Με αιχμή το παραπέρα χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος
Παράλληλα με την κλιμάκωση της επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση, η ομιλία του υπουργού Εργασίας στη διαδικασία των προγραμματικών δηλώσεων αποτύπωσε την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να κλιμακώσει παραπέρα την αντεργατική επίθεση και στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Παίρνοντας τη σκυτάλη από την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη ΝΔ τον Γενάρη του 2018, ο υπουργός προανήγγειλε νέες αντιδραστικές αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο, με έμφαση στην παραπέρα περιστολή του απεργιακού δικαιώματος.
Υπενθυμίζεται ότι με τη διάταξη που ψηφίστηκε πέρυσι επιβλήθηκαν νέα εμπόδια στην κήρυξη απεργίας από τα πρωτοβάθμια σωματεία, καθώς πλέον για τη λήψη απεργιακής απόφασης απαιτείται Γενική Συνέλευση με απαρτία το 1/2 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών, από το 1/3 (στην πρώτη Γενική Συνέλευση) έως το 1/5 (στην τρίτη Γενική Συνέλευση) που απαιτούνταν μέχρι τώρα.
Συγκεκριμένα, στο άρθρο 8 του συνδικαλιστικού νόμου (1264/1982) προστέθηκε παράγραφος που ορίζει πως «ειδικά για τη λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των τακτοποιημένων μελών». Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπερδιπλασίασε τον αριθμό των εργαζομένων που απαιτείται προκειμένου η Γενική Συνέλευση ενός πρωτοβάθμιου σωματείου να έχει απαρτία και να μπορεί να προκηρύξει απεργία.
Ακριβώς στο επίπεδο του πρωτοβάθμιου σωματείου, στο επίπεδο της επιχείρησης, εκεί όπου οι πιέσεις και οι απειλές της εργοδοσίας είναι πιο έντονες από οπουδήποτε αλλού, εκεί που τα πρωτοβάθμια συνδικάτα «φτύνουν αίμα» για να γίνει μια Γενική Συνέλευση κόντρα στους εκβιασμούς της εργοδοσίας, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θεσμοθέτησαν παρέα ένα τέτοιο τεράστιο εμπόδιο στους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους.
Συνεχίζοντας την ίδια ακριβώς επίθεση, η ΝΔ και ο Γ. Βρούτσης εξήγγειλαν την καθιέρωση «ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις διαδικασίες της απεργίας», με στόχο το ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα των ίδιων των ζωντανών, συλλογικών διαδικασιών των συνδικάτων. Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του προφανώς και δεν θέλουν Γενικές Συνελεύσεις εργαζομένων με ζωντανή συζήτηση, μεταφορά πείρας από άλλους αγώνες σε χώρους δουλειάς, συμμετοχή των εργαζομένων στη διαμόρφωση του διεκδικητικού πλαισίου και την οργάνωση της πάλης, στήριξη εργαζομένων που επηρεάζονται από τους εκβιασμούς της εργοδοσίας κ.ο.κ. Θέλουν τους εργαζόμενους στον καναπέ, ο καθένας μόνος του, χωρίς καμία συμμετοχή στη δράση, να καλούνται… να πατήσουν ένα κουμπί, πιο ευάλωτοι από ποτέ στις πιέσεις αλλά και στα ιδεολογήματα της εργοδοσίας.
Αντίστοιχα, συνεχίζοντας την υλοποίηση μνημονιακών προαπαιτούμενων που ψήφισαν μαζί ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Βρούτσης ανέφερε ότι θα δημιουργηθεί «ηλεκτρονικό μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων και στελεχών», τάχα για να γνωρίζει η κυβέρνηση – όπως είπε – «τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους συνδικαλιστές και τα στελέχη, ποιοι είναι…» και για «να αντιμετωπίσουμε το κατακερματισμένο οργανωτικό συνδικαλιστικό σύστημα της χώρας μας». Στόχος της κυβέρνησης βέβαια είναι το «φακέλωμα» και ο ασφυκτικός έλεγχος των πραγματικών συνδικάτων από το αστικό κράτος και όχι η… «γνωριμία» με τα σωματεία – φαντομάδες που στήνουν κατά βούληση μαζί με την εργοδοσία οι εργατοπατέρες…
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
