Κλασσική τακτική των εχθρών του ταξικού κινήματος είναι η προπαγάνδα για «ανεξάρτητα» και «ακομμάτιστα» συνδικάτα που προέρχεται από τις δυνάμεις της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ETUC) και της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας (ITUC), των οποίων μέλος είναι και η ΓΣΕΕ (ενώ γνωστός χειροκροτητής τους είναι και το ΜΕΤΑ του ΣΥΡΙΖΑ).

Και η ETUC και η ITUC όμως είναι οργανώσεις «συνδικαλιστικές» μόνο στο όνομα, ενώ παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και των επιδιώξεων των πολυεθνικών, ακόμη και με την ανοιχτή υποστήριξη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων.

Με αφορμή τις τρέχουσες εκλογές στο Κόμμα των Εργατικών στην Μεγάλη Βρετανία και των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, τα συνδικάτα-μέλη τους παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στην Μεγάλη Βρετανία, τo UNITE, είναι η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση με 1,5 εκατομμύριο μέλη. Το UNITE που αποτελεί μέλος και των ETUC και ITUC προχώρησε σε μεγάλη καμπάνια για εγγραφή των μελών του στο Εργατικό Κόμμα-καθώς το 2014 άλλαξε ο κανονισμός που έκανε τα μέλη του συνδικάτου ταυτόχρονα και μέλη του Εργατικού κόμματος. (https://www.unitetheunion.org/campaigning/unitepolitics/your-party-your-voice/)

Το UNISON, η συνδικαλιστική οργάνωση των Δημοσίων Υπαλλήλων διακηρύσσει την ανοιχτή υποστήριξή του στον «αριστερό» Εργατικό Τζέρεμι Κόρμπιν (https://www.unison.org.uk/news/press-release/2015/07/unison-supports-jeremy-corbyn-in-the-labour-leadership/)

Και οι δυο συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι οργανωτικά – επίσημα – μέλη του Εργατικού Κόμματος.

Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, η αμερικάνικη Συνομοσπονδία AFL-CIO, που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις προσπάθειες διάσπασης της ΠΣΟ το 1949 και ήταν παρακλάδι της CIA στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα, αποτελεί βασικό μηχανισμό του κόμματος των Δημοκρατικών για την άντληση ψηφοφόρων. Ήδη πολλά τμήματα της AFL-CIO έχουν ανακοινώσει ότι σπονσοράρουν επίσημα την Χίλαρι Κλίντον ή κάποιον άλλο υποψήφιο.

Φυσικά, η υποστήριξη δεν είναι μόνο στα λόγια. Με βάση στοιχεία που δημοσίευσε η Εκλογική Επιτροπή το 2013 το Κόμμα των Εργατικών λάμβανε πάνω από το 75% της χρηματοδότησης του από τα συνδικάτα και συγκεκριμένα από το Unite £772,195 στερλίνες, από το GMB £485,830, το UNISON £458,080, το USDAW £411,137 και από το συνδικάτο CWU £143,121. Φυσικά, τα παραδείγματα δεν σταματούν εδώ, καθώς είναι ιστορική σχέση της σοσιαλδημοκρατίας με το συνδικαλιστικό κίνημα στην προσπάθεια της να το εντάξει στην γραμμή της ταξικής συνεργασίας.

Από τα παραπάνω, βγαίνουν 2 σημαντικά στοιχεία για τον προβληματισμό κάθε εργαζόμενου, αγωνιστή συνδικαλιστή. Από τη μία η υποκρισία της ΓΣΕΕ (και των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, το ΜΕΤΑ) που στην Ελλάδα επικαλούνται το «ακομμάτιστο» των συνδικάτων και στο εξωτερικό (για να μην πούμε για Ελλάδα) έχουν αδελφική σχέση με τον κομματικό μηχανισμό των Εργατικών και των Δημοκρατικών στα συνδικάτα. Ταυτόχρονα αναδεικνύεται ότι το κύριο ζήτημα παραμένει για το συνδικαλιστικό κίνημα σε κάθε χώρα με ποια γραμμή θα πορεύεται, με τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και του συμβιβασμού που καλλιεργεί ο οπορτουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ή με τη γραμμή της ταξικής πάλης και το σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά – Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Το ταξικά συνδικάτα, οι τίμιες αγωνιστικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουν καθήκον να αποκαλύπτουν την υποκρισία των δυνάμεων της ταξικής συνεργασίας, την κατεύθυνση που θέλει να δώσει παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός για να γίνουν τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι χειροκροτητές της σφαγής τους.

Σε αυτή τη κατεύθυνση το ΠΑΜΕ, το ταξικό κίνημα της Ελλάδας συμμετέχει και στηρίζει την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, που εκφράζει την ταξική γραμμή στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα.