Τη βρώμικη φάμπρικα του διαχωρισμού και της διχόνοιας μεταξύ των εργαζομένων ξανάπιασαν ορισμένοι, που ανακάλυψαν «υψηλές αμοιβές» για τους δημοσίους υπαλλήλους και «επιστροφή στη χρυσή εποχή» του Δημοσίου, σύμφωνα με χτεσινά δημοσιεύματα. Αξιοποιώντας τα στοιχεία μελέτης που καταγράφει σχετικά υψηλότερους μέσους μισθούς στο Δημόσιο, σε σύγκριση με τον ιδιωτικό τομέα, κρύβουν ότι οι μισθοί είναι άθλιοι για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, ανεξάρτητα από το αντικείμενο και τον τομέα δουλειάς. Κι ότι γι’ αυτό ευθύνονται όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, και η σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι ίδιοι που πρωτοστατούν σε τέτοιους διαχωρισμούς, δεν ζητάνε να αυξηθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, αλλά φτιάχνουν κλίμα για παραπέρα μείωση των μισθών στο Δημόσιο, στρώνοντας το έδαφος στην κυβέρνηση να ξεδιπλώσει τέτοιους σχεδιασμούς. Αυτοί που βλέπουν «υψηλές αμοιβές» στο Δημόσιο, ας ρωτήσουν έναν συμβασιούχο επικουρικό γιατρό πόσα παίρνει και αν τα βγάζει πέρα, ή τι θα κάνει όταν λήξει η σύμβασή του και ξαναρχίσει η εργασιακή περιπλάνηση. Ας ρωτήσουν τους εργαζόμενους της «κοινωφελούς εργασίας», που ανακυκλώνονται στους δήμους, πώς ζουν και αν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους, πόσο μάλλον τις οικογένειές τους.
Στην πραγματικότητα, οι μισθωτοί στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, ιδιαίτερα οι νεοπροσλαμβανόμενοι, βράζουν στο ίδιο καζάνι. Το χτύπημα στους μισθούς τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης ήταν μεγάλο, όπως και στις εργασιακές σχέσεις, που άλλαξαν άρδην και στο Δημόσιο, με γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Το ίδιο ισχύει και με τα ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα, όπου τέτοιοι διαχωρισμοί αξιοποιήθηκαν και στο παρελθόν για να συρθούν ακόμα πιο κάτω όλοι οι εργαζόμενοι. Για παράδειγμα, στο όνομα της «άρσης των ανισοτήτων» ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα και με πρόσχημα τα δήθεν «προνόμια» των μητέρων εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ, η λαίλαπα των ανατροπών χτύπησε όλους τους ασφαλισμένους, οι συντάξεις κατακρεουργήθηκαν, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης αυξήθηκε για όλους στα 67 χρόνια. Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, παίζουν επιδέξια το χαρτί του «κοινωνικού αυτοματισμού» και των διαχωρισμών, με σκοπό να υπονομεύσουν την προοπτική της κοινής πάλης για ανάκτηση των απωλειών, σύγχρονα δικαιώματα και ικανοποίηση των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών. «Ειδικοί» και γραφιάδες παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, που θέλουν τους εργαζόμενους διαιρεμένους, να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για τη φτώχεια του και να μένει στο απυρόβλητο η πολιτική φτωχοποίησης του λαού, για να ανακάμψουν τα κέρδη και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Στο ίδιο γήπεδο παίζει και η ΝΔ, που καταλογίζει στην κυβέρνηση «διόγκωση» του Δημοσίου με αθρόες προσλήψεις. Ο Κυρ. Μητσοτάκης μιλάει για προσλήψεις, όταν, για παράδειγμα, με την τελευταία προκήρυξη που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για τους συμβασιούχους των ΟΤΑ, από την επόμενη βδομάδα, χιλιάδες εργαζόμενοι στην καθαριότητα των δήμων οδηγούνται στην ανεργία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ βρήκε στην αξιωματική αντιπολίτευση τον πιο βολικό «αντίπαλο» για να εξαγνίσει την αντιλαϊκή της πολιτική. Για ποιες άραγε προσλήψεις μιλάνε, όταν τα νοσοκομεία στενάζουν από την έλλειψη προσωπικού, όταν στην Παιδεία καταγράφονται χιλιάδες κενά, όταν κοινωνικές δομές φυτοζωούν χωρίς να καλύπτουν ούτε στοιχειωδώς τις λαϊκές ανάγκες; Και οι δύο άλλωστε είναι θερμοί θιασώτες της «ευελιξίας» και της προσωρινής απασχόλησης, που σταθερά επεκτείνονται και στο δημόσιο τομέα. Την πολιτική που εφάρμοσε τόσα χρόνια η ΝΔ, την υλοποιεί με θρησκευτική ευλάβεια και ζήλο η σημερινή κυβέρνηση. Σκιαμαχούν πάνω από τα συντρίμμια στην αγορά εργασίας και στους μισθούς, που και οι δύο με την πολιτική τους προκάλεσαν.
Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στο σκηνικό που στήνεται. Με τον κοινό τους αγώνα, χρειάζεται πιο αποφασιστικά να διεκδικήσουν αυξήσεις στους μισθούς, σταθερή και μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα, κατάργηση της «ευελιξίας», χρηματοδότηση σε Υγεία – Πρόνοια – Παιδεία από το κράτος στο ύψος των πραγματικών αναγκών. Οι εστίες αγώνα που αυτήν την περίοδο ξεδιπλώνονται σε μια σειρά από κλάδους, η πάλη για Συλλογικές Συμβάσεις, οι διεκδικήσεις ενάντια στην «ευελιξία» και το παραπέρα ξεχαρβάλωμα της αγοράς εργασίας, πρέπει να γίνουν κοινή υπόθεση όλων των εργαζομένων. Γιατί είτε εργοδότης είναι το κράτος είτε η καπιταλιστική επιχείρηση, οι εργαζόμενοι βιώνουν τα ίδια προβλήματα, βρίσκονται στην ίδια βάρκα, έχουν κοινό ταξικό αντίπαλο.
ΠΗΓΗ: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
