Ή θα πληρώσει το κεφάλαιο ή οι εργαζόμενοι και ο λαός. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει!
Tα συλλαλητήρια του Σαββάτου στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, τα δεκάδες μπλόκα της μικρομεσαίας αγροτιάς, με σημείο αναφοράς αυτό στον κόμβο της Νίκαιας, και η απήχηση που βρίσκουν οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δείχνουν τα περιθώρια που υπάρχουν μπροστά στην πανεργατική απεργία να εκφραστεί ένα πλατύ ταξικό – αγωνιστικό ρεύμα εμπόδισης των σχεδιασμών της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό και, ταυτόχρονα, να δυναμώσει η αμφισβήτηση της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής που υπηρετεί το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να ενταθούν μέχρι τις 4 Φλεβάρη οι προσπάθειες σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς για συλλογικές διαδικασίες, όπου θα συζητηθούν το πλαίσιο πάλης, η απόφαση και το σχέδιο για μαζική συμμετοχή στην απεργία, θα αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ευθύνες στην οργάνωση και στην περιφρούρηση της απεργιακής κινητοποίησης, που είναι ταξική αναμέτρηση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση.
Οι απεργιακές συγκεντρώσεις που θα γίνουν εκείνη τη μέρα με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, να σφραγίσουν την πανεργατική απεργία και να αποτελέσουν πραγματικό εφαλτήριο για κλιμάκωση. Να εκφραστούν σ’ αυτές η συμπόρευση και η συμμαχία με τους μικρομεσαίους αγρότες, που βρίσκονται στα μπλόκα, με τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, που πλήττονται από την ίδια πολιτική και στις 4 Φλεβάρη καλούνται να κλείσουν τα μαγαζιά τους.
Πηγαίνοντας προς την απεργία, χρειάζεται ταυτόχρονα να ανέβει ο πήχης της αντιπαράθεσης με τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που σηκώνουν αγωνιστική «παντιέρα» για το Ασφαλιστικό, αλλά με τη γραμμή τους στο κίνημα βγάζουν λάδι την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, την ΕΕ και τη στρατηγική του κεφαλαίου, στρώνοντας ήδη το έδαφος της συνθηκολόγησης και της ήττας για τους εργαζόμενους.
Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης και όσα προβλέπει δεν μπορεί να βελτιωθούν, να διορθωθούν, να τροποποιηθούν, με προτάσεις, τροπολογίες και επιμέρους τροποποιήσεις. Είναι ενταγμένα σε συγκεκριμένη στρατηγική κατεύθυνση, η οποία δεν αλλάζει, όποια τροπολογία και αν έρθει. Υπηρετούν πλήρως τις ανάγκες του κεφαλαίου και τις εντολές της ΕΕ για παραπέρα απαλλαγή της εργοδοσίας και του κράτους από το κόστος της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Αυτό είναι ένα βασικό σημείο της αντιπαράθεσης με φορείς, πολιτικές δυνάμεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις, που ζητάνε «διάλογο» επί των προτάσεών τους και αλλαγές σε πλευρές του νομοσχεδίου που τους αφορούν. Η στάση τους είναι επιζήμια, αποπροσανατολίζει, εγκλωβίζει σε λαθεμένη κατεύθυνση. Είναι συντεχνιακή και βοηθάει την κυβέρνηση να κάνει διάφορους ελιγμούς. Κυρίως, όμως, αδυνατίζει και υπονομεύει το βασικό μέτωπο πάλης, που είναι να μη φτάσει στη Βουλή το νομοσχέδιο, να το πάρουν πίσω.
Οι θέσεις αυτών των δυνάμεων πρέπει να πολεμηθούν και να καταγγελθούν πλατιά από τους εργαζόμενους. Η μόνη θέση που υπηρετεί τα συμφέροντα μισθωτών, συνταξιούχων, αυτοαπασχολούμενων, ελεύθερων επαγγελματιών, αγροτών, γυναικών και νεολαίας, όλων όσοι θίγονται από το σχέδιο της κυβέρνησης, που ενταφιάζει τα κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματα, είναι να εκφραστεί με όσο πιο μαζικούς όρους γίνεται η εργατική – λαϊκή αντίθεση, να μπουν εμπόδια στην υλοποίησή του, να αποσυρθεί, να μην πάει στη Βουλή το αντιλαϊκό νομοσχέδιο, να ανοίξει ο δρόμος για τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης που θα είναι διαρκείας.
Σε αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται να διαμορφωθεί ένα παλλαϊκό κίνημα, με λαϊκό ξεσηκωμό. Ετσι μπορεί πραγματικά να υπηρετηθεί ο στόχος τού να μη φτάσει το σχέδιο στη Βουλή αλλά, ταυτόχρονα, να ενισχυθεί η προοπτική ενός πιο μακρόχρονου και αποφασιστικού αγώνα. Η ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος απαιτεί αποφασιστικότητα και σχεδιασμένη πάλη. Η απεργία στις 4 Φλεβάρη πρέπει να είναι και μπορεί να είναι μια μεγάλη μάχη, ένας μεγάλος σταθμός σε αυτήν την προσπάθεια.
Η απεργία αυτή δεν πρέπει να είναι μια συνηθισμένη κινητοποίηση. Χρειάζεται να νεκρώσουν τα πάντα. Η επιτυχία της πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε φορέα του κινήματος, κάθε εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Εδώ πρέπει να εκφραστεί ο συντονισμός όλων των δυνάμεων και όχι σε σχήματα και διαβούλια. Εδώ πρέπει να συγκεντρωθεί η πάλη κάθε φορέα κι εδώ κρίνεται κάθε δύναμη.
Υπάρχουν δυνάμεις πολιτικές και συνδικαλιστικές που δε θέλουν τη γενικευμένη πάλη για την απόσυρση του νομοσχεδίου ή συνδέουν την όποια συζήτηση για απόσυρση με την έναρξη διαλόγου για τη βελτίωσή του. Στα λόγια το καταδικάζουν, αλλά στην πράξη περιορίζονται σε μια διαμαρτυρία ή θέλουν να ισχυροποιήσουν την αντιπολιτευτική τους θέση απέναντι στην κυβέρνηση. Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων) δε διαφωνούν στην ουσία του. Αλλωστε, αυτό το νομοσχέδιο είναι πάνω στα δικά τους έργα, τα οποία ολοκληρώνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Πρέπει, επομένως, να ανοιχτεί μέτωπο με αυτές τις δυνάμεις και να μπουν μπροστά στις ευθύνες τους. Οποιος δε στηρίζει το αίτημα και την πάλη να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, υπηρετεί τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος, να ενταθεί η δουλειά από τα κάτω για τη διαφώτιση και κινητοποίηση του λαού. Να πάρει στα χέρια του την υπόθεση.
Η πάλη ενάντια στο νομοσχέδιο συνδέεται και πρέπει να συνδέεται με την προοπτική της λύσης του προβλήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης προς όφελος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Εδώ είναι το κύριο μέτωπο που πρέπει να οργανωθεί καλά. Πολύ περισσότερο που γύρω από το ζήτημα αυτό υπάρχουν εχθρικές προς τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα θέσεις, που μπερδεύουν και εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους σε αδιέξοδα, σε σύγχυση.
Αφετηρία των θέσεων που υπηρετούν το λαό, το λαϊκό συμφέρον και, ταυτόχρονα, αντικείμενο διαπάλης στο κίνημα είναι τα εξής: Οι εργαζόμενοι δεν παραιτούνται και διεκδικούν ένα σύγχρονο και ολοκληρωμένο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και σύνταξης, δωρεάν Υγεία – Πρόνοια, με τις απαραίτητες κρατικές υποδομές, ανθρώπινο δυναμικό και μέσα, αξιοπρεπείς συντάξεις και όχι δουλειά μέχρι τα γεράματα.
Απαιτούν να καλυφθούν όλες οι απώλειες που είχαν στη διάρκεια της κρίσης, να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι και οι περιορισμοί στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Απαιτούν, ταυτόχρονα, αξιοπρεπείς μισθούς και μεροκάματα, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και κατοχυρωμένα δικαιώματα μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Τα αιτήματα αυτά είναι βασικοί όροι για να ξεφύγουν οι εργαζόμενοι από τη φτώχεια και για να διασφαλίσουν μια ανθρώπινη ζωή. Το πολιτικό πρόβλημα που προκύπτει, και εδώ είναι η ουσία του αγώνα, αφορά τη χρηματοδότηση και την εξασφάλιση αυτών των αναγκών.
Η απάντηση που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των εργαζομένων είναι μία: Να πληρώσουν το κεφάλαιο και το κράτος τη διαρκή καταλήστευση των αποθεματικών, τη συνεχή εισφοροδιαφυγή, τις απώλειες που είχαν τα Ταμεία από τις συνεχείς μειώσεις των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, να αυξηθούν οι μισθοί, να γίνουν προσλήψεις.
Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη λύση: Η θα πληρώσει το κεφάλαιο ή οι εργαζόμενοι οδηγούνται στην εξαθλίωση και σε αδιέξοδα. Εδώ είναι το μεγάλο μέτωπο. Οι εργαζόμενοι, ο λαός έχουν χρυσοπληρώσει την Ασφάλισή τους. Τα Ταμεία τους λεηλατήθηκαν προς όφελος του κεφαλαίου. Πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους. Από τις ανάγκες τους σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ήδη πλουτίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι στην Υγεία, στο Φάρμακο, κ.λπ.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός δουλεύουν και παράγουν όλο τον πλούτο. Οι καπιταλιστές απαιτούν όλο και περισσότερα για τα δικά τους συμφέροντα. Από εδώ απορρέουν και τα καθήκοντα του αγώνα. Σε τελική ανάλυση, το θέμα μπαίνει ως εξής: Για να μην πληρώσουν ξανά οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα την ανάκαμψη του κεφαλαίου, για να πληρώσει το κεφάλαιο, χρειάζεται να πάρουν στα χέρια τους τη δικαίωση των αιτημάτων τους, παλεύοντας για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Σε αυτήν την προοπτική εντάσσονται και οι σημερινοί αγώνες. Μόνο σε αυτήν την προοπτική όλοι οι εργαζόμενοι θα βρουν δικαίωση.
