Αμεσα ξεκινάει ο «διάλογος» για τα εργασιακά, στις αρχές Οκτώβρη το πόρισμα των «σοφών» για το Ασφαλιστικό
Με την ανάληψη των καθηκόντων της την περασμένη Τρίτη, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έκανε καθαρό ότι Ασφαλιστικό και Εργασιακά αποτελούν κρίσιμες προτεραιότητες στο κυβερνητικό της έργο.
Στη συνέχεια, ο Γ. Κατρούγκαλος, παίρνοντας αμπάριζα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ομολόγησε ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να προχωρήσει σε νέα μείωση των συντάξεων, ενώ στα σκαριά είναι και η νέα αντιασφαλιστική επιδρομή, που όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις βάφτιζαν «μεταρρύθμιση».
Στη νέα «μεταρρύθμιση», δηλαδή στη νέα αποδιάρθρωση σε ό,τι έχει απομείνει από την Κοινωνική Ασφάλιση, ρόλο έχει αναλάβει και η 12μελής Επιτροπή των «ειδικών» της Ασφάλισης.
Ομως, σύμφωνα με πληροφορίες, το πραγματικό αντιασφαλιστικό μενού ετοιμάζεται στο Μαξίμου, βάσει των κατευθύνσεων της ΕΕ, ενώ στην «Επιτροπή των σοφών» έχει ανατεθεί ο ρόλος του «λαγού» και της δήθεν «επιστημονικής τεκμηρίωσης» του νέου μοντέλου.
Πολύ περισσότερο που όλα τα σενάρια τα οποία διαρρέονται από την Επιτροπή – το πόρισμά της αναμένεται να παραδοθεί στην κυβέρνηση την πρώτη βδομάδα του Οκτώβρη – οδηγούν σε χειροτέρευση όλων των δεδομένων της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Στις διάφορες εκδοχές τους, οι προτάσεις που κατατέθηκαν προβλέπουν ένα αμιγώς «κεφαλαιοποιητικό» σύστημα κατά τα πρότυπα της επικουρικής ασφάλισης ΕΤΕΑ ), όπου καταργείται και το παραμικρό ψήγμα αναδιανομής και εσωτερικής αλληλεγγύης και δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το ύψος των συντάξεων που θα λαμβάνουν οι συνταξιούχοι στο τέλος του εργάσιμου βίου τους.
Η πρόταση αυτή σκιαγραφεί σίγουρα εικόνες από το μέλλον της Ασφάλισης και στην Ελλάδα, ενώ στην «καλύτερη» περίπτωση, αυτό που προτείνεται να εφαρμοστεί άμεσα είναι το μοντέλο που νομοθετήθηκε το 2010, με χειροτέρευση μάλιστα ορισμένων παραμέτρων του.
Την ίδια ώρα, στο μέτωπο των Εργασιακών, η κυβέρνηση μέσω της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) επιχειρεί και εδώ να δώσει τα απαραίτητο υπόβαθρο νομιμοποίησης των ανατροπών που σχεδιάζονται και αποβλέπουν στην παραπέρα απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, στον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης, αλλά και στην κατοχύρωση της ζούγκλας των εργασιακών σχέσεων.
Η δήθεν προσπάθεια της κυβέρνησης να μετατρέψει το Εργασιακό σε ζήτημα «ευρωπαϊκό», αντί για ζήτημα μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της, είναι ακόμα ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα.
Το μόνο που επιδιώκει είναι «να βγάζει λάδι» την πολιτική της ΕΕ, να κρύψει τον βαθιά ταξικό και αντιδραστικό της χαρακτήρα υπέρ των μονοπωλιακών ομίλων, να την απαλλάξει από τις ευθύνες που έχει για τη συνολική χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων σε όλα τα κράτη – μέλη, παρουσιάζοντας τις εξελίξεις στη χώρα μας ως δήθεν «απόκλιση» από την «κανονικότητα» του «ευρωπαϊκού κεκτημένου».
Αλίμονο αν οι εργαζόμενοι στα κράτη – μέλη της ΕΕ και στη χώρα μας αφήσουν την τύχη των εργασιακών τους δικαιωμάτων στα χέρια της λυκοσυμμαχίας και εναποθέσουν τις ελπίδες τους στη στρατηγική της «ευελιξίας», που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Αυτή ακριβώς η στρατηγική μετατρέπει τις εργασιακές σχέσεις σε πραγματική ζούγκλα και τους εργάτες σε φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ, είτε έχουν, είτε δεν έχουν μνημόνιο.
Η ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων, η συντριβή των μισθών σε σχέση με την παραγωγικότητα της εργασίας, οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης είναι κοινός τόπος σε ολόκληρη την ΕΕ. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το «κοινό μας σπίτι».
Η δήλωση μάλιστα του υπουργού Εργασίας ότι η κυβέρνηση πρέπει να κάνει μέσα σε ένα μήνα όσα δεν έγιναν σε 40 χρόνια, δεν μαρτυρά μόνο ότι τα μέτρα που έρχονται θα πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας.
Επιβεβαιώνουν ταυτόχρονα ότι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, το πολιτικό προσωπικό του, βιάζονται να φέρουν σε πέρας ανατροπές που ήταν αναγκαίες εδώ και δεκαετίες για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Μέτρα που ξεκίνησαν να επιβάλλονται πριν ακόμα ξεσπάσει η καπιταλιστική κρίση στη χώρα μας, αλλά για διάφορους λόγους καθυστέρησαν και τώρα επιταχύνονται.
Γι’ αυτό άλλωστε από το 2010, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πιάσει «αντιμνημονιακό» στασίδι, οι θιασώτες των «μεταρρυθμίσεων» υποστήριζαν ότι «η κρίση είναι ευκαιρία»! Αυτήν ακριβώς την «ευκαιρία» στα χνάρια των προκατόχων της, αξιοποιεί σήμερα και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Γι’ αυτό ο υπουργός Εργασίας δεν εφαρμόζει μόνο με συνέπεια τα ήδη ψηφισμένα μέτρα του 1ου και 2ου μνημονίου, δεν βιάζεται μόνο να «τρέξει» τις δεσμεύσεις του 3ου μνημονίου, αλλά δανείζεται και από το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο όλη την αντεργατική σαβούρα. Ετσι, αίφνης, και αυτός «ανακαλύπτει» ότι για την κατάσταση του ασφαλιστικού φταίνε οι συνταξιούχοι, οι οποίοι στερούν τάχα πόρους από το σύστημα και έτσι κινδυνεύουν να μην πάρουν συντάξεις οι σημερινοί εργαζόμενοι.
Χωρίς ντροπή, υιοθετεί όλα τα ιδεολογήματα περί «πολέμου γενεών» στο Ασφαλιστικό, για τους σημερινούς συνταξιούχους που δήθεν «τρώνε τα παιδιά τους», για να διαιρέσει με πλαστές διαχωριστικές γραμμές ασφαλισμένους και συνταξιούχους.
Το αντεργατικό σκηνικό, λοιπόν, έχει στηθεί. Τα νέα μέτρα είναι έτοιμα. Η προπαγάνδα που θα τα δικαιολογήσει, το ίδιο. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι άνεργοι, συνολικά τι θα κάνει ο λαός μας μπροστά στο νέο κοινωνικό Αρμαγεδδώνα.
Θα ανεχτούν νέο πετσόκομμα στις συντάξεις που θα τις μετατρέψει σε φιλοδωρήματα; Θα αποδεχτούν οι σημερινοί εργαζόμενοι να βγαίνουν στη σύνταξη στα 67 χρόνια και στη συνέχεια ακόμα και στα 70 και στο τέλος του εργάσιμου βίου τους να λαμβάνουν αντί για σύνταξη κάποιο πενιχρό επίδομα; Θα συμβιβαστούν με τη μείωση των κατώτερων συντάξεων από τα 486 ευρώ στα 392 ευρώ, οι οποίες μάλιστα θα περιοριστούν ακόμα περισσότερο;
Θα κλείσουν τα μάτια μπροστά στην κατάργηση του ΕΚΑΣ που θα οδηγήσει πάνω από 300.000 σημερινούς συνταξιούχους στην εξαθλίωση; Θα συμβιβαστούν οι σημερινοί εργαζόμενοι με την οριστική απώλεια των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας που τους μετατρέπει σε ομήρους του κάθε εργοδότη και των ατομικών Συμβάσεων;
Θα αποδεχτεί η νέα γενιά να δουλεύει λίγες ώρες τη μέρα, κάποιες μέρες τη βδομάδα με μισθό μερικά ευρώ που δεν καλύπτουν ούτε τα καθημερινά της έξοδα; Θα συμβιβαστεί με μια χαμοζωή, χωρίς μέλλον και χωρίς ελπίδα;
Αυτά είναι τα πραγματικά διλήμματα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα και όχι αυτά που εκβιαστικά τους έθεσαν μπροστά στην κάλπη. Ομως οι εκλογές τέλειωσαν, και ανεξάρτητα με το τι ψήφισε ο καθένας, τα λαϊκά προβλήματα είναι εδώ. Ορθώνονται αμείλικτα μπροστά σε κάθε λαϊκή οικογένεια, σε κάθε εργατικό σπίτι, στην πόλη και στο χωριό.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής είναι αρνητικό για το λαό. Και μπορεί ο καθένας να έκανε την επιλογή του, αλλά αυτή σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να τον δεσμεύσει απέναντι στα χειρότερα που έρχονται. Να μην επιτρέψει σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση να μεταφράσουν την ψήφο του σαν αποδοχή και συναίνεση των ανατροπών που συναινετικά προωθούν στη βάση και του τρίτου μνημονίου.
Πάνω απ’ όλα, αυτά που δεσμεύουν τους εργαζόμενους και το λαό, είναι οι ανάγκες της ζωής τους. Τους δεσμεύουν οι υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά και στο μέλλον τους. Σήμερα δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, ούτε για αναμονή. Χρειάζεται άμεσα να οργανωθεί η πάλη για να εμποδιστούν τα μέτρα που σχεδιάζουν και άμεσα θα επιχειρήσουν να ψηφίσουν.
Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Αλλά τώρα πρέπει να ανέβει ο πήχης της δράσης, της συμμετοχής, της διεκδίκησης, αξιοποιώντας κάθε μορφή πάλης και με προετοιμασία για πανεργατική πανελλαδική απεργία. Μαζικοποιώντας τους αγώνες, τα συνδικάτα, τις άλλες συσπειρώσεις του κινήματος που μάχονται στην πρώτη γραμμή. Αξιοποιώντας την πείρα, βαθαίνοντας τον ταξικό προσανατολισμό του κινήματος, σημαδεύοντας τις βαθύτερες ταξικές αιτίες της αντιλαϊκής επίθεσης.
Βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό ταξικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, το κίνημα μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικό στο να εμποδίζει μέτρα, αλλά και πιο ικανό να κερδίζει μάχες και να ανοίγει το δρόμο, για την ανατροπή. Βρισκόμαστε μπροστά σε νέα αντιλαϊκή επίθεση. Κάθε βήμα αναμονής, κάθε πισωγύρισμα θα στοιχίσει ακριβά στη λαϊκή οικογένεια.
