Προσχηματική η επίκληση της «βιωσιμότητας» με στόχο να δικαιολογηθούν οι ανατροπές. Βαθιά ταξικό το ζήτημα του Ασφαλιστικού
Η επαναφορά του ζητήματος για κατάργηση της 15ετίας για την κατοχύρωση του δικαιώματος συνταξιοδότησης, όπως προέκυψε από τη συνάντηση του υπουργού Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλου, με τους εκπροσώπους του κουαρτέτου, αποδεικνύει για μια φορά ακόμα ότι το Ασφαλιστικό είναι ένα διαρκώς ανοιχτό ζήτημα.
Οτι ο στρατηγικός στόχος κυβερνήσεων και κεφαλαίου για γκρέμισμα της Κοινωνικής Ασφάλισης όπως προέκυψε μεταπολεμικά, η κατακρεούργηση συντάξεων και παροχών από τα ασφαλιστικά ταμεία, ο δραστικός περιορισμός της κρατικής χρηματοδότησης προς αυτά και η αντίστοιχη απαλλαγή των εργοδοτών από τις εισφορές τους προς το σύστημα, παραμένουν στον πυρήνα της πολιτικής τους.
Γι’ αυτό η «μεταρρύθμιση» στο Ασφαλιστικό σε χειρότερη κατεύθυνση έρχεται και ξανάρχεται από κάθε επόμενη κυβέρνηση, παρά τις δεκάδες μελέτες και τους ακόμα περισσότερους ασφαλιστικούς νόμους. Ιδού ορισμένες από τις μελέτες που έγιναν στο πέρασμα των δεκαετιών, όπως καταγράφηκαν σε σχετική εισήγηση ημερίδας για το Ασφαλιστικό που έγινε πρόσφατα:
«…Η μελέτη του 1959, οι μελέτες της περιόδου του 1980, η μελέτη της επιτροπής Φακιολά του 1990, οι μελέτες της επιτροπής Βακαλόπουλου του υπουργείου Απασχόλησης του 1994, η μελέτη της επιτροπής Σπράου το 1997, η μελέτη Βρετανικού αναλογιστικού οίκου το 2001, οι μελέτες της ΓΣΕΕ, η επιτροπή Αναλυτή, οι εκθέσεις του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, η «Επιτροπή των σοφών» του 2010, η «Επιτροπή των σοφών» του 2015» (!)
Ακόμα περισσότεροι είναι οι σχετικοί νόμοι που ψηφίστηκαν και που τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας. Κάπως έτσι, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, σε συνεργασία με το κουαρτέτο, ετοιμάζει σήμερα άλλη μια «μεταρρύθμιση» που σχεδιάζει να την ψηφίσει μέσα στο Γενάρη και ενώ η ίδια ψήφισε ήδη τους προηγούμενους μήνες δύο σχετικούς νόμους.
Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Είναι το Ασφαλιστικό, γενικά ένα άλυτο ζήτημα, που ως μια δύσκολη μαθηματική εξίσωση ζητά τις απαντήσεις του; Είναι γενικά ένα οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα, που τα κόμματα που κυβέρνησαν δεν «τόλμησαν» να προχωρήσουν στην αντιμετώπισή του, υπολογίζοντας δήθεν το πολιτικό κόστος, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι;
Οι απαντήσεις που δίνει η κυρίαρχη προπαγάνδα σ’ αυτά τα ερωτήματα, συσκοτίζουν σκόπιμα την πραγματικότητα. Επιχειρούν να θολώσουν τα νερά, να παρουσιάσουν το Ασφαλιστικό απλά ως ένα δύσκολο «οικονομικό πρόβλημα», ως ένα δήθεν «εθνικό θέμα», για το οποίο χρειάζονται «εθνικές λύσεις» και ως εκ τούτου απαιτείται και «εθνική συναίνεση», όπως ισχυρίζεται τελευταία και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η Κοινωνική Ασφάλιση, ως στοιχείο καθοριστικό στη διαμόρφωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» για τους καπιταλιστές, ήταν πάντα και συνεχίζει να είναι ζήτημα βαθιά ταξικό, αντικείμενο σκληρής διαπάλης ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, όπως ακριβώς οι μισθοί και τα μεροκάματα, τα ωράρια εργασίας, οι Συλλογικές Συμβάσεις, οι συνθήκες εργασίας στους τόπους δουλειάς κ.λπ.
Ηταν και είναι πεδίο που εμπλέκονται οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους, οι εργοδότες με τους φορείς τους, το αστικό κράτος που λειτουργεί για λογαριασμό τους, όπως βέβαια και τα πολιτικά κόμματα, κυβερνητικά και μη. Στο πλαίσιο αυτό, οι παρεμβάσεις του αστικού κράτους στην Κοινωνική Ασφάλιση μόνο ταξικά ουδέτερη και «εθνική» δεν μπορούσε να είναι και δεν είναι. Απ’ αυτές, κάποιοι κέρδισαν και κάποιοι άλλοι, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, έχανε.
Γι’ αυτό, με ιδιαίτερη σφοδρότητα από τη δεκαετία του 1990, σχεδιάστηκαν και επιβλήθηκαν σαρωτικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, για την προσαρμογή του συστήματος στις σύγχρονες ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Ολες οι «μεταρρυθμίσεις», όλοι οι νόμοι που ψηφίστηκαν έκτοτε, «λύνουν» το Ασφαλιστικό σε βάρος των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων και σε όφελος των καπιταλιστών. Και αυτό δεν αποτελεί «εθνική» πρωτοτυπία, ούτε απόκλιση από το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», όπως ισχυρίζονται οι υποστηριχτές του ευρωμονόδρομου, οι οποίοι ομνύουν στην «καλή» ΕΕ, που δήθεν όψιμα «χάνει» το δρόμο της, από την κυριαρχία τάχα της «φιλελεύθερης» πολιτικής διαχείρισης.
Σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίζονται κάθε φορά οι επόμενοι για τους προηγούμενους, όλοι οι νόμοι που ψηφίστηκαν μέχρι τώρα είναι πέρα για πέρα πετυχημένοι, αφού αυτή είναι η αποστολή τους: Να μειώνουν τις συντάξεις, να αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να περικόπτουν τις παροχές, να μειώνουν την κρατική χρηματοδότηση, να απαλλάσσουν τους εργοδότες από τις εισφορές τους. Το λεγόμενο πρόβλημα της «βιωσιμότητας» ή της γήρανσης του πληθυσμού χρησιμοποιούνται προσχηματικά για να μπορούν οι αστικές κυβερνήσεις να νομοθετούν ακόμα πιο βάρβαρα μέτρα.
Ας αναλογιστούμε: Την ώρα που τα οικονομικά των Ταμείων ήταν στο «κόκκινο», με την ανεργία στα ύψη και τη μαύρη εργασία το ίδιο, το 2012, η τότε κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα προχώρησαν σε απαλλαγή των εργοδοτών από τις εισφορές τους κατά 3,9 μονάδες. Από αυτή και μόνο την παρέμβαση, το ΙΚΑ χάνει σε ετήσια βάση πάνω από 1 δισ. ευρώ, που όμως μένουν στα σεντούκια των επιχειρήσεων.
Για την απαλλαγή αυτή πρόβαλλαν την ανάγκη να γίνουν «ανταγωνιστικές» οι επιχειρήσεις και να δημιουργηθούν δήθεν θέσεις εργασίας. Την ίδια, όμως, περίοδο, προχωρούσαν σε αύξηση των εισφορών σε Ταμεία αυτοαπασχολούμενων, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προχωρά σήμερα μέχρι και στον τριπλασιασμό των εισφορών των αγροτών!
Προκύπτει το ερώτημα: Για τους ελεύθερους επαγγελματίες που βάζουν το ένα λουκέτο μετά το άλλο, για τους αγρότες που εγκαταλείπουν τα χωράφια τους, δεν τίθεται θέμα «ανταγωνιστικότητας» της εκμετάλλευσής τους ή της μικρής επιχείρησής τους; Γιατί, όταν πρόκειται για τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, οι νομοθέτες δεν ανησυχούν για τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν, προκαλώντας παράλληλα και παραπέρα πρόβλημα στη «βιωσιμότητα» του ΟΑΕΕ, του ΕΤΑΑ ή του ΟΓΑ;
Οταν πρόκειται να στηρίξουν τη μεγάλη καπιταλιστική επιχείρηση, την κερδοφορία της, τότε τους πιάνει «ευαισθησία» για τις θέσεις εργασίας που τάχα θα δημιουργηθούν. Οταν, όμως, πρόκειται για το φτωχό αγρότη, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν χιλιάδες ξωμάχοι εγκαταλείψουν τις καλλιέργειές τους και προστεθούν στις λίστες των ανέργων. Μιλάνε για «βιωσιμότητα», αλλά για τα δεκάδες δισεκατομμύρια αποθεματικών των Ταμείων που λεηλατήθηκαν διαχρονικά από τις κυβερνήσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου, κανένας από τους «ειδήμονες» δε βγάζει λέξη…
