«ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ 250.000 ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ: Να φύγουν οι εργατοκάπηλοι από την Ομοσπονδία!
Οχι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό! Εξω από τα συνδικάτα οι χουντικοί εργατοκάπηλοι! Εμπρός για ενωμένο ταξικό μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα! Ζήτω η αγωνιστική ενότητα και η πάλη των οικοδόμων και όλης της εργατικής τάξης! Αγώνας για μια καλύτερη ζωή!»
Ετσι ξεκινά το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 8 Αυγούστου 1976, μέρα έναρξης του 9ο Συνεδρίου της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας. Αν και στις εκλογές που έχουν ολοκληρωθεί στα σωματεία η συντριπτική επικράτηση των ταξικών δυνάμεων της ΕΣΑΚ (που στο συνέδριο στηρίζει το ψηφοδέλτιο του Πανοικοδομικού Ενωτικού Δημοκρατικού Συνδυασμού – ΠΕΔΣ) είναι γεγονός, οι μεθοδεύσεις των δυνάμεων του χουντικού Λυκιαρδόπουλου (που βρέθηκε στη διοίκηση μετά τη διαγραφή των μαζικών συνδικάτων του κλάδου και την «εμφάνιση» σωματείων – σφραγίδων) αλλά και η στάση διαφόρων διασπαστών (οπορτουνιστών, σοσιαλδημοκρατών κτλ.) δεν αφήνουν περιθώρια για υποχώρηση της επαγρύπνησης. Οι «παραιτήσεις» μελών της Εφορευτικής Επιτροπής στην αρχή της χρονιάς, οι προτάσεις για ψήφιση διά αντιπροσώπων, το καταστατικό που έχει συνταχθεί επί χούντας, ο κρατικός αυταρχισμός (την ίδια τη μέρα του συνεδρίου ήταν έντονες οι φήμες για επέμβαση της αστυνομίας), οι απανωτές νοθείες, επιβάλλουν την επιφυλακή κάθε οικοδόμου.
«Αμα τα μαλλιά σου είναι ψαρά πας για θάνατο… Δε σε παίρνουν στη δουλιά…» «Αμα γυρνάς σπίτι σου θέλεις πρέσα να ισιώσεις το κορμί σου… Κι όταν περάσουν τα χρόνια σε κοιτούν και στα δόντια…» (1)Στο πολυήμερο αφιέρωμα που δημοσιεύει ο «Ρ» απ’ τις 30/7/1976, καταγράφονται οι συνθήκες ζωής και δουλιάς μέσα στις οποίες οι οικοδόμοι φτάνουν στο πρώτο συνέδριο μετά τη χούντα. «Κτίζουν παλάτια και μένουν σε τρώγλες… Δουλεύουν πάνω στη σκαλωσιά κόντρα στον άνεμο, στη βροχή, στις θύελλες, στο λιοπύρι…»
Χιλιάδες εργάτες στις κατασκευές σκοτώνονται και σακατεύονται κάθε χρόνο σε «ατυχήματα». Μόνο το 1972, από τα 48.000 «ατυχήματα» που καταγράφονται για όλους τους κλάδους, τα 10.000 αφορούν οικοδόμους. Υπερδιπλάσια δηλαδή από τα αντίστοιχα του 1967, όταν ήταν 4.500 σε σύνολο 46.093 (2).
«Η ανεργία… παραμένει το πρόβλημα που μαστίζει τους οικοδόμους για 7-8 μήνες το χρόνο… Δεκάδες χρόνια τώρα, κυβέρνηση και εργοδότες εμπαίζουν τους εργατοτεχνίτες του κλάδου αυτού, πάνω στο ζήτημα της άμεσης επικόλλησης των ενσήμων και των δωροσήμων…. Η επέκταση του ΙΚΑ σε ορισμένες περιοχές δεν έγινε παρά την απαίτηση των οικοδόμων και των άλλων εργαζομένων…» (3)
Απέναντι σ’ όλ’ αυτά, οι οικοδόμοι παίρνουν καθαρή θέση. Το συνέδριο αναδεικνύει τον ΠΕΔΣ σε πρώτη δύναμη, συγκεντρώνοντας το 44% των ψήφων. «Δευτέρα 9 Αυγούστου 1976. Απόγευμα, στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά… παρατεταμένα χειροκροτήματα και η κραυγή: «Νικήσαμε, ΕΣΑΚ, ΕΣΑΚ!» μας κάνουν να τρέξουμε στο διάδρομο… Ολοι χορεύουν, χειροκροτούν, αγκαλιάζονται, φιλιούνται και ζητωκραυγάζουν. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός δέχτηκε μεγάλο πλήγμα… Η εργατιά αλληλοσυγχαίρεται για τη νίκη και πηγαίνει προς την έξοδο με τάξη…
Ενας εβδομηντάρης μας λέει: «40 χρόνια παλεύαμε. 40 χρόνια περιμέναμε αυτήν τη στιγμή…» Ρωτάμε τους συνδικαλιστές της ΕΣΑΚ που ήταν δίπλα μας πώς αισθάνονται μετά τη νίκη και η απάντηση έρχεται από πολλές πλευρές: «Δε νίκησε η ΕΣΑΚ, νίκησε η εργατική τάξη. Τώρα ξανοίγονται οι προοπτικές για μια Ομοσπονδία που θα προχωρήσει στην εξέταση και λύση των προβλημάτων μας σε βάση ταξική. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός συντρίφτηκε από τον ταξικό συνδικαλισμό» (4).
