Τεράστιες ευθύνες αναλαμβάνει η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον, παίζοντας το ρόλο του «καλού μαθητή» στους κόλπους του ΝΑΤΟ, καλεί ουσιαστικά τη λυκοσυμμαχία να επιβλέψει πώς διαμορφώνεται και προχωρά η συνδιαχείριση του Αιγαίου. Δεδομένες είναι οι επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της στο Αιγαίο, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, σε ανταγωνισμό με άλλες αστικές τάξεις (ελληνική, ρωσική, συριακή κ.λπ.).
Οι ευθύνες ξεκινούν κι από προηγούμενα, καθώς η ελληνική κυβέρνηση είχε ομονοήσει με την τουρκική και τη γερμανική να ζητήσουν σε σύνοδο της λυκοσυμμαχίας την εμπλοκή της στη διαχείριση του Προσφυγικού, με την ανάπτυξη εδώ ΝΑΤΟικής ναυτικής δύναμης και την έναρξη τέτοιας επιχείρησης, με εμπλοκή επίσης των ελληνικών και τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας, συντονιζόμενης από το ευρωατλαντικό κέντρο.
Τώρα κι αφού πρώτα πανηγύριζε για την τέτοια συμφωνία, η ελληνική κυβέρνηση, ίδια εξαπατημένη παρθένα, διαμαρτύρεται γιατί – άκουσον, άκουσον! – η Άγκυρα δεν εγκατέλειψε τις πάγιες αξιώσεις της και επιμένει π.χ. για την αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νήσων, το πού θα περιπολεί το Πολεμικό μας Ναυτικό, το εύρος του ελληνικού εναέριου χώρου και μια σειρά άλλα ζητήματα που πάντα έβαζε και βάζει.
Η κυβέρνηση, με το επιχείρημα ότι η ίδια κάνει ακριβώς ό,τι συμφώνησαν στη λυκοσυμμαχία, παραμένοντας πιστή στο δόγμα του ευρωατλαντισμού και προωθώντας στην πράξη τη συνδιαχείριση του Αιγαίου κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, λίγο – πολύ του ζητά να κάνει …ντα την Τουρκία.
Σιγά τα αίματα. Το ΝΑΤΟ εδώ και χρόνια γκριζάρει το Αιγαίο αντιμετωπίζοντάς το ως ενιαίο επιχειρησιακά χώρο. Γενικώς, δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ των κρατών – μελών του. Και επιπλέον, προσεγγίζει την «ελληνοτουρκική διένεξη», όπως άχρωμα και άοσμα παρουσιάζεται το ζήτημα στα κεντρικά της λυκοσυμμαχίας, ως «διμερείς διαφορές», κάνοντας ουσιαστικά πλάτες στις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο.
Σημειωτέον, η ίδια η αστική τάξη της χώρας, κρίνοντας ότι έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα οι …μπίζνες μεταξύ των δύο πλευρών, αποδέχτηκε, μετά την κρίση των Ιμίων, στην αμερικανικής έμπνευσης Συμφωνία της Μαδρίτης (Σημίτης – Ντεμιρέλ 1997), να αναγνωρίσει «τουρκικά ζωτικά συμφέροντα» στο αρχιπέλαγος. Οπως, επίσης, αποδέχτηκε την κατάργηση των ορίων ευθύνης, αποδεχόμενη την ομπρέλα του ΝΑΤΟ για τον «κοινό» ελληνοτουρκικό χώρο.
Σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός, όλοι οι λαοί της περιοχής και μνήμη έχουν και μάτια να βλέπουν και μυαλό για να κρίνουν. Η κυπριακή τραγωδία, η εισβολή και η κατοχή έχουν τη σφραγίδα των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Παραπέρα, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ προκάλεσαν τον πόλεμο στη Συρία, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία, εξόπλισαν και ουσιαστικά στήριξαν τους δολοφόνους του «Ισλαμικού Κράτους» και ευθύνονται για το πρωτοφανές προσφυγικό κύμα, το οποίο τώρα τους καλεί η κυβέρνηση να την συνδράμουν για να το διαχειριστεί…
Οι λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου δεν είναι παράγοντες ειρήνης και ασφάλειας για τη χώρα μας, αλλά παράγοντες αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, παράγοντες εμπλοκής της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που απειλούν συνολικά τα συμφέροντα των λαών της περιοχής της Ανατ. Μεσογείου. Η ενίσχυση της πάλης ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή αποτελεί μονόδρομο για τους λαούς.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τετάρτη 24 Φλεβάρη 2016.
