Ο θρύλος του μεγάλου, του ανυπότακτου καπετάνιου του ΕΛΑΣ, του Αρη Βελουχιώτη μένει πάντα ζωντανός. Η επέτειος είναι μια αφορμή μνήμης και τιμής για την προσωπικότητα και την προσφορά του.
Η ιστορία της νεότερης Ελλάδας ανέδειξε δυο μεγάλους πολέμαρχους, το στρατηγό Μακρυγιάννη στον πρώτο ξεσηκωμό στα 1821 και τον Αρη Βελουχιώτη στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στα 1941 – ’45. Τόσο ο στρατηγός Μακρυγιάννης, όσο κι ο Αρης δεν ανήκαν σε τζάκια, μήτε είχαν βγει από στρατιωτικές Σχολές. Και οι δυο ξεπήδησαν μέσα από την πάλη του λαού μας για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας.
Αυτοί οι μεγάλοι πολέμαρχοι ανέβηκαν στην κορυφή χάρις στη δράση και τους αγώνες τους δίπλα στο λαό και για το λαό.
Ο Αρης Βελουχιώτης , το πραγματικό του όνομα ήταν Θανάσης Κλάρας, γεννήθηκε στη Λαμία το 1905. Ηταν γιος εύπορου δικηγόρου και μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια με πνευματική καλλιέργεια και παράδοση στους αγώνες για τη λευτεριά. Από έφηβος γνωρίστηκε με τους προοδευτικούς κύκλους και πολύ νέος έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Το 1922 αποφοίτησε από το Ανώτερο Τμήμα της «Αβερώφειου Γεωργικής Σχολής» και διορίζεται γεωπόνος στη Δράμα και στα Τρίκαλα. Οι εμπειρίες του ως γεωπόνος, η γνωριμία του με τη φτώχεια των αγροτών, η επαφή του με τα σοβαρά οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα του λαού, τον ξεσηκώνουν και νιώθει πως το χρέος αλλού τον καλεί. Το χρέος του αυτό που ένιωσε νέος απέναντι στον αδικημένο λαό, το ξεπλήρωσε με το μεγαλύτερο τίμημα, τη ζωή του, που την πρόσφερε άδολα, πατριωτικά, γενναία.
Για τη δράση του, ως στέλεχος του ΚΚΕ, κυνηγήθηκε πολλές φορές, φυλακίστηκε, βασανίστηκε, βγήκε στην παρανομία. Ειδικότερα, στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, (κατετάγη το 1925, ενώ είχε προηγηθεί ή ένταξή του στην ΟΚΝΕ), καθαιρείται από δεκανέας ως «επικίνδυνος κομμουνιστής» για να περάσει το υπόλοιπο της θητείας του περιορισμένος στο Καλπάκι, όπου ήταν το χειρότερο στρατιωτικό κάτεργο της εποχής και στο οποίο στέλνονταν οι κομμουνιστές, αλλά και ποινικοί. Στα Καλπάκι κράτησε στάση πραγματικού λαϊκού αγωνιστή και ο «Ριζοσπάστης» της εποχής πολλές φορές ανέφερε το όνομά του σε ρεπορτάζ από το μαρτυρικό στρατόπεδο.
Μετά την απόλυσή του από το στρατό το 1927, έρχεται στην Αθήνα και επανασυνδέεται με την ΟΚΝΕ. Αρχικά υπήρξε συντάκτης σε διάφορα κομματικά έντυπα και στη συνέχεια συνεργάτης και μετά συντάκτης του «Ρ». Το 1929 περνάει στο Κόμμα και χρεώνεται ανάμεσα στα άλλα δουλιά της κομματικής περιφρούρησης. Ολη την περίοδο μέχρι τη σύλληψή του από τη δικτατορία Μεταξά, θα προηγηθούν συλλήψεις, φυλακίσεις και εξορίες, πολλές φορές. Με την επιβολή της δικτατορίας φυλακίζεται στην Αίγινα. Στέλνεται το 1937 να δικαστεί στην Αθήνα όπου και αποδρά μέσα από το δικαστήριο. Συλλαμβάνεται και πάλι, στη Δράμα και ξαναστέλνεται στην Αίγινα. Το 1939 στέλνεται στην Κέρκυρα, όπου τον Ιούλη του ίδιου χρόνου υπογράφει δήλωση και αποφυλακίζεται. Η δήλωση αυτή θα τυραννάει τη συνείδησή του σ’ όλη την υπόλοιπή ζωή του. Ομως, παρά τη δήλωση, ποτέ δεν ξέκοψε από το Κόμμα.
Στον ελληνο – ιταλικό πόλεμο πολέμησε ως αρχηγός αντιαεροπορικής πυροβολαρχίας. Μετά την κατάρρευση, η πυροβολαρχία του ήταν η μόνη που κατέβηκε συντεταγμένη στη Χαλκίδα, όπου κατέστρεψε τον οπλισμό της για να μην τον παραδώσει στον εχθρό.
Στις 15 Μάη 1941 συμμετέχει σε σύσκεψη στην Καισαριανή με θέμα την οργάνωση της αντίστασης και το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου στέλνεται από την ΚΕ του ΚΚΕ στη Ρούμελη για ανίχνευση του εδάφους και για μια πρώτη αναγνώριση σχετικά με τις δυνατότητες δημιουργίας αντάρτικου κινήματος. Επιστρέφει το Δεκέμβρη και υποβάλλει σχετική έκθεση στο Κόμμα και στις 5 Φλεβάρη 1942 βγαίνει οριστικά στο βουνό και αρχίζει τη συγκρότηση των ανταρτοομάδων. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η πρώτη ανταρτοομάδα ήταν αφάνταστες. Ομως ο Θανάσης Κλάρας (όπως μέχρι τότε ονομαζόταν) έδειξε σπάνιες ικανότητες. Εύστροφη σκέψη, ρεαλισμό, οξύτατο αισθητήριο, διαύγεια επιδιώξεων. Χάρη στις αρετές του κατόρθωσε να βάλει τάξη και πειθαρχία και να εξουδετερώσει με καταπληκτική ταχύτητα τους Σταθμούς και τ’ αποσπάσματα της Χωροφυλακής, που σε συνεργασία με τους φασίστες και τους συνεργάτες τους λεηλατούσαν το βιος του λαού.
Στις 7 Ιουνίου 1942 μπαίνει στο χωριό Δομνίτσα της Ευρυτανίας με το όνομα Αρης Βελουχιώτης .Από κει και μετά το όνομα αυτό θα αντηχεί σε όλη την Ελλάδα, θα γίνει θρύλος. Είναι ο δημιουργός και ο φυσικός αρχηγός του ηρωικού Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ). Στις 2 Μάη 1943,με τη συγκρότηση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, θα οριστεί καπετάνιος του, μέλος της τριμερούς ηγεσίας, δίπλα στον Στ. Σαράφη,που ήταν ο στρατιωτικός αρχηγός και τον αντιπρόσωπο του ΕΑΜ Α. Τζήμα – Σαμαρινιώτη.Στην ανατίναξη του Γοργοπόταμου έδειξε σπάνιες επιτελικές ικανότητες και χρησιμοποίησε τις εφεδρείες την κατάλληλη στιγμή. Ωστόσο ο Αρης πέρα από τις έξοχες στρατιωτικές του ικανότητες, έδειξε και πολιτικές, αντάξιες. Το σωστό πολιτικό του αισθητήριο από πολύ νωρίς διέγνωσε τις μεταπολεμικές προθέσεις των Αγγλων.
Στις 22 Απρίλη 1944 θα περάσει στην Πελοπόννησο με αποστολή την ανάπτυξη του κινήματος και τη συντριβή των εθνοπροδοτικών ταγμάτων ασφαλείας. Πετυχαίνει την αποστολή του και τον Οκτώβρη επιστρέφει στη Ρούμελη. Στις 20 Οκτώβρη 1944 μπαίνει στη Λαμία, όπου γίνεται δεκτός από χιλιάδες κόσμου και εκφωνεί τη γνωστή περίφημη ιστορική του ομιλία.
Στη μάχη του Δεκέμβρη του 1944 δεν παίρνει μέρος και στέλνεται με τον Στ. Σαράφη και τον κύριο όγκο του ΕΛΑΣ στην Ηπειρο εναντίον του Ζέρβα. Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας θα διαφωνήσει. Από παλιά πίστευε ότι η παρουσία των Αγγλων στην Ελλάδα είχε ως μοναδικό στόχο την εξόντωση του ΕΑΜικού κινήματος και είχε κάνει γνωστή την άποψή του στο Κόμμα. Παρά τις διαφωνίες όμως, με τη Βάρκιζα υπέγραψε τη διαταγή αποστράτευσης του ΕΛΑΣ, πειθαρχώντας στην κομματική γραμμή. Στη συνέχεια όμως θα ξαναρχίσει την αντάρτικη δράση, γεγονός που τελικά θα οδηγήσει στη διαγραφή του από το Κόμμα.
Στις 16 Ιούνη 1945, έξω από τη Μεσούντα θα δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του με το περίστροφό του. Τον αρχηγό θα ακολουθήσει και ο πιστός του αντάρτης Τζαβέλας.Οι διώκτες τους θα αποκεφαλίσουν τους δύο νεκρούς συντρόφους και θα κρεμάσουν τα κεφάλια τους από τις 18 μέχρι 20 Ιούνη σ’ ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα. Η θηριωδία αυτή δείχνει πως ο πρωτοκαπετάνιος ακόμα και νεκρός συνέχιζε να τρομοκρατεί ακόμα την αντίδραση.
Ο λόγος του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία(ντουμπλαρισμένος)
Από την ταινία «Άρης Βελουχιώτης: Το δίλημμα», του Φώτου Λαμπρινού
ΠΗΓΗ:ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
