Eκδήλωση διοργάνωσαν την Κυριακή 8 Νοέμβρη το πρωί το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας μαζί με τη θεατρική ομάδα Στεκιού Εργαζομένων και Νεολαίας Πατησίων – Κυψέλης στον κινηματογράφο «STUDIO», στην Αθήνα.
Η εκδήλωση έγινε με αφορμή τα τέσσερα χρόνια από την έναρξη του ηρωικού αγώνα των Χαλυβουργών. Στην εκδήλωση μίλησε ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας Ελλάδας, ενώ ακολούθησε και θεατρική παράσταση με θέμα τη δίκη των Χαλυβουργών.
Η ομιλία του Σωτήρη Πουλικόγιαννη:
«Φίλες και φίλοι,
Η σημερινή μας εκδήλωση πραγματοποιείται με αφορμή τη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από την έναρξη του ηρωικού αγώνα της Χαλυβουργίας. Σκοπός μας είναι η επαναφορά στο νου των βασικών συμπερασμάτων, αλλά και η πλούσια πείρα που έχουμε αποκομίσει αυτά τα χρόνια από τις εξελίξεις στον κλάδο, ώστε να αξιοποιηθούν ως πολύτιμα ιδεολογικά εργαλεία στην προσπάθεια που κάνουμε για την ανασύνταξη του κινήματος.
Οι Χαλυβουργοί έδωσαν στην εργατική τάξη ένα υπόδειγμα θάρρους και υπερηφάνειας. Συγκρούστηκαν με τις θεωρίες του συμβιβασμού, της μοιρολατρίας, της αναποτελεσματικότητας, με τους μηχανισμούς του κράτους και της εργοδοσίας, με την κυβέρνηση. Η πείρα του αγώνα τους είναι σημαντική, βοηθάει να γίνουν περισσότερα βήματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην ισχυροποίηση των συνδικάτων, στην αλλαγή των συσχετισμών.
Το πρώτο που μπορούμε να πούμε και το οποίο αποκτάει ιδιαίτερη σημασία σήμερα, που όπως έχουμε εκτιμήσει το κίνημα βρίσκεται σε προσωρινή υποχώρηση, είναι ότι όσο δύσκολη και αν είναι η κατάσταση σε ένα χώρο δουλειάς, κλάδο ή γενικότερα, δεν πρέπει να τα παρατάμε, να το «βάζουμε κάτω», επειδή προς το παρόν δεν μας ακολουθεί η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου.
Στη Χαλυβουργία κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το τι θα επακολουθούσε ακόμη και λίγες μέρες πριν, δεν υπήρχαν ορατά σημάδια ότι μπορούσε να αναπτυχθεί ένας τέτοιος μεγάλος αγώνας και όμως έγινε. Κανένας απεργός όταν ξεκίνησε η απεργία δεν πίστευε ότι μπορεί να πάει τόσο μακριά και όμως πήγε. Κανένας απεργός δεν πίστευε ότι έκρυβε μέσα του τόση δύναμη και όμως τη βρήκε. Κανείς δεν περίμενε ότι θα δημιουργηθεί τέτοιο κύμα αλληλεγγύης και όμως δημιουργήθηκε.
Είναι αυτό που πολύ συχνά λέμε όσον αφορά την κατάσταση στο κίνημα σήμερα, δηλαδή ότι μπορεί να υπάρξει απότομη άνοδος των διαθέσεων εκεί που κανείς δεν το περιμένει. Δεν πρέπει να κάνουμε πίσω, να χαλαρώνουμε ή να τα παρατάμε στις μεγάλες δυσκολίες που συναντάμε. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά ποια θα είναι η αφορμή σε κάθε χώρο δουλειάς, κλάδο η γενικότερα, που θα ξεχειλίσει το ποτήρι, που θα ανάψει φωτιά. Εμείς οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι.
Αυτό το ξέρει από την ίδια της την πείρα, πολύ καλά η αστική τάξη και γι’ αυτό δεν επαναπαύεται ούτε στιγμή από το πεσμένο κλίμα που υπάρχει σήμερα.
Είναι δεκάδες τα άρθρα και οι παρεμβάσεις που καθημερινά εφιστούν την προσοχή για τον κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων και πώς θα τον αποτρέψουν. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μιλάει και αυτή για τον «κίνδυνο διατάραξης της κοινωνικής συνοχής» και ζητάει την στήριξη από ΕΕ – ΣΕΒ και λοιπούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ως η μόνη δύναμη που μπορεί να την διασφαλίσει. Οι καπιταλιστές, τα επιτελεία τους, τα κόμματά τους μιλούν για καπιταλιστική ανάπτυξη και πολιτική σταθερότητα. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα όφελος ούτε από το ένα ούτε από το άλλο. Θέλουν σταθερότητα για να περάσουν όλα τα αντεργατικά μέτρα. Το ταξικό κίνημα με την παρέμβασή του πρέπει να δυσκολεύει τη «σταθερότητα» του αστικού πολιτικού συστήματος, την ικανότητα του συστήματος να βρίσκει εναλλακτικές λύσεις. Είναι ενιαίο καθήκον να μην υποταχθεί η εργατική τάξη στον ισχυρισμό της κυβέρνησης ότι έδωσε τη συναίνεσή της για την εφαρμογή των μέτρων.
Όλοι τους γνωρίζουν ότι οι σημερινοί φοβισμένοι δεν θα είναι για πάντα φοβισμένοι.
Εμείς από την άλλη, πρέπει να «σπέρνουμε» συνεχώς, χωρίς το άγχος του άμεσου αποτελέσματος, με σιγουριά ότι αυτό θα έρθει «στην ώρα του». Στη Χαλυβουργία υπήρξε τέτοια αθόρυβη δουλειά που καλλιεργούσε τις αξίες του αγώνα, του μίσους και της αδιαλλαξίας με την εργοδοσία, του μίσους με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ότι ο μόνος δρόμος που έχει να ακολουθήσει κάθε εργάτης για να διεκδικήσει το δίκιο του για να αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται ή για να παλέψει για την ζωή που του αξίζει, είναι ο δρόμος του αγώνα. Υπήρχε εμμονή, επιμονή, προετοιμασία και ετοιμότητα.
Σε αυτήν τη βάση διαμορφώθηκε ένας πυρήνας εργατών γύρω από το ΠΑΜΕ, που στην κατάλληλη στιγμή μπήκε μπροστά και τράβηξε και τους υπόλοιπους.
Αυτός πρέπει να είναι κι ο στόχος ο δικός μας καθημερινά σε κάθε χώρο δουλειάς σε κάθε μεγάλο εργοστάσιο. Ένας πυρήνας πρωτοπόρων εργατών στο πλευρό των ταξικών δυνάμεων, έτοιμοι να τραβήξουν τα πράγματα μπροστά όταν έρθει η ώρα…
Αυτό γιατί είναι αυτή η ίδια η πείρα που διδάσκει ότι πραγματικές απεργίες και μεγάλοι αγώνες γίνονται μόνο όταν υπάρχουν αγωνιστικές διαθέσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Όταν οι ίδιοι το αποφασίσουν και συμμετέχουν ενεργά στον σχεδιασμό και στην πάλη για την επιτυχία τους. Καμιά μαγική ή επαναστατική δύναμη δεν μπορεί να επιβάλει τους αγώνες από έξω, ούτε αυτοί μπορούν να γίνουν δια αντιπροσώπου, με τους εργαζόμενους απόντες ή απλά παρατηρητές.
Αυτό έχει μεγάλη σημασία να κατανοηθεί από όλους μας γιατί δεν είναι λίγοι φίλοι σε εισαγωγικά η εχθροί που προσπαθούν να δημιουργούν μπερδέματα και συγχύσεις. Πολλές φορές κατηγορούν το ΠΑΜΕ και τα Συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, ότι αυτά φταίνε που δεν κινητοποιούνται οι εργαζόμενοι.
Άλλες φορές ότι φταίει για τη μικρή συμμετοχή η γραμμή μας που δεν πείθει, δεν συσπειρώνει, γιατί είναι σεχταριστική. Άλλες φορές μας κατηγορούν επειδή γίνονται κινητοποιήσεις και γι’ αυτό φεύγουν οι δουλειές, κλείνουν τα εργοστάσια.
Εδώ μπορούμε να θυμηθούμε την μεγάλη προσπάθεια που έγινε από τις ταξικές δυνάμεις να μπουν στον αγώνα και οι εργαζόμενοι του Χαλυβουργείου του Βόλου, όπως και οι εργαζόμενοι από άλλες Χαλυβουργίες. Αυτοί όμως δεν μπήκαν. Πώς γίνεται στη Χαλυβουργία η γραμμή μας να πείθει και δίπλα στη Χαλυβουργική να μην πείθει; Πώς γίνεται στο Χαλυβουργείο του Ασπροπύργου να συσπειρώνει και να μην συσπειρώνει στο Χαλυβουργείο του Βόλου;
Επομένως, όσο και να το επιθυμούμε εμείς, όσο καλά και αν οργανωθεί η απαραίτητη δουλειά απ’ έξω, αν από μέσα δεν υπάρχει διάθεση, αγωνιστικό κλίμα, θέληση και απόφαση από τους ίδιους τους εργάτες για αγώνα, τέτοιοι αγώνες δεν μπορούν να γίνουν, δεν επιβάλλονται. Δεν πυροδοτούνται από τα πάνω με μεγάλες κορώνες και θεατρικές παραστάσεις.
Βέβαια σ’ αυτό το σημείο κι αφού έχει πλέον κυλήσει και πολύ νερό στο αυλάκι… μπορούμε να φανταστούμε ποια θα ήταν η εξέλιξη και για τους ίδιους τους Χαλυβουργούς του Ασπρόπυργου και για όλους τους εργαζόμενους συνολικότερα, αν είχε γίνει πραγματικότητα το σύνθημα μας, «όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία». Ένα σύνθημα που παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ ιδιαίτερα στις συνθήκες της σημερινής υποχώρησης του κινήματος.
Όπως σήμερα μπορούμε να δούμε τι κέρδισαν οι εργαζόμενοι σε μεγάλους χώρους που επέλεξαν να ακολουθήσουν την γραμμή του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας με τα αφεντικά, που καλλιεργούσαν και καλλιεργούν με συνέπεια σε ΓΣΕΕ και ΠΟΕΜ οι πλειοψηφίες του παλιού και νέου εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού. Με ιδεολογήματα του στιλ οι απεργίες και οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια και βασικό τους σύνθημα να μην το κάνουμε εδώ Χαλυβουργία, καλούσαν τους εργαζόμενους σε μια σειρά χώρους να δεχθούν τις απαιτήσεις των βιομηχάνων.
– Στην Χαλυβουργική πρώτα δέχθηκαν απολύσεις, μετά μειώσεις που έφθαναν στο 50%, μετά πάλι απολύσεις και σήμερα είναι, όλοι όσοι απέμειναν, σε διαθεσιμότητα, με τον εργοδότη να σκέφτεται το κλείσιμο του εργοστασίου.
– Στην Χαλυβουργία του Βόλου ο Μάνεσης, αφού τους χρησιμοποίησε για να υπονομεύσει τον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών του Ασπρόπυργου, στη συνέχεια ήρθε και η σειρά τους. Η μια μείωση ακολουθεί την άλλη και στη συνέχεια διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία. Οι ταξικές δυνάμεις στην Μαγνησία με μπροστάρη το Συνδικάτο Μετάλλου Μαγνησίας ποτέ δεν έπαψαν να παρεμβαίνουν στο εργοστάσιο του Βόλου, καλώντας τους εργαζόμενους να βγάλουν συμπεράσματα από την πείρα τους κι από τη στάση τους. Τους τελευταίους μήνες που η επίθεση από τον εργοδότη έχει ενταθεί, εργάτες μαζικά πιέζοντας και παρακάμπτοντας το επιχειρησιακό σωματείο απευθύνθηκαν στο κλαδικό και προχώρησαν σε επιτυχείς -με καθολική συμμετοχή- κινητοποιήσεις, στάσεις εργασίας και απεργίες.
– Στα Ναυπηγεία Ελευσίνας οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι για μήνες και για μήνες, με το λουκέτο να είναι σοβαρό ενδεχόμενο. Αναγκάστηκαν δυο φορές με πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζομένων σε απεργία διαρκείας για να διεκδικήσουν μέρος των δεδουλευμένων τους, με την πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) να μην εγκρίνει και να υπονομεύει τις κινητοποιήσεις.
– Στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά οι εργαζόμενοι έχουν ξεγράψει στην ουσία μισθούς δυόμισι ετών και δέχθηκαν να δουλεύουν για την αποπεράτωση των υποβρυχίων, με μειώσεις μισθών μέχρι και 40%, ενώ τώρα που τα υποβρύχια τελειώνουν αντιμετωπίζουν το φάσμα της απόλυσης.
– Στο Χαλυβουργείο της «Hellenic Steel» στη Θεσσαλονίκη τα ίδια, οι εργαζόμενοι έκαναν την μια υποχώρηση μετά την άλλη για να σώσουν το εργοστάσιο που τελικά όμως έκλεισε.
Συμπέρασμα: Τα λουκέτα στις επιχειρήσεις είναι αποτέλεσμα της ίδιας της λειτουργίας του καπιταλισμού, όπου η οικονομία οργανώνεται με κριτήριο το κέρδος και όχι τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.
Δεν θα μπορούσε όμως να γίνει τόσο καλά η δουλειά των βιομηχάνων αν δεν είχαν στήριγμά τους και όπλο τους τον προδοτικό ρόλο των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και ΠΟΕΜ.
Η ΠΟΕΜ πχ. για εννιά μήνες που απεργούσαν οι Χαλυβουργοί σφύριζε αδιάφορα και όταν κάτω από την πίεση αναγκάστηκε να συμμετέχει σε ορισμένες τρίωρες στάσεις, προσπάθησε μέσω της συμμετοχής όχι να στηρίξει, αλλά να σπάσει την απεργία, λέγοντας ότι είναι «τυφλή βία».
Η ΓΣΕΕ από την άλλη δεν πέρασε ούτε απ έξω, καθ όλη την διάρκεια της εννεάμηνης μάχης ούτε καν για τα μάτια του κόσμου.
Όλο το προηγούμενο διάστημα έως και σήμερα αυτές οι δυνάμεις πλήρως ταυτισμένες με τους βιομηχάνους του κλάδου, καλούν σε αγώνα για φθηνή Ενέργεια, για να σωθούν δήθεν τα εργοστάσια. Πώς θα σωθεί όμως η Χαλυβουργία στη χώρα μας, όταν η ΕΕ κλείνει την αμυντική και τη ναυπηγική βιομηχανία, όταν η κρίση έχει βουλιάξει τον κατασκευαστικό κλάδο; Ποιος κλείνει τελικά τα εργοστάσια; Οι απεργίες, οι αγώνες των εργαζομένων και οι κατακτήσεις μας; Ή ο λυσσαλέος ανταγωνισμός των μονοπωλίων και το κυνήγι για την εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού κέρδους, το οποίο όταν δεν εξασφαλίζουν, το πατσίζουν πετώντας εμάς και τις οικογένειές μας σαν στυμμένες λεμονόκουπες στα αζήτητα!
Υπονομεύουν τα συμφέροντα των εργαζομένων, ακόμα και όταν εξαγγέλλουν κινητοποιήσεις, αφού καλούν τους μεταλλεργάτες να στρατευθούν όχι κάτω από τα δικά τους αιτήματα, με βάση τις δικές τους ανάγκες, αλλά κάτω από τις απαιτήσεις των βιομηχάνων και των κερδών τους. Καλούν σε στήριξη (εδώ δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα) των βιομηχάνων (Χαλυβουργίες – Αλουμίνια) με φθηνή Ενέργεια.
Δηλαδή, καλούν να παλέψουν οι χιλιάδες μεταλλεργάτες, που δεν θα έχουν φέτος να αγοράσουν πετρέλαιο θέρμανσης να ζεστάνουν τα παιδιά τους ή που ζουν με κομμένο ρεύμα, όχι για να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης της οικογένειάς τους, αλλά για να έχουν οι βιομήχανοι φθηνό ρεύμα. Τώρα που η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση πρόκειται να τους επιδοτήσει με φθηνή ενέργεια, τι κερδίζουν οι εργαζόμενοι που απολύθηκαν από αυτές τις βιομηχανίες, οι υπόλοιποι που έχουν δει τα εισοδήματα τους να εξανεμίζονται, ή ο λαός γενικότερα που θα πρέπει να πληρώνει το ρεύμα του σπιτιού του ακριβότερα…
Χρησιμοποιούν το όπλο της απεργίας πότε για να εκτονώσουν και πότε να ενσωματώσουν διαθέσεις. Εκφυλίζουν την έννοια της απεργίας με μαϊμούδες απεργίες.
Γίνεται κατανοητό λοιπόν από την συγκεντρωμένη πείρα ότι αν θέλουμε να μιλάμε πραγματικά για ανασύνταξη του κινήματος, είναι όρος απαράβατος η αλλαγή συσχετισμών υπέρ των ταξικών δυνάμεων και η απομόνωση των ξεπουλημένων εργατοπατέρων που δρουν σαν την πέμπτη φάλαγγα στα σπλάχνα της εργατικής τάξης.
Ας αναλογιστούμε τι δυνατότητες θα υπήρχαν αν την περίοδο της εννεάμηνης απεργίας οι ταξικές δυνάμεις ήταν πλειοψηφία στην Ομοσπονδία Μετάλλου, στις υπόλοιπες Χαλυβουργίες, στα Ναυπηγεία και σε μια σειρά άλλους χώρους και μεγάλα εργοστάσια με τους εργάτες οργανωμένους και αποφασισμένους να παλέψουν με ενότητα, με ταξικό κριτήριο και με βάση τα γενικά συμφέροντα των εργαζομένων…
Είναι επίσης χαρακτηριστικό το συμπέρασμα που βγάλαμε από τον αγώνα στην Χαλυβουργία του Ασπροπύργου, οπού αναδείχτηκε πόσο μεγάλη αξία έχει το ΔΣ του Σωματείου και κάθε μέλος του να έχουν κύρος στον χώρο δουλειάς τους, να τους σέβονται και να τους εμπιστεύονται οι εργάτες. Αυτό είναι κάτι που δεν εξασφαλίζεται με λόγια, αλλά καθημερινά μέσα από την πράξη. Η καθημερινή μας δράση στο χώρο δουλειάς, η αδιάλλακτη στάση μας απέναντι στην εργοδοσία, η ταύτιση λόγων και έργων, το να «είμαστε ένα με τους εργάτες», μετράνε και υπολογίζονται πολύ.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα, το οποίο αναδείχτηκε στον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών είναι το πόσο μεγάλο όπλο είναι η εργατική αλληλεγγύη, όχι μόνο για τη θετική έκβαση μιας μάχης, αλλά και για τη διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης συνολικότερα. Σήμερα γύρω από αυτό το ζήτημα γίνεται μεγάλη ιδεολογική και πολιτική διαπάλη, μεγάλο φαγοπότι από διάφορα δίκτυα αλληλεγγύης, εκκλησία, ΜΚΟ και επιχειρήσεις. Η αλληλεγγύη χρησιμοποιείται από την αστική τάξη ως μέσο χειραγώγησης και ενσωμάτωσης των θυμάτων της, που την έχουν ανάγκη. Η πείρα της Χαλυβουργίας είναι η καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά, στις διάφορες φιλανθρωπίες των καλοταϊσμένων προς τους πεινασμένους.
Το «ένας για όλους και όλοι για έναν» πρέπει να είναι βασικό στοιχείο της δουλειάς μας. Κάθε χώρος που βγαίνει στον αγώνα χρειάζεται από πριν να παίρνει μέτρα ώστε να εξασφαλίζει την αλληλεγγύη των υπόλοιπων εργαζομένων. Αυτό χρειάζεται οργάνωση, σχέδιο, κλιμάκωση, δεν φτάνει η αυθόρμητη συμμετοχή όσο μεγάλη και αν είναι. Η ταξική, αγωνιστική αλληλεγγύη βέβαια που δεν περιορίζεται μόνο στους χώρους και στις περιόδους τέτοιων αγωνιστικών κινητοποιήσεων αλλά βρίσκει καθημερινό πεδίο δράσης σε κάθε λαϊκή γειτονία από τις λαϊκές επιτροπές, αλλά και στο πλευρό των λαών που πλήττονται από την πείνα, την φτώχεια, και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Σήμερα, αν θέλουμε να συνοψίσουμε κάπως, μπορούμε να πούμε ότι καταλαβαίνουμε πως στις συνθήκες της βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης που βιώνει η εργατική τάξη της χώρας μας, που η επίθεση της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων παίρνει γενικευμένο χαρακτήρα, όσο ηρωικός και να είναι ένας αγώνας σε ένα εργοστάσιο, σε έναν εργασιακό χώρο, δε φτάνει για να φέρει τα αποτελέσματα που πρέπει για τους εργαζόμενους. Επομένως, σ’ αυτές τις συνθήκες απαιτείται όσο ποτέ άλλοτε, ενιαίος και συντονισμένος αγώνας, ενιαία απάντηση, διέξοδος και προοπτική.
Συντονισμός, καλή οργάνωση, ενότητα των Μεταλλεργατών σε ταξική κατεύθυνση απέναντι στην ενιαία επίθεση που δέχονται από το μεγάλο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και την ΕΕ.
Είναι ανάγκη σήμερα όσο ποτέ άλλοτε και συμφωνούμε ότι έχει ωριμάσει η δυνατότητα να μπουν οι βάσεις για τη συγκρότηση διακριτού, ταξικού πόλου στον κλάδο του μετάλλου απέναντι στη συνειδητή συμβιβαστική τακτική της ΠΟΕΜ, που με τη στάση και τη δράση της υπονομεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων, ταυτίζεται με τα εργοδοτικά συμφέροντα και τις επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης. Πρέπει να σκεφτούμε όλοι πού μας οδήγησε η λογική της ανταγωνιστικότητας, που καλλιεργεί η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ και πού οδηγεί και σήμερα.
Υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες αν ανατραπεί η λογική αυτή, που δεν είναι άλλη από την λογική που προωθεί η ΕΕ και τα κόμματα που πίνουν νερό στο όνομά της, η λογική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων, σε βάρος πάντα των εργαζομένων. Αυτοί ευθύνονται για την κρίση και το χρέος. Τα μονοπωλιακά συμφέροντα στον κλάδο λεηλατούν εργαζόμενους και τον πλούτο του τόπου για τη δική τους κερδοφορία. Δεν υπάρχει μέλλον και προοπτική για τους εργαζόμενους, όσο αυτά τα συμφέροντα κυριαρχούν στην οικονομία. Διέξοδος προς όφελος των εργαζομένων από την κρίση, χωρίς σύγκρουση με αυτά τα συμφέροντα, δεν υπάρχει.
Να πάρουμε την ευθύνη και να ορθώσουμε το δικό μας μέτωπο αντίστασης στην ενιαία επίθεση κυβέρνησης κι εργοδοσίας. Να αγωνιστούμε πιο συντονισμένα για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων και του λαού. Ανάπτυξη που θα στηρίζεται στον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγικής βάσης και της οικονομίας, με τέτοιο τρόπο ώστε να ανταποκρίνονται στις τεράστιες ανάγκες της χώρας, η οποία έχει ορυκτό πλούτο, υποδομές, που μπορούν να αναπτυχθούν, επιστημονικό προσωπικό, έμπειρο και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Σχεδιασμός που μπορεί να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή εργασία σε όλους, με συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα που θα καλύπτουν τις σύγχρονες και διαρκώς διευρυνόμενες ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Ανάπτυξη που εμποδίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, ή την θέλουν όσο θα εξασφαλίζουν κέρδη, πατώντας επί πτωμάτων.
Να δώσουμε την μάχη όλοι μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, για να γίνει πραγματικότητα ο συντονισμός των εργαζομένων στο νευραλγικό κλάδο του Μετάλλου, ώστε πιο αποτελεσματικά, ενιαία, στη βάση των κοινών συμφερόντων των εργαζομένων να δοθεί η μάχη.
Αυτή είναι η απάντηση στην ενιαία στρατηγική όλων των αστικών κομμάτων, καπιταλιστικής εργοδοσίας, επιτελείων της ΕΕ. Πλατιά δουλειά για την οργάνωση με σύνθημα «οργάνωση παντού». Ξεκινώντας από τον χώρο δουλειάς, η οργάνωση να διευρύνεται στις γειτονιές, να αγκαλιάζει τους ανέργους, τους μισοανέργους, την νεολαία.
Δεν αφήνουμε ούτε ώρα να πάει χαμένη, δίνουμε την μάχη με αποφασιστικότητα για την επιτυχία της πανελλαδικής απεργίας στις 12 του Νοέμβρη και της μαζικής συμμετοχής στις συγκεντρώσεις πΧου οργανώνουν οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ».
