Αγανάκτηση προκαλούν στους μικρομεσαίους αγρότες του μπλόκου της Νίκαιας και άλλων μπλόκων τα «παιχνίδια διαλόγου» που στήνει η κυβέρνηση με διαφόρους «πρόθυμους», οι οποίοι συνωστίζονται στα σκαλιά του Μαξίμου για να προσφέρουν «πεσκέσια με καλά αιτήματα». Τα «παιχνίδια» αυτά καταγγέλθηκαν στις συνεδριάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής του Μπλόκου της Νίκαιας, καθώς και στις συνεδριάσεις των Νομαρχιακών Συντονιστικών Επιτροπών Καρδίτσας, Λάρισας, Τρικάλων που λειτουργούν στο μπλόκο.
Χαρακτηριστικά είναι όσα είπε ο Αρης Πολυγένης, από την Καρδίτσα: «Δεν ξημεροβραδιάζουμε για ένα μήνα σχεδόν στα μπλόκα για να βοηθήσουμε την κυβέρνηση να προχωρήσει σε ολοκληρωτικό ξεκλήρισμα των μικρών και μεσαίων αγροτών. Γιατί αυτό, στην ουσία, ζητούν οι «πρόθυμοι συζητητές» που, όχι μόνο αποδέχονται, αλλά παρουσιάζουν και ως δικό τους αίτημα το διαχωρισμό των αγροτών σε «κατά κύριο επάγγελμα ή μη», μέσα από τον οποίο θα πεταχτούν στον Καιάδα του ξεκληρίσματος, της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες.
Χαρακτηριστικό, επίσης, για το ποιους εκφράζουν και εκπροσωπούν και για το τι θέλουν και επιδιώκουν, είναι ότι αποδέχονται αύξηση 40% στις ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΓΑ, όταν πάνω από το 50% των αγροτών δεν μπορούν να πληρώσουν τις σημερινές εισφορές και είναι χωρίς θεωρημένα βιβλιάρια Υγείας. Μάλιστα, δηλώνουν ότι δεν τους νοιάζει και πολύ πόση θα είναι η αγροτική σύνταξη, βοηθώντας, έτσι, την κυβέρνηση να κόψει κι άλλο τις εξευτελιστικές συντάξεις του ΟΓΑ.
Ολοι αυτοί οι «θεσμικοί συνομιλητές» της κυβέρνησης, στόχο έχουν να ξεστρατίσουν την πάλη μας, να διασπάσουν τον αγώνα μας. Δεν είναι εκπρόσωποι των μικρομεσαίων αγροτών, αλλά μιας χούφτας μεγαλοαγροτών, που θέλουν να βγουν από τη μέση όλοι οι φτωχοί και να μείνουν μόνο αυτοί. Μάλιστα, έχουν κάνει και τον υπολογισμό και έβγαλαν ότι στη χώρα μας χωράνε μόνο 150.000 αγροτικές εκμεταλλεύσεις. Και οι εκατοντάδες χιλιάδες που, όπως λένε, δεν χωράμε, πού θα πάμε;
Πολλές επιλογές δεν θα έχουμε: Είτε θα γίνουμε χουσμετιάρηδες των νέων «τσιφλικάδων», στους οποίους θα καταλήξει το βιος μας, είτε θα στριμωχτούμε κι εμείς στις μακριές ουρές των ανέργων των ελληνικών μεγαλουπόλεων και στα συσσίτια για νηστικούς των δήμων, ή θα πάρουμε των ομματιών μας για την ξενιτιά, όπως έκαναν οι παππούδες και οι πατεράδες μας στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70.
Ως οργανωμένο αγροτικό κίνημα πρέπει να επιμείνουμε στον αγώνα και στη διεκδίκηση, αντιμετωπίζοντας τις προσπάθειες της κυβέρνησης και των «προθύμων» συνεργατών της να μας σύρουν σ’ ένα διάλογο που δεν θα οδηγεί στην ικανοποίηση των δικών μας αιτημάτων, αλλά επί της ουσίας, θα βοηθάει στο πέρασμα των μέτρων της κυβέρνησης και της ΕΕ που μας εξοντώνουν».
