Στο συλλαλητήριο των συνδικαλιστικών οργανώσεων στα Προπύλαια μίλησε ο Θανάσης Οικονόμου, οδηγός λεωφορείου και μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Συνδικάτων Μεταφορών Ελλάδας (ΟΣΜΕ).
Η ομιλία του έχει ως εξής:
«Συνεχίζουμε τον αγώνα, τη μάχη που δίνει προοπτική, που μας δίνει ελπίδα και αισιοδοξία ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε να βάλουμε εμπόδια στην πολιτική που στέλνει ανθρώπους μας στον θάνατο και τσακίζει τα δικαιώματά μας, που κάνει το μέλλον της νεολαίας χωρίς αύριο, χωρίς ζωή με δικαιώματα.
Το ξανατονίζουμε: Πίσω δεν κάνουμε. Δίνουμε μια μάχη ζωής. Αυτός ο αγώνας μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι μια παρακαταθήκη στην ιστορία του ταξικού εργατικού κινήματος στη χώρα μας.
Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι με τα ΜΑΤ, τα γκλομπς, τις αύρες, τα χημικά θα φοβηθούμε και δεν θα διεκδικούμε. Δεν θα διεκδικούμε για παράδειγμα εμείς οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να προσληφθούν οδηγοί, να αγοραστούν νέα λεωφορεία, να μπουν νέα βαγόνια στα τρένα, να γίνονται τεστ συχνά στους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες.
Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι με τις κάμερες στα κράνη των αστυνομικών, με τα νέα Σώματα τις οδούς και τα μονοπάτια θα μας οριοθετήσουν πού θα πάμε, πώς θα πάμε, ποιες μορφές θα χρησιμοποιούμε στον αγώνα μας.
Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι δεν θα υψώσουμε φωνή και μάλιστα μαζική απαιτώντας να επιταχθούν τώρα χωρίς αποζημίωση οι μεγάλες ιδιωτικές κλινικές και τα λεωφορεία των ιδιωτών των ΚΤΕΛ, τα τουριστικά λεωφορεία.
Είναι γελασμένοι εάν νομίζουν ότι τρομοκρατούν τους εργαζόμενους όταν απαιτούν μέτρα για την υγεία τους, να δοθεί τέλος στην απληρωσιά.
Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα βάλουμε φρένο και θα πιάσουμε στάση, θα αράξουμε στα αμαξοστάσια επειδή -ακούστε- τοποθέτησαν αστυνομικές δυνάμεις στα γραφεία της ΣΤΑΣΥ στην οδό Αθηνάς για να παρακολουθούν όχι μόνο τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, αλλά όλους μας. Γέμισαν παντού με χαφιέδες.
Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα βάλουν φραγμούς στη νεολαία, στους φοιτητές και τους Φοιτητικούς Συλλόγους και στις διεκδικήσεις τους με την αστυνομία, τις δυνάμεις καταστολής μέσα στις τάξεις, στα θρανία.
Το ξαναλέμε, όσα μέτρα και αν πάρετε, με τα Συνδικάτα μας, τη μαζική, μαχητική συμμετοχή των εργαζομένων, της νεολαίας θα τα εμποδίσουμε να εφαρμοστούν. Για μας το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς. Θα απαντήσουμε με το σύνθημα: Η τρομοκρατία δεν θα περάσει, των εργατών η πάλη θα τη σπάσει.
Τώρα ετοιμάζονται να φέρουν νέα διατάγματα, με την υπογραφή του Χατζηδάκη, πριν του Βρούτση, για να καταργήσουν την ταξική πάλη. Θέλουν να μας τρομοκρατήσουν με καινούργιο χτύπημα στα Συνδικάτα, στο δικαίωμα της απεργίας, βάζοντας εμπόδια, για να βγάλουν από τη μέση όλες τις συλλογικές διαδικασίες, των Γενικών Συνελεύσεων. Δεν θέλουν ο εργάτης να μαζεύεται, να συλλογάται συλλογικά, να αποφασίζει, να οργανώνει, να δρα.
Δηλαδή στο επίκεντρο του «επιθετικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων», που έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση, βρίσκονται οι νέες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στα Εργασιακά, στο Ασφαλιστικό, στη συνδικαλιστική δράση, όλα αυτά δηλαδή που δίκαια έχουν χαρακτηριστεί από εκατοντάδες συνδικάτα «ανατροπές του αιώνα» και στοχεύουν στη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη «ειδική οικονομική ζώνη», με ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη, με ακόμα πιο λυμένα χέρια στο κεφάλαιο για να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους όποτε, όπου, όπως και για όσο θέλει.
Το νομοσχέδιο, που έχει έτοιμο η κυβέρνηση ΝΔ, αξιοποιεί το έδαφος που έστρωσαν η απεργοκτόνα διάταξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, τον νόμο που ψήφισε το καλοκαίρι η σημερινή κυβέρνηση για το χτύπημα των διαδηλώσεων, όπως και τη χρησιμοποίηση της πανδημίας ως πρόσχημα για το συνολικότερο χτύπημα των Συνδικάτων και των συλλογικών διαδικασιών των εργαζομένων.
Κι όλα αυτά όταν με το τεράστιο αντεργατικό οπλοστάσιο που έχει ήδη στη διάθεσή της η μεγαλοεργοδοσία, οι διώξεις Συνδικάτων, συνδικαλιστών και εργαζομένων που πρωτοστατούν στην οργάνωση του αγώνα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Απειλές, απολύσεις, ποινές, επιστρατεύσεις, κρατική και εργοδοτική βία, δικαστικές αποφάσεις που χαρακτηρίζουν παράνομες το 95% των απεργιών είναι μια καθημερινότητα, ωστόσο δεν αρκούν. Εργοδοσία και κυβερνήσεις εντείνουν την επίθεση, με το βλέμμα τους στην επόμενη μέρα.
Για την κυβέρνηση, τον ΣΕΒ, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοξενοδόχους και άλλα τέτοια παράσιτα κουμάντο θα κάνει η δίψα τους για κέρδος και μπροστά σε αυτό δεν υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή. Για αυτήν την τρομοκρατία της εκμετάλλευσης, την εργοδοτική τρομοκρατία, την τρομοκρατία που στέλνει συναδέλφους μας ακόμη και στον θάνατο, όπως στα σούπερ μάρκετ, στα λεωφορεία, την τρομοκρατία της ανεργίας, που κλείνει τα εργοστάσια γιατί ο όμιλος δεν κερδίζει όσα θέλει, δεν βγάζουν άχνα ή μάλλον τους δίνουν πλήρη στήριξη.
Γνωρίζουν τις επιχειρήσεις με ονοματεπώνυμο και σημασία καμία δεν δίνουν για τους εργαζόμενους και την υγεία τους. Βλέπετε τα μέτρα είναι κόστος. Θα το πληρώσει ο εργαζόμενος είτε από την τσέπη του, είτε να δίνει τη μάχη για τη ζωή του στα νοσοκομεία, στο κρεβάτι μιας ΜΕΘ αν είναι τυχερός και βρει. Η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία είναι οριακή παρά την υπεράνθρωπη προσπάθεια γιατρών και νοσηλευτών. Πολλοί άρρωστοι στα νοσοκομεία της Αττικής βρίσκονται διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ. Και την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση που μπουκώνει με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ τους μεγαλοκλινικάρχες, τους παρέχει και δωρεάν γιατρούς αποδυναμώνοντας κι άλλο το δημόσιο σύστημα Υγείας.
Στη δουλειά και στη γειτονιά, όπου ο εργαζόμενος λαός, η νεολαία, οι συνταξιούχοι, τα λαϊκά στρώματα διαδηλώνουν για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους αντιμετωπίζουν από την αδιαφορία μέχρι την καταστολή. Η κυβέρνηση αρνείται να δει τα Συνδικάτα των εργαζομένων, να ακούσει τα προβλήματα, να δώσει λύσεις. Συζητά μόνο με τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες. Πρώτα μας λένε να καθίσουμε καλά, να είμαστε φρόνιμα παιδιά, γιατί πάνω από όλα η οικονομία τους. Τώρα περνάμε κρίση. Μετά μας λένε τώρα μη μιλάτε, μη διεκδικείτε, για να σταθούμε όρθιοι, μη χάσουμε αυτά που πετύχαμε. Και βέβαια χαμένος πάντα ο εργάτης.
Και όταν δεν μπορούν να τον πείσουν με τα λόγια, με διάφορα κόλπα και επιχειρήματα, όταν ξεφτίζει το παραμύθι της «ατομικής ευθύνης» για να καλυφθεί η «κρατική ανευθυνότητα», τότε έχουν τον λόγο τα ΜΑΤ, οι αύρες και ο νόμος της καταστολής.
Και επειδή εμείς δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, αυτοί, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα παρουσιάζουν την κρατική καταστολή σαν έργο της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ, να τους θυμίσουμε: Ξέχασαν όταν έστελναν τα ΜΑΤ να χτυπήσουν τους συνταξιούχους; Όταν ξυλοκοπούσαν εργαζόμενους που ήταν σε κινητοποιήσεις; Τους μαθητές; Όταν μπροστά στην καούρα τους να εφαρμοστούν τα μνημόνια παρέτασσαν αύρες, ολόκληρες διμοιρίες των ΜΑΤ κλπ.; Όταν χτυπούσαν με περισσή αγριότητα αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις; Τους νόμους για τους πλειστηριασμούς; Αυτά δεν ξεχνιούνται.
Μπροστά μας έχουμε μακρύ δρόμο αγώνα. Με τη μέσα καρδιά, με μαχητικότητα και αποφασιστικότητα να πρωτοστατήσουμε κατά κλάδο, χώρο δουλειάς στην ενημέρωση, στην οργάνωση, στην πρωτοβουλία. Να μη μείνει χώρος που να μη μας βρουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι, έξω και μέσα στις επιχειρήσεις, να συζητήσουμε την ανάγκη να δώσουμε εργατική απάντηση στην αντιλαϊκή επίθεση κυβέρνησης και επιχειρηματικών συμφερόντων. Για την προστασία της υγείας μας και των δικαιωμάτων μας. Για να απαιτήσουμε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας που να καλύπτουν όλες τις πλευρές της ζωής μας».
