Η 48ωρη απεργία που έχουν αποφασίσει εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις, όταν η κυβέρνηση καταθέσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο στη Βουλή, αποτελεί συνέχεια των αγώνων που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα, σε καμιά περίπτωση όμως δε σηματοδοτεί το τέλος τους.
Η σκληρή ταξική αντιλαϊκή πολιτική δεν πρόκειται να κοπάσει. Αντίθετα, θα οξυνθεί σε όλα τα μέτωπα, ανεξάρτητα από τους ρυθμούς και το εύρος των ανατροπών που θα αποφασίζονται κάθε φορά.
Απ’ αυτήν τη σκοπιά, το καθήκον που ανοίγεται μπροστά μας δεν είναι μόνο να πετύχει η γενική απεργία, να δυσκολευτεί η κυβέρνηση να ψηφίσει το νομοσχέδιο και να βγει με πεσμένα τα φτερά της, αλλά να δημιουργηθούν και εκείνες οι προϋποθέσεις που από την επόμενη κιόλας μέρα το κίνημα από καλύτερες θέσεις θα οξύνει την αντιπαράθεση με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, αξιοποιώντας τη δυναμική και την πείρα καθεμιάς από τις μάχες που δόθηκαν τους τελευταίους πολλούς μήνες.
Από την προετοιμασία και τη συμμετοχή στη 48ωρη απεργία δεν πρέπει να λείψει κανείς γιατί:
1. Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση αλλάζει κυριολεκτικά το τοπίο στην Κοινωνική Ασφάλιση. Δεν είναι μόνο οι μικρότερες κύριες συντάξεις για παλιούς και νέους συνταξιούχους. Ούτε μόνο το πετσόκομμα των επικουρικών, που σε μια πορεία θα αποτελέσουν ανάμνηση για τις παλιότερες και τις νεότερες γενιές.
Κυρίως είναι οι δομικές αλλαγές που γίνονται στο σύστημα και οι οποίες καταδικάζουν τους νέους ασφαλισμένους σε γεράματα χωρίς σύνταξη ή με συντάξεις που δεν θα μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα στοιχειώδη για την επιβίωση.
Τέτοια μέτρα είναι οι χαμηλοί συντελεστές αναπλήρωσης, χαμηλότεροι ακόμα κι από αυτούς που προέβλεπε αρχικά το σχέδιο της κυβέρνησης. Σε συνδυασμό με τους μισθούς πείνας που διαμορφώνονται και παγιοποιούνται στην αγορά εργασίας, σε μερικά χρόνια θα μιλάμε για συντάξεις πραγματικά φιλοδωρήματα.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Η επέκταση στην 20ετία των ελάχιστων χρόνων Ασφάλισης, για να κατοχυρώσει κανείς συνταξιοδοτικό δικαίωμα, σημαίνει ότι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι που είτε βρίσκουν δουλειά με ελαστικές μορφές απασχόλησης, είτε παραμένουν άνεργοι για μεγάλα διαστήματα, δεν θα καταφέρουν ποτέ να συμπληρώσουν τα αναγκαία 6.000 ένσημα για να δικαιούνται σύνταξη.
‘Η αν συμπληρώσουν λιγότερες μέρες Ασφάλισης και σίγουρα πάνω από 4.500 ένσημα, η σύνταξη που θα δικαιούνται θα είναι υποπολλαπλάσια ακόμα και από αυτά τα πενιχρά ανώτερα όρια που προβλέπονται για την 20ετία (384 ευρώ).
2. Με το που τελειώσει η κυβέρνηση την αποστολή που ανέλαβε να συντρίψει ό,τι απέμεινε όρθιο στο Ασφαλιστικό, σειρά παίρνουν τα Εργασιακά. Η κυβέρνηση ρίχνει από τώρα τροχιοδεικτικές βολές για τις ανατροπές που συζητάει με την τρόικα, εστιάζοντας στις ομαδικές απολύσεις και την απαίτηση του κεφαλαίου να απελευθερωθούν πλήρως.
Μιλώντας την Τετάρτη στους δημοσιογράφους, ο υπουργός Εργασίας εκτίμησε ότι η κυβέρνηση θα …δεχτεί πίεση σε αυτό το θέμα, το οποίο όμως παρέπεμψε για το Μάη, αφού δεν περιέχεται στο πακέτο της πρώτης «αξιολόγησης». Αποκάλυψε μάλιστα ότι γι’ αυτό το σκοπό έχει συσταθεί επιτροπή από τέσσερις εκπροσώπους της κυβέρνησης και τέσσερις των θεσμών και ότι τώρα αναζητούν τον πρόεδρο, που θέλουν να είναι «κοινής αποδοχής».
Δεν είναι όμως μόνο οι ομαδικές απολύσεις. Η κυβέρνηση σκοπεύει να νομοθετήσει και για τις Συλλογικές Συμβάσεις, παίρνοντας υπόψη τις «βέλτιστες πρακτικές» – όπως λέει – της ΕΕ. Να τι είπε, όμως, ένας από τους δηλωμένους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αρις Καζάκος, καθηγητής Εργατικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ, μιλώντας στην ημερίδα που οργάνωσε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για τις ΣΣΕ:
«Με το τρίτο μνημόνιο αναλήφθηκε, μεταξύ άλλων, η υποχρέωση το νέο σύστημα ΣΣΕ και διαιτησίας να προσανατολιστεί στις «καλές ευρωπαϊκές πρακτικές» (best practices), ενώ αποκλείστηκε η επιστροφή στο σύστημα του ν. 1876/90 (…) Πρώτα – πρώτα η αναφορά στις καλές ευρωπαϊκές πρακτικές αποτελεί κενολογία. Τέτοιες πρακτικές δεν υπάρχουν (…)».
Επομένως, πάμε για ένα σύστημα ακόμα χειρότερο και από το σημερινό. Σε όλα αυτά προστίθεται και η πρόθεση της κυβέρνησης να αλλάξει προς το χειρότερο το συνδικαλιστικό νόμο, σφίγγοντας κι άλλο τον κλοιό γύρω από το δικαίωμα στην απεργία και βάζοντας επιπλέον εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, περιορίζοντας με διάφορα προσχήματα τις προβλεπόμενες άδειες και άλλα.
3. Το δράμα των προσφύγων και κυρίως οι αιτίες που το προκαλούν δεν αφήνουν ασυγκίνητους τους εργαζόμενους και το λαό. Το φανερώνει η γνήσια ταξική – λαϊκή αλληλεγγύη που εκφράζεται με κάθε τρόπο προς τους πρόσφυγες και μετανάστες.
Το αποδεικνύει η μαζική συμμετοχή και ο προβληματισμός που αναπτύσσεται στις πρωτοβουλίες που παίρνει το ταξικό κίνημα να διοργανώσει συζητήσεις, εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Το δείχνει η ανταπόκριση που βρίσκει το κάλεσμα των Συνδικάτων και των Λαϊκών Επιτροπών προς τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα να προσφέρουν από το υστέρημά τους, για να βοηθήσουν τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες, που με ευθύνη του κράτους δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη.
Το αποδεικνύει, τέλος, η αγανάκτηση για τους χειρισμούς και τις αποφάσεις της ΕΕ, με τις οποίες συντάσσεται η ελληνική κυβέρνηση, αξιοποιώντας μάλιστα το Προσφυγικό για να χειριστεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα το ζήτημα της «αξιολόγησης», όχι βέβαια για το συμφέρον του λαού, αλλά για αυτό του κεφαλαίου.
Τα καραβάνια των ξεριζωμένων, που εγκλωβίζονται στη χώρα μας, είναι καθρέφτης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και των ανταγωνισμών, στους οποίους συμμετέχει με τα μπούνια και η σημερινή κυβέρνηση, διεκδικώντας μερτικό και αναβάθμιση της γεωπολιτικής ισχύος για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης.
Η καταδίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της στάσης της κυβέρνησης, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες, η απαίτηση να αποκτήσουν αυτοί οι άνθρωποι πρόσβαση στους τελικούς προορισμούς τους και να ζουν ανθρώπινα όσο χρειαστεί να μείνουν στη χώρα μας, το αίτημα να ξεκουμπιστεί το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο, πρέπει να εκφραστούν με αποφασιστικότητα και στη 48ωρη απεργία.
4. Η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα θα συνεχιστεί. Οχι μόνο με τη μείωση των συντάξεων και την καθήλωση των μισθών, εξαιτίας της γενίκευσης της ελαστικής απασχόλησης και της κατάργησης επί της ουσίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αλλά εξαιτίας και του Φορολογικού που ετοιμάζει η κυβέρνηση.
Ηδη, χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού με τα φορολογικά μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί και, όπως όλα δείχνουν, θα υπάρξει συνέχεια για τους μισθωτούς, με αύξηση της φορολογίας, πρόσθετα στα χαράτσια που παραμένουν.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμα περισσότερους, οι μέρες της 48ωρης απεργίας πρέπει να αποτελέσουν πραγματικά σημείο αναφοράς για τους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες, εφαλτήριο για την παραπέρα κοινή δράση των εργαζομένων με τη μικρομεσαία αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους.
Τα βήματα που έγιναν το προηγούμενο διάστημα στη λειτουργία των σωματείων, στη συσπείρωση και κινητοποίηση νέων δυνάμεων, χρειάζεται να συνεχιστούν και να ενταθούν. Και σ’ αυτό θα συμβάλει καθοριστικά η επιτυχία της 48ωρης απεργίας, των συλλαλητηρίων που θα διοργανώσει το ΠΑΜΕ εκείνες τις μέρες.
