Ενδεικτικά σημεία από τις ομιλίες που έγιναν στην Ημερίδα
Χαιρετισμό στην Ημερίδα απηύθυνε ο Τούρκος συνδικαλιστής Μετίν Εμπετούρκ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Εμπορίου – Υπηρεσιών Socialis της Τουρκίας. Μετέφερε την πείρα από την απεργία σε πολυκαταστήματα της εταιρείας «Leroy Merlin», το Σεπτέμβρη του 2013, που κράτησε 16 μέρες και κατέληξε στην υπογραφή ικανοποιητικής Συλλογικής Σύμβασης. Οπως περιέγραψε, η προσπάθεια για οργάνωση των εργαζομένων σε Επιτροπές, στα καταστήματα της Αγκυρας και της Προύσας, ξεκίνησε το 2011 και όσο δυνάμωνε η οργάνωση, τόσο η εργοδοσία κλιμάκωνε την επίθεση απολύοντας πρωτοπόρους εργαζόμενους. Με το ξέσπασμα της απεργίας πάρθηκαν πρωτοβουλίες για την πλατιά ενημέρωση των εργαζομένων, ενώ εκδηλώθηκε η αλληλεγγύη σωματείων και φορέων, από την Τουρκία και το εξωτερικό, μεταξύ άλλων και από το ΠΑΜΕ.
Αμέσως μετά, η Γιώτα Ταβουλάρη, εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, έδωσε στον συνδικαλιστή ως ενθύμιο μια φωτογραφία από πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση στην Ελλάδα.
Την κατάσταση των μισθών στο Δημόσιο αποτύπωσε στην παρέμβασή του ο Αντώνης Πατίδης, μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στις ΔΟΥ. Την εξαετία 2009 – 2015, ένας δημόσιος υπάλληλος υπέστη ονομαστικές μειώσεις έως και 45% στο εισόδημά του, χάνοντας έξι μισθούς το χρόνο, όπως είπε χαρακτηριστικά.
Περιγράφοντας το «ψηφιδωτό» των εργασιακών σχέσεων στο Δημόσιο (μόνιμοι, συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, «πενταμηνίτες», εργαζόμενοι μέσω ΜΚΟ σε κοινωνικές δομές), τόνισε ότι οι πολλαπλές αυτές εργασιακές σχέσεις υπονομεύουν την κοινή πάλη για τις ΣΣΕ. «Η πρόκληση για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, για το ΠΑΜΕ, είναι πολύ μεγάλη, από τη στιγμή μάλιστα που αυτά τα προγράμματα έχουν κατακλύσει τις δημόσιες υπηρεσίες, τους δημόσιους οργανισμούς, την Τοπική Διοίκηση», είπε.
Για τις Ενώσεις Προσώπων και το ρόλο που παίζουν ως «εργαλεία» στα χέρια των εργοδοτών, που τους επιτρέπουν να μην εφαρμόζουν τις κλαδικές Συμβάσεις ακόμα κι όταν αυτές υπάρχουν, μίλησε ο Νίκος Παπαγεωργίου, πρόεδρος του Συνδικάτου Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων Αττικής.
«Πρόκειται για φάμπρικα που στήνουν οι εργοδότες, με σκοπό να χτυπήσουν τις εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα, υλοποιώντας με τον πιο ακραίο τρόπο την υφιστάμενη αντεργατική νομοθεσία», εξήγησε. Τόνισε ότι ιδιαίτερα στον κλάδο του Τουρισμού, οι Ενώσεις αυτές ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Ετσι, σε επιχειρήσεις του κλάδου στη Ρόδο και την Κω, από τέτοιες Ενώσεις Προσώπων έχουν υπογραφεί 40 πανομοιότυπες επιχειρησιακές συμβάσεις.
«Η επιτάχυνση της απορρύθμισης άρχισε από την Κοινωνική Ασφάλιση και συνεχίζεται με τις «βέλτιστες πρακτικές»», είπε παίρνοντας το λόγο ο Αντώνης Κουρούκλης, πρόεδρος των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία. Ξεκαθάρισε ότι όλα τα μέτρα που παίρνονται «έρχονται για να μείνουν», ενώ αναφερόμενος στα συνδικάτα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που αποδέχονται το διαχωρισμό σε «καλούς» και «κακούς» καπιταλιστές, τόνισε την ανάγκη να απαλλαγούν από τις χρεοκοπημένες λογικές της διαχείρισης, αν θέλουν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους.
Τις ανατροπές που έχουν συντελεστεί όσον αφορά το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τις ΣΣΕ παρουσίασε, αναλυτικά, στην εισήγηση που έκανε ο Βασίλης Αρχιμανδρίτης, νομικός.
Η Γιώτα Ταβουλάρη, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φαρμάκου, συνόψισε τη στάση που κρατούν οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού στο ζήτημα των ΣΣΕ. Ανατρέχοντας στα «έργα και τις ημέρες» των συνδικαλιστικών αυτών πλειοψηφιών σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα, υπενθύμισε τις «υποκλίσεις» τους στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και της οικονομίας, τη σφραγίδα τους στις ελαστικές μορφές απασχόλησης, αλλά και τα αποπροσανατολιστικά σημερινά επιχειρήματα, που χαρακτηρίζουν «αντιαναπτυξιακή πολιτική» την επίθεση στις Συμβάσεις.
Στις επιπτώσεις που έχει το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων από τις κυβερνήσεις και την εργοδοσία στις εργαζόμενες γυναίκες αναφέρθηκε η Λίνα Ράλλη, φέρνοντας παραδείγματα από τον κλάδο του Επισιτισμού – Τουρισμού. Οπως εξήγησε, πρόκειται για κλάδο που τα τελευταία χρόνια σημειώνει εντυπωσιακά οικονομικά αποτελέσματα και στον οποίο η πλειοψηφία των γυναικών εργάζεται σε βαριές ειδικότητες.
Οι «ενοικιαζόμενες» εργαζόμενες σε ξενοδοχεία, που δουλεύουν μέσα από «δουλεμπορικά», κυρίως καμαριέρες, καθαρίστριες και λαντζιέρες, δεν αμείβονται με την κλαδική ΣΣΕ. Οσο για τις γυναίκες που δουλεύουν με ελαστικές μορφές απασχόλησης, από συμβάσεις λίγων μηνών, μέχρι και μιας μέρας, στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα δικαίωμα σε παροχές ασθένειας, προστασίας της μητρότητας, άδειες κυήσεως και λοχείας, μειωμένο ωράριο θηλασμού.
«Είναι ζήτημα αποφασιστικής σημασίας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος να εξασφαλιστεί η συμμετοχή των γυναικών στα σωματεία και την οργάνωση του αγώνα», τόνισε, και ξεκαθάρισε πως για το σκοπό αυτό δεν αρκεί η εγγραφή στο σωματείο αλλά χρειάζεται η ενεργός συμμετοχή στη ζωή και τη δράση του, στη λήψη των αποφάσεων και το σχεδιασμό του.
Στις ελαστικές μορφές απασχόλησης και τα προγράμματα μαθητείας, εργασιακές σχέσεις που κυριαρχούν στην εργαζόμενη νεολαία, αναφέρθηκε ο Σπύρος Κακαβούλης, πρόεδρος του Συλλόγου Σπουδαστών Δημόσιων ΙΕΚ. «Δεν πρόκειται για το μέλλον των νέων εργαζομένων αλλά είναι ήδη το παρόν γι’ αυτούς», είπε, και αναφέρθηκε στους μισθούς – ψίχουλα, στα προγράμματα τζάμπα εργασίας, στην πρακτική και τη μαθητεία σε αντικείμενα που δεν έχουν καμία σχέση με την ειδικότητα που σπουδάζουν και σε ωράρια που τυπικά απαγορεύονται από το νόμο.
Σε μια σειρά από χώρους δουλειάς, όπως, για παράδειγμα, σε παιδικούς σταθμούς, οι πρακτικά ασκούμενοι και οι μαθητευόμενοι υπερβαίνουν σε αριθμό τους «κανονικούς» εργαζόμενους. Οταν όμως φτάνει η μέρα της απεργίας και κάποιος δηλώσει απεργός, «τότε ξαφνικά όλοι θυμούνται ότι δεν είναι εργαζόμενοι αλλά σπουδαστές», προκειμένου να τους εμποδίσουν να απεργήσουν. Τέλος, αναφέρθηκε στην πολύ θετική πείρα από το «άνοιγμα» των συνδικάτων σε σχολές κατάρτισης και τόνισε την ανάγκη να συνεχιστεί και να ενταθεί.
Την πείρα της οργάνωσης της πάλης για τις ΣΣΕ στον κλάδο των κατασκευών, στον οποίο τα ποσοστά ανεργίας καταγράφονται ιδιαίτερα υψηλά, μετέφερε ο Σταύρος Λίτσας, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας. Τα λιγοστά μεγάλα έργα, η συχνή μετακίνηση από εργολάβο σε εργολάβο, η πίεση που ασκείται στους ανέργους να δεχθούν οποιουσδήποτε όρους αμοιβής και εργασίας είναι σοβαρά εμπόδια στην προσπάθεια για υπογραφή Σύμβασης.
Σημείωσε ότι εργολάβοι και κατασκευαστές πληρώνουν τους οικοδόμους με πετσοκομμένα μεροκάματα, αναλαμβάνουν όμως τα έργα από το Δημόσιο προϋπολογίζοντας τις δαπάνες τους με βάση τα μεροκάματα του 2009. Αναφέρθηκε ιδιαίτερα στην πολύτιμη πείρα από την υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις από τους εργαζόμενους στην επέκταση του Μετρό, μέσα από τη δημιουργία επιχειρησιακού σωματείου, με απεργίες και στάσεις εργασίας με σχεδόν καθολική συμμετοχή και είπε πως με παρακαταθήκη την πείρα αυτή θα δοθεί το επόμενο διάστημα η μάχη για την υπογραφή νέας Σύμβασης.
Σε απαράδεκτους όρους σε ατομικές συμβάσεις παροχής έργου, που δεν επιτρέπουν στον εργαζόμενο ούτε να αρρωστήσει χωρίς να ορίσει και να πληρώσει ο ίδιος τον αντικαταστάτη του, αναφέρθηκε ο Γιάννης Παναγόπουλος, από την παράταξη «Ανεξάρτητη Ενωτική Πρωτοβουλία» στην ΑΔΕΔΥ. Ο Θανάσης Ευαγγελάκης, Α’ γραμματέας της ΠΕΜΕΝ, αναφέρθηκε στη «μαύρη» εργασία που ανθεί στους ναυτεργάτες.
Ο Ηλίας Τσιμπουκάκης, από τις Επιτροπές Αγώνα Μισθωτών Τεχνικών και μέλος της διοίκησης του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, στάθηκε στην άθλια εργασιακή σχέση των εργαζομένων με «μπλοκάκι», την οποία νομιμοποιεί η κυβέρνηση. Τέλος, ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην Ιδιωτική Υγεία, Δημήτρης Αλεξόπουλος, αναφέρθηκε στις τρεις Συμβάσεις που αφορούν τους εργαζόμενους του κλάδου και στην ανάγκη να υπογραφεί μία ενιαία κλαδική Σύμβαση.
