Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ελλήνων Ουγγαρίας και το Παράρτημα Ουγγαρίας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ διοργανώνουν θεατρική βραδιά το Σάββατο 12 Μάη στη Βουδαπέστη. Θα παρουσιαστεί το θεατρικό έργο «Πού ‘ναι η μάνα σου μωρή;», βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Δήμητρας Πέτρουλα. Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι. Παίζουν: Βέρα Κρούσκα, Ορνέλα Λούτη και Αγάπη Παπαθανασίου. Διαβάστε το άρθρο »
Συνεχίζονται οι παραστάσεις του θεατρικού έργου «Πού είναι η μάνα σου μωρή», σε επιμέλεια κειμένου Δήμητρας Πέτρουλα, με την Βέρα Κρούσκα και σκηνοθέτη τον Ένκε Φεζολλάρι. Παίζουν ακόμα οι Ορνέλα Λούτη και Αγάπη Παπαθανασιάδου. Διαβάστε το άρθρο »
Οι πολιτιστικές ομάδες του ΠΑΜΕ καλούν τους εργαζόμενους την Παρασκευή 16 Δεκέμβρη στις 9 μ.μ. στο θέατρο «Vault», Μελενίκου 26 στο Βοτανικό (σταθμός Μετρό Κεραμεικός) για να παρακολουθήσουν τη θεατρική παράσταση «Πού είναι η μάνα σου μωρή;».
Στη θεατρική παράσταση «Πού ‘ναι η μάνα σου, μωρή» προσκαλεί ο Δήμος Χαϊδαρίου τη Δευτέρα 7 Μάρτη στις 20.00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου. Η είσοδος είναι δωρεάν. Διαβάστε το άρθρο »
Οι τιμές εισιτηρίων για την παράσταση «Πού είναι η μάνα σου μωρή» της Δήμητρας Πέτρουλα που παίζεται στη σκηνή LAB του θεάτρου «Σημείο» διαμορφώνονται ως εξής: Γενική είσοδος 12 ευρώ, φοιτητικό – συνταξιούχοι 10 ευρώ και ελεύθερη είσοδος στους ανέργους. Διαβάστε το άρθρο »
Πρεμιέρα, στις 2 Γενάρη 2016, για το έργο «Πού ‘ναι η μάνα σου μωρή;» της Δήμητρας Πέτρουλα που ανεβαίνει στη σκηνή LAB του θεάτρου «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 10, Καλλιθέα, τηλέφωνο: 21 0922 9579), με την Βέρα Κρούσκα, σε σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια Ένκε Φεζολλάρι. Τη θεατρική διασκευή υπογράφει η Σοφία Αδαμίδου. Τα σκηνικά – κοστούμια είναι της Χριστίνας Κωστέα. Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου. Παίζουν επίσης: Ορνέλα Λούτη και Αγάπη Παπαθανασιάδου. Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου. Κομμώσεις: Τάσος Καστανιάς.
Εκείνο το κρύο πρωινό του Γενάρη του 1946, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι τους, δολοφονούνται ομαδικά τα περισσότερα μέλη της οικογένειας Πέτρουλα, από τις ένοπλες συμμορίες της «Χ». Το τρίχρονο κοριτσάκι της οικογένειας που επέζησε της σφαγής κατέγραψε αργότερα τα φοβερά εκείνα γεγονότα της εξόντωσης της μάνας της, των αδελφιών της, των άλλων συγγενών της σαν μνημόσυνο για τους σκοτωμένους, σαν σιωπηλό μοιρολόι, σαν κλάμα που σταλάζει όμως από την ψυχή της ελπίδα, σαν ξέσπασμα στο παράπονο γιατί αναγκάστηκε να περάσει τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια και να ζήσει «τρέχοντας» κι όχι αργά και φυσιολογικά.
«Πίστεψα» -σημειώνει η Δήμητρα Πέτρουλα- «πως είχα υποχρέωση να το γράψω σαν ελάχιστη ανταπόδοση στην πολύτιμη και συνάμα βαριά κληρονομιά που μου αφήσανε οι σκοτωμένοι μου γονείς και τ’ αδέρφια μου. Τη ζωή τους τη χαρίσανε όπου εκείνοι πιστεύανε πως έπρεπε. Αδιαφιλονίκητο δικαίωμά τους. Σε μένα όμως, είτε το ‘θελα είτε όχι, αφήσανε το σκοτωμό τους. Έτσι αποφάσισα να γράψω ρωτώντας κι όλους όσοι δεχτήκανε και δέχονται την ίδια με μένα κληρονομιά, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην πατρίδα μου είτε στη Χιλή είτε στη Νικαράγουα είτε στο Λίβανο είτε στην Αφρική ή όπου αλλού. Τι θα την κάνουμε αυτή μας τη βαριά κληρονομιά; Μέτρο να μετράμε το μίσος, αίμα να ποτίζουμε την εκδίκηση ή μαχητή ακούραστο και φύλακα ακοίμητο της Ειρήνης;».
Εβδομήντα χρόνια μετά, το έργο είναι επίκαιρο όσο ποτέ και αναγκαίο για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας (της άρνησης της λήθης), σε μια εποχή που ιδεολογικοί απόγονοι των παραπάνω επιδιώκουν μια συνειδητή παραχάραξη της ιστορίας, εξυμνώντας τους ως «πατριώτες».
Εβδομήντα χρόνια μετά και γίνεται τραγικά επίκαιρο, καθώς οι ιδεολογικοί απόγονοι των ναζί προσπαθούν να βρουν κοινωνικά ερείσματα, εκμεταλλευόμενοι την εντεινόμενη κρίση και τις συνέπειές της.
Τραγικά επίκαιρο καθώς γινόμαστε μάρτυρες του δράματος των ανθρώπων που οι εμφύλιοι, οι ξένες επεμβάσεις και οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και την Αφρική ξεριζώνουν από τον τόπο τους.
Εβδομήντα χρόνια μετά και το μήνυμα της πολύπαθης γενιάς είναι χαραγμένο στο μνημείο των εκτελεσμένων, που ευλαβικά έστησε η Δήμητρα Πέτρουλα: «Διαβάτη αντί μνημόσυνο/ ιστόρισε την ερημιά/ που άφησε πίσω ο διχασμός/ σαν πέρασ’ απ’ τη Μάνη. / Είθε ο δικός μας σκοτωμός/ και το δικό μας αίμα/ να γίνει για τους ζωντανούς/ μήνυμα συμφιλίωσης/ και προσταγή ενότητας/ ομόνοιας και ειρήνης/ να μη ρημάξει η Ελλάδα μας/ ως ρήμαξε η Μάνη».
Παραστάσεις μέχρι την Κυριακή των Βαΐων: Κάθε Παρασκευή – Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 7 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 15 ευρώ, φοιτητικό – συνταξιούχοι 10 ευρώ και ελεύθερη είσοδος στους ανέργους.
Το αυτοβιογραφικό έργο της Δήμητρας Πέτρουλα «Πού ‘ναι η μάνα σου μωρή;», το οποίο διασκεύασε για το θέατρο η Σοφία Αδαμίδου, θα ανέβει στη σκηνή LAB του θεάτρου «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 10, Καλλιθέα, τηλέφωνο: 210922 9579), στις αρχές Δεκέμβρη, σε σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια και φωτισμούς Ένκε Φεζολλάρι, με την Βέρα Κρούσκα. Τα σκηνικά – κοστούμια είναι της Χριστίνας Κωστέα. Παίζουν επίσης: Αγάπη Παπαθανασιάδου και Ορνέλλα Λούτη. Φωτογραφίες Κική Παπαδοπούλου.
Αντιμέτωποι με την Ιστορία. Μια γυναίκα ή μάλλον μια ψυχή ή καλύτερα ένα παιδί βιώνει τον Εμφύλιο. Ζει την αγριότητα και την ωμότητα ενός σκληρού πολέμου. Ενηλικιώνεται βίαια και αποτρόπαια ζώντας 31 σφαγές των ανθρώπων της από ντόπιους Χίτες, πρώην συνεργάτες των ναζί και μετέπειτα διώκτες των κομμουνιστών που έλαβαν μέρος στην Αντίσταση…
Το «Πού ‘ναι η μάνα σου μωρή;» αποτελεί μια εκ βαθέων προσωπική μαρτυρία και συγχρόνως ένα ιστορικό ντοκουμέντο με αληθινά γεγονότα και υπαρκτά ονόματα. Σ’ αυτήν την προσωπική τραγωδία αντικατοπτρίζεται όλη η ιστορία της Ελλάδας, που βίωσε μια από τις πιο ζοφερές περιόδους στην ιστορία της. Η Βέρα Κρούσκα, με τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Ένκε Φεζολλάρι, ενσαρκώνει την ηρωίδα του βιβλίου, έχοντας στο πλευρό της την Αγάπη Παπαθανασιάδου και την Ορνέλλα Λούτη, οι οποίες δρουν σαν ένα είδος χορικού, αγγίζουν τις σκληρές και συνάμα συγκινητικές σελίδες-γεγονότα που έζησε η ίδια η Δήμητρα Πέτρουλα, κόρη του Σωτήρη Πέτρουλα. Και θεία του άλλου Σωτήρη Πέτρουλα που σκότωσαν το 1965, ηγετικό στέλεχος του φοιτητικού κινήματος και της Νεολαίας Λαμπράκη. Καπετάνιος του ΕΛΑΣ ο πατέρας της. Κομμουνιστής. Και γι’ αυτό του ξεκλήρισαν την οικογένεια.
Ένα κοριτσάκι τριών χρονών να γυρίζει πάνω στα πτώματα και να θηλάζει το στήθος της σκοτωμένης του μητέρας. Εμφύλιος. Κτηνωδίες. Κτηνωδίες που γίνονταν στην αυλή μας, κτηνωδίες που γίνονται στην πόρτα μας, στη Συρία, στην Αφρική, παντού… Εγκλήματα χωρίς καταδίκη. Παιδιά που δεν έζησαν παιδικά χρόνια, που γέρασαν στο βυζί της μάνας τους. Άνθρωποι που είχαν ιδανικά και πολεμούσαν για ν’ αλλάξει ο κόσμος.
