Όταν οι σιδηροδρομικές εταιρείες ενδιαφέρονται μόνο για την αύξηση της κερδοφορίας τους και όχι για την ασφαλή μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων, για την ασφαλή διέλευση των τρένων μέσα από πόλεις και χωριά, αφού αυτό αποτελεί κόστος, είναι επόμενο να συμβαίνουν δυστυχήματα σαν το προχτεσινό στη Λάρισα, σαν το χτεσινό στα Διαβατά, σαν αυτό που συνέβη στο Άδενδρο πριν από έξι μήνες και πολλά άλλα που αποφεύχθηκαν από την εμπειρία και ευσυνειδησία των εργαζομένων.
Γι’ αυτήν την κατάσταση, είναι τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όπως και των προηγούμενων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Τις δικές του ευθύνες έχει και ο κυβερνητικός – εργοδοτικός συνδικαλισμός, αφού υπηρετεί αυτήν την πολιτική. Αφού επετειακά και μόνο, στη μνήμη των δύο συναδέλφων και του επιβάτη που έχασαν τη ζωή τους στο δυστύχημα στο Άδενδρο, θυμάται να “αγωνιστεί” έξι μήνες μετά -με 3ωρη στάση εργασίας- για την ολοκλήρωση των έργων υποδομής και την ασφάλεια κυκλοφορίας, προσπαθώντας έτσι να παραγράψει τις ευθύνες που τον βαραίνουν.
Και καλά κάνει στην επέτειο, αν όμως όλα αυτά δεν τα διεκδικούν αγωνιστικά οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός, αν δεν κάνουν τη λύση τους δική τους υπόθεση, τέτοια συμβάντα θα επαναλαμβάνονται, τέτοιες επέτειοι θα προστίθενται.
Με την απελευθέρωση – ιδιωτικοποίηση αυτή η πολιτική, από τη μια, θα δυναμώσει την εντατικοποίηση της δουλειάς των εργαζομένων και, από την άλλη, η σωστή συντήρηση γραμμής, τροχαίου υλικού και η ασφάλεια κυκλοφορίας θα θυσιάζονται στο βωμό της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.
Ήδη ο κυβερνητικός συνδικαλισμός πανηγυρίζει για τα mega rail project!! για τα «λευκά βέλη»!! και διαλαλεί ότι είναι έτοιμος να δώσει «γην και ύδωρ», να θυσιάσει κάθε εργασιακό δικαίωμα των εργαζομένων, προκειμένου να στηρίξει την «εταιρεία μας»!! στον ανταγωνισμό της με τις άλλες εταιρείες.
Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι εταιρείες, ενώ ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποια θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της αγοράς, συμφωνούν απόλυτα στην όσο γίνεται μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Αυτήν την πολιτική, όμως, στηρίζει και αυτήν προσπαθεί να περάσει στους εργαζόμενους. Προσπαθεί να βάλει τους εργαζόμενους να ζητάνε από μόνοι τους ένταση της εκμετάλλευσής τους και να ανησυχούν για τα κέρδη του εργοδότη τους, μην και του τα μειώσουν οι ανταγωνιστές του!!!
Αντί να στρέψει τους εργαζόμενους ενάντια στον εργοδότη τους και ενάντια σε όλους τους εργοδότες, σαν ενιαία τάξη, ενάντια στις κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα που τους υπηρετούν, προσπαθεί να τους βάλει να στηρίζουν τα συμφέροντα των αφεντικών και όχι τα δικά τους. Και ας αναγκάζονται να ζήσουν με ψίχουλα, ας δουλεύουν απάνθρωπες ώρες δουλειάς, ας πλειστηριάζουν τα σπίτια τους οι τράπεζες, ας τους απαγορεύουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, ας χάνουν τις ζωές τους.
Αυτήν την πολιτική της καπιταλιστικής ανάπτυξης πρέπει να βάλουν στο στόχαστρό τους οι εργαζόμενοι στο σιδηρόδρομο και συνολικά ο ελληνικός λαός και να διεκδικήσουν φθηνές, ασφαλείς, σύγχρονες σιδηροδρομικές μεταφορές που να καλύπτουν τις ανάγκες τους.
Στον κυβερνητικό – εργοδοτικό συνδικαλισμό πρέπει να γυρίσουν την πλάτη τους οι εργαζόμενοι και να συμπορευτούν με το ΠΑΜΕ για την ανασύνταξη του κινήματος (και όχι μόνο για την οργανωτική ανασυγκρότησή του) που πρώτα από όλα σημαίνει διεκδίκηση του φιλολαϊκού δρόμου ανάπτυξης. Διεκδίκηση ανάπτυξης για την κάλυψη των αναγκών του λαού και όχι για τα κέρδη των επιχειρήσεων.
