή που χάριζε ως πολύτιμο δώρο στην καλή κοινωνία που συναναστρεφόταν. Ο σκηνοθέτης, μέσα από μια ελεύθερη απόδοση, κατάφερε να ζωγραφίσει τον πίνακα της εποχής του μεσοπολέμου με τα μπαρόκ ντεκόρ και τον παρισινό δημιουργικό αναβρασμό του σουρεαλισμού και του ντανταϊσμού. (Δείτε εδώ το Trailer)
Για τους νοσταλγούς του Τσάρλι Μπράουν και του Σνούπι – όχι μόνο γι’ αυτούς, αλλά και τους απογόνους τους – προβάλλεται από απόψε μεταγλωττισμένη και σε εκδοχή 3D η αμερικάνικη οικογενειακή ταινία κινουμένων σχεδίων «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν – Πίνατς: Η ταινία» (The Peanuts Movie – 2015), σε σκηνοθεσία Στιβ Μαρτίνο. (Δείτε εδώ το Trailer).
Καλή σας διασκέδαση…
Κριτική: Τζία Γιοβάνη
Η Χιλή και η τραγική της Ιστορία συνιστούν την προνομιούχα κληρονομιά που θρέφει τον κόσμο του σκηνοθέτη Πάμπλο Λαρέν, ο οποίος και με την τελευταία, δύσκολη, ταινία του, επιβεβαιώνεται ως ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια. Το εντυπωσιακό στο σινεμά του Χιλιανού Λαρέν επικεντρώνεται στην ικανότητά του να παρατηρεί τα πράγματα από ένα μη σύνηθες οπτικό σημείο και ταυτόχρονα να είναι στρατευμένος πολιτικά, αλλά και εκλεπτυσμένος σκηνοθέτης, αποφεύγοντας τις κοινοτοπίες της ταινίας «με θέση». Μέσα απ’ αυτήν την ασυνήθιστη προοπτική, ο Λαρέν κάνει σινεμά με τρόπο πολιτικό, χωρίς να πνίγεται στη νοσταλγία ή την παράδοση, με προσέγγιση απόλυτα σύγχρονη. Ετσι, μετά το «ΝΟ» (2012), ταινία πάνω στο δημοψήφισμα της δικτατορίας του Πινοσέτ με πρωταγωνιστή τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, ο Λαρέν, μέσα από την ταινία «Η Μυστική λέσχη» (2015), εστιάζει το άγριο βλέμμα του στην Καθολική Εκκλησία, αναδεικνύοντας τη θαυμαστή ιδιότητα ενός σινεμά που θρέφεται από την πολιτική στράτευση, χωρίς να ακυρώνεται μέσα σ’ αυτήν η καλλιτεχνική της αξία. Αιχμηρός και πικρός ο Λαρέν, αφηγείται την υποκρισία, με την οποία όλα όσα πρέπει να αλλάξουν παραμένουν ως έχουν. Η ταινία που θίγει τις στρεβλώσεις, τη σιωπή και μυστικότητα, θεμελιώδη συστατικά της Καθολικής Εκκλησίας, προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Βερολίνο.
Σε τι αναφέρεται αλήθεια ο τίτλος της ταινίας; Είναι μήπως το οίκημα – φυλακή, στους πρόποδες του χωριού La Boca που βρέχεται από τον Ειρηνικό, με ένοικους 4 εξόριστους ιερωμένους διαφορετικών ηλικιών και μια καλόγρια, όλοι απόβλητοι, όλοι κατηγορούμενοι για παιδοφιλία, στιγματισμένοι για δεκαετίες από το αμάρτημα, όλοι υποχρεωμένοι να ζουν εκεί εν αναμονή της κολάσεως; Τα αμαρτήματά τους φριχτά, προξένησαν σαστιμάρα στην Εκκλησία που προσπάθησε να τα χώσει κάτω από το χαλί. Οι αμαρτωλοί, με τα ολισθηρά βίτσια, είναι ταυτόχρονα θύματα ενός συστήματος που τους εξουσιάζει, τους ταπεινώνει – χωρίς να τους κρίνει δημόσια – και τους απομακρύνει, τους θέτει σε καραντίνα. Κι αυτοί δεν μετανιώνουν για τα πεπραγμένα τους, αλλά ασχολούνται με την εξάσκηση του καθαρόαιμου σκύλου τους που τους φέρνει λεφτά από τις τοπικές κούρσες σκύλων. Στην ιστορία, υπάρχει κι ένα πραγματικό θύμα – περιφερόμενος καθρέφτης των αμαρτημάτων των ιερωμένων – ένας άνδρας που τρελάθηκε από τη σεξουαλική κακοποίηση που έφηβος υπέστη από έναν παπά, τον πιο κοντινό του άνθρωπο. Μήπως η καινούργια Εκκλησία που εμφανίζεται στο πρόσωπο ενός αυστηρού και αμείλικτου Ιησουίτη, που ερευνώντας, αναδομεί τις σχέσεις εξουσίας και ισορροπίας, είναι διαφορετική; Αλλά και αυτός, με «πεφωτισμένη» ανάκριση παλαιάς λογικής, κρύβει το κεφάλι στην άμμο διατηρώντας τη σιωπή… σ’ αυτό το σημείο ξεκινά μια ένταση με διαστάσεις και τόνους θρίλερ… Ο Λαρέν, χρησιμοποιώντας ειρωνεία στα όρια του σαδισμού μακριά από κάθε αμοραλισμό, γελοιοποιεί ουσιαστικά αυτόν που ήρθε να κρίνει και να τιμωρήσει. Αυτός αμαρτάνει περισσότερο από όποιον άλλον.
Αμείλικτη, ειρωνική και νεφελώδης η αφήγηση παίζει με το φως και τη σκιά κατά τρόπο που αυτά τα στοιχεία να συνυπάρχουν και το ένα να διεισδύει στο άλλο. «Η Μυστική λέσχη» παραπέμπει σε μια συνολική αντίληψη του Καθολικισμού που αυτορρυθμίζεται, χωρίς να δέχεται εσωτερικές παρεμβάσεις. Ας πάρουμε την πορεία της ανάκρισης, μιας ψευδαίσθησης ανάκρισης που δεν ψάχνει τη λύση, αλλά το ξεπέρασμα του προβλήματος με διαφορετικές μορφές, οι οποίες προσβλέπουν στη δημιουργία νέας ισορροπίας και νέας στατικότητας.
Με τους: Ρομπέρτο Φαρίας, Αντόνια Ζέγκερς, Αλφρέντο Κάστρο, κ.ά.
Παραγωγή: Χιλή (2015)
Αναγνωρίσιμα βρετανικό γκανγκστερικό φιλμ τοποθετημένο στις αρχές της δεκαετίας του ’60, βασισμένο σε θραύσμα βιογραφίας των πανομοιότυπων δίδυμων αδελφών Ρόνι και Ρέτζι Κράι, με σημαντικούς τόνους «λαβ στόρι» και έντονο εγγλέζικο χιούμορ. Ο ηθοποιός Τομ Χάρντι υποδύεται – με ανάμεικτο αποτέλεσμα – αμφότερους τους αδελφούς Κράι, που γεννήθηκαν το 1933 στο λαϊκό Ιστ Εντ, μεγάλωσαν στους δρόμους του Λονδίνου κι εξελίχθηκαν σε αδίστακτους μαφιόζους, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων στο καθωσπρέπει Γουέστ Εντ, με κοινωνική και πολιτική επιρροή. Οι Κράι ως γκάνγκστερς κατάφεραν να χτίσουν ένα θρύλο, απέτυχαν όμως να οικοδομήσουν μια «αυτοκρατορία». Η ταινία «Δίδυμοι θρύλοι» συνιστά διασκευή για τον κινηματογράφο του βιβλίου «The Profession of Violence: The Rise and Fall of the Kray Twins» του συγγραφέα Τζον Πίρσον, για την άνοδο και πτώση, όπως και τη σχέση ανάμεσα στους δίδυμους Κράι, σχέση που ναι μεν τους ενώνει αλλά και διαγράφει την ανατριχιαστική τους καριέρα μέχρι την ισόβια κάθειρξή τους το 1969.
Η ταινία – θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και θρίλερ – βγαίνει σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αμερικανού Μπράιαν Χέλγκελαντ, που συνεπαρμένος από την ίντριγκα των διδύμων, επικεντρώνει τη σκηνοθεσία του στις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στους δύο αδελφούς που ξεκίνησαν την καριέρα τους ως μποξέρ και κατέληξαν σεβάσμιοι – σχεδόν – επιχειρηματίες, ιδιοκτήτες καζίνο και νυχτερινών κέντρων…
Ο ανοιχτά ομοφυλόφιλος Ρόνι, με σοβαρή ψυχοπάθεια και μανιακούς εραστές, επιδεικνύει καταστροφική συμπεριφορά που ο προσγειωμένος Ρέτζι, με τη συμβιωτική σχέση που τον συνδέει με τον δίδυμό του, δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει, χωρίς να τον καταστρέψει… Η λεπτοκαμωμένη Εμιλι Μπράουνινγκ, στο ρόλο της εύθραυστης και αιώνια ερωτευμένης με τον Ρέτζι, Φράνσις, μπορεί να μη συμπαθεί το «μάτσο» αλλά υπομένει συνδυάζοντας την αμφισβήτηση με την απελπισία, στην αδιέξοδη σχέση με τον Ρέτζι για 4 περίπου χρόνια… Η Φράνσις, ως μυθοπλαστικός χαρακτήρας, γυρίζει γύρω από τον κορμό των γεγονότων, με αποτέλεσμα η τραγωδία της να μη μοιάζει ενσωματωμένη οργανικά στην ιστορία… Ο Τομ Χάρντι κατορθώνει μια ισορροπημένη εμφάνιση. Βέβαια, η ερμηνεία του ως Ρέτζι είναι σαφώς ανώτερη από εκείνη ως Ρόνι, μια που η πληθώρα των τικ και των παραδοξοτήτων αυτού του σκηνικού χαρακτήρα, τον σπρώχνουν σε εκτροχιασμό προς την πλευρά της καρικατούρας. Εν ολίγοις, πρόκειται για επιδέξια γυρισμένο μελαγχολικό θρίλερ, για φροντισμένη σε κάθε της λεπτομέρεια και καλοπαιγμένη ταινία, ίσως χωρίς λόγο ύπαρξης…
Με τους: Τομ Χάρντι, Εμιλι Μπράουνινγκ, Τάρον Εγκερτον, κ.ά.
Παραγωγή: Μ. Βρετανία (2015)
Το 1952 ξεκινά με το παρεξηγημένο αριστούργημα «Umberto D» (1952) του Βιτόριο Ντε Σίκα που κατηγορήθηκε για κοινωνικό μελόδραμα και κλείνει με το αντίστοιχα «καταραμένο» φιλμ «Ευρώπη ’51», του πιο προικισμένου και πολυσυζητημένου Ιταλού κινηματογραφιστή Ρομπέρτο Ροσελίνι. Ταινία – πρόδρομος έργων που αργότερα θα χαρακτηριστούν «αρθρώσεις ποιητικής» διεθνών καινοτόμων κινηματογραφιστών, ως περιεχόμενο όσο και ως κινηματογραφική «γλώσσα». Ο Ροσελίνι εδώ κατηγορήθηκε για συγκεχυμένη ιδεολογία. Η κριτική της εποχής ξεγελάστηκε ξανά από τη μορφή και τη στιλιστική που ντύνουν νοηματικά το περιεχόμενο, προσδίδοντας αισθητική αξιοπρέπεια. Ακρίβεια περιβάλλοντος και εσωστρεφή ανάλυση χαρακτήρων διαθέτει η ταινία. Βάζοντας δε στην άκρη την αφηγηματική της δομή, παίρνουμε τα γεγονότα απλά σαν δικαιολογία για την πορεία της ιστορίας μιας ταινίας που, όπως πολλές του Ροσελίνι, χαρακτηρίζονται από χαοτικά, διακοπτόμενα γυρίσματα, ενώ η τελική διαμόρφωση του σεναρίου πήρε 16 ολόκληρους μήνες. Η «Ευρώπη ’51» αναφέρεται σε μια Αμερικάνα με εγγλέζικες καταβολές που ζει 4 χρόνια τώρα στη Ρώμη με σύζυγο και γιο, λόγω του αμερικανικού μακαρθισμού και αντικομμουνισμού του 1950-’53. Πρόκειται για ζεύγος αστών, με έντονη κοσμική ζωή και καθόλου χρόνο να ασχοληθούν με το 12χρονο γιο τους, που απογοητευμένος βάζει τέλος στη ζωή του. Τεράστιο σοκ για τους γονείς, ψηλό το τείχος που ορθώνεται ανάμεσά τους. Η μητέρα, για να εξιλεωθεί και να γεμίσει το βαρύ κενό, αφιερώνεται σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη.
Παθιασμένος παρατηρητής – και όχι μόνο – της εποχής του ο Ροσελίνι, ενώ προγενέστερα αντλούσε λύσεις από την ίδια την πραγματικότητα, τώρα προτείνει καθαρά τη λύση εν είδει διλήμματος στους χαρακτήρες της μυθοπλασίας, που κινούνται σε σκηνογραφία ασκητική, χωρίς αντι-ρεαλιστικά στολίδια. Ετσι συντελείται μια αναίρεση της χρήσης της θεαματικότητας στο σινεμά που, ευρισκόμενο αντιμέτωπο με κρίση, παρέμενε στη ρητορική και τις δραματουργικές αρχιτεκτονικές των νεορεαλιστικών αριστουργημάτων. Ο πόλεμος τώρα τελείωσε κι η αστική τάξη γύρισε στη θέση της, με τα προνόμιά της. Τι εστί, όμως, αστική τάξη αν όχι αδιαφορία, ημιμάθεια και πνευματική μιζέρια; Αυτό διακηρύσσει ο Ροσελίνι με τόλμη, με το βλέμμα σ’ έναν κόσμο κλειστό, δύσκολο, δύσπιστο και αγενή…
Με τους: Ινγκριντ Μπέργκμαν, Αλεξάντερ Νοξ, Ετορε Τζιανίνι κ.ά.
Παραγωγή: Ιταλία (1952)
