Τη συμπαράστασή του στους απλήρωτους και απολυμένους εργαζόμενους της «IFAST» με επωνυμία «Ε. Χρυσικόπουλος – Χ. Αρχοντής & ΣΙΑ ΕΕ» εκφράζει με κάθε τρόπο και μέσο το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής Ν. Αττικής.
Η «IFAST» είχε σαν αντικείμενο εργασίας τις Υπηρεσίες Τηλεπικοινωνιακών (Εμπόριο Τηλεπικοινωνιακού Υλικού – τεχνικοί πεδίου, διαχείριση ραντεβού, λειτουργία τηλεφωνικού κέντρου για πωλήσεις και εξυπηρέτηση πελατών – παρόχων) και έκλεισε το Μάρτη του 2015, λόγω οφειλών προς το Δημόσιο, ενώ χρωστούσε στους εργαζόμενους τα δεδουλευμένα τους.
Το ΣΕΤΗΠ σε ανακοίνωσή του σημειώνει:
«Το κλίμα τρομοκρατίας από την πλευρά της εργοδοσίας ήταν καθημερινό και η εντατικοποίηση της εργασίας εκφραζόταν, με απανωτά και συνεχή ραντεβού, υποχρεώνοντας τους εργαζόμενους πολλές φορές να δουλεύουν, από το πρωί μέχρι τις 21.00, χωρίς να προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα και να σηκώσουν κεφάλι.
Οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των εργαζομένων ήταν μηνιαίο φαινόμενο από το καλοκαίρι του 2012, πληρώνοντας τους εργαζόμενους είτε με έναντι είτε με καθυστέρηση. Παρόλο που η εταιρεία είχε πελατολόγιο και οι πληρωμές από τους Παρόχους γίνονταν κανονικά, οι εργαζόμενοι δεν πληρωνόντουσαν ποτέ στην ώρα τους. Οι εργοδότες είχαν το θράσος εκμεταλλευόμενοι την όλη κατάσταση, με το ξέσπασμα της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και το νομικό οπλοστάσιο που τους διέθεταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις από τα μνημόνια 1,2,3 και τους εφαρμοστικούς νόμους, που έχουν διαλύσει τα όποια εργασιακά δικαιώματα μας έχουν απομείνει, να αναγκάσουν τους εργαζόμενους και να τους πιέσουν για να υπογράψουν μειώσεις μισθού στις συμβάσεις εργασίας τους και να εντατικοποιήσουν ακόμα παραπάνω την εργασία με περισσότερα ραντεβού. Η προκλητικότητα και η ασυδοσία της εργοδοσίας έφτασε σημείο που έταξε σε έναν από τους προϊσταμένους της, ειδικό bonus των 2.000 ευρώ, αν καταφέρει να πιέσει δύο εργαζόμενους να παραιτηθούν οικειοθελώς.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εργαζόμενοι συσπειρώθηκαν, οργανώθηκαν μέσα από το Συνδικάτο τους, ήδη από τον Σεπτέμβρη του 2013, σήκωσαν το κεφάλι τους απέναντι στη συνεχή πίεση και εντατικοποίηση και απαίτησαν να εργάζονται στο κανονικό ωράριο τους, 8ωρο, διεκδίκησαν την σταθερή καταβολή των μισθών τους και ότι άλλο όφειλε η εταιρεία προς εκείνους ακόμα και την πληρωμή των απλήρωτων Σαββάτων. Απέναντι σε αυτήν την κίνηση, η εργοδοσία το ίδιο χρονικό διάστημα προχώρησε σε απειλές για απολύσεις προς τους εργαζόμενους, τις οποίες μπλόκαραν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα από τη συντονισμένη και συγκροτημένη δράση και πάλη τους μέσα από το ΣΕΤΗΠ.
Το Μάρτη του 2015, η εταιρεία ανακοίνωσε στους εργαζόμενους τη λήξη της λειτουργίας της, λόγω οφειλών προς το Δημόσιο. Με αυτό τον τρόπο εξανάγκασε τους εργαζόμενους να μη διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους και τις αποζημιώσεις τους. Παρόλα αυτά, οι εργαζόμενοι και πάλι δεν έσκυψαν το κεφάλι τους, όπως θα ήθελαν οι εργοδότες και προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας, από το τέλος Μάρτη μέχρι και σήμερα, διεκδικώντας με κάθε τρόπο και μέσο τα οφειλόμενα. Ύστερα από τη συνεχή πίεση των εργαζομένων και χωρίς να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους για τα δικαιώματα τους, οι εργαζόμενοι ήρθαν σε έναν συμβιβασμό με την εργοδοσία, τον Ιούνη του 2015, για να πάρουν τα χρήματά τους.
Η εργοδοσία, για ακόμα μια φορά, δεν τήρησε τη δέσμευσή της και δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή στους εργαζόμενους με αφορμή τα capital controls και την μη ρευστότητα στην αγορά. Είναι άμεσα αντιληπτό ότι αυτή είναι ακόμα μια φθηνή δικαιολογία από την πλευρά της εργοδοσίας γιατί ακόμα και την περίοδο, που δεν υπήρχαν τα capital controls κτλ. άφηναν τους εργαζόμενους απλήρωτους παρόλο που εκείνοι ήταν τυπικοί στο ωράριο τους, στα καθήκοντά τους και σε ότι αφορούσε την εργασία τους προκειμένου να βγαίνει το κέρδος της εταιρείας».
