Με επιτυχία έγινε η προβολή της κινηματογραφικής ταινίας του Π. Βούλγαρη και της Ι. Καρύστιανη την Παρασκευή 12/9 στο Α/Σ των ΤΡΟΛΛΕΫ στην Πλ.Αττικής απο την ΔΑΣ-ΟΑΣΑ. Την εκδήλωση άνοιξε ο Β. ΓΚΑΡΑΛΙΑΚΟΣ και το έργο παρουσίασε ο Γ.ΚΙΟΥΣΗΣ. Ο πολιτισμός και η γνώση της ιστορίας είναι καθήκον των συνδικάτων που έχουν στόχο το ανέβασμα της ταξικής συνείδησης, της ενίσχυσης των δεσμών μεταξύ συναδέλφων , της πίστης στο δίκιο των σημερινών κοινωνικών αγώνων.
Μετά το τέλος της ταινίας ,σκέψεις και ερωτήματα όπως «Μα καλά! Εγιναν όλα αυτά»; . «είναι δυνατόν ο άνθρωπος να θυσιάσει ακόμη και τη ζωή του για ανώτερες αξίες και ιδανικά»;άνοιξε ενδιαφέρουσα συζήτηση στα πηγαδάκια γύρω απο την ταινία.
Στο χώρο διατίθονταν και το βιβλιο που είναι αφιερωμένο στους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής με τίτλο “ΑΘΑΝΑΤΟΙ”.
Το πιο θετικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι μπορεί να δώσει ώθηση σε έναν νέο άνθρωπο να το ψάξει πιο βαθιά, να μάθει την Ιστορία του τόπου μας και του λαού μας. Να μάθει για το ποιοι ήταν αυτοί οι 200 που με την αλύγιστη στάση τους νίκησαν το φόβο και το θάνατο. Αυτήν την ιστορία, καθώς και χιλιάδες άλλες δεν θα τις βρούμε γραμμένες στα σχολικά βιβλία…
Η ταινία, βασισμένη στο αληθινό γεγονός της εκτέλεσης των 200 κομμουνιστών, έρχεται σε μία περίοδο που λυτοί και δεμένοι έχουν βαλθεί να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι τους εκτελεστές και τους εκτελεσμένους, τους προδότες και τους ήρωες, το ναζισμό με τον κομμουνισμό.
Μαθαίνεις για την άρνηση του Μεταξά και του καθεστώτος του να τους απελευθερώσει για να πολεμήσουν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπως ζήτησαν, αλλά αντίθετα τους παρέδωσε στους ναζί.
Μπορεί κάποιος να αντιληφθεί την οργάνωση που υπήρχε μέσα στη φυλακή. Μπορεί κάποιος να δει τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τη στήριξη που υπήρχε, ακόμα κι όταν κάποιος πήγαινε να λυγίσει, τη διαρκή προσπάθεια για κατάκτηση της γνώσης, την πολιτιστική καλλιέργεια. Σε βοηθά να κατανοήσεις ότι η αδιάκοπη αυτή προσπάθεια των κομμουνιστών, ακόμα και σε αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές, ήταν πλευρά αντίστασης σε ένα βάρβαρο καθεστώς, ήταν αγώνας για την ίδια τη ζωή.
Ολοι αυτοί – όχι μόνο οι 200 κομμουνιστές – που έδωσαν τη ζωή τους δεν ήταν υπεράνθρωποι, αλλά η αταλάντευτη στάση τους τελικά ήταν προϊόν συνειδητής στράτευσης στον αγώνα ενάντια στην αδικία, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στην πίστη για την τελική νίκη. Ηταν άνθρωποι που ενώ ήταν στη φυλακή, πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς αρκετά χρόνια, σκεφτόντουσαν τον εαυτό τους έξω… Ηταν άνθρωποι, που αγαπούσαν πολύ τη ζωή, τους έλειπαν οι δικοί τους άνθρωποι.
Σε μια εποχή που θεοποιούνται ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, το «ο θάνατός σου η ζωή μου», εμείς μαθαίνουμε από τη στάση του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, που δεν δέχτηκε να βάλει το «εγώ» πάνω από το «εμείς» ακόμα και στο πιο τραγικό ερώτημα «ζωή ή θάνατος». Δεν δέχτηκε να του χαριστεί η ζωή, γιατί θα ξεφτιλιζόταν, θα ήταν «ένα τίποτα».
Το 1936 με την ιδιότητα του προέδρου του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων του νομού Ηρακλείου, συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια και εκτοπίζεται στον Αη Στράτη. Από τότε δεν ξαναγύρισε σπίτι του, παρέμεινε στις εξορίες και τις φυλακές μέχρι το τέλος της ζωής του. Σημαντικός σταθμός σ’ αυτή του την πορεία η Ακροναυπλία και στη συνέχεια το Χαϊδάρι.
Οι σημερινές συνθήκες σίγουρα δεν μοιάζουν με αυτές που περιγράφει η ταινία, που έδωσαν πράξεις ανείπωτου ηρωισμού στις φυλακές, στις εξορίες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αλλά έχουν τον δικό τους ηρωισμό, σε συνθήκες που ο τροχός της Ιστορίας μοιάζει ακίνητος.
Στην εποχή μας παίρνουμε δύναμη από τους συντρόφους μας, από την αδιάλλακτη και περήφανη στάση τους, όπως αυτή αποτυπώνεται και στο «Τελευταίο σημείωμα». Κρατάμε τη φλόγα αναμμένη. Εχουμε την ευγενική φιλοδοξία να μάθουμε, να δρούμε, να σκεφτόμαστε σαν όλους αυτούς.
Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί.
Γυμνοί, κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες,
-η Ελλάδα τις έρραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο-.
Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα.
Είδατε τα πουλιά, που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες
αγγίζοντας με τα φτερά τους, τον ανατέλλοντα πυρφόρον.
Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ανοίγουνε στο μέλλον.
Εμείς, μερτικό δε ζητήσαμε …. Τίποτα …. Μόνον
θυμηθείτε το: αν η ελευθερία
δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας,
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας.
Γ. ΡΙΤΣΟΣ
