Φτιαγμένη με τις ίδιες συνταγές που ακολούθησε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ από το προηγούμενο 35ο Συνέδριό της, ήταν η εισήγηση του προέδρου της, Γιάννη Παναγόπουλου, για το «πρόγραμμα δράσης 2016-2019».
Πυρήνας της τοποθέτησης ήταν η προσπάθεια της πλειοψηφίας να ξαναπουλήσει με άλλο αμπαλάζ τις ίδιες ξοφλημένες θεωρίες για «ανάπτυξη στην υπηρεσία του ανθρώπου – εργαζόμενου», όπου οι επενδύσεις και η καπιταλιστική ανάκαμψη αναγορεύονται στο μαγικό κλειδί που θα ανοίξει τις πύλες του παραδείσου για την εργατική τάξη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, έχουν θέση «η μετάβαση του αναπτυξιακού μοντέλου της ΕΕ προς την αειφόρο πράσινη ανάπτυξη», αλλά και ο «επαναπροσδιορισμός του ρόλου της ΕΚΤ», όπως είπε ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας, θέλοντας να συντηρήσει τον μύθο ότι με άλλη πολιτική και άλλο μείγμα διαχείρισης, η ΕΕ και γενικότερα ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής μπορούν να αλλάξουν και να υπηρετηθούν ταυτόχρονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου με τις ανάγκες του λαού.
Με τον ίδιο στόχο και για να κρατήσουν αιχμάλωτη την εργατική τάξη στο λαβύρινθο των αστικών ψευδαισθήσεων, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ επικαλέστηκε το «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο». Συγκεκριμένα, μίλησε για «νέα στρατηγική απασχόλησης, ώστε αυτή να παραμείνει η βάση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου». Κι αυτά τα λέει σε μια ΕΕ των εκατομμυρίων ανέργων και των ακόμα περισσότερων υποαπασχολούμενων.
Αλλά ο πραγματικός πόνος της ΓΣΕΕ είναι αυτός που έχουν και οι μονοπωλιακοί όμιλοι: Δηλαδή η «διατηρήσιμη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας – όπως τονίστηκε στην εισήγηση – προϋποθέτει αύξηση της παραγωγικότητας και των παραγωγικών επενδύσεων». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπως ήταν φυσικό, η πλειοψηφία επανέλαβε την πρότασή της, την οποία έχει κάνει σημαία, για το «κράτος – εργοδότη ύστατης καταφυγής», με κακοπληρωμένες θέσεις απασχόλησης και ημερομηνία λήξης.
Τρίτο σημείο της στρατηγικής της πλειοψηφίας, η αποθέωση του «κοινωνικού διαλόγου», τον οποίο, εκτός των άλλων, η ΓΣΕΕ θεωρεί στοιχείο «εμβάθυνσης της δημοκρατίας». Και αυτό γιατί «το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να έχει σημαντική συμβολή σε όλες τις δομές λήψης αποφάσεων».
Το γεγονός ότι οι αποφάσεις αυτές που λαμβάνονται μαζί με τις κυβερνήσεις και την εργοδοσία χαντάκωσαν και συνεχίζουν να χαντακώνουν τα εργατικά συμφέροντα, και μεταξύ άλλων να καρατομούν και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα για τα οποία δήθεν κόπτεται, καθόλου δεν την απασχολεί, αφού αυτό που προέχει είναι η ενίσχυση του «θεσμικού ρόλου» της ΓΣΕΕ.
Εκ μέρους της ΔΑΚΕ ο Νίκος Κιουτσούκης υπερασπίστηκε το ρόλο της ΓΣΕΕ και κυρίως τη στρατηγική της, τάχθηκε υπέρ της ψευδεπίγραφης «ενότητας», που στην πραγματικότητα οδηγεί τους εργάτες και τα συνδικάτα να υποταχτούν στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της.
Με ανήθικη επίθεση ενάντια στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αποδεικνύοντας ότι αυτός είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος, άρχισε την τοποθέτησή του ο Θάνος Βασιλόπουλος, εκ μέρους του ΜΕΤΑ. Στην ομιλία του περίσσεψαν οι αντικυβερνητικές κορώνες, για να κρύψει το γεγονός ότι αυτή την κυβέρνηση την υπηρέτησε τουλάχιστον για οχτώ μήνες, πάλεψε για την κυβερνητική εναλλαγή και κυρίως στηρίζει και σήμερα τις ίδιες πολιτικές και τη στρατηγική που δοκιμάστηκε στις πλάτες των εργαζομένων, όπως τις στήριξε για είκοσι ολόκληρα χρόνια ως «Αυτόνομη Παρέμβαση».
Ο ίδιος άσκησε στα λόγια κριτική στην ΠΑΣΚΕ και στη ΔΑΚΕ, δυνάμεις με τις οποίες πορεύεται μαζί στις κεντρικές επιλογές, αλλά συνεργάζεται μαζί τους και σε αρχαιρεσίες σωματείων, πότε φανερά και πότε κρυφά. Το λόγο πήραν επίσης, εκ μέρους του ΕΜΕΙΣ η Σταυρούλα Σαλουφάκου, ο Γιώργος Γεωργακόπουλος από την ΠΑΣΚΕ και ο Σαράντος Αλεξανδρής από την «Ταξική Εργατική Κίνηση».
