«Αποτέλεσμα (…) ενός στρεβλού συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων, που οδήγησε τις μεταποιητικές επιχειρήσεις σε απώλεια διεθνούς ανταγωνιστικότητας», είναι σύμφωνα με τον ΣΕΒ οι αυξήσεις των μισθών.
Τον ισχυρισμό αυτό προβάλλουν για μια ακόμη φορά, «απαντώντας» (στην πραγματικότητα παίρνοντας την «πάσα») σε έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, που με τη σειρά του αναρωτιέται γιατί επιχειρήσεις των οποίων η κερδοφορία βελτιώνεται, δεν επιδιώκουν διεύρυνση του μεριδίου τους στις αγορές, με την «επένδυση» των κερδών τους.
Με αφορμή μάλιστα αυτό, η πλευρά του ΣΕΒ, συγκρίνοντας μήλα με πορτοκάλια, φτάνει στο σημείο να ισχυριστεί ότι τάχα «ο Στάλιν αναγνωρίζοντας τη σχέση κόστους/τιμής πώλησης των προϊόντων, επέπληττε τους συντρόφους που ήθελαν χαμηλές τιμές στο ψωμί και υψηλές τιμές στο αλεύρι προκειμένου να ικανοποιήσουν ταυτόχρονα τους εργάτες και τους αγρότες». Μετά και το παραπάνω «ανεκδοτάκι», συνεχίζοντας ακάθεκτοι, απευθύνονται στο αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις τους, λέγοντας ότι «το καλύτερο στο οποίο μπορεί να προσβλέπει κανείς είναι οι επιχειρήσεις να διευκολύνονται από το κράτος στις επενδυτικές και λειτουργικές τους πρωτοβουλίες».
Ενώ, παίρνοντας την «πάσα» από το ΙΝΕ, σηκώνουν και το δάχτυλο λέγοντας ότι είναι ώρα «οι εργαζόμενοι και οι εκπρόσωποί τους να νοιάζονται για την κερδοφορία των επιχειρήσεων στις οποίες δουλεύουν».
Αν και η «επισήμανση» είναι περιττή για τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, είναι και ενδεικτική για το τι υπηρετεί μια τέτοια «συζήτηση», που έτσι κι αλλιώς γίνεται στο έδαφος και με τις προδιαγραφές του εκμεταλλευτικού συστήματος, και σε κάθε περίπτωση απέναντι από τις ανάγκες των εργαζομένων. Την υποταγή των εργαζομένων στα «θέλω» των καπιταλιστών.
