Στην τελική ευθεία για τη γενική απεργία της Τετάρτης, καθώς και για τις πολύμορφες κινητοποιήσεις που θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη, ενάντια στο νέο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων που ψηφίζεται αυτές τις μέρες στη Βουλή, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, καθώς και οι δυνάμεις που ανταποκρίνονται στο αντίστοιχο κάλεσμα της ΠΑΣΕΒΕ, της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ, δίνουν τη μάχη για να δοθεί μια ισχυρή εργατική – λαϊκή αγωνιστική απάντηση στα νέα βάρβαρα μέτρα, συνολικότερα στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ.
Με την πείρα από τις πρόσφατες πετυχημένες Πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις, από την προσπάθεια που προηγήθηκε αλλά και ακολούθησε την Πρωτομαγιά, με έμφαση στους χώρους δουλειάς, οι ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις δίνουν τη μάχη για να κάνουν οι εργαζόμενοι δική τους υπόθεση την επιτυχία της απεργίας, για να κερδίζει έδαφος η γραμμή πάλης που απεγκλωβίζει τους εργαζόμενους από τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, η γραμμή πάλης που θέτει στο προσκήνιο τον αγώνα για την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων, για την κάλυψη των δικών τους σύγχρονων αναγκών.
Προϋπόθεση για να συμβάλουν η απεργία και αυτή η βδομάδα κινητοποιήσεων σε αυτήν την κατεύθυνση, για να μετρηθούν βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων και στον προσανατολισμό του κινήματος, είναι το μαχητικό ξεσκέπασμα της προπαγάνδας της κυβέρνησης και των άλλων αστικών επιτελείων που συνοδεύει αυτόν το νέο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης του κεφαλαίου.
Υπάρχει ακόμα περισσότερη πείρα στους εργαζόμενους και το λαό για να βγαίνουν συμπεράσματα από την προσπάθεια της κυβέρνησης να καλλιεργήσει εφησυχασμό όλο το προηγούμενο διάστημα, την ώρα που μεθόδευε το παραπέρα τσάκισμα του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, υπάρχει πείρα για να απορρίπτονται οι κάλπικες προσδοκίες που προσπαθεί και σήμερα να καλλιεργήσει, ως «αντίμετρο» για τη λαϊκή δυσαρέσκεια που προκαλούν τα νέα βάρβαρα μέτρα.
Από τα περιβόητα «τα δύσκολα πέρασαν» και «κάθε αξιολόγηση από εδώ και πέρα θα είναι πιο εύκολη», τα οποία συνόδευαν το κλείσιμο της προηγούμενης «αξιολόγησης» (που περιλάμβανε μεταξύ άλλων το νόμο – λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό και την τότε δόση απογείωσης της αντιλαϊκής φοροληστείας), με μια ενδιάμεση στάση στο «ούτε ένα ευρώ παραπάνω λιτότητα», φτάσαμε σήμερα στο «επώδυνα τα μέτρα, αλλά σφίξτε τα δόντια γιατί τώρα περνάμε τον κάβο»…
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζήτημα: Τα κέρδη του κεφαλαίου – έστω και με ένα σωρό αστερίσκους και αβεβαιότητες από τις εξελίξεις και τους ανταγωνισμούς στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία – κάποια στιγμή θα «περάσουν τον κάβο», θα περάσουν σε φάση ανάκαμψης. Προϋπόθεση όμως για να συμβεί αυτό είναι οι εργαζόμενοι να μένουν μονίμως… με τα «δύσκολα» και τα «επώδυνα».
Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα: Αυτήν την ανάγκη του κεφαλαίου υπηρετούν, γι’ αυτό τσακίζουν το λαό. Δεν είναι κάποιες «εμμονές δανειστών», δεν είναι «μέτρα που δεν τα ήθελε η κυβέρνηση», όπως λένε τα κυβερνητικά στελέχη, είναι πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου. Γι’ αυτό άλλωστε και οι Ενώσεις του, όπως ο ΣΕΒ, έσπευσαν να τα χαιρετίσουν και να ζητήσουν να εφαρμοστούν μια ώρα αρχύτερα, γι’ αυτό και η εργοδοσία τα «υποδέχεται» κλιμακώνοντας με κάθε τρόπο την επίθεση μέσα στους χώρους δουλειάς πριν καν ψηφιστούν τα μέτρα, αξιοποιώντας το ήδη διαμορφωμένο αντεργατικό οπλοστάσιο.
Επιχειρώντας να κουκουλώσουν την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου, αλλά και να βάλουν εμπόδια στο να εκφραστεί στην απεργία και τις άλλες κινητοποιήσεις η ενιαία απάντηση των εργαζομένων και του λαού, κυβέρνηση και διάφορα επιτελεία του συστήματος πιάνουν το γνωστό αποπροσανατολιστικό τροπάρι: «Ποιους πιάνουν και ποιους δεν πιάνουν τα μέτρα»…
Την ώρα που προωθούν μέτρα που χτυπούν όλους τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, όπως π.χ. με το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου, τις νέες μειώσεις που τσεκουρώνουν ακόμα και τις κατώτερες συντάξεις, το «μαχαίρι» ακόμα και στο κονδύλι για τα ψίχουλα του επιδόματος ανεργίας που ήδη το λαμβάνει μόλις 1 στους 10 ανέργους (!), προσπαθούν με ένα μπαράζ από πίνακες, ποσοστά, γραφήματα και σχεδιαγράμματα να μας πείσουν ότι για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού… όλα μέλι – γάλα!
Το νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων επιβεβαιώνει πολύ χαρακτηριστικά ότι από την επίθεση του κεφαλαίου δεν εξαιρείται κανείς. Πολύ περισσότερο, όμως, οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν την αντεργατική επίθεση στη συνέχειά της και στο σύνολό της, στο εισόδημα αλλά και στα δικαιώματά τους. Αρκεί να αθροίσουν τα διάφορα «ποιους πιάνει και ποιους δεν πιάνει» που τους λανσάρουν κατά καιρούς, για να αποκαλυφθεί ανάγλυφα η απάτη.
Η μεθόδευση με το Ασφαλιστικό είναι χαρακτηριστική: Οταν π.χ. στην προηγούμενη «αξιολόγηση» πετσόκοβαν τις μελλοντικές συντάξεις των σημερινών ασφαλισμένων, όπως και τις ήδη καταβαλλόμενες επικουρικές συντάξεις, λέγανε «ναι, αλλά έτσι σώσαμε τις κύριες…». Σήμερα που συνεχίζουν, πετσοκόβοντας (ξανά) και τις κύριες συντάξεις, βγαίνουν με αντίστοιχο θράσος και λένε: «Ναι, αλλά αυτό αφορά μόνο 1 εκατομμύριο συνταξιούχους, τους άλλους δεν τους πιάνει»!
Αντίστοιχα αποφασιστική σημασία για την επιτυχία της απεργίας και, πολύ περισσότερο, για τη συνέχεια, έχει ο συνδυασμός αυτής της μάχης με την προσπάθεια να μετρηθούν βήματα στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από την επιρροή του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, από όλες τις παραλλαγές του, παλιές και «νέες».
Δίπλα στο διαλυτικό ρόλο του όλο το προηγούμενο διάστημα, πρέπει να αναδειχθεί η καθοριστική «συμβολή» του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού και στο νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως π.χ. με τις «κοινές δηλώσεις» που υπέγραφε μαζί με τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές Ενώσεις για τα Εργασιακά, δίνοντας τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να κερδίζει χρόνο και να λανσάρει το παραμύθι της «εθνικής γραμμής στα Εργασιακά».
Πρέπει να αναδειχθεί το γεγονός ότι και σήμερα, πέρα από διάφορα λεκτικά φρου φρου, ο πυρήνας της κριτικής που ασκεί ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός στα μέτρα, συνίσταται στο ότι είναι «αντιαναπτυξιακά». Βάζει δηλαδή τους εργαζόμενους να «ζυγίζουν» τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους με βάση το τι συμβάλλει και τι όχι στην ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου, όταν ακριβώς η ανάκαμψη αυτών των κερδών επιβάλλει το συνεχές «ξήλωμα» των εργατικών δικαιωμάτων!
Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα, που δείχνει ανάγλυφα γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει ακόμα πιο αποφασιστικά να γυρίσουν την πλάτη σε αυτές τις δυνάμεις, αποτελεί το πιο πρόσφατο «μνημείο» κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού, η «ανοικτή επιστολή» της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ) προς τον πρωθυπουργό. Σε αυτήν, η ΟΙΥΕ εμφανίζεται να αντιτίθεται στο «γενικευμένο άνοιγμα καταστημάτων τις Κυριακές» (με το… «μη γενικευμένο» που το προετοίμασε δεν έχουν πρόβλημα), επειδή «δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη» αλλά και επειδή εκτιμούν ότι «δεν συνιστά προαπαιτούμενο για την επιτυχή κατάληξη της συμφωνίας» (σ.σ. της συμφωνίας που τσακίζει τους εμποροϋπάλληλους όπως και όλους τους εργαζόμενους!) και δεν θέτει «σε διακινδύνευση τη γενικότερη διαπραγμάτευση»…
Τις μέρες που απομένουν δεν πρέπει να πάει ούτε μία ώρα χαμένη: Η απεργία στις 17 Μάη, οι κινητοποιήσεις όλη αυτήν τη βδομάδα μπορούν να δώσουν μια μαζική ταξική απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου, της εργοδοσίας και της ΕΕ. Μπορούν να αποτελέσουν ένα σημαντικό βήμα μπροστά για το στόχο της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, για την άνοδο της οργάνωσης στα συνδικάτα, την είσοδο νέων δυνάμεων στην πάλη και την οργάνωσή της, για την ενίσχυση της συμμαχίας των εργαζομένων με τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου.
Με συστηματική προσπάθεια, με έμφαση στους χώρους δουλειάς, με μορφές που ευνοούν τη συμμετοχή εργαζομένων και την πρωτόβουλη δράση κάθε συνδικάτου μέσα σε έναν τέτοιο συνολικότερο σχεδιασμό, μπορούμε να φτάσουμε παντού το μήνυμα του απεργιακού ξεσηκωμού, να ανοίξουμε ακόμα πιο αποφασιστικά τη συζήτηση για την ανάγκη να βρεθούν στο προσκήνιο οι πραγματικές εργατικές – λαϊκές ανάγκες, για την ανάγκη να μπει στο στόχαστρο η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία που ευθύνεται για την αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας, που στέκεται εμπόδιο ανάμεσα σε αυτές τις σύγχρονες ανάγκες και την υπαρκτή σήμερα δυνατότητα για την ικανοποίησή τους.
ΠΗΓΗ: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
