Δυνατός εργάτης είναι ο οργανωμένος εργάτης

Με αφορμή τη νίκη των εργαζομένων στην «Ανακύκλωση» Ηρακλείου, μετά από 165 μέρες αγώνα

Οι εργαζόμενοι της «Ανακύκλωσης» στο Ηράκλειο Κρήτης, έπειτα από 165 μέρες σκληρού ταξικού αγώνα με την εργοδοσία και τα στηρίγματά της, επιστρέφουν στη δουλειά νικητές, έχοντας πετύχει την ικανοποίηση βασικών αιτημάτων τους.

 Θυμίζουμε ότι δεν διεκδικούσαν μόνο την επαναπρόσληψή τους, αλλά και να συνεχίσουν να δουλεύουν με τους όρους που ίσχυαν πριν την αλλαγή του εργολάβου που τους απέλυσε πριν από πέντε περίπου μήνες, για να προσλάβει άλλους, με μισθό 586 ευρώ μεικτά.

Η εργοδοσία αναγκάστηκε τελικά να τους επαναπροσλάβει με το μισθό που έπαιρναν (751 ευρώ), ενώ όσοι δουλεύουν πάνω από 10 χρόνια στην επιχείρηση ή πλησιάζουν στη συνταξιοδότηση, θα δικαιούνται και ένσημο ΒΑΕ. Σε ό,τι αφορά το ωράριο, συμφωνήθηκε 6ήμερη απασχόληση, με ημερήσιο χρόνο 7 ώρες και 40 λεπτά, ενώ προστέθηκε ένα μπόνους, το οποίο θα δίνεται σε μηνιαία βάση ανάλογα με τον όγκο της δουλειάς στο εργοστάσιο.

Ο αγώνας των εργαζομένων στην «Ανακύκλωση» αφήνει παρακαταθήκη. Είναι αγώνας υποδομής για τους αγώνες που θα ‘ρθουν. Είναι αγώνας που ήρθε να γκρεμίσει συθέμελα λογικές τού «τίποτα δεν γίνεται», τού «είναι νόμος, αφού ψηφίστηκε, τελείωσε», τού «κρίση έχουμε, δουλειά να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι».

Το παράδειγμά του φανερώνει τις δυνατότητες που ανοίγονται στην πάλη των εργαζομένων, όταν οργανώνονται στο σωματείο τους και συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Στην προκειμένη περίπτωση, ο ταξικός προσανατολισμός της Ενωσης ιδιωτικών υπάλληλων Νομού Ηρακλείου και της σωματειακής επιτροπής που δρα στο εργοστάσιο, αλλά και η πείρα που αποκόμισαν οι εργαζόμενοι από το μεγάλο απεργιακό αγώνα του 2012, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση και στο αποτέλεσμα της μάχης που έδωσαν τώρα.

Οι δυνατότητες αυτές δεν περνούν απαρατήρητες από το κεφάλαιο. Τα χρόνια που πέρασαν, δύο εταιρείες ανέλαβαν διαδοχικά τη διαχείριση του εργοστασίου της «Ανακύκλωσης», χωρίς να ανοίξουν μέτωπο στο σωματείο και στη σωματειακή του επιτροπή. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι το κεφάλαιο συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι θα έχει «μέσα στα πόδια» του ένα ταξικό σωματείο της Ενωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων, με καλά οργανωμένες δυνάμεις στο χώρο δουλειάς.

Ετσι, ο καινούργιος εργολάβος που ανέλαβε το έργο της «Ανακύκλωσης», εκτιμώντας ότι υπάρχει έδαφος να κλιμακώσει την επίθεση, προχώρησε στην απόλυση όλων των παλιών εργαζομένων, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να ξεμπερδέψει μια κι έξω με το σωματείο και τη σωματειακή επιτροπή, που είναι κατάκτηση των εργατών στο χώρο. Οπως αποδείχτηκε, όμως, λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, παρά το γεγονός ότι βρήκε πρόθυμους συμπαραστάτες στα σχέδιά του.

Ο πολυήμερος αγώνας των εργαζομένων ανέδειξε ταυτόχρονα το ρόλο της κυβέρνησης και της Τοπικής Διοίκησης, που έπαιζαν «μπαλάκι» τους εργαζόμενους, βοηθώντας επί της ουσίας την εργοδοσία να κερδίσει χρόνο, να οργανώσει καλύτερα την επίθεση, να εξουδετερώσει τη δυναμική της αλληλεγγύης που διευρυνόταν καθημερινά.

Για παράδειγμα, οι εκπρόσωποι της Τοπικής Διοίκησης έλεγαν ότι «δεν έχουν αρμοδιότητα να πιέσουν την εταιρεία», ενώ τα υπουργεία Εργασίας, Εσωτερικών και Περιβάλλοντος ισχυρίζονταν ότι «δεν βρίσκουν νομοθεσία να αξιοποιήσουν κατά της εργολαβικής εταιρείας». Είναι χαρακτηριστική η απάντηση του υπουργού Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλου, ότι το μόνο που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι …«συμφιλιωτικές συναντήσεις» στο υπουργείο!

Βέβαια, η εργοδοσία από την πλευρά της δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να βρει νομοθεσία που να «κουμπώνει» στα σχέδιά της, να απολύσει δηλαδή όλο το παλιό προσωπικό, που είχε κατακτημένα δικαιώματα, και να προσλάβει νέους, φθηνότερους εργαζόμενους, με τους όρους που αυτή ήθελε και με μισθό 586 ευρώ.

Οξύνοντας την επίθεση, η εργοδοσία περίμενε ότι οι εργάτες της ανακύκλωσης θα παραδίνονταν και πως αργά ή γρήγορα θα εγκατέλειπαν τον αγώνα. Οτι θα έσκυβαν το κεφάλι, αφού δεν ήταν πλέον εργαζόμενοι της νέας εταιρείας. Γελάστηκε όμως και οι εξελίξεις διέψευσαν τις προσδοκίες της. Ακόμα και όταν έκανε πρόταση να προσλάβει κάποιους από τους απολυμένους, με τους όρους που αυτή ήθελε, η απάντηση που πήρε ήταν: «’Η όλοι με τους όρους που ίσχυαν πριν την απόλυση, ή κανένας».

Εχοντας πείρα από παλιότερους αγώνες, οι εργάτες γνώριζαν τη σημασία που έχει η οργάνωση στο ταξικό σωματείο και η κινητοποίηση με βάση τη γενική τους συνέλευση. Εκπαιδεύτηκαν στην περιφρούρηση του αγώνα, στην αλληλεγγύη, στην εναλλαγή των μορφών πάλης (συλλαλητήρια, παραστάσεις διαμαρτυρίας, εξορμήσεις – ενημερώσεις σε άλλους χώρους δουλειάς κ.τ.λ.), στοιχεία που αποτελούν όπλα της εργατικής τάξης.

Η αλληλεγγύη που εκφράστηκε από σωματεία, φορείς και εργαζόμενους του Ηρακλείου και όλης της χώρας, με ψηφίσματα, αλλά και με υλική, οικονομική βοήθεια στους εργάτες, αποδείχτηκε καθοριστική για την αντοχή του αγώνα και την έκβασή του. Ταυτόχρονα, οι εργάτες της ανακύκλωσης, μαζί με το σωματείο τους, έδειξαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στην απεργία των εργαζομένων στα «Καρφούρ», βοηθώντας ακόμα και στην περιφρούρησή της.

Για να οικοδομηθεί οργάνωση μέσα στο χώρο δουλειάς, η παρέμβαση του σωματείου ήταν σχεδιασμένη και προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει αποφασιστικά την αντίδραση της εργοδοσίας, παρά τις όποιες αδυναμίες και τις παραλείψεις. Στο εργοστάσιο δούλευαν και νέοι εργαζόμενοι, που δεν είχαν πάρει μέρος στο μεγάλο αγώνα του 2012, αλλά στη δύσκολη αυτή μάχη συσπειρώθηκαν στο σωματείο και στη σωματειακή επιτροπή. Πολλοί από αυτούς αναδείχτηκαν και σε πρωτοπόρα στοιχεία.

Χαρακτηριστικά είναι επίσης η αποφασιστικότητα και το πείσμα με τα οποία οι εργαζόμενοι μπήκαν στον αγώνα. Από την αρχή ξεκαθάρισαν ότι ο αγώνας τους για δουλειά με δικαιώματα, ούτε παζαρεύεται, ούτε πετσοκόβεται. Οτι δεν υπάρχει κούραση και πείνα που να μπορεί να τους καταβάλει, γιατί έχουν το δίκιο με το μέρος τους και την αλληλεγγύη της εργατικής τάξης.

Η νέα εργοδοσία επιστράτευσε όλα τα μέσα, για να τους κάμψει. Προσπάθησε με μηνύσεις και την παρουσία της αστυνομίας να αναλάβει τη διαχείριση του εργοστασίου, χωρίς να το καταφέρει. Επιχείρησε να χρησιμοποιήσει σαν «πολιορκητικό κριό» τους νεοπροσληφθέντες εργαζόμενους, για να τους φέρει σε αντιπαράθεση με το παλιό προσωπικό και να σπάσει την κινητοποίηση.

Η προσπάθεια αυτή γύρισε μπούμερανγκ στην εργοδοσία. Οι λίγοι που πήγαν για να πιάσουν δουλειά, συνοδεία αστυνομικών, έφυγαν όταν ενημερώθηκαν για την κινητοποίηση των εργαζομένων. Μάλιστα, ορισμένοι από αυτούς παρέμειναν στο χώρο για συμπαράσταση, κάνοντας σμπαράλια την προσπάθεια του εργοδότη να δημιουργήσει σκηνικό έντασης και προπηλακισμών. Εδώ μέτρησε το γεγονός ότι οι προηγούμενοι αγώνες των εργαζομένων στην «Ανακύκλωση» είχαν γίνει ευρύτερα γνωστοί στο νομό και ότι συνολικά η δράση του ΠΑΜΕ αφήνει παρακαταθήκη.

Ο αγώνας στην «Ανακύκλωση» προσθέτει πείρα στην προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος. Κρίκος και προϋπόθεση είναι σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς, σε κάθε εργοστάσιο, να δυναμώσουν οι ταξικοί αγώνες και η οργάνωση των εργαζομένων, να ξεκοπούν οι εργάτριες και οι εργάτες από την επιρροή και τις θέσεις της εργοδοσίας, να αντιπαλέψουν αντιλήψεις που τους βάζουν στην άκρη, πως άλλοι θα νοιαστούν για αυτούς, ότι τίποτα δεν γίνεται. Τέτοιες αντιλήψεις σπέρνουν η εργοδοσία, τα κόμματά της, ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Οι εργαζόμενοι της «Ανακύκλωσης» μπαίνουν τώρα μπροστά για την οργάνωση της 48ωρης γενικής απεργίας. Το παράδειγμά τους επιβεβαιώνει ότι ο αντίπαλος είναι ισχυρός, αλλά όχι ανίκητος και επαληθεύει το σύνθημα – στόχο, «Εργάτη, μπορείς και αν το καταλάβεις, θα γίνεις ο κυρίαρχος του πλούτου που παράγεις»!