Ολες οι δυνάμεις στη μάχη, για να είναι μαζικά τα συλλαλητήρια που οργανώνουν 400 και πλέον συνδικαλιστικές οργανώσεις στις 17 Οκτώβρη στο Σύνταγμα στις 6.30 μ.μ. και σε άλλες πόλεις
|
Από παλιότερη κινητοποίηση των Συνδικάτων
|
Η δημοσιοποίηση του πορίσματος των «ειδικών» την περασμένη βδομάδα πρόσθεσε το βασικό κομμάτι στο παζλ της αναμόρφωσης της νομοθεσίας για τα Εργασιακά που ετοιμάζει η κυβέρνηση, ενόψει και της τυπικής έναρξης της διαπραγμάτευσης με το κουαρτέτο, στις 17 Οκτώβρη.
Λίγο αργότερα, πιθανόν στις αρχές Νοέμβρη, αναμένεται η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ για τις ομαδικές απολύσεις, η οποία, βάσει του σκεπτικού που κατέθεσε ο εισαγγελέας, θα ζητάει την πλήρη εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την ευρωπαϊκή οδηγία, που για τους εργαζόμενους σημαίνει επιδείνωση των όρων με τους οποίους γίνονται σήμερα οι απολύσεις.
Το 3ο μνημόνιο, το πόρισμα της Επιτροπής των «ειδικών» και η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ είναι οι τρεις βασικοί «πυλώνες» της μεταρρύθμισης που σχεδιάζει η κυβέρνηση στα Εργασιακά, για να στηρίξει την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Επομένως, σήμερα, κανείς δεν μπορεί να λέει «δεν ήξερα, δεν άκουσα» και να παρασύρεται από την προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι στόχος της είναι τάχα να αποκαταστήσει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και να επιστρέψει στην «κανονικότητα» η νομοθεσία για την αγορά εργασίας, μετά τους νόμους των μνημονίων.
Αλλωστε, και αυτή η μεταρρύθμιση, όπως και η προηγούμενη του Ασφαλιστικού, τα αποτελέσματα της οποίας τα ζουν ήδη εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι, είναι συμφωνημένη στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου και αποτελεί συνέχεια όσων έγιναν μέχρι τώρα.
Τόσο το μνημόνιο, όσο και το πόρισμα των «ειδικών», ένα πράγμα επιβεβαιώνουν. Οτι στόχος της κυβέρνησης είναι να κατοχυρώσει τα κεκτημένα του κεφαλαίου στη σημερινή ζούγκλα της αγοράς εργασίας, δημιουργώντας ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις για παραπέρα ανατροπές, στη βάση αυτών που έγιναν έως τώρα, αφού κανένας αντεργατικός νόμος δεν έχει καταργηθεί.
Κι αυτό, βέβαια, φιλοδοξεί να το κάνει με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις από την πλευρά των εργαζομένων. Γι’ αυτό, παράλληλα με τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, εκδηλώνεται και μια πρωτόγνωρη σε μέγεθος, θράσος και προκλητικότητα επιχείρηση παραπλάνησης και χειραγώγησης του λαού, με βασικό φορέα το υπουργείο Εργασίας.
Ποια είναι τα βασικά τους επιχειρήματα; Οτι οι προτάσεις του πορίσματος των «ειδικών» είναι συμβολή στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αποκαταστήσει την κανονικότητα στην αγορά εργασίας, με βάση το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Οπως όμως είπαμε, κανένας από τους προηγούμενους νόμους δεν έχει καταργηθεί, ούτε προβλέπεται κάτι τέτοιο από το πόρισμα.
Το αντίθετο, μάλιστα. Τόσο το μνημόνιο, όσο και το πόρισμα (με τη σύμφωνη γνώμη των εργοδοτικών Ενώσεων και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ), διευκρινίζουν ρητά ότι «οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής». Επομένως, καμιά ανάκτηση απωλειών δεν πρέπει να περιμένουν οι εργαζόμενοι. Η νομοθεσία που θα φέρει η κυβέρνηση θα ξεκινάει από αυτό που ήδη υπάρχει σαν πραγματικότητα στην αγορά εργασίας και θα πάει ένα βήμα πιο πέρα.
Οπως γράφεται και στο πόρισμα, «δεν συνιστούμε την επιστροφή στο προηγούμενο σύστημα, ιδιαίτερα δε με το ύψος των μισθών που υπήρχε πριν από την κρίση, αλλά έναν εκσυγχρονισμό σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές». Ενώ για τους κοινωνικούς εταίρους σημειώνεται ότι «κατανοούν τη δύσκολη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και είναι πρόθυμοι να αναλάβουν την ευθύνη, χωρίς να επιστρέψουμε στο παλιό σύστημα».
Τι άλλο λέει το υπουργείο Εργασίας; Οτι δίνει τη μάχη να κυριαρχήσει στη μεταρρύθμιση η επιστροφή στο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, έναντι των ακραία νεοφιλελεύθερων θέσεων που εκφράζει το ΔΝΤ.
Και εδώ το ψέμα βγάζει μάτι. Οχι μόνο επειδή η κυβέρνηση προσπαθεί να αξιοποιήσει υπαρκτές αντιθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ και την ΕΕ για να παρουσιάσει το Ταμείο ως τον «κακό» της διαπραγμάτευσης και να αποπροσανατολίσει το κίνημα από τον πραγματικό αντίπαλο, αλλά ακριβώς επειδή στον πυρήνα του, το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και οι βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ ελάχιστα έχουν να ζηλέψουν από όσα προτείνει το ΔΝΤ.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τις ομαδικές απολύσεις. Τι διαφορά έχει η πρόταση του ΔΝΤ για κατάργηση της (τυπικής) διοικητικής έγκρισης, που δίνει σήμερα ο υπουργός Εργασίας, από αυτά που λέει ο γενικός εισαγγελέας του δικαστηρίου της ΕΕ στην πρότασή του;
Να τι γράφεται σχετικά: «Κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, το άρθρο 49 της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ απαγορεύει τους περιορισμούς στην ελευθερία εγκαταστάσεως, ήτοι, κάθε εθνικό μέτρο το οποίο ενδέχεται να παρακωλύσει ή να καταστήσει λιγότερο ελκυστική την άσκηση, από τους υπηκόους της Ενωσης, της ελευθερίας εγκαταστάσεως που εγγυάται η ΣΛΕΕ (…) Η απαίτηση προηγούμενης εγκρίσεως (σ.σ. των ομαδικών απολύσεων) συνιστά κατ’ αρχήν τέτοιον περιορισμό (…) η επίμαχη ρύθμιση περιορίζει την ελευθερία της εργοδότριας επιχειρήσεως να προβαίνει σε ομαδικές απολύσεις, ορίζοντας ότι, εφόσον δεν τηρηθεί η ρύθμιση αυτή, οι απολύσεις είναι άκυρες».
Θα μπορούσε να φέρει κανείς πολλά ακόμα παραδείγματα, για να αποδείξει ότι το νεοφιλελεύθερο ΔΝΤ και η κοινωνική Ευρώπη είναι για τους εργαζόμενους η Σκύλλα και η Χάρυβδη σε βάρος των εργασιακών, ασφαλιστικών και συνδικαλιστικών τους δικαιωμάτων. Και ότι, παρά τις διαφορές και τις μεταξύ τους αντιθέσεις, μαζί με την κυβέρνηση διευθύνουν αδιαίρετα την επίθεση σε βάρος των εργαζόμενων.
Τι άλλο λέει η κυβέρνηση; Οτι στην προσπάθειά της να απομονώσει τάχα το ακραίο ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση, θέλει τον κόσμο να διαδηλώνει στους δρόμους «ενάντια στη λιτότητα», όπως ισχυριζόταν τις προάλλες ο Γ. Κατρούγκαλος και να διεκδικεί τα δικαιώματά του, επειδή αυτό δυναμώνει τη διαπραγματευτική της ισχύ. Εφτασε, μάλιστα, στο σημείο ο υπουργός Εργασίας να δηλώνει …στενοχωρημένος (!) επειδή «οι κινητοποιήσεις έχουν μικρή συμμετοχή, διότι αυτό δείχνει ότι το συνδικαλιστικό κίνημα διέρχεται παρατεταμένη κρίση νομιμοποίησης».
Δηλώσεις όπως αυτές του υπουργού, που αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας, έχουν διπλό σκοπό: Από τη μια, θέλουν να φέρουν στα μέτρα της κυβέρνησης τις αντιδράσεις που κλιμακώνονται στην αντιλαϊκή πολιτική της και τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Για παράδειγμα, εμφανίζει με θράσος τους συνταξιούχους να διαδηλώνουν γενικά ενάντια στην πολιτική της λιτότητας, ενώ με τους αγώνες τους αντιδρούν στις νέες μειώσεις στις συντάξεις και διεκδικούν αυξήσεις και κατάργηση των νόμων που ψήφισε και αυτή η κυβέρνηση.
‘Η εμφανίζει τα συνδικάτα να συμπαρατάσσονται με την κυβέρνηση στο ζήτημα της αναμόρφωσης της νομοθεσίας για τα Εργασιακά, επικαλούμενος την «κοινή δήλωση» των κοινωνικών εταίρων, όταν οι μοναδικές που βρίσκονται σε κίνηση αυτήν την περίοδο είναι εκείνες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις, που διεκδικούν ανάκτηση των απωλειών, αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, σε πλήρη αντίθεση με αυτά που προτείνει το πόρισμα και σχεδιάζει η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Στην Υγεία, επίσης, η κυβέρνηση εμφανίζεται να συμπάσχει με τους εργαζόμενους και να ικανοποιεί το αίτημά τους για προσλήψεις, ανακοινώνοντας 4.000 θέσεις 12μηνης απασχόλησης με προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας», που, όταν λήξουν, η τρύπα των ελλείψεων σε προσωπικό θα έχει μεγαλώσει κι άλλο! Και επειδή – όπως έλεγε ο Γ. Κατρούγκαλος – «εμείς είμαστε μια κυβέρνηση της αριστεράς που θέλει να προωθήσει αυτά που θέλει ο λαός», δεν διστάζουν να ψεκάσουν με χημικά ακόμα και τους συνταξιούχους.
Το δεύτερο, που επιδιώκει η κυβέρνηση, είναι να θολώσει τα νερά για τα σχέδιά της, αναφορικά με το κίνημα και τις ευθύνες που έχει παλιός και νέος εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα. Η πραγματική ανησυχία της κυβέρνησης για τις κινητοποιήσεις δεν είναι ότι αυτές βρίσκονται πίσω από τις πραγματικές ανάγκες σε ό,τι αφορά τη μαζικότητα και τον προσανατολισμό τους, αλλά πώς θα παραμείνουν σε αυτό το επίπεδο και θα πάνε ακόμα πιο πίσω.
Πώς, δηλαδή, το κίνημα θα παραμείνει χειραγωγημένο από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, ενσωματωμένο στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, προσανατολισμένο στις κατευθύνσεις της ΕΕ, με σημαία την ταξική συνεργασία και τον κοινωνικό εταιρισμό.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση καίγεται να μη διαταραχθεί, αλλά αντίθετα να ενισχυθεί, αυτό που λέει στο πόρισμά της η Επιτροπή των «ειδικών»: «Η εμπιστοσύνη μεταξύ των κοινωνικών εταίρων είναι υψηλή στην Ελλάδα. Αυτό εκφράστηκε από τους κοινωνικούς εταίρους, με πολύ μεγάλη έμφαση και ξεχωριστά από τον καθένα. Τέτοια ανοιχτή και ιδιαίτερα υψηλή έκφραση της εμπιστοσύνη δεν μπορεί να βρεθεί σε πολλές άλλες χώρες και δεν είναι ένα δευτερεύον ζήτημα σε μια δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση, όπως αυτή που υφίσταται σήμερα στην Ελλάδα. Αυτή η εμπιστοσύνη είναι ένα πολύτιμο κοινωνικό κεφάλαιο και ένα απαραίτητο μέσο για όλες τις μελλοντικές στρατηγικές ανάπτυξης».
Να, λοιπόν, πού βρίσκεται το ζουμί της κυβερνητικής προπαγάνδας και τακτικής. Που σημαίνει ότι τα δυο στρατόπεδα οριοθετούνται πλέον καθαρά σε ό,τι αφορά τον «πόλεμο» που κλιμακώνεται με αιχμή τα Εργασιακά: Από τη μια η κυβέρνηση, το κουαρτέτο, η εργοδοσία και οι «εδικοί» τους, μαζί και οι εργατοπατέρες όλων των αποχρώσεων, που θέλουν να σύρουν τους εργαζόμενους στην ήττα και το συμβιβασμό.
Από την άλλη, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και ο συντονισμός των εκατοντάδων συνδικάτων, με αιχμή το μέτωπο των συμβάσεων, που παλεύει για ανάκτηση των απωλειών, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, καταθέτοντας το δικό τους αγωνιστικό «πόρισμα» και πρόγραμμα δράσης, με επόμενο μεγάλο σταθμό το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, στις 17 Οκτώβρη, στις 6.30 μ.μ. και τις συγκεντρώσεις που θα γίνουν την ίδια μέρα σε πολλές ακόμα πόλεις.
http://www.rizospastis.gr
