Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ που έλαβε χώρα για δύο μέρες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Η Συνδιάσκεψη εξέλεξε νέα Εκτελεστική Γραμματεία και νέα Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή, ενώ ψήφισε και το πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ.
Για δύο μέρες έγινε πλούσια συζήτηση με σχεδόν 80 τοποθετήσεις αντιπροσώπων από σειρά κλάδων, που μετέφεραν πλούσια πείρα από το σύνολο της δράσης τους. Το «κλείσιμο» της Συνδιάσκεψης έκανε ο Γιώργος Πέρρος (διαβάστε παρακάτω την ομιλία του).
Στο τέλος κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή για όλους τους αγωνιστές που έφυγαν από τη ζωή από την προηγούμενη Συνδιάσκεψη μέχρι τώρα, ενώ οι εργασίες έκλεισαν με τους αντιπροσώπους όρθιους να τραγουδούν τον ύμνο της Διεθνούς.
Το «κλείσιμο» της Συνδιάσκεψης έκανε ο Γιώργος Πέρρος, ο οποίος σημείωσε:
«Το ΠΑΜΕ είναι κατάκτηση της εργατικής τάξης και κανείς δεν μπορεί να το ακυρώσει. Αυτό το δείχνει η παρουσία εδώ 1.224 αντιπροσώπων που εκπροσωπούν 100άδες Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, σωματεία που πραγματοποίησαν τις συλλογικές τους διαδικασίες. Η συζήτηση το διήμερο αυτό ήταν καλή. Δείχνει ότι έχουμε γραμμή, στελέχη, δράση, αποφασιστικότητα. Είναι σημαντικά όπλα που πρέπει να ρίξουμε στη μάχη για την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος. Φαίνεται ότι υπάρχει γενική συμφωνία στην εισήγηση, στα σημαντικά ζητήματα που θέτει. Και μάλιστα θα λέγαμε ότι ήταν μία ζωντανή συζήτηση, μαχητική που μας βοηθάει για τη δουλειά μας το επόμενο διάστημα. Ιδιαίτερα από αρκετές τοποθετήσεις που δεν αναπαρήγαγαν την εισήγηση.
Η Συνδιάσκεψη μας βρίσκει πιο δυνατούς. Η ίδια η συζήτηση κατέγραψε τα θετικά βήματα που έγιναν, τις δυσκολίες, και πώς τις αντιμετωπίζουμε, αλλά και τις προϋποθέσεις για να αναπτύξουμε νέο κύκλο αγώνων, κινητοποιήσεων με γραμμή πάλης ενάντια στα μονοπώλια, τους επιχειρηματικούς ομίλους, τους ανθρώπους τους στα συνδικάτα, στην πάλη για τα σύγχρονα δικαιώματα. Στο ταξικό εργατικό κίνημα πέφτει η ευθύνη, ο σχεδιασμός μας, οι πρωτοβουλίες για την εργατική απάντηση στην επίθεση που δεχόμαστε.
Προϋπόθεση όμως για τη συνέχεια είναι η αφομοίωση των συμπερασμάτων, των αποφάσεών μας, του κειμένου της εισήγησης, η συνειδητοποίηση των δυσκολιών που παραμένουν.
Με ορισμένες παρατηρήσεις μας και κριτικές που έγιναν από συναγωνιστές για το ρόλο των τοπικών και κλαδικών γραμματειών, συμφωνούμε, τις παίρνουμε υπόψη (όπως Καλαμάτα – Κεφαλονιά) και για αυτό και στην εισήγηση λέμε ότι το επόμενο διάστημα θα συζητήσουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, γιατί οι κλαδικές και τοπικές γραμματείες πρέπει να εκφράζουν αυτό που θέλουμε, αυτό που είναι το ΠΑΜΕ. Συμφωνούμε με ορισμένες παρατηρήσεις για το πλαίσιο πάλης, όπως και για τον πολιτισμό, που έγιναν από το συνάδελφο Παρασκευόπουλο.
Κρατάμε τη θετική πείρα από τη δράση των κλαδικών συνδικάτων, για παράδειγμα από τα Τρίκαλα (Τρόφιμα), τη δουλειά του Συνδικάτου Επισιτισμού της Αττικής, στα Γιάννενα, τη δουλειά οργάνωσης που γίνεται στα εργοστάσια τροφίμων, τη δουλειά για τους μετανάστες, τη δουλειά που γίνεται στην οργάνωση των εργαζομένων στα σφαγεία των εργολάβων που δείχνει ότι οι συναγωνιστές είναι από πάνω, το παλεύουν αποφασισμένα, σχεδιασμένα, με στόχους. Είναι στη μάχη με τη μέσα καρδιά.
Ακόμα τη θετική δουλειά που γίνεται στους χώρους της περιφέρειας, που είναι δύσκολα για αλλαγή των συσχετισμών.
Να σημειώσουμε ορισμένες παρατηρήσεις:
Έγινε μικρή κουβέντα για τους πρακτικάριους, όσους είναι στη μαθητεία. Βεβαίως ορισμένα συνδικάτα έχουν κάνει θετική δουλειά. Μας φτάνει αυτό; Η επαφή μας, η οργάνωσή τους, η προβολή των αιτημάτων τους, αφορά πρώτα απ’ όλα τα συνδικάτα. Είναι δικό τους μέλημα. Να δυναμώσουν οι σχέσεις και με συλλόγους που υπάρχουν. Να υπάρχει καταμερισμός στα ΔΣ των σωματείων και ευθύνη όπως επίσης για τις γυναίκες. Υπάρχουν κλάδοι ολόκληροι που η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων είναι γυναίκες. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει να πάρουν μέτρα προσέλευσης και συμμετοχής των γυναικών στις συλλογικές δραστηριότητες και πρωτοβουλίες. Να μην είναι ευχή αλλά να υπάρχουν συγκεκριμένα πρακτικά μέτρα. Να δυναμώσει το διεκδικητικό πλαίσιο των σωματείων με αιτήματα για τις νέες εργαζόμενες, τις γυναίκες που βρίσκονται εκτός παραγωγής σε μεγαλύτερη ηλικία, πάνω στα ζητήματα της μητρότητας. Πιο τολμηρά να αναδειχτούν συνδικαλιστικά γυναικεία στελέχη στα ΔΣ των συνδικάτων με στήριξη και όχι εύκολη παραίτηση στην πρώτη αντικειμενική δυσκολία, όπως επίσης νέα εργατικά στελέχη από τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης.
Επίσης είναι σωστή η παρατήρηση του συναδέλφου από τον ΟΑΕΔ, τι θα κάνουμε για το μεγάλο ζήτημα της ανεργίας. Εδώ πρέπει να κάνουμε μεγαλύτερα βήματα, δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Να αποτελεί βασικό καθήκον της δουλειάς των συνδικάτων. Πώς θα τους φέρουμε κοντά στα σωματεία. Πώς θα τους εντάξουμε να διεκδικήσουμε αιτήματα για την επιβίωση τους, αλλά και στην πάλη για τις γενικότερες αλλαγές που απαιτούνται, για σταθερή μόνιμη δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα. Ακόμα και για το αίτημα της στέγης.
Η Συνδιάσκεψή μας θέλουμε να εξοπλίσει τα συνδικάτα και τις οργανώσεις της εργατικής τάξης με γνώση και πείρα από το πρόσφατο παρελθόν και με ενιαίο σχέδιο, προσανατολισμό και στόχους για την ανασύνταξη και αντεπίθεση, για να χτίσουμε αγωνιστικό ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ανατροπής και ελπίδας όπως γράφουμε στο σύνθημά μας. Επόμενα, πρέπει οι αποφάσεις μας, τα συμπεράσματα μας, μέσα στη μάχη των αγώνων που ακολουθάνε, στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες που θα πάρουμε να συζητηθούν μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες των συνδικάτων, των Επιτροπών Αγώνα, να συζητηθούν με τους εργαζόμενους, να μπουν για υλοποίηση, να γίνουν κτήμα τους.
Ένα θετικό στοιχείο της δουλειάς μας είναι ακριβώς αυτό. Αυτόν τον τρόπο δουλειάς στα συνδικάτα, δηλαδή τη συζήτηση μέσα από γενικές συνελεύσεις κ.λπ. δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε. Να είναι ο τρόπος δουλειάς μας συνεχής, γιατί αυτή είναι η δύναμη των συνδικάτων, του ΠΑΜΕ. Θα κριθούμε όλοι μας από τη συμβολή μας στην κίνηση μαζών, πόσοι θα μπουν στη μάχη, στην οργάνωση της πάλης, πόσοι θα συμπορευτούν με τη γραμμή πάλης του ΠΑΜΕ. Γι’ αυτό και καθοριστικό θέμα για την ανασύνταξη και την αναγέννηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και βασικό κριτήριο της δράσης μας είναι το επίπεδο οργάνωσης της εργατικής τάξης στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας που είναι χαμηλό ή εγκλωβισμένο στις ρεφορμιστικές αυταπάτες, είναι η ανανέωση των γραμμών των συνδικάτων με την είσοδο νέων εργαζομένων, γυναικών, μεταναστών που δουλεύουν με τις πιο διαφορετικές εργασιακές σχέσεις, είναι συχνά απλήρωτοι και ανασφάλιστοι, κακοπληρωμένοι, βρίσκονται στην ανεργία και την εργασιακή περιπλάνηση.
Χωρίς αλλαγές στο επίπεδο οργάνωσης, ούτε αλλαγή συσχετισμών μπορεί να υπάρξει ούτε φυσικά λόγος για ανασύνταξη του κινήματος. Ο χαμηλός βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης που προϋπήρχε, ιδιαίτερα σε νέους ανερχόμενους κλάδους, αποτέλεσε και αποτελεί μεγάλο πρόβλημα μέσα στην κρίση. Είναι το μεγάλο, αν όχι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα συνδικάτα που συγκροτούμε το ΠΑΜΕ, κυριολεκτικά χρειάζεται να αλλάξουμε στάση ως προς το θέμα αυτό. Να εντείνουμε τις προσπάθειες για τη μαζικοποίηση των συνδικάτων, τη δημιουργία νέων συνδικάτων κλαδικών και επιχειρησιακών, μορφών συμμετοχής των ανέργων με επιτροπές, στέκια, λέσχες των σωματείων στις γειτονιές. Βήματα γίνονται, δυνατότητες υπάρχουν περισσότερες. Βελτιώνοντας αποφασιστικά τη λειτουργία των σωματείων, την ενασχόληση με όλα τα ζητήματα που αφορούν τους νέους, την εργατική οικογένεια, ανοίγοντας μέτωπο στο συντεχνιασμό και τον εγκλωβισμό στα ζητήματα κάθε χώρου, που αναπαράγονται διαρκώς από την επίθεση των εργοδοτών.
Τα λέμε γιατί σήμερα δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε την επίδραση αυτής της ενορχηστρωμένης επίθεσης για συναίνεση και υποταγή μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, την κούραση και τα βάσανα που συσσωρεύονται σε κάθε σπίτι σε συνδυασμό με την υποχώρηση του κινήματος και την απογοήτευση πολλών εργαζομένων από τη διάψευση των ψεύτικων ελπίδων που πούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι χωρίς ρήξη και σύγκρουση με το δρόμο των μονοπωλίων, με μια κυβερνητική εναλλαγή θα μπορούσε να μπει φρένο και να έρθει ελπίδα. Τη θεωρία του δήθεν ρεαλισμού, υπομονή και θυσίες αδιαμαρτύρητα για να έρθει η ανάπτυξη, και από αυτή όφελος θα έχουν και οι εργαζόμενοι, δεν μπορούμε να την υποτιμήσουμε, γιατί ξεκινά μέσα από κάθε χώρο δουλειάς από κάθε εργοδότη που λέει βάλτε πλάτη να βγω πέρα για να σας κρατήσω στη δουλειά, να πάει καλά η εταιρεία για να μην κόψουμε μισθούς, να μην μας κλείσει ο ανταγωνιστής κ.ά. Η επίδραση του καλέσματος για συναίνεση φαίνεται ήδη στη μικρή συμμετοχή στον αγώνα, στην απεργία, στα συλλαλητήρια, αλλά και στις πολιτικές επιλογές.
Όπως, η συζήτηση για την περιβόητη ρύθμιση του χρέους δε γίνεται για τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα. Γίνεται για να εξασφαλίσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι ζεστό χρήμα από τα κρατικά ταμεία, το οποίο βγαίνει από τη δική μας απλήρωτη δουλειά, φόρους, χαράτσια, περικοπές στις κοινωνικές παροχές, σε όλα όσα δικαιούμαστε. Το χρέος είναι των καπιταλιστών, είναι οι επιδοτήσεις που πήραν, οι φοροαπαλλαγές τους, οι Ολυμπιακοί Αγώνες που έκαναν, οι ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί που συνεχίζονται, τα θαλασσοδάνειά τους. Δεν είναι του λαού, κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να παρασυρθεί και να συναινέσει στη σφαγή των δικαιωμάτων του αναμένοντας θετικό αποτέλεσμα από τις διαπραγματεύσεις των πλουτοκρατών.
Αρκετοί στάθηκαν στο ζήτημα των προσφύγων. Ιδιαίτερα από νησιά όπως Λέσβος – Κως – Σάμος γι’ αυτό έχουμε χρέος να δυναμώσει μέσα στα συνδικάτα η πάλη ενάντια στον εθνικισμό, το σωβινισμό και το ρατσισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες, η απομόνωση σε όλους τους εργασιακούς χώρους της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας των αφεντικών, της Χρυσής Αυγής. Δεν μπορεί αυτά τα προβλήματα να είναι έξω από τα συνδικάτα, γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να χύσουν το αίμα τους, για τους πετρελαιάδες, τους εμπόρους όπλων, τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες. Κάνουμε καθαρό ότι τα σωματεία και οι οργανώσεις που συγκροτούμε το ΠΑΜΕ θα υπερασπίσουμε τα συμφέροντα των εργαζομένων στη δουλειά, το μισθό, τη σύνταξη, την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, τον πολιτισμό και την ειρήνη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν θα δεχτούμε κανένα περιορισμό στη συνδικαλιστική δράση και οργάνωση και θα αγωνιστούμε για αυτό. Δεν θα απλώσουμε τα χέρια για να μας περάσετε αλυσίδες. Δεν δεχόμαστε η χώρα μας, τα λιμάνια μας, τα νησιά μας, τα αεροδρόμιά μας, να γίνουν βάσεις και ορμητήρια για τις ιμπεριαλιστικές σφαγές και τα παιδιά μας που υπηρετούν στο στρατό κρέας για τα κανόνια τους. Να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, καμία εμπλοκή της Ελλάδας στα ΝΑΤΟικά και ευρωενωσιακά σφαγεία.
Συνάδελφοι,
Χρειάζεται ετοιμότητα τώρα. Η κυβέρνηση φέρνει από ό,τι φαίνεται τα μέτρα. Τα δίνει όλα και εμείς, όχι μόνο όλες μας τις δυνάμεις να δώσουμε, αλλά πολύ παραπάνω. Κυβέρνηση και κουαρτέτο κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού για να τσακίσουν τη ζωή μας. Το σύνθημα μας: «Χτίζουμε μαχητικό ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, Ανατροπής και Ελπίδας» σημαίνει απάντηση της εργατικής τάξης χωρίς χάσιμο χρόνου, μαχητικά, κάθε μέρα κοντά στους εργαζόμενους, γιατί θα επιχειρήσουν, με το μανδύα της συναίνεσης, να τα περάσουν. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να φέρει η κυβέρνηση τα μέτρα και να μην απαντήσουμε άμεσα. Τι σημαίνει αυτό. Δεν πρέπει να υπάρξει μέρα χωρίς κινητοποίηση, συλλαλητήρια, μαζικές εξορμήσεις, συσκέψεις, άμεση ενημέρωση και το όπλο επ’ ώμου. Δηλαδή να αξιοποιήσουμε όλες τις μορφές που θα φέρνουν τους εργαζόμενους κατά κλάδο και χώρο δουλειάς, έτοιμους να απαντήσουν. Το λέμε καθαρά χωρίς υπερβολή. Να λιώσουμε με την παρουσία μας δίπλα στους εργαζόμενους, στις αγωνίες τους, στη προσπάθεια να οργανωθούν και να μπουν στη μάχη.
Να δείξουμε ότι βγαίνουμε από τη Συνδιάσκεψη έτοιμοι για νέους αγώνες, όπως τραγουδήσαμε το «Πάλης Ξεκίνημα». Να δείξουμε ότι το ΠΑΜΕ δεν είναι λόγια. Αυτή η μεγάλη δύναμη των Συνδικάτων βγαίνει από εδώ μαχητικά, αποφασιστικά. Πρωτοστατεί για την ανασύνταξη, αλλά και είναι έτοιμο για την απόκρουση της επίθεσης. Μπροστά μας έχουμε τις 24ωρες απεργίες στις 24 Νοέμβρη και 8 Δεκέμβρη».
