Ολες οι υποσχέσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πριν από το Γενάρη του 2015, για σταδιακή αποκατάσταση μισθών, εργασιακών δικαιωμάτων, Συλλογικών Συμβάσεων έγινε αέρας κοπανιστός.
Και αυτό γιατί η στρατηγική του κεφαλαίου για την ανάκαμψη, για την αναζωογόνηση του ενδιαφέροντος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για κέρδη και επενδύσεις, έχει ως προαπαιτούμενο το αντιλαϊκό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί, που η τάση είναι να γίνει ακόμα χειρότερο. Με αυτή την έννοια η κυβέρνηση κορόιδεψε τους εργαζόμενους υποσχόμενη έστω μια περιορισμένη ανακούφιση, που θα συμβαδίζει με το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, πράγματα δηλαδή ασυμβίβαστα. Για να εμποδιστεί η αντιλαϊκή επίθεση κυβέρνησης – κεφαλαίου, για να δυσκολευτούν οι σχεδιασμοί τους χρειάζεται να δυναμώσουν το εργατικό κίνημα, η πάλη των εργαζομένων σε κατεύθυνση που θα αμφισβητεί στον πυρήνα της τη στρατηγική του κεφαλαίου για την ανάκαμψη των κερδών του. Κάτι που πρέπει να εκφράζεται σε διεκδικήσεις, στόχους πάλης και αιτήματα. Τέτοια αιτήματα προβάλλει το πλαίσιο πάλης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, συνδέοντας τη διεκδίκηση για ανάκτηση των απωλειών (π.χ. επαναφορά κλαδικών συμβάσεων στα επίπεδα του 2009, επαναφορά του πλαισίου Συλλογικών Συμβάσεων κ.ά.) που είχαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης, με στόχους που βασίζονται στις σύγχρονες εργατικές – λαϊκές ανάγκες, οι οποίες διευρύνονται. Είναι απαραίτητο ο αγώνας να ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεων, να αντιπαρατεθεί με τις μειωμένες απαιτήσεις και προσδοκίες, με τη λογική του «μικρότερου κακού». Σ’ αυτήν την κατεύθυνση, χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων και κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης, για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα για όλους, στον αντίποδα της σημερινής «έκρηξης» των ελαστικών μορφών απασχόλησης, που βαθαίνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων και κάνουν σκόνη δικαιώματα και μισθούς. Αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή με τις δυνάμεις της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας, που υιοθετούν το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και ταυτίζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων με αυτά του κεφαλαίου. Γι’ αυτό θεωρούν «μη ρεαλιστικό» το αίτημα για ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης και διεκδικούν απλά κάποιες μικροπαρεμβάσεις, που θα αποκαθιστούν το ρόλο τους ως «κοινωνικών εταίρων» του κεφαλαίου και της κυβέρνησης στη διαμόρφωση του θεσμικού πλαισίου για τα Εργασιακά και τους μισθούς. Αυτή είναι και η διαχωριστική γραμμή με δυνάμεις του ρεφορμισμού που σπέρνουν αυταπάτες ότι η ανάκτηση απωλειών μπορεί να επιτευχθεί στο πλαίσιο μιας άλλης διαχείρισης του στόχου της ανάκαμψης της οικονομίας. Οι αγωνίες και το πραγματικό συμφέρον των εργαζομένων δεν ενδιαφέρουν αυτές τις δυνάμεις, που πρέπει να απομονωθούν.
