Τρία ενδεικτικά, όσο και αποκαλυπτικά παραδείγματα επιχειρησιακών συμβάσεων παρουσίασε την περασμένη Τετάρτη ο «Ριζοσπάστης».
Η πρώτη σύμβαση επιβάλλει στους εργαζόμενους μιας τουριστικής επιχείρησης βασικό μισθό κατώτερο και από τα 586 που ορίζει η κατάπτυστη ΠΥΣ 6/2012. Το υπουργείο «σκίζει τα ρούχα του» κατόπιν εορτής ότι η σύμβαση αυτή είναι παράνομη και παράτυπη, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει, αφού η όποια αντίδραση από την πλευρά της κυβέρνησης ήρθε μετά τη δημοσιοποίηση του θέματος και τις διαστάσεις που πήρε. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεκάδες ή και εκατοντάδες ακόμα επιχειρησιακές συμβάσεις περιέχουν παρόμοιους όρους, αλλά δεν έχουν γίνει γνωστές και προφανώς εφαρμόζονται κανονικά.
Η δεύτερη επιχειρησιακή σύμβαση ρίχνει στα Τάρταρα των 586 ευρώ μεικτά τους μισθούς όλων των εργαζομένων μιας εκτυπωτικής επιχείρησης στο Βόλο και αφήνει στην καλή προαίρεση του εργοδότη να δώσει το «κάτι παραπάνω», όσο, σε όποιους και για όσο διάστημα αποφασίσει να το κάνει «οικειοθελώς».
Βέβαια, το «χαρτζιλίκι» αυτό δεν είναι καθόλου αθώο, καθώς, σύμφωνα με τη σύμβαση, με αυτό θα συμψηφίζεται στο εξής κάθε μελλοντική οικονομική απαίτηση του εργαζόμενου, αν δουλέψει για παράδειγμα υπερωριακά, αν ζητήσει να του καταβληθούν επιδόματα, ή να πληρωθεί την άδεια που δεν πήρε. Δηλαδή, με ένα εφάπαξ ποσό που ορίζει κατά την κρίση του, ο εργοδότης ξεμπερδεύει μια κι έξω από οποιαδήποτε άλλη απαίτηση του εργαζόμενου, πέρα από την καταβολή του κατώτερου μισθού!
Η τρίτη επιχειρησιακή σύμβαση αφορά το ελληνικό υποκατάστημα μιας κατασκευαστικής εταιρείας από την Αυστρία, που αποσπά εργαζόμενους για εργασίες σε ένα μεγάλο έργο στην Κρήτη. Η επιχειρησιακή σύμβαση, που έχει συνάψει, προβλέπει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε τετράμηνη βάση, με δέκα ώρες δουλειά τη μέρα, για εξαήμερη εργασία.
Η σύμβαση αυτή είναι απολύτως σύννομη με την οδηγία της ΕΕ για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και την ελληνική νομοθεσία που την ενσωματώνει, επιβεβαιώνοντας ότι το κεφάλαιο έχει λυμένα τα χέρια να επιβάλλει όρους εργασίας που εντατικοποιούν στο έπακρο τη δουλειά, αδιαφορώντας για τη φθορά στην υγεία των εργαζομένων, τη διάλυση της οικογενειακής και κοινωνικής τους ζωής. Εννοείται ότι στην περίπτωση της διευθέτησης, ο χρόνος εργασίας πέρα από το 8ωρο δεν θεωρείται υπερωρία και δεν αποζημιώνεται ανάλογα.
