Επτά φρέσκες ταινίες κάνουν πρεμιέρα σήμερα το βράδυ. Αρχίζουμε τη σύντομη μας παρουσίαση με το σίκουελ του «Ο Ολυμπος έπεσε» (2013), που μεταφέρει τους γνωστούς μας ήρωες στο Λονδίνο για μια καινούργια περιπέτεια, γεμάτη εκρηκτική δράση και αγωνία! «Το Λονδίνο έπεσε» (2016) ο τίτλος της αγγλοαμερικάνικης παραγωγής σε σκηνοθεσία Μπαμπάκ Νατζαφί που προασπίζεται το αμερικάνικο λάιφ στάιλ, επιβεβαιώνοντας το αμερικανικό κοινό, με αρκετά ξεκάθαρο μήνυμα στο πνεύμα του Τραμπ, ότι θα επιβιώσει όποιου τρομοκρατικού χτυπήματος. Το στόρι της ταινίας μιλά για έναν Πακιστανό έμπορο όπλων που θέλει να εκδικηθεί τις ΗΠΑ γιατί βομβάρδισαν το γάμο της κόρης του. Αυτός και οι συνεργάτες του σκοπεύουν να δολοφονήσουν τους ισχυρούς ηγέτες της Γης ενώ θα βρίσκονται στο Λονδίνο για την κηδεία του Αγγλου πρωθυπουργού, που πέθανε υπό μυστηριώδεις συνθήκες, και ο Αμερικανός Πρόεδρος με το σωματοφύλακά του θα προβάλουν σκληρή αντίσταση, σε αντιπαράθεση με τους παραλυμένους Εγγλέζους… Η Αμερική έχει φέτος προεδρικές εκλογές, έτσι οι Αμερικάνοι παρουσιάζονται ως οι πιο θαρραλέοι, έξυπνοι, κυνικοί και καλύτεροι στο να χτυπιούνται με τον «εχθρό». Με δόση χιούμορ χλευάζονται οι αδύναμοι ηγέτες άλλων χωρών σε σχέση με τον Αμερικανό Πρόεδρο που είναι αποτελεσματικός, θαρραλέος, δυνατός και 100% αποφασισμένος να προστατέψει το Σύνταγμα της χώρας του. Πρόσω ολοταχώς, λοιπόν, με την αρκετά καλοφτιαγμένη ταινία δράσης, με το σαφές μήνυμα «America fuck yeah!». (Δείτε εδώ το Trailer)
Πρεμιέρα και για το αμερικανικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας – που όμως δεν κατορθώνει ποτέ να μεταδώσει μια αίσθηση κινδύνου ή κρεμάμενης απειλής – «5ο Κύμα» (2016) του Τζέι Μπλέικσαν, κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Rick Yancey. Το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο της τριλογίας του Yancey. Το δεύτερο έχει τίτλο «The Infinite Sea» και το τρίτο «The Last Star». Πρόκειται για κακή ιστορία χαμού, μετα-αποκαλυπτικής επιστημονικής φαντασίας, όπου ο κόσμος όπως τον ξέρουμε έχει καταστραφεί – τα πάντα καταρρέουν εκτός από τις κομμώσεις – και οι νεαροί πρωταγωνιστές προσπαθούν να επιβιώσουν και ταυτόχρονα να σώσουν τον κόσμο. Η Κάσι, μια νορμάλ 16χρονη, βλέπει να έρχεται η καταστροφή στη μικρή της πόλη στο Οχάιο με τη μορφή ενός τεράστιου πλωτού διαστημόπλοιου, που ελευθέρωσε 4 κύματα βιβλικής καταστροφής. Σκοτάδι, τεράστια κύματα, αρρώστιες και τέλος επίγεια εισβολή που εξοντώνει τους κατοίκους της Γης. Μετά τα 4 κύματα, η Κάσι αναμένει το 5ο με τέλεια κόμμωση… Ταινία «show-biz» – και όχι «show art» – τσιγκούνικη παραγωγή, κακογραμμένη, χωρίς σχήμα, μια δίωρη πορεία με αυτόματο πιλότο φτηνής τηλεοπτικής σειράς. Ενα είδος πλαστικού προϊόντος, που δυστυχώς είναι μόνο το πρώτο κύμα της επικείμενης τριλογίας… (Δείτε εδώ το Trailer)
Ποιος μπαμπάς θα είναι ο νικητής; Ο Ντάστι με τους φουσκωμένους μύες ή ο μαλακός, αξιόπιστος και κοινός Μπραντ; «Ο Μπαμπάς γύρισε» (2015) τιτλοφορείται η αμερικανική οικογενειακή κωμωδία που ρίχνει όλο το βάρος των διαλόγων της στις περιοχές κάτω από τη ζώνη. Ο πατριός Μπραντ είναι στείρος μετά από ένα ατύχημα, αλλά καλός πατέρας, έως ότου εμφανίζεται πάνω στη μηχανή του, για να κατακτήσει ξανά το βασιλικό θρόνο του σπιτιού, ο βιολογικός πατέρας των παιδιών, Ντάστι. Το δυνατό χαρτί του Ντάστι είναι η μαμά Σάρα, που θέλει και τρίτο παιδί. Ελάχιστα σημεία ίσως απλά χαριτωμένα, σαν σύνολο όμως εξατμίζεται πάραυτα. (Δείτε εδώ το Trailer)
Τέλος, ήρθε η «Ζωούπολη» (2016), ταινία κινουμένων σχεδίων της Walt Disney Animation Studio και προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά και σε 3D. Η Ζωούπολη, μια πολύβουη μεγαλούπολη με εντυπωσιακά τοπία, ανήκει αποκλειστικά στα ζώα! Η ιστορία της μιλά για την περιπέτεια της μικρής Τζούντι, που ανακαλύπτει ότι είναι το πρώτο κουνελάκι που θέλει να γίνει αστυνομικός, σε μια υπηρεσία με μεγάλα, σκληρά ζώα. Αυτό δεν φαίνεται εύκολο, αλλά η Τζούντι αποφασίζει να δείξει την αξία της και αρπάζει κάθε ευκαιρία για να λύσει μια δύσκολη υπόθεση. Η ταινία είναι θρίλερ, αλλά και μια γοητευτική συμφωνία αλληλεγγύης και φιλίας. (Δείτε εδώ το Trailer)
Κριτική: Τζία Γιοβάνη
Μια μικρή ιστορία απώλειας που κυλά σαν ήρεμο μακρύ ποτάμι… και πώς η απώλεια αυτή επηρεάζει τους ανθρώπους. Μια ταινία απλή και αργή, με γήινους τόνους, ένας ποιητικός στοχασμός για την αγάπη, τον πόνο και τη μνήμη μέσα από την αντιπαράθεση της αμείλικτης κίνησης της ζωής, πάντα προς τα μπρος και της αινιγματικής φύσης του ανθρώπου. Μια σπάνια βασκική παραγωγή, στη βασκική γλώσσα, που δεν περιέχει τίποτα που να θίγει αλλά και τίποτα που να εκπλήσσει ή να εμπνέει, με σχολιασμό για τη σύγχρονη κοινωνία της μη επικοινωνίας, γυρισμένη στα γοητευτικά, απάτητα και άγρια ορεινά τοπία της χώρας των Βάσκων, όπου η βροχή κρατά βδομάδες. Η ταινία έχει τρεις καλογραμμένους γυναικείους ρόλους, ενώ η ιστορία των τριών γυναικών που απρόσμενα, πλησίασαν η μία την άλλη χάρη στα μπουκέτα των λουλουδιών είναι κομψά κινηματογραφημένη, ζεστή στα βασικά της στοιχεία, χωρίς να φαίνεται ανόητη. Οι ερμηνείες εξαιρετικές, καθώς η εμβάθυνση των χαρακτήρων γίνεται μέσα από τη διαφοροποίηση.
Η 40χρονη Ανε μπήκε στην εμμηνόπαυση και αισθάνεται μοναξιά, μελαγχολία και εγκλωβισμό στον ατυχή γάμο της που μοιάζει κεφάλαιο που πάει να κλείσει. Μια μέρα έρχεται στην πόρτα της ένα θαυμάσιο μπουκέτο λουλουδιών χωρίς αποστολέα και σπέρνει την περιέργεια κύρια, μαζί με μια αίσθηση γενικότερης ελπίδας. Κάθε βδομάδα, την ίδια ώρα έρχεται κι ένα ολόφρεσκο θεσπέσιο μπουκέτο. Η Ανε μοιάζει να επιστρέφει ξανά στη χαρά της ζωής και δεν παύει να αναρωτιέται ποιος να στέλνει τα λουλούδια. Εμείς βέβαια γνωρίζουμε ότι ο αποστολέας είναι ο Μπενάτ, ένας συνάδελφος της Ανε, ένας γλυκός άνθρωπος παντρεμένος με την ξινή Λούρντες που δεν τα πηγαίνει καθόλου καλά με την πεθερά της Τερέ. Ο Μπενάτ, ο οδηγός του τεράστιου γερανού στην κατασκευαστική εταιρεία που η Ανε είναι γραμματέας, πηγαίνοντας ένα βροχερό απόγευμα να πάρει τη γυναίκα του από τη δουλειά χάνει τη ζωή του από αυτοκινητικό δυστύχημα. Ετσι σταματούν να καταφθάνουν στην Ανε τα ωραιότατα βδομαδιάτικα λουλούδια.
Οι δύο σκηνοθέτες τυλίγουν τα λουλούδια τους σε διακριτική μελαγχολία, δίπλα στους ρομαντικούς χαρακτήρες, όλοι τους με κρυφά, ανεκπλήρωτα όνειρα για τη μικρή τους καθημερινότητα, όλοι τους ανήμποροι να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ανοιχτά. Η γενική έλλειψη επικοινωνίας δεν αντανακλάται μόνο στο λιγοστό διάλογο, αλλά και στον τρόπο που ο φακός απομονώνει τις απομακρυσμένες μεταξύ τους φιγούρες…
Με τους: Ιτσιάρ Ιτούνιο, Ναγκόρε Αραμπούρου, Ιτσιάρ Αϊζπούρου, Ανε Γκαμπαρέν, κ.ά.
Παραγωγή: Ισπανία (2014)
Σίγουρα εντυπωσιακό, καθαρά τεχνικά, το μονοπλάνο διάρκειας 138′ στο νυχτερινό Βερολίνο, που ξεκινά με τη συνάντηση μιας κοπέλας με μια παρέα νέων και φθάνει έως το φως της αυγής που διαλύει τις ψευδαισθήσεις της νύχτας. Το να κάνει κανείς μια ταινία «φαινομενικά μονοπλάνο», είναι ως επί το πλείστον φαλκιδευμένο κόλπο. Ο Σεμπάστιαν Σίπερ όμως κάνει το αυθεντικό. Καθόλου κοψίματα, καμιά δυσνόητη προσθήκη, μια σεκάνς μόνο μακρότατης διάρκειας στα σοκάκια του Βερολίνου μια απριλιάτικη νύχτα. Ολα σε μία και μοναδική λήψη που μπορεί να λειτουργεί, αλλά ουσιαστικά, δεν προσφέρει / προσθέτει τίποτα. Βέβαια, αν υπήρχαν κοψίματα και ραψίματα δεν είναι σίγουρο ότι η ταινία θα έφτανε στο φεστιβάλ Βερολίνου. Ο Σοκούροφ, επίσης, έκανε κάτι τεχνικά παρεμφερές σε βερσιόν μαμούθ, στο «Η Ρώσικη Κιβωτός» (2002) γυρισμένη στο Ερμιτάζ, με ίντριγκα να διαχέεται σε δυο αιώνες. Σε συνέντευξή του ο σκηνοθέτης παρομοίασε την τέχνη του κινηματογράφου με ένα ζώο που κανείς δεν πρέπει να δαμάσει πολύ. Αυτό σε αντιδιαστολή με τα σίγουρα και προβλέψιμα τρίπρακτα χαρτιά στο ίδιο καλούπι, που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο κλάδος. Η ταινία εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο, πηγαίνει από το Α σε ένα χαώδες Β και ο σκηνοθέτης εννοεί ότι αυτό δεν είναι τέχνασμα αλλά τρόπος για να διατηρήσει την εκρηκτική απειθαρχία του μέσου.
Η Βικτόρια από τη Μαδρίτη, καίτοι βρίσκεται στο Βερολίνο τρεις μήνες δεν γνωρίζει κανέναν. Ενα βράδυ μετά από πάρτι, συναντά μια παρέα νεαρών που προτίθενται να της δείξουν την αληθινή πόλη, η κοπέλα φλερτάρει με έναν απ’ αυτούς με την επίμονη φλυαρία του μεθυσιού. Η ατμόσφαιρα μετά από ένα πάρτι είθισται να φορτίζεται με την αίσθηση ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν και είθισται αυτό να ερμηνεύεται όπως ακριβώς έχουμε συνηθίσει από την ιστορία του σινεμά. Νεαρή μεθυσμένη γυναίκα και μεθυσμένοι νεαροί άνδρες σε ομάδα, αίσιο τέλος για την πρώτη σπανίως επιφυλάσσεται! Η ταινία όμως μέσα από σειρά ανατροπών εκτροχιάζεται παντελώς, παίρνει το δικό της δρόμο – δεν θα σας αποκαλύψουμε τίποτα παραπάνω – και μπαίνει όλο και πιο βαθιά στη σφαίρα του απίθανου…
Το σενάριο της ταινίας αριθμούσε 12 σελίδες και οι διάλογοι στο μεγαλύτερό τους μέρος ήταν αυτοσχέδιοι. Βέβαια, άλλο προθέσεις και σχεδιασμός και άλλο το αποτέλεσμα. Μετά το πρώτο ημίωρο ήθελα να διαγράψω την ταινία ως επιδέξια τεχνικά αλλά άνιση, σπασμωδική, ανούσια και ενοχλητική, ιδιαίτερα για έναν θεατή που δεν έχει πιει…
Με τους: Λάια Κόστα, Φρέντερικ Λάου, Μπουράκ Γιγκίτ, Φραντζ Ρογκόφκσι, Μαξ Μάουφ, κ.ά.
Παραγωγή: Γερμανία (2016)
