Εφτά χρόνια συμπληρώνονται αυτόν το μήνα από το Δεκέμβρη του 2010, όταν η αυτοπυρπόληση ενός 26χρονου άνεργου πλανόδιου μικροπωλητή στην Τυνησία, του Μοχάμεντ Μπουαζίζι, και η ανατροπή, λίγες βδομάδες μετά, του τότε Προέδρου της χώρας, Μπεν Αλι, πυροδότησαν κύμα μαζικών διαμαρτυριών σε χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, που ονομάστηκε «Αραβική Ανοιξη».
Τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με νεκρούς και τραυματίες, που έγιναν κυρίως σε Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη, Συρία, Μπαχρέιν και Υεμένη, αλλά και σποραδικές διαδηλώσεις σε Αλγερία, Ιράν, Ιράκ, Ιορδανία, Μαρόκο, Ομάν, Τζιμπουτί, Κουβέιτ, Λίβανο, Μαυριτανία, Σαουδική Αραβία, Σουδάν, αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ΜΜΕ κ.λπ. έσπευσαν να τις χαρακτηρίσουν ακόμη και «επαναστάσεις», ενώ εκθείαζαν τα δήθεν πολιτικά «ακηδεμόνευτα» και «αυθόρμητα κινήματα», που «οργανώθηκαν» υποτίθεται μέσα από μέσα κοινωνικής δικτύωσης («Facebook», «Twitter», «YouTube»).
Ολες αυτές οι δυνάμεις υποστήριξαν ανοιχτά τις εξελίξεις που διαμορφώθηκαν στο έδαφος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (και επεμβάσεων στη συνέχεια), τις προσπάθειες των κατά τόπους αστών να εκσυγχρονίσουν το πολιτικό σύστημα, παρατείνοντας την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από ντόπια και ξένα μονοπώλια. Στην πραγματικότητα, αυτό που ξεκίνησε, αξιοποιώντας υπαρκτά λαϊκά προβλήματα από καθεστώτα που υπήρξαν σύμμαχοι για πολλά χρόνια των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ήταν η παραπέρα προώθηση του σχεδίου για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή», το οποίο επεξεργάστηκαν αρχικά οι ΗΠΑ, προκειμένου να ελέγξουν ακόμα πιο αυστηρά την περιοχή και να κερδίσουν στην κούρσα του ανταγωνισμού με τη Ρωσία και την Κίνα.
Βέβαια, από τότε πολλά έχουν αποκαλυφθεί. Για το ρόλο αμερικανικών και άλλων μυστικών υπηρεσιών. Για την οργανωμένη παρέμβαση πολυεθνικών, όπως η «Google», π.χ. στην Τυνησία και την Αίγυπτο, όπου πρωτοστάτησε ο διευθυντής της γι’ αυτήν την περιοχή. Για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια να αλλάξει ο χάρτης σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή. Και αποδείχτηκε ακόμη πως οι σφοδροί ανταγωνισμοί όχι μόνο δεν «προώθησαν» τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα, όχι μόνο δεν έφεραν την «άνοιξη» στους λαούς, αλλά οι τελευταίοι νιώθουν στο πετσί τους πιο οδυνηρά την καπιταλιστική εκμετάλλευση, ζουν την εξαθλίωση, την καταπίεση, τους πολέμους, τον ξεριζωμό και την αναγκαστική προσφυγιά. Η «Αραβική Ανοιξη», δηλαδή, έγινε πραγματικός «χειμώνας» για εκατομμύρια απλών λαϊκών ανθρώπων.
Οι όποιες αλλαγές σε όλες ουσιαστικά τις χώρες, αφορούσαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε αντιμαχόμενες αστικές δυνάμεις, που στηρίζονταν σε διαφορετικές διεθνείς συμμαχίες. Οι μεγάλες μάζες εργαζομένων και ανέργων παρέμειναν εγκλωβισμένες στην καταπίεση, στη φτώχεια και την ανασφάλεια, την οποία ενισχύει και η δράση εγκληματιών ισλαμιστών μισθοφόρων, που στηρίχτηκαν ποικιλοτρόπως.
Ενδεικτικά, στην Τυνησία, την πτώση του Μπεν Αλι και φυγάδευσή του στη Σαουδική Αραβία, το Γενάρη του 2011, ακολούθησαν εκλογές και νέο Σύνταγμα. Αυτά που παραμένουν σταθερά μέχρι σήμερα είναι η ανέχεια και η δυστυχία, η ανεργία, η οποία εξακολουθεί να «θερίζει» πάνω από το 60% της νεολαίας, ιδιαίτερα στην επαρχία. Οι λαϊκές διαδηλώσεις που ξεσπούν από τότε συναντούν την καταστολή της «δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης», δείχνοντας πως για την αστική τάξη της χώρας ο εργαζόμενος λαός που διεκδικεί δικαιώματα είναι η πραγματική απειλή.
Οσο για την ιμπεριαλιστική «βοήθεια» (ΗΠΑ, ΕΕ – κυρίως η Γαλλία), κατευθύνεται στα μονοπώλια που σπεύδουν στην περιοχή για να εκμεταλλευτούν τον πλούτο και το εργατικό δυναμικό της.
Στην Αίγυπτο, μετά τη διαδοχική πτώση του Μουμπάραγκ και των «Αδελφών Μουσουλμάνων», ο «δημοκρατικά εκλεγμένος» στρατηγός Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι με …97% (2013), ανέλαβε τη διακυβέρνηση. Στη χώρα προχωράει ο «εκσυγχρονισμός», από επιχειρηματικούς ομίλους της Σαουδικής Αραβίας, της Ρωσίας, της Ευρώπης και της Κίνας, που «σφάζονται» για μερίδιο της «πίτας», ενώ «κομμάτι» διεκδικεί και το ελληνικό κεφάλαιο (βλέπε άξονα Ελλάδας – Αιγύπτου – Κύπρου). Το τεράστιο υποθαλάσσιο κοίτασμα φυσικού αερίου ΖΟΡ εποφθαλμιούν ντόπια και ξένα μονοπώλια. Οι πολύ μεγάλοι ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης συνοδεύονται με διψήφιους αριθμούς ανεργίας, κακοπληρωμένη εργασία, βύθιση των λαϊκών μαζών στην ανέχεια και έλλειψη ακόμη και στοιχειωδών δημόσιων υπηρεσιών Υγείας, Παιδείας κ.λπ.
Στα σχεδόν 8 χρόνια πολέμου, η «Αραβική Ανοιξη» στη Συρία, που ξεκίνησε το Μάρτη του 2011 με αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατά του Ασαντ, αφήνει πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, σακατεμένους και εκατομμύρια ξεριζωμένους και ξεσπιτωμένους. Σήμερα, καμία από όλες αυτές τις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που απροκάλυπτα διέδιδαν εκείνα τα χρόνια τα ιμπεριαλιστικά φληναφήματα περί «αποκατάστασης της δημοκρατίας» και «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», ενώ χαιρέτιζαν ως «αντιπολιτευτικές δυνάμεις» τις διάφορες ομάδες, που έγιναν φυτώρια του «Ισλαμικού Κράτους» και στηρίχτηκαν άμεσα και έμμεσα από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, δεν τολμάνε να κάνουν την παραμικρή αυτοκριτική.
Και στην περίπτωση της Συρίας, καθώς το «Ισλαμικό Κράτος» είναι σε φθίνουσα πορεία, αναδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο για το λαό ο σφοδρός ανταγωνισμός ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας, Τουρκίας, Ισραήλ, των μοναρχιών του Κόλπου. Οι αιτίες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, αρχικά από τις ΗΠΑ και στη συνέχεια η εμπλοκή της Ρωσίας, όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν, αλλά αναμένεται να φουντώσουν. Πέρα από την «πίτα» της ανοικοδόμησης, των υποδομών που κατέστρεψαν οι βόμβες των ιμπεριαλιστών, ο ενεργειακός πλούτος της Συρίας είναι ξανά το «μήλον της Εριδος». Μάλιστα, τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στη Συρία υπολογίζεται ότι είναι δεκαπλάσια των κοιτασμάτων του Ισραήλ και μεγαλύτερα από το μεγάλο κοίτασμα ΖΟΡ στην αιγυπτιακή ΑΟΖ. Πάω απ’ όλα όμως, είναι η γεωστρατηγική της θέση.
Στη Λιβύη, η «επανάσταση της Αραβικής Ανοιξης», οι υποκινούμενες (από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους) εξεγέρσεις, με τη συμμετοχή ισλαμιστών μισθοφόρων που δημιουργήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν ως εργαλείο ανατροπής και δολοφονίας του τότε Προέδρου Μουαμάρ Καντάφι, τον Οκτώβρη του 2011, μετέτρεψαν σταδιακά τη χώρα στο σημερινό χάος των αντίπαλων ένοπλων ομάδων.
Οχι μόνο δεν έφεραν περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία στο λαό, αλλά αυξήθηκαν οι συγκρούσεις αντίπαλων φατριών με δύο κυβερνήσεις, στο Τομπρούκ και την Τρίπολη και ανοιχτό νέο αιματοκύλισμα και πάλι με το πρόσχημα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Στην πραγματικότητα, για το ξαναμοίρασμα του λιβυκού ενεργειακού πλούτου. Δηλαδή, επιστρέφουμε στην ίδια αιτία που ανατράπηκε το καθεστώς Καντάφι, όταν επιχείρησε πιο συμφέρουσες μπίζνες από αυτές που είχε για χρόνια με μονοπώλια της Δύσης, με ρωσικούς και κινεζικούς ομίλους.
Στην Υεμένη ασταμάτητες είναι οι «σφαγές» του λαού από την ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της από το Μάρτη του 2015. Οι δήθεν ευαίσθητοι σήμερα ηγέτες της ΕΕ, που είναι συγκλονισμένοι από την ανθρωπιστική καταστροφή στη χώρα αυτή, έχουν το δικό τους μερτικό στο αιματοκύλισμα.
Οι «πληγές» του Ιράκ δεν έχουν κλείσει, ενώ η καπιταλιστική βαρβαρότητα και η ανέχεια σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική προκαλούν νέα καραβάνια ξεριζωμένων.
