Η υποτιθέμενη «επόμενη μέρα» είναι ήδη εδώ και είναι όσα ζουν οι εργαζόμενοι εκεί όπου η εκμετάλλευση σπάει κόκαλα, όσα βιώνουν τα φτωχά λαϊκά στρώματα που δυσκολεύονται να καλύψουν ακόμα και τις στοιχειώδεις ανάγκες των ίδιων και των οικογενειών τους. Οπως και «η προηγούμενη», έτσι και «η επόμενη» μέρα «έχει να δώσει» και «δίνει» μόνο στους επιχειρηματικούς ομίλους και το κεφάλαιο. Η δικαιοσύνη και η φροντίδα για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα αφορούν ορισμένα ψίχουλα από το ξαναμοίρασμα της φτώχειας και υποσχέσεις ότι αν κάνουν υπομονή, αν περιμένουν από την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, από το ξεζούμισμά τους δηλαδή, κάτι μπορεί να τους γυρίσουν πίσω. Με στόχο να απορροφηθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και πολύ περισσότερο να στρατευθούν οι εργαζόμενοι, ο λαός, στην εχθρική για τα συμφέροντά τους υπόθεση της ανάκαμψης του κεφαλαίου.
Αυτή είναι η «κανονικότητα» του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, ανεξάρτητα από τη φάση του οικονομικού κύκλου, ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουν «μαζευτεί» τα ψέματα που έλεγαν παλιότερα, για «χρυσές εποχές» που θα έρθουν, είναι πιο συγκρατημένοι, «εκπαιδεύοντας» και το λαό να έχει πολύ χαμηλές προσδοκίες.
Παραπάνω από αρκετές οι επιβεβαιώσεις
Οι επιβεβαιώσεις είναι παραπάνω από αρκετές για να τις αγνοήσουν οι εργαζόμενοι:
Το αντιλαϊκό νομοθετικό οπλοστάσιο που για λογαριασμό της εργοδοσίας εμπλουτίζει συνεχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, προσθέτοντας και νέα μέτρα πάνω στα προηγούμενα και τα «προνομοθετημένα» για τα επόμενα πολλά χρόνια. Μέτρα που αφορούν τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης, τη μονιμοποίηση της δουλειάς – λάστιχο, την ταφόπλακα στις Συλλογικές Συμβάσεις, με την κυβέρνηση, την εργοδοσία και τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» να ξεκόβουν κάθε συζήτηση για ανάκτηση των όσων έχασαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, παρουσιάζοντας, με τις ίδιες ακριβώς διατυπώσεις, τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα ως «στρεβλώσεις» που οδήγησαν τάχα στην καπιταλιστική οικονομική κρίση.
Η προσπάθεια να αφοπλιστεί η εργατική τάξη, να χτυπηθεί η συλλογική οργάνωση και δράση στην «καρδιά» της, στους χώρους δουλειάς και τις μεγάλες επιχειρήσεις, με διατάξεις όπως αυτές για την απεργία, όπως και με τις προσπάθειες – από κοινού με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό – να αντικατασταθεί από διάφορα σχήματα ταξικής συνεργασίας.
Η γενίκευση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών που νομοθέτησε η κυβέρνηση και για χρέη προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, από την 1η Μάη, που επιβεβαιώνουν ότι αυτοαπασχολούμενοι και επαγγελματίες όχι μόνο «δεν αφήνουν πίσω» τους τα χειρότερα, αλλά έχουν να τα βρουν μπροστά, σε όλη την έκτασή τους το επόμενο διάστημα, ως απαραίτητο «συστατικό» για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο, για τη συγκέντρωση σε σειρά κλάδων.
Συνολικά οι αποφάσεις για την επιτάχυνση της μείωσης των «κόκκινων» δανείων, που δείχνουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το πώς τα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου, εν προκειμένω η «θωράκιση» των τραπεζών για να τροφοδοτήσουν με φτηνό δανεισμό το νέο γύρο κερδοφορίας, σημαίνουν ανελέητο κυνηγητό, πλειστηριασμούς και απογείωση εκβιασμών για τα λαϊκά σπίτια και τους αυτοαπασχολούμενους, αλλά και επί της ουσίας υπονόμευση των εργατικών δικαιωμάτων για το γρηγορότερο «ξεσκαρτάρισμα» χρεοκοπημένων επιχειρήσεων.
Η συζήτηση για τη διευθέτηση του κρατικού χρέους που τώρα ξεκινάει, συζήτηση που δείχνει ότι τα «μαξιλάρια ασφαλείας» που αναζητούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, γεμίζουν με ματωμένα πλεονάσματα, φοροληστεία, λαϊκές θυσίες χωρίς τέλος και μόνιμη «εποπτεία» των λαϊκών αναγκών.
Τέρμα στις θυσίες μπορεί να βάλει μόνο η λαϊκή πάλη
Το τι έχει να «δώσει» ο σάπιος καπιταλισμός στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αποτυπώνεται βέβαια σε όλο του το μεγαλείο σε αυτό που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ παρουσιάζει συνειδητά ως το «απαύγασμα» της «κοινωνικής πολιτικής», τα εφάπαξ επιδόματα με τα οποία επιχειρεί να αντικαταστήσει κάθε είδους δικαίωμα.
Με τη λεγόμενη «επιδοματική πολιτική» παίρνει «σάρκα και οστά» η προσπάθεια της κυβέρνησης οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να θεωρήσουν περασμένα – ξεχασμένα τα δικαιώματά τους, να ρίξουν τον πήχη των απαιτήσεων παρακάτω, κυνηγώντας προϋποθέσεις και όρους για ορισμένα επιδόματα πείνας και «μπαλώματα» για τις ανάγκες εκείνων και των οικογενειών τους. Ενα σημαντικό μέρος του λαού θα ζει μια Οδύσσεια επιβίωσης: Θα εξαρτάται η διατροφή του από το κοινωνικό παντοπωλείο του τάδε δήμου, η φαρμακευτική του αγωγή από το κοινωνικό φαρμακείο ή κάποια αντίστοιχη δομή, το εάν θα μπορεί να έχει ρεύμα στο σπίτι του τα Χριστούγεννα από την εκάστοτε κυβέρνηση, το εάν το παιδί του μπορεί να φάει ένα γεύμα στο σχολείο από κάποια υπουργική απόφαση, το εάν θα μπορεί να πάρει λίγο κρέας παραπάνω ή ένα ρούχο από τη λοταρία που διοργανώνει το υπουργείο Οικονομικών, και το εάν θα πάρει μια ανάσα απ’ το εάν θα βγει κανένα πρόγραμμα με ημερομηνία λήξης για να καλύψει – για ψίχουλα και χωρίς δικαιώματα – κάποια ανάγκη των επιχειρήσεων.
Ετσι ώστε να εμπεδώνεται και στην πράξη ότι οι ανάγκες τους πρέπει να στριμωχτούν στις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας και ότι πρέπει να δεθούν στο άρμα της καπιταλιστικής κερδοφορίας που τις ποδοπατά.
Ετσι ώστε οι εξαθλιωμένοι που θα αφήνει πίσω της η πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου να βλέπουν ως «εμπόδιο» για την ικανοποίηση των αναγκών τους τον λιγότερο φτωχό και όχι το κεφάλαιο και την εξουσία του, τις κυβερνήσεις που υπηρετούν τη στρατηγική του.
Ξανά και ξανά επιβεβαιώνεται ότι τα συμφέροντα του κεφαλαίου που υπηρετούν η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, δεν μπορούν να δώσουν τέλος στα βάσανα, αλλά μόνο βάσανα χωρίς τέλος στο λαό.
Τέρμα σε αυτά μπορεί να βάλει μόνο η ενίσχυση της ταξικής πάλης, το δυνάμωμα του αγώνα και της διεκδίκησης για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, σε γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ και τους στόχους τους.
