Ηλίας Τσιμπουκάκης, μέλος της διοίκησης του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
Το μπλοκάκι αποτελεί όπλο στα χέρια της εργοδοσίας, για να συγκαλύπτει σχέσεις πραγματικής μισθωτής εργασίας, για εργαζόμενους που παρέχουν εξαρτημένη εργασία, με μηνιαίο μισθό σε έναν εργοδότη, κάποιες φορές με μερική απασχόληση σε παραπάνω από έναν εργοδότες. Ως σχέση εργασίας, συνοψίζει τις ελαστικές σχέσεις και την κινητικότητα στην αγορά εργασίας, που το κεφάλαιο σχεδιάζει να γενικεύσει και σε άλλες κατηγορίες πέραν των μισθωτών επιστημόνων.
Σήμερα το μπλοκάκι επεκτείνεται σε πολλές νέες κατηγορίες εργαζομένων και διαφορετικούς κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας. Συνδέεται άμεσα με τη διαρκή – διά βίου εργασιακή περιπλάνηση από κλάδο σε κλάδο.
Το τελευταίο διάστημα η εργοδοσία, και ιδιαίτερα οι μεγάλοι όμιλοι, προωθούν ατομικές συμβάσεις που περιλαμβάνουν απαράδεκτους όρους που παραπέμπουν σε εργασιακές σχέσεις του 19ου αιώνα. Επιχειρούν να εισαγάγουν στις ατομικές συμβάσεις των εργαζομένων αλλοδαπό Εργατικό Δίκαιο, αντιδραστικότερο απ’ το ελληνικό, αξιοποιώντας το γεγονός πως κάποια εταιρεία του Ομίλου έχει έδρα σε άλλη χώρα. Οι ρήτρες αυτές εφαρμόζονται παρά το γεγονός πως οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται στην Ελλάδα, ενώ οι όροι αφορούν και εργαζόμενους που εργάζονται στην Ελλάδα.
Αλλες κραυγαλέες διατάξεις είναι η απαίτηση δέσμευσης του εργαζόμενου ότι δε θα πληρώνεται σε περίπτωση απουσίας λόγω ασθένειας ή τραυματισμού (ζητώντας του να διορίσει έναν αναπληρωτή, για να κρατήσει ανοικτή τη θέση εργασίας του στον όμιλο μέχρι να επιστρέψει στη δουλειά) και να συμφωνήσει ρητά πως αν αρρωστήσει για αθροιστικά πάνω από 15 μέρες/έτος απολύεται. Τον υποχρεώνουν να υπογράψει ρητή «δήλωση» ότι δε θεωρεί τον εαυτό του υπάλληλο του ομίλου και ότι θα αποζημιώνει ο ίδιος τον εργοδότη σε περίπτωση που προκύψουν απαιτήσεις κάποιου πελάτη προς τον όμιλο.
Η προώθηση αλλοδαπού Εργατικού Δικαίου είναι απότοκο της Οδηγίας Μπολκεστάιν. Οι συμβάσεις αλλοδαπού – βρετανικού Δικαίου μέσω εξωχώριων εταιρειών (με εξωχώρια φορολόγηση), σε συνδυασμό με τη γενίκευση της ελαστικής εργασίας, αποτελούν τμήμα της συνολικής επιδίωξης του κεφαλαίου για την υπέρβαση της κρίσης και θωράκιση της κερδοφορίας του με νέες θυσίες των εργαζομένων.
Το εύρος και το βάθος της επίθεσης του κεφαλαίου, η συνέχιση και κλιμάκωσή της, ανεξάρτητα από την κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, αναδεικνύουν το πιο κρίσιμο ζήτημα, για να προχωρήσουμε: Τον προσανατολισμό της ταξικής πάλης, ώστε να σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη των καπιταλιστών, το κράτος της, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που στηρίζουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Το περιεχόμενο, το πλαίσιο πάλης πρέπει να ανεβάζει την απαιτητικότητα και μαχητικότητα των εργαζομένων. Η ανάπτυξη της δράσης για τα δικαιώματα των εργαζομένων με τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις πρέπει να μπολιάζεται με ριζοσπαστικούς στόχους πάλης για κατάργηση των ατομικών συμφωνητικών και του Δελτίου, υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς για κάλυψη των απωλειών της κρίσης και ταυτόχρονα μείωση του χρόνου εργασίας. Στόχους πάλης που βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τη στρατηγική αύξησης των κερδών του κεφαλαίου.
