9ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ
Ίσως η πλέον μελανή σελίδα στην ιστορία του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος. Το 9ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, που πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά, μέσω του Εμφυλίου Πολέμου, στις 28 Μαρτίου του 1948. Ένα συνέδριο, που αποδείχθηκε πραγματικό φιάσκο για τον διοργανωτή του, ηγέτη των αντικομουνιστικών αμερικανικών συνδικάτων AFL (American Federation of Labor), Irving Brown.
Με την ανάληψη της ευθύνης για το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα από τους Αμερικανούς, ουσιαστικά μετά την παράδοση της σκυτάλης στην κυριαρχία επί της Ελλάδας, από την Μ. Βρετανία στις ΗΠΑ. μια νέα αντίληψη, μια νέα ποιότητα, άρχισε να εφαρμόζεται από τους υπαλλήλους του αμερικανικού κρατικού συνδικαλισμού, που είχε τεθεί ολόψυχα στην παγκόσμια αντικομουνιστική σταυροφορία κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Οι αριστεροί συνδικαλιστές ηγέτες, έπρεπε να εξοντωθούν, είτε πολιτικά, είτε ακόμα καλύτερα βιολογικά.
Έτσι, μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στον ταξικό συνδικαλισμό αρχίζει από το καλοκαίρι του 1946, με ενορχηστρωτές τους Αμερικανούς και υποχείρια τους ντόπιους υποτακτικούς τους. Ένα άνευ προηγουμένου όργιο απολύσεων, εκβιασμών, δολοφονιών και βανδαλισμών. Είχε προηγηθεί η δικαστική καθαίρεση της νόμιμα εκλεγμένης διοίκησης της ΓΣΕΕ από το 8ο Συνέδριο, συνέδριο το οποίο είχε δώσει στον Εργατικό Αντιφασιστικό Συνασπισμό (ΕΡΓΑΣ) την απόλυτη πλειοψηφία.
2613 συνδικαλιστές συνελλήφθησαν (μεταξύ 15000 συλληφθέντων) σε Αθήνα-Πειραιά, μεταξύ των οποίων και ο γενικός γραμματέας της νόμιμα εκλεγμένης διοίκησης της ΓΣΕΕ από το 8ο Συνέδριο, ο αξέχαστος συνδικαλιστής Μήτσος Παπαρήγας.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό πολιτικό κλίμα της εποχής, με εκατοντάδες αριστερούς συνδικαλιστές να βρίσκονται μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα ή στην υπερορία, οι Αμερικανοί θα επιχειρήσουν με τη βοήθεια των «συνδικαλιστών» που είχαν διαπρέψει με το φασιστική ή δοσιλογική τους δράση στο παρελθόν, με υποκείμενα και δεύτερης τάξεως υπηρέτες της μπουρζουαζίας, να οργανώσουν συνέδριο της Γενικής Συνομοσπονδίας, προκειμένου να νομιμοποιηθούν απέναντι στα μάτια των ευρωπαϊκών χωρών και να αποδείξουν ότι στην Ελλάδα η κοινοβουλευτική δημοκρατία λειτουργεί κανονικά και συνεπώς, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες προστατεύονται.
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχαν επιλέξει καλούς ηθοποιούς για αυτήν την παράσταση, που αποδείχθηκε μια άθλια και κακής ποιότητας φαρσοκωμωδία…
ΣΥΝΕΧΕΙΑ…
