Μέσα από τον φετινό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, αναδείχθηκαν για μια ακόμα φορά δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Από τη μια, οι χιλιάδες εργαζομένων και λαού που διαδήλωσαν με τις σημαίες του ΠΑΜΕ σε δεκάδες πόλεις όλης της χώρας, στις συγκεντρώσεις των ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε συγκεντρώσεις ζωντανές, γεμάτες αγωνιστές όλων των ηλικιών, με μάχες μέσα στους χώρους δουλειάς και σε κάθε χώρο όπου δραστηριοποιούνται.
Από την άλλη, η γύμνια του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, με τις «συγκεντρώσεις» των διοικήσεων ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και όσων Εργατικών Κέντρων ελέγχουν να μη μαζεύουν παρά λίγες δεκάδες εργατοπατέρες…
Από τη μια, τα αιτήματα και τα συνθήματα του ταξικού κινήματος για ενίσχυση της εργατικής – λαϊκής πάλης ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, οι πολύμορφοι αγώνες για ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων, η ανάδειξη της προοπτικής όπου ο εργαζόμενος λαός θα γίνει πραγματικός κύριος του πλούτου που παράγει.
Από την άλλη, τα μηνύματα Τσίπρα – Μητσοτάκη για την Πρωτομαγιά, τα οποία μαζί με τις ομιλίες στη συγκέντρωση ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ διαγκωνίζονταν στην προσπάθεια να πείσουν τους εργαζόμενους και το λαό ότι με ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο», με «ανάπτυξη» και «προσέλκυση επενδύσεων», μπορεί να υπάρχουν «προστασία της εργασίας», «καλύτερες συνθήκες δουλειάς» και «αξιοπρεπείς αμοιβές» μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Κόντρα στα καλέσματα για «εθνική συνεννόηση», κόντρα στα κελεύσματα υποταγής των εργαζομένων στην αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου, η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος του εργαζόμενου λαού και ο κόσμος του κεφαλαίου είναι δύο κόσμοι με αντιδιαμετρικά συμφέροντα, σε ανειρήνευτη πάλη μεταξύ τους.
Οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ και της Κομισιόν, που δημοσιοποιήθηκαν τις προηγούμενες μέρες, ήρθαν να υπενθυμίσουν με τρόπο ιδιαίτερα εμφατικό αυτήν την αλήθεια. Την ίδια ώρα που τα αστικά επιτελεία λανσάρουν τα παραμύθια της «μεταμνημονιακής εποχής», της «δίκαιης ανάπτυξης», του «νέου ξεκινήματος για μια πραγματική άνοιξη της Ελλάδας», η στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου προϋποθέτει νέα αποφασιστικά πλήγματα στον πυρήνα της ζωής και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού.
Γι’ αυτό ακριβώς οι εκθέσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, οι οποίοι δεν σταματούν να δίνουν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση για το αντιλαϊκό της έργο, προτάσσουν για το επόμενο διάστημα νέα χτυπήματα, όπως την παραπέρα αύξηση της «πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης», την πλήρη εφαρμογή των νέων περικοπών στις συντάξεις από το 2019, την παραπέρα γενίκευση της «ευελιξίας» στην «αγορά εργασίας», με πρόσθετα χτυπήματα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις Συλλογικές Συμβάσεις (που κατά τ’ άλλα… «επανέρχονται στην κανονικότητα»!), τη διατήρηση και τον «εκσυγχρονισμό» του αίσχους του «υποκατώτατου» μισθού, με κριτήριο πλέον την «εργασιακή εμπειρία», την απαρέγκλιτη εφαρμογή του νέου πετσοκόμματος στο αφορολόγητο και τη συμπλήρωσή του με νέα μέτρα ενίσχυσης της αντιλαϊκής φοροληστείας κ.ο.κ.
Απέναντι στην αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου, απέναντι στην εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς, το μήνυμα του ταξικού γιορτασμού της Πρωτομαγιάς ήταν σαφές: Δεν χωράνε αυταπάτες, ούτε χαμένος χρόνος! Τα παραμύθια ότι ο λαός έχει τάχα να ωφεληθεί από την ανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών και τη «γεωστρατηγική αναβάθμισή» τους πρέπει να πέσουν στο κενό, μαζί με τα καλέσματα όλων των αστικών επιτελείων για «κοινωνική συναίνεση» σε αυτήν την αντιλαϊκή στρατηγική.
Την ίδια τύχη πρέπει να έχουν οι προσπάθειες των ηγεσιών ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ να στοιχίσουν τους εργαζόμενους πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου. Αλλοτε μέσα από το «Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο» που συνυπέγραψαν στο πλαίσιο της ΟΚΕ με τις ενώσεις των εργοδοτών και με τις ευλογίες της κυβέρνησης, και άλλοτε μέσα από τη «διακήρυξη» της λεγόμενης «κοινωνικής συμμαχίας» που έστησαν τις προάλλες, με περιεχόμενο βγαλμένο μέσα από τις «αναπτυξιακές» φιέστες της κυβέρνησης και τα συνέδρια των εργοδοτικών ενώσεων.
Η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στην ενίσχυση της πάλης του, στην άνοδο της οργάνωσης και των αγώνων σε κάθε κλάδο, στην αλλαγή των συσχετισμών και τη συγκρότηση της πραγματικής Κοινωνικής Συμμαχίας, των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρομεσαίους αγρότες, απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τις λυκοσυμμαχίες του.
