Σχολιάζοντας την απεργία στο εργοστάσιο της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας «Volkswagen» (VW) στην Πορτογαλία, αστικά ΜΜΕ εντοπίζουν τη μεγάλη «απειλή» που αυτή συνιστά για την οικονομία της χώρας γενικά, παραθέτοντας δηλώσεις του σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού, ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη ξένη επένδυση στη χώρα και ότι το γερμανικό μονοπώλιο επέλεξε τη συγκεκριμένη μονάδα για να παράγει το νέο του μοντέλο, το οποίο (συμπληρώνεται όλο νόημα…) παράγεται επίσης σε Κίνα και ΗΠΑ. Τι προσπερνάται ως λεπτομέρεια; Οτι για να προχωρήσουν οι «αναπτυξιακές» φιλοδοξίες της VW, η διοίκηση απαίτησε από τους εργάτες του εργοστασίου να δουλεύουν έξι μέρες τη βδομάδα, με αντάλλαγμα ορισμένα ψευτο-μπόνους στο μισθό τους. Μια ακόμα «λεπτομέρεια» είναι το γεγονός ότι τα σχέδια της VW ενέκρινε μια «επιτροπή εκπροσώπων των εργαζομένων», τα μέλη της οποίας είχαν επιλεγεί από την ίδια την εργοδοσία, σύμφωνα με τα διεθνή ΜΜΕ! Απ’ αυτήν τη σκοπιά, είναι λογικό να κακοφαίνεται σε πολλούς το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αποδοκίμασε το εργοδοτικό σχέδιο και απάντησε με απεργία. Το παράδειγμα επομένως της «Volkswagen» προσφέρεται για την εξαγωγή πείρας σε πολλά επίπεδα: Και για την προσπάθεια του μονοπωλίου να εντείνει την εκμετάλλευση για να αυξήσει την κερδοφορία του, και για τη στάση της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης, που στηρίζει τα εργοδοτικά σχέδια και απειλεί τους εργάτες ότι η παραγωγή μπορεί να μεταναστεύσει σε Κίνα και ΗΠΑ, και για το ρόλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Προπάντων, όμως, για τη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι να παραμερίζουν όλα τα παραπάνω και να βγαίνουν μαχητικά μπροστά, όταν αποφασίζουν να παλέψουν για το δίκιο τους.
Απο μέρα σε μέρα του Ριζοσπάστη
