«Παίρνουμε δύναμη για τη συνέχεια», «ξέραμε ότι θα μας περίμεναν εργαζόμενοι από άλλους κλάδους στην Αθήνα, αλλά τέτοια αλληλεγγύη δεν την περίμενα. Είναι το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά μας που τους λένε ότι δεν γίνεται τίποτα». «Μας φάγανε τη ζωή μας μέσα στα καμίνια και τώρα θέλουν να μας διώξουν. Όμως μετά από το σημερινό είναι σίγουρο ότι θα το ξανασκεφτούν». Είναι ορισμένες από τις φράσεις των εργαζόμενων της ΛΑΡΚΟ που διαδήλωσαν το πρωί στην Αθήνα, έχοντας στο πλευρό τους όχι μόνο τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, αλλά χιλιάδες εργαζόμενους από τη Στερεά Ελλάδα, την Αττική, ακόμα και από τη Θεσσαλονίκη.
«Είμαι 52 ετών, 32 χρόνια έφαγα τη ζωή μου στα καμίνια. Η ΛΑΡΚΟ χτίστηκε με το αίμα μας. Ήμουν 9 χρονών παιδί όταν έγινε η απεργία το 1977. Ήταν ο πατέρας μου εκεί, απεργός και με έπαιρνε μαζί του στις διαδηλώσεις που γίνονταν. Τώρα έφερα εγώ τα παιδιά μου. Με την αλληλεγγύη και των άλλων εργαζομένων τότε, πήρανε ΣΣΕ, βελτιώθηκε το εργασιακό καθεστώς. Είναι ιερή παρακαταθήκη για μας εκείνος ο αγώνας. Είναι φάρος και για τη νέα γενιά και τα παιδιά. Με αυτόν βαδίζουμε και η συμπαράσταση που βλέπουμε τώρα εδώ, για να πω την αλήθεια, δεν την περίμενα. Με κάνει να ελπίζω», ανέφερε ο Βαγγέλης, εργαζόμενος του εργοστασίου της ΛΑΡΚΟ.
Ενώ ο Γιώργος θα συμπληρώσει: «Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι ότι σε αυτή την ηλικία, στα 50 μου, πως θα μείνω άνεργος, με δύο παιδιά. Εγώ και η γυναίκα μου δουλεύουμε ασταμάτητα για να τα βγάλουμε πέρα. Δουλεύω μέσα στη σκόνη, τα καζάνια με 1.500 βαθμούς, εισπνέω κάθε μέρα τα δηλητήρια. Έχω δει να σκοτώνεται συνάδελφός μου δίπλα μου. Όμως, για ρωτήστε και πόσοι από τους συνταξιούχους της ΛΑΡΚΟ χάρηκαν τη σύνταξή τους; Δεν πρόλαβαν. Ο καρκίνος κυρίως των πνευμόνων τους θερίζει, 67 χρονών έχασα τον πατέρα μου. Ξέρω ότι είναι δύσκολα τα πράγματα. Όμως δεν θα το αφήσουμε έτσι. Η στήριξη που βλέπουμε σήμερα σίγουρα μας κάνει να νιώθουμε πιο δυνατοί. Ένας κλάδος μόνος του τι να καταφέρει; Όλη μαζί η εργατιά, όμως, μπορεί».
Ο Δημήτρης είναι 45 ετών, εργολαβικός εργαζόμενος. «Μας πίνουν κυριολεκτικά το αίμα. Με υπερωρίες από το πρωί ως το βράδυ, για 800 και 900 ευρώ. Παραλίγο να χάσω και εγώ το δάχτυλό μου. Το έπιασε γάντζος το έκοψε και μου το κόλλησαν, αλλά έχει πρόβλημα. Ούτε Βαριά και Ανθυγιεινά ένσημα δεν παίρνουμε. Έχουμε ξανακάνει κινητοποιήσεις, αλλά νομίζω ότι σαν τη σημερινή, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, όχι. Είναι μια καλή αρχή για να βάλουμε τέρμα σε αυτό το σκλαβοπάζαρο. Να διεκδικήσουμε το δίκιο μας. Τους δείξαμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας και δεν θα πάμε σαν τα πρόβατα στη σφαγή. Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε, με τον αγώνα μας, αντίθετα, σήμερα φάνηκε ότι έχουμε να κερδίσουμε πολλά».
Ο Αντώνης, 26 ετών, είναι ηλεκτρολόγος. Ο ίδιος και ο πατέρας του δουλεύουν στη ΛΑΡΚΟ. «Κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς δουλειά δύο από την ίδια οικογένεια και το λέω, ήμουν απογοητευμένος. Όμως σήμερα είναι πρώτη φορά που εγώ βλέπω τόσο κόσμο. Να συμπαραστέκεται ο ένας εργαζόμενος στον άλλο. Μέχρι τώρα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Είναι και αυτά που λένε, ότι δεν βγαίνει τίποτα, ότι ο κόσμος και κυρίως η νεολαία δεν ενδιαφέρονται. Σήμερα κατάλαβα ότι δεν είναι όλα σκούρα, ότι κάτι μπορεί να γίνει».
