Η ραγδαία επέκταση των ελαστικών και προσωρινών μορφών απασχόλησης, το χτύπημα της μόνιμης και σταθερής εργασίας, η δραματική μείωση των μισθών, η διευκόλυνση των απολύσεων είναι ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν τη σημερινή εικόνα των εργασιακών σχέσεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των άθλιων συνθηκών η περίπτωση των «Λιπασμάτων Καβάλας». Η εργοδοσία αποθρασυμένη από την κυβερνητική στήριξη, έχει προχωρήσει σε πάνω από 100 απολύσεις με το σύνολο σχεδόν των απολυμένων να είναι όσοι είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα, επειδή αρνήθηκαν να υπογράψουν τις κατάπτυστες ατομικές συμβάσεις που αξίωνε η επιχείρηση. Παράλληλα, η κυβέρνηση «προσφέρει» τις δυνάμεις καταστολής, ώστε να προστατεύσουν σε καθημερινή βάση τον απεργοσπαστικό μηχανισμό που έχει στηθεί. Μια άλλη περίπτωση είναι οι 12 χιλιάδες εργαζόμενοι στον «Μαρινόπουλο», που εδώ και καιρό βρίσκονται «στον αέρα». Είναι ακόμα οι τουριστικές επιχειρήσεις που εξαναγκάζουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν παραπάνω απλήρωτες ώρες εργασίας.
Η χειροτέρευση των όρων εργασίας πάει χέρι – χέρι με το κυνήγι των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Την εργοδοτική αυθαιρεσία αναδεικνύουν οι καταγγελίες του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας για δέκα απολύσεις εκλεγμένων συνδικαλιστών και άλλων πρωτοπόρων εργατών που έγιναν τα τελευταία δύο χρόνια, μόνο, στην περιοχή που καλύπτει το Παράρτημα Αθήνας.
Την εικόνα της βαρβαρότητας αποτυπώνουν συνολικά τα ίδια τα στοιχεία για τις εργασιακές σχέσεις, τις αμοιβές εργασίας, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα πρόσφατα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» για τον Ιούνη του 2016, τα οποία συγκρινόμενα με αντίστοιχα του 2013 δείχνουν άνοδο της μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, υπερδιπλασιασμό των συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Συγκεκριμένα, το στοιχείο που αναφέρεται στη λήξη των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, για τον Ιούνη των ετών 2013 έως 2016, καταγράφει τεράστια άνοδο κατά 106,5% (!) μέσα σε μόλις τρία χρόνια. Ακόμα, για τον Ιούνη της περιόδου 2014 – 2016 η μερική απασχόληση αυξήθηκε κατά 55% και η εκ περιτροπής απασχόληση αυξήθηκε κατά 57%. Την ίδια στιγμή, η πλήρης απασχόληση (χωρίς να διευκρινίζεται ποιο ποσοστό της αφορά στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου) αυξήθηκε μόλις κατά 26%! Συνολικά, τα στοιχεία δείχνουν ότι τον Ιούνη του 2016 οι προσλήψεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης αποτελούν το 56% του συνόλου των προσλήψεων.
Ακόμα, σε πρόσφατο δελτίο Τύπου της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίες για τους δείκτες απασχόλησης, ωρών εργασίας και αμοιβών εργασίας για τα πρώτα τρίμηνα των ετών 2010 – 2016 (έτος βάσης 2010=100) εμφανίζεται το στοιχείο ότι σήμερα, συγκριτικά με το 2010, απασχολούνται λιγότεροι εργαζόμενοι, που δουλεύουν περισσότερο και αμείβονται πολύ λιγότερο. Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο κλάδος των Μεταφορών και Αποθήκευσης όπου: Ο δείκτης απασχόλησης από 100,1 το 2010 έφθασε το 107,1 το 2016, ο δείκτης ωρών εργασίας από 100,8 το 2010 έφθασε το 108,9 το 2016, ενώ ο δείκτης αμοιβών εργασίας ακολούθησε εντελώς αντίστροφη πορεία καθώς από 101,9 το 2010 έφθασε το 72,2 το 2016!
Σχετικά με το επίπεδο διαβίωσης των εργαζομένων, στην ημερίδα που έκανε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, στις αρχές Ιούνη, αναφέρθηκαν τα εξής στοιχεία: Την περίοδο της κρίσης, το σύνολο των μισθών μειώθηκε από τα 85 δισ. ευρώ το 2009 στα 56 δισ. ευρώ το 2014, δηλαδή κατά 30 δισ. ευρώ. Ο μέσος μισθωτός, πριν από τη φορολογία εισοδήματός του, έχει χάσει το 25% της αγοραστικής δύναμης των αποδοχών που είχε το 2009, ενώ οι μισθωτοί ως σύνολο έχουν χάσει τα 2/5 της αγοραστικής τους δύναμης. Οι απώλειες στην αγοραστική δύναμη των μισθωτών γίνονται ακόμα μεγαλύτερες αν ληφθεί υπόψη η μεγάλη φορολογική αφαίμαξη των τελευταίων χρόνων. Συνυπολογίζοντας όλους αυτούς τους παράγοντες, μπορούμε να εκτιμήσουμε πως οι συνολικές απώλειες στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων φθάνουν ή και προσεγγίζουν το 50% την περίοδο της κρίσης.
Καθόλου τυχαία, τα παραπάνω συμβαίνουν την ίδια περίοδο που τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους, προηγούμενες και σημερινή, έχουν εξαπολύσει επίθεση στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, έχοντας τη στήριξη των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Το χτύπημα των κλαδικών συμβάσεων, η προώθηση της «Ενωσης Προσώπων», τα μέτρα διευκόλυνσης των ατομικών συμβάσεων και η κρατική επιβολή μείωσης του κατώτατου μισθού κατά 22% και 32% είναι μέτρα που συνέβαλαν αποφασιστικά στην παραπέρα αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος, στην κυριαρχία ενός σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα. Η επίθεση δεν σταματά εδώ. Ενα από τα επόμενα βήματα είναι το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης, του δικαιώματος στην απεργία και η περαιτέρω διευκόλυνση των εργοδοτών να απαντούν στους εργαζόμενους με ακόμα πιο σκληρά μέτρα όπως η ανταπεργία και άλλα.
Ολα αυτά υπογραμμίζουν τη σημασία της πρωτοβουλίας που έχουν πάρει μια σειρά Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, απευθύνοντας «κάλεσμα συμπόρευσης κι αγώνα για να διαμορφώσουμε τους όρους αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος ενιαία, κατά κλάδο, πανελλαδικά», ώστε «να αγωνιστούμε μαχητικά, ανυποχώρητα, κανένας να μη δουλεύει χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα».
Το κάλεσμα μάχης για ΣΣΕ αφορά στην καρδιά της ταξικής αναμέτρησης με την ενιαία επιθετική πολιτική του κεφαλαίου. Αφορά την υπεράσπιση της εργατικής τάξης και του βιοτικού της επιπέδου από τη ληστρική εκμετάλλευση του κεφαλαίου, τη διεκδίκηση των απωλειών που είχε και, κυρίως, τη διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα ενισχύσουν τη διαπραγματευτική της θέση απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία.
Με λίγα λόγια, η πρωτοβουλία αφορά στην οργάνωση της αντεπίθεσης των εργαζομένων. Και για να συμβεί αυτό, για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να αντιδράσουν αποτελεσματικά στις ελαστικές μορφές εργασίας, στους μισθούς – ψίχουλα, στο χτύπημα συνολικά των δικαιωμάτων τους, πρέπει να συντονίσουν τη δράση τους. Στα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους που τους θέλουν διαιρεμένους και αποδυναμωμένους να απαντήσουν ενιαία, κατά κλάδο και πανελλαδικά, κινούμενοι σε ταξική κατεύθυνση.
Η οργάνωση της πάλης για την κάλυψη των απωλειών σε μισθούς και μεροκάματα, για ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο και ειδικά η επαναφορά του καθεστώτος των ΣΣΕ παραμένει στην προμετωπίδα του αγώνα, γιατί συνδέεται με όλους τους όρους ζωής και δουλειάς των εργαζομένων, γιατί επιδρά στο σήμερα και το αύριο. Συνδέεται με διάφορες κοινωνικές παροχές, επιδόματα ανεργίας, ασθένειας, τις συντάξεις.
Ηδη σε αυτό το κάλεσμα έχουν ανταποκριθεί περίπου 170 Συνδικάτα, μεταξύ των οποίων 17 Εργατικά Κέντρα, 12 Ομοσπονδίες και 130 σωματεία.
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8992402
