Οπως δείχνουν τα στοιχεία που παρουσίασε χτες ο «Ριζοσπάστης», σχεδόν δύο στους τρεις μισθωτούς (63%) λαμβάνουν μισθό κάτω από 850 ευρώ. Μάλιστα, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός μισθωτών (22,45%) που, με βάση τα στοιχεία των ίδιων των επιχειρήσεων, έχουν μισθό μικρότερο από 500 ευρώ μεικτά.
Και βέβαια, εδώ δεν περιλαμβάνεται η μεγάλη στρατιά των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, οι οποίοι είναι τα κατεξοχήν θύματα της μακρόχρονης καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα μας, αν και ένα μέρος τους υπάρχει και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στο πρόσωπό τους καθρεφτίζονται η βαρβαρότητα και η σαπίλα του συστήματος που λειτουργεί με αποκλειστικό σκοπό το καπιταλιστικό κέρδος και με σημαία την ανταγωνιστικότητα, που διαφημίζουν όλες οι αστικές δυνάμεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές.
Μεγάλο μέρος αυτών των χαμηλών μισθών αντιστοιχεί σε εργαζόμενους με μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία και όλες τις άλλες μορφές ευελιξίας στην αγορά εργασίας, που αποκτούν μόνιμο και μαζικό χαρακτήρα.
Η εξάπλωση της ευελιξίας και της υποαπασχόλησης εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και μια σχετική αύξηση του αριθμού των απασχολούμενων, που παρατηρείται τα δύο τελευταία χρόνια, για την οποία πανηγυρίζει η σημερινή κυβέρνηση, κρύβοντας ότι δύο και τρεις άνεργοι εξαναγκάζονται να μοιράσουν μεταξύ τους μία κακοπληρωμένη θέση εργασίας.
Από την άλλη, η εξάπλωση της ευελιξίας δεν αποκλείει σε ορισμένους κλάδους (π.χ. τουρισμός) να καταγράφεται το φαινόμενο της υπερεργασίας, που συνοδεύεται μάλιστα και από μείωση των μισθών. Αυτό, δηλαδή, που επιβεβαιώνεται, είτε σε κλάδους που φθίνουν είτε σε κλάδους που γνωρίζουν ανάπτυξη ακόμα και σε συνθήκες κρίσης, είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, που μπορεί να παίρνει διαφορετικές μορφές από κλάδο σε κλάδο.
Σε κάθε περίπτωση, το κεφάλαιο, αξιοποιώντας και την καπιταλιστική κρίση, επιβάλλει όρους εργασίας (μισθούς, ωράρια, συμβάσεις) που στοχεύουν στην αύξηση του ποσοστού του κέρδους, ξεζουμίζοντας τους εργάτες με όλους τους δυνατούς τρόπους, χρησιμοποιώντας κατά περίπτωση την υποαπασχόληση, αλλά και την υπερεργασία, για να πετύχει το μικρότερο δυνατό κόστος εργασίας.
Ο εργάτης – «λάστιχο», προσαρμοσμένος πλήρως στις ανάγκες της παραγωγικής μηχανής, και μάλιστα όσο γίνεται πιο φθηνός, αυτό είναι το «υλικό» που έχουν ανάγκη και διεκδικούν για λογαριασμό τους οι καπιταλιστές. Γιατί και η ευέλικτη δουλειά είναι ένας παράγοντας που τους αυξάνει το κέρδος.
Σε αυτήν την εξέλιξη συνέβαλαν διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα εκείνες των τελευταίων χρόνων, εξοπλίζοντας τους εργοδότες με ένα ισχυρό αντεργατικό πλαίσιο, το οποίο διατηρεί ανέπαφο ο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που σε συνεργασία με το κουαρτέτο προωθεί και νέες ανατροπές στα Εργασιακά.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση οι εργαζόμενοι δεν έχουν δεύτερη επιλογή. Απαιτείται σταθερό μέτωπο αγώνα ενάντια στην εργοδοσία, στα κόμματα και τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που την υπηρετούν, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης. Η οργάνωση της πάλης σ’ αυτήν την κατεύθυνση και για όλα τα ζητήματα που απασχολούν την εργατική τάξη και το λαό, είναι καθήκον πρώτης γραμμής.
Το κοινό κάλεσμα Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, που ήδη συγκεντρώνει εκατοντάδες υπογραφές σωματείων, είναι μια καλή αφετηρία. Χωρίς καμία καθυστέρηση, απαιτείται άμεση και μαζική κινητοποίηση σε όλα τα μέτωπα, για να ανακοπεί η εργοδοτική επιθετικότητα, να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι, να ανακτηθούν οι απώλειες, να μπουν στην ημερήσια διάταξη του κινήματος οι διεκδικήσεις με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργατών.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψη μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 26 Αυγούστου 2016
