Για τις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, με αποκορύφωμα το απεργιακό τριήμερο, τις μέρες που ο νόμος για το Ασφαλιστικό – Φορολογικό ψηφιζόταν στη Βουλή, αλλά και για το σχεδιασμό της δράσης του ταξικού κινήματος από εδώ και πέρα, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Γιώργο Πέρρο, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ.
— Η κυβέρνηση επιτάχυνε τον αρχικό της σχεδιασμό και έφερε για ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής το νόμο – λαιμητόμο μέσα στο Σαββατοκύριακο. Γιατί το έκανε αυτό;
— Σκοπός της κυβέρνησης ήταν να αιφνιδιάσει το εργατικό – λαϊκό κίνημα, να βρει τα συνδικάτα ανέτοιμα να απαντήσουν στο αντιλαϊκό νομοσχέδιο τις μέρες της ψήφισής του. Ηθελε να αποφύγει τη 48ωρη απεργία που είχαν αποφασίσει και προετοίμαζαν τα σωματεία.
Ηθελε επίσης να «ξεφύγει» από την απόφαση των αγροτών, που είχαν πάρει στην Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, να κατέβουν στην Αθήνα όταν η κυβέρνηση θα κατέθετε το νομοσχέδιο στη Βουλή. Να αποφύγει τη μαζική συμμετοχή στους αγώνες επιστημόνων και αυτοαπασχολούμενων.
Προηγουμένως, η κυβέρνηση προσπάθησε να αποδυναμώσει τη μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις της 1ης Μάη, γι’ αυτό μετέφερε την Πρωτομαγιά την Τρίτη του Πάσχα, για να μην υπάρχει άνθρωπος στις κινητοποιήσεις. Με αυτόν τον τρόπο, ήθελε να δείξει στο εσωτερικό και στο εξωτερικό την αποφασιστικότητά της να περάσει και να εφαρμόσει τα μέτρα.
|
Από την απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα στις 6 Μάη
|
Για έναν ακόμη λόγο η κυβέρνηση επιτάχυνε το σχεδιασμό της: Για να υπηρετήσει γρήγορα και χωρίς καθυστερήσεις τις απαιτήσεις του ΣΕΒ, των εφοπλιστών, συνολικά του μεγάλου κεφαλαίου, που το προηγούμενο διάστημα, με τις ανακοινώσεις και τις παρεμβάσεις τους, πίεζαν για να προχωρήσουν γρήγορα οι ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, στο Φορολογικό κ.λπ.
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση, η κυβέρνηση αξιοποίησε και τα ΜΜΕ, που έβαλαν πλάτη στην προσπάθειά της. Εδειξε ότι είναι αδίστακτη και το μόνο που επιδιώκει ήταν να τελειώσει γρήγορα τη διατεταγμένη υπηρεσία. Να υπηρετήσει όσο καλύτερα μπορούσε τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, επιβεβαιώνοντας ότι είναι εχθρός του λαού και ότι αυτή είναι η εξουσία του κεφαλαίου, που για λογαριασμό του παίρνει τα πρωτοφανή σε αγριότητα μέτρα.
— Εκτιμάτε ότι κατάφερε να αιφνιδιάσει; Πώς απάντησαν τα ταξικά συνδικάτα στην προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει σαν τον κλέφτη το νόμο – λαιμητόμο;
— Και μόνο ο αιφνιδιασμός που επιχείρησε μεθοδευμένα και σχεδιασμένα η κυβέρνηση, είναι μια κατάπτυστη ενέργεια που πρέπει να της την χρεώσουν οι εργαζόμενοι και να πληρώσει γι’ αυτό.
Το ταξικό κίνημα δεν αιφνιδιάστηκε, παρά τα εμπόδια, τις δυσκολίες που έβαζαν εργοδοσία, κυβέρνηση και οι εργατοπατέρες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Εδωσε άμεση, αποφασιστική, μαχητική και με σχέδιο απάντηση, με ένα τριήμερο κινητοποιήσεων.
|
Δεύτερη μέρα της 48ωρης απεργίας στην Αθήνα
|
Το ταξικό κίνημα και οι δυνάμεις του, σωματεία και Επιτροπές Αγώνα, πρωτοστάτησαν παντού για τη μεγαλύτερη συμμετοχή και την επιτυχία των κινητοποιήσεων, στους χώρους δουλειάς, στις εργατογειτονιές. Χωρίς το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, θα υπήρχε «σιγή νεκροταφείου», όπως επιδίωκαν εργοδοσία, κυβέρνηση και ΕΕ. Γι’ αυτό η εργοδοσία δυνάμωσε την τρομοκρατία, έβαλε σε κίνηση απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, οι εφοπλιστές αξιοποίησαν τη Δικαιοσύνη για να σπάσουν την απεργία στους ναυτεργάτες.
Το κυριότερο όμως ήταν η προετοιμασία που έκαναν τα συνδικάτα όλο το προηγούμενο διάστημα, κλάδο τον κλάδο, σωματείο το σωματείο, επιχείρηση την επιχείρηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα καταφέραμε παντού, ότι δεν είχαμε αδυναμίες και παραλείψεις.
Εγινε προετοιμασία με καλή διαφώτιση για τους στόχους των μέτρων, γιατί παίρνονται, ποιους εξυπηρετούν, τι πρέπει να γίνει, πώς να οργανωθεί η πάλη κατά της αντιλαϊκής πολιτικής. Με οργάνωση κατά της εργοδοτικής τρομοκρατίας, με αποκάλυψη της στάσης του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Με προσπάθεια συγκρότησης απεργιακών επιτροπών, επιτροπών σε χώρους δουλειάς.
Επιδιώξαμε οι εργαζόμενοι όχι μόνο να συμμετάσχουν στην κινητοποίηση, αλλά να μπουν στη μάχη της οργάνωσης, να πάρουν ευθύνη.
Βασικό «εργαλείο» ήταν η αξιοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, όπως Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις, συγκεντρώσεις σε χώρους δουλειάς. Συσκέψεις από τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα με σωματεία και σωματειακές επιτροπές. Υπήρχε στους κλάδους ένας σχεδιασμός με κινητοποίηση δυνάμεων και παράλληλα έγινε σημαντική προσπάθεια να οργανωθούν αγώνες κατά κλάδο.
|
Ο Γιώργος Πέρρος, στο βήμα της Πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, που έγινε στις 8 Μάη στην Αθήνα
|
Στο διάστημα αυτό των κινητοποιήσεων, αποδείχτηκε ότι υπάρχουν εφεδρείες που πρέπει να αξιοποιηθούν. Το ΠΑΜΕ οργάνωσε δεκάδες συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, καταλήψεις. Με κατεύθυνσή του, πάρθηκαν από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις αποφάσεις για απεργίες και απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις. Ολη αυτή η προετοιμασία άνοιξε δρόμους και διαμόρφωσε καλύτερες προϋποθέσεις για την επιτυχία της 48ωρης γενικής απεργίας και της απεργίας για το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς.
— Με την ψήφιση του νόμου κλείνει ένας κύκλος κινητοποιήσεων με αιχμή το Ασφαλιστικό. Ποια βασικά συμπεράσματα προκύπτουν από το εξάμηνο αυτών των εντατικών κινητοποιήσεων;
— Την περίοδο αυτή βρίσκονται σε εξέλιξη συνεδριάσεις και συσκέψεις των σωματείων, για την αποτίμηση των κινητοποιήσεων και το σχεδιασμό της δράσης από εδώ και πέρα. Αυτή η συλλογική συζήτηση, πρώτα απ’ όλα με τους εργαζόμενους που πήραν μέρος και πρωτοστάτησαν στην οργάνωση του αγώνα, θα μας δώσει πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα.
Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι από τους αγώνες που έγιναν, το ταξικό εργατικό κίνημα βγαίνει πιο δυνατό, πιο ενισχυμένο. Η εργατική τάξη βλέπει στο ΠΑΜΕ ένα μεγάλο αποκούμπι και δεν πρέπει να το παραβλέψουμε αυτό. Από αυτό όμως προκύπτει ένα μεγάλο καθήκον: Να γίνουμε πιο ικανοί, πιο αποτελεσματικοί και να μπορούμε να δουλεύουμε σε δύσκολες και σύνθετες συνθήκες.
Να βρισκόμαστε καθημερινά πιο κοντά στις αγωνίες, στους προβληματισμούς, στους αγώνες των εργαζομένων. Αυτό που πρέπει να διαπερνάει σαν κόκκινη κλωστή τη δουλειά μας είναι σε κάθε χώρο να δημιουργείται ένας πυρήνας εργαζομένων που θα είναι μπροστά στη μάχη, θα ηγείται στο χώρο, θα πολλαπλασιάζει δυνάμεις.
|
Η Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη
|
Την περίοδο αυτή των κινητοποιήσεων, παρά τις δυσκολίες και τις αδυναμίες, νέος κόσμος ήρθε σε επαφή με τα συνδικάτα, με την ταξική αντίληψη στο κίνημα. Είχαμε κάποια μαζικοποίηση των συνδικάτων, δημιουργήθηκαν ορισμένες επιτροπές σε χώρους δουλειάς και ήρθαμε σε επαφή με χιλιάδες κόσμου.
Η διαφώτιση είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της δουλειάς μας και έχει σημασία πάνω σε αυτό να γίνουμε πιο καλοί, πιο πειστικοί. Να είναι πιο ατσαλωμένες οι δυνάμεις που μπαίνουν στη μάχη με τη γραμμή του ΠΑΜΕ.
Στα θετικά κρατάμε επίσης το πλατύ άνοιγμα που έγινε από τα συνδικάτα, τη συζήτηση με τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα με εκείνους που κρατούν τις διαφωνίες τους, αλλά αναγνωρίζουν το ρόλο του ΠΑΜΕ, τη στάση μας στις κινητοποιήσεις, τη στάση μας απέναντι στην εργοδοσία, στην αντιλαϊκή πολιτική.
— Ηδη, από διάφορες πλευρές η ψήφιση του Ασφαλιστικού αξιοποιείται για να καλλιεργηθεί απογοήτευση στους εργαζόμενους, κυρίως σε αυτούς που συμμετείχαν το προηγούμενο διάστημα στους αγώνες. Πώς απαντάει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα;
— Η απογοήτευση και η λογική τού «δεν γίνεται τίποτε» δεν πρέπει να δηλητηριάσουν εργατικές συνειδήσεις. Γίνεται μια καλά οργανωμένη προσπάθεια σε αυτήν την κατεύθυνση, που πρέπει να αποκρουστεί, να πέσει στο κενό.
Απογοητεύεσαι όταν στηρίζεις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις, που μόνο στόχο έχουν τη στήριξη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Απογοητεύεσαι όταν εμπιστεύεσαι την ΕΕ και αυτούς που τη θεωρούν «δικό τους σπίτι», ενώ είναι συμμαχία των μονοπωλίων.
Απογοητεύεσαι όταν αναδείχνεις στα συνδικάτα εκείνες τις δυνάμεις που είναι η φωνή της εργοδοσίας στους χώρους δουλειάς, που σου λένε να συμβιβαστείς, γιατί δεν υπάρχει τάχα άλλη λύση και ταυτίζουν τις δικές μας ανάγκες με τις ανάγκες της εργοδοσίας. Δυνάμεις που πάλευαν για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, καλλιεργώντας αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες.
Απογοητεύεσαι όταν δεν γνωρίζεις ποια είναι η αιτία των προβλημάτων που ζεις και, κυρίως, τι πρέπει να γίνει. Απογοητεύεσαι όταν δεν συμμετέχεις στις συλλογικές διαδικασίες του κινήματος και αναθέτεις σε άλλους να λύσουν τα προβλήματά σου. Απογοητεύεσαι όταν πιστεύεις ότι μόνος σου, ατομικά, μπορείς να απαντήσεις στην αντιλαϊκή επίθεση.
Ιδιαίτερα δεν πρέπει να περάσει η απογοήτευση σε όσους συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Το μεγάλο κεφάλαιο και η κυβέρνηση το επιδιώκουν, γιατί θέλουν να αδυνατίσουν την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, να μπορούν ανεμπόδιστα να περνούν την αντιλαϊκή πολιτική τους.
Για όλα αυτά, η καλή και ουσιαστική συζήτηση σε κάθε χώρο δουλειάς, για το τι κίνημα έχει ανάγκη η εργατική τάξη, με ποιο προσανατολισμό, ποια είναι η διέξοδος που μπορεί να απαλλάξει την εργατική τάξη από τα μνημόνια και τα αφεντικά, μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Οι πρωτοβουλίες των συνδικάτων, των Επιτροπών Αγώνα δίνουν αισιοδοξία στους εργαζόμενους, κουράγιο για τη συνέχεια.
Με αίσθημα ευθύνης απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη, ιδιαίτερα σε όσους αισθάνονται απογοητευμένοι. Ανοίγουμε τη συζήτηση μαζί τους για την αιτία των προβλημάτων που ζουν, για το ποια είναι η διέξοδος. Για να μην εγκλωβίζονται οι εργαζόμενοι στους σχεδιασμούς των άλλων δυνάμεων.
— Τι στάση κράτησε ο κυβερνητικός – εργοδοτικός συνδικαλισμός απέναντι στην απεργία; Πώς εκτιμάτε το γεγονός ότι οι απεργοί τούς γύρισαν την πλάτη στις συγκεντρώσεις που καλούσαν;
— Η απεργία και οι απεργιακές συγκεντρώσεις του τριήμερου ανέδειξαν όχι μόνο το ρόλο και την αποστολή της κυβέρνησης, αλλά συνολικά των κομμάτων του κεφαλαίου και των δυνάμεών τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, που ήταν ανύπαρκτες. Από την πλευρά τους, περίσσεψαν η απεργοσπασία και η υπονόμευση.
Κάτω από την πίεση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ πήραν αποφάσεις, που όμως σκόπιμα τις άφησαν στα χαρτιά. Δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για την επιτυχία των κινητοποιήσεων, και οι όποιες συγκεντρώσεις εξήγγειλαν, ήταν χωρίς απεργούς. Σε άλλες πόλεις που εξήγγειλαν συγκέντρωση, ούτε πορεία δεν έκαναν.
Συνοδοιπόροι του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού ήταν οι ηγεσίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ και η συνδικαλιστική τους έκφραση, που έκαναν συγκέντρωση για τη ΓΣΕΕ, αλλά κι αυτή ήταν άμαζη. Εχουν τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα. Χρόνια υπονομεύουν τους αγώνες της εργατικής τάξης. Η γραμμή υπεράσπισης της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας οδηγεί σε τέτοια αποτελέσματα.
Χρόνια ποτίζουν το σώμα της εργατικής τάξης με το δηλητήριο του συμβιβασμού, του «ρεαλισμού», της λογικής «εργαζόμενοι και εργοδότες μαζί, για να βγει η χώρα από την κρίση». Διαπερνάει τη γραμμή τους στο κίνημα η λογική «να σωθούν οι επιχειρηματίες», «ας γίνουν και κάποιες απολύσεις, ας κοπούν μισθοί, ας ανατραπούν τα ωράρια», κ.λπ.
Οι δυνάμεις αυτές έγιναν όχημα για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Εδωσαν ως «προίκα» στην κυβέρνηση έναν κόσμο που πάλευε, που ήταν μπροστά στην οργάνωση της μάχης. Παντού διατυμπάνιζαν ως θετικά τα μέτρα της κυβέρνησης, έκαναν συγκεντρώσεις για να στηριχτεί η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση στην ΕΕ. Ολα αυτά συνέβαλαν διαχρονικά στον αφοπλισμό του κινήματος.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, συνδικάτα και Επιτροπές Αγώνα σ’ όλους τους χώρους, ένας κόσμος που παλεύει μαζί με το ταξικό κίνημα, έδωσαν τη μάχη κατά του νομοσχεδίου που έφερε η κυβέρνηση στη Βουλή.
Σε κάθε περίπτωση, βγήκε πλούσια πείρα από τη στάση των άλλων δυνάμεων σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες, για την ανάγκη οι εργαζόμενοι να πετάξουν από πάνω τους αυτόν το βραχνά, να απαλλαγούν από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, που αποτελεί βαρίδι στη δράση και τα συμφέροντα των εργαζομένων.
— Επαναλαμβάνετε διαρκώς την ανάγκη της οργάνωσης «από τα κάτω». Τι σημαίνει αυτό πρακτικά στη δουλειά ενός σωματείου;
— Είναι μεγάλη η αξία της οργάνωσης της εργατικής τάξης σε κάθε χώρο δουλειάς, η σημασία των συλλογικών διαδικασιών. Εκεί μπορεί να συνειδητοποιήσει ο εργαζόμενος ποιος είναι φίλος και ποιος εχθρός του. Εκεί θα πάρει ευθύνη, θα πει τη γνώμη του, θα αποφασίσει, θα συμμετάσχει στην οργάνωση της πάλης. Εκεί θα σπάει η εργοδοτική τρομοκρατία. Εκεί θα παίρνει χαμπάρι τους συνδικαλιστές, ποιοι είναι με τα συμφέροντά του και ποιοι με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της.
Γι’ αυτό, όπου υπάρχει οργάνωση, συνδικάτο, Επιτροπή Αγώνα, η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις είναι καλύτερη. Χρειάζεται το κάθε σωματείο να έχει το δικό του σχέδιο, να γνωρίζει τον κλάδο, τις δυνάμεις του. Να έχει τη δική του περιφρούρηση, το δικό του μηχανισμό ενημέρωσης, προπαγάνδας.
Η ευθύνη κάθε σωματείου είναι μεγάλη όχι μόνο στο να οργανώνει τον αγώνα στον κλάδο, αλλά να συμβάλλει και στον ενιαίο αγώνα απέναντι στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Να βοηθάει δηλαδή τους εργαζόμενους στον κλάδο να συνειδητοποιούν την ανάγκη της οργάνωσης μαζί με όλη την εργατική τάξη όχι μόνο ενάντια σε έναν εργοδότη, αλλά ενάντια στον συλλογικό καπιταλιστή, στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Γι’ αυτό λέμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη τα συνδικάτα να μπολιάσουν ακόμα περισσότερο την εργατική τάξη με τον προσανατολισμό της πάλης ενάντια στα επιχειρηματικά συμφέροντα και τις κυβερνήσεις τους, στην ΕΕ, στη φωνή τους στους χώρους δουλειάς, στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Περισσότερα συνδικάτα να παλεύουν με τέτοιον προσανατολισμό.
Τέτοιο κίνημα είναι το ΠΑΜΕ. Από εδώ προκύπτει το καθήκον να δυναμώσει και να διευρυνθεί με νέο αίμα, με καινούργιες δυνάμεις, που θα του δώσουν νέα ώθηση για τη συνέχεια των αγώνων, στην πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που γεννάει ανεργία, φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά.
Από αυτή τη σκοπιά, δεν υποτιμάμε καθόλου τις αδύνατες πλευρές και τα προβλήματα στη λειτουργία των σωματείων που ανέδειξαν οι αγώνες και αυτού του τελευταίου διαστήματος. Για τα ζητήματα αυτά η ανησυχία μας να είναι καθημερινή.
Θέλουμε σωματεία μαζικά, μαχητικά, δημοκρατικά, με ταξικό προσανατολισμό, που θα συσπειρώνουν νέες δυνάμεις και ιδιαίτερα τη νεολαία. Να αποτελούν σχολειό διαπαιδαγώγησης, κινητοποίησης εργαζομένων και ανέργων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Χρειάζεται να σκεφτόμαστε πώς θα έχουμε ζωντάνια στη δράση μας, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης.
— Τι στόχους βάζετε και τι σχέδιο υπάρχει από εδώ και πέρα;
— Δεν υπάρχουν περιθώρια για εφησυχασμό. Η επίθεση δεν σταματάει εδώ. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται τώρα να φέρει στη Βουλή νομοσχέδιο για τα «κόκκινα» δάνεια, για τα νέα φορολογικά μέτρα και κυρίως για το μεγάλο τσεκούρι, τον «κόφτη», που θα ενεργοποιείται όταν δεν πιάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι του κεφαλαίου και αυτόματα θα μπαίνουν στον Προκρούστη μισθοί, συντάξεις, κοινωνικές παροχές.
Παράλληλα, μεγάλα προβλήματα στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς παραμένουν και διογκώνονται: Ανεργία, απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, απληρωσιά, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Χρειάζεται να μπούμε μπροστά για να υπάρξουν εστίες αντίστασης παντού, προβάλλοντας και διεκδικώντας το αγωνιστικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, μαζί με τα αιτήματα των κλάδων.
Νέα μέτρα θα φέρουν στη Βουλή για τις ομαδικές απολύσεις, για την παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης. Πάνω σε αυτά τα μέτωπα πάλης χρειάζεται τα συνδικάτα να σχεδιάσουν και να αναπτύξουν δράση. Να συνεδριάσουν όλα τα ΔΣ, οι σωματειακές επιτροπές, οι Επιτροπές Αγώνα και να συζητήσουν πώς ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του αγώνα που προηγήθηκε. Να μην υπάρξει καμιά αναμονή.
Παράλληλα, δίνουμε μεγάλο βάρος στην οργάνωση της αλληλεγγύης, η οποία βοήθησε στη συμμετοχή περισσότερων εργαζομένων στους αγώνες του τελευταίου διαστήματος και χρειάζεται να διαπεράσει όλα τα συνδικάτα, συνολικά την εργατική τάξη. Οπως, επίσης, από τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις αυτοαπασχολούμενων, επιστημόνων, φτωχής αγροτιάς βγαίνει μια πείρα για την ανάγκη να δυναμώσει η κοινωνική συμμαχία.
Σημειώνουμε, τέλος, ότι το επόμενο διάστημα αρκετά συνδικάτα προχωρούν σε αρχαιρεσίες. Μπορούμε να κερδίσουμε το στοίχημα της αλλαγής των συσχετισμών σε όφελος των ταξικών δυνάμεων. Αυτό έδειξαν οι αρχαιρεσίες σε αρκετά συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες. Χρειάζεται σχέδιο και στόχος και βέβαια καμιά υποτίμηση στις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Τους στηρίζουν γιατί τους χρειάζονται.
Γι’ αυτό και η αποκάλυψη των ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στους χώρους δουλειάς χρειάζεται να γίνει ακόμα πιο ορατή, πιο συγκεκριμένη. Να απομονωθεί στην εργατική τάξη η γραμμή του συμβιβασμού, της υποταγής, του «κοινωνικού εταιρισμού» και της ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.
