ΤΑΜΕΙΟ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ Η ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ;
Διαβάζοντας το νέο νομοσχέδιο που έδωσε στη δημοσιότητα η κυβέρνηση αναρωτιέται κανείς αν διαβάζει ένα νομοσχέδιο-καταστατικό ίδρυσης ασφαλιστικού ταμείου ή μίας χρηματοπιστωτικής εταιρείας με την μορφή ΝΠΔΔ. Διαβάστε το άρθρο »
ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Ή ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟ ΡΗΓΜΑ ΣΤΗΝ 8ΩΡΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ;
Μία από τις «παρακαταθήκες» του προηγούμενου Υπουργού Εργασίας Ι.Βρούτση και, συνάμα, μία από τις «δομικές προκλήσεις» (όπως βαρύγδουπα αναφέρεται) του νέου Υπουργού Κ.Χατζηδάκη, είναι η ικανοποίηση των πάγιων απαιτήσεων των μεγάλων εργοδοτών αλλά και των διάσπαρτων νεοφιλελεύθερων «think tank» (όπως το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών). Ήδη ετοιμάζεται προς κατάθεση στη Βουλή το επόμενο διάστημα, νέο νομοσχέδιο το οποίο θα περιέχει διατάξεις που θα βάλλουν, ταυτόχρονα, τόσο κατά των όρων των ατομικών συμβάσεων εργασίας όσο και στη συλλογική δράση των εργαζομένων (συνδικαλιστική δράση και οργάνωση). Το νομοσχέδιο αυτό, ένα από τα πολλά που έχουν προωθηθεί και ψηφιστεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα ετών, θα επιφέρει για μία ακόμα φορά, καίρια πλήγματα στην βαριά τραυματισμένη αγορά εργασίας, θα αποδιοργανώσει πλήρως το όποιο προστατευτικό πλαίσιο είχε απομείνει υπέρ του αδύναμου μέρους της σχέσης εργασίας, δηλ. του εργαζόμενου και θα δυσχεράνει σε απόλυτο βαθμό την ουσιαστική λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Μία από τις, ήδη αποκληθείσες, «εμβληματικές» αλλαγές (όπως τουλάχιστον έχει διαρρεύσει, ιδίως στο συντηρητικό Τύπο) είναι αυτή της νέας διευθέτησης του χρόνου εργασίας του εργαζόμενου. Μέχρι τώρα, από το 2011, η πρόβλεψη για τέτοια διευθέτηση έλεγε ότι ο εργαζόμενος επιτρέπεται για μία χρονική περίοδο (περίοδος αυξημένης απασχόλησης) να εργάζεται ημερησίως περισσότερες ώρες (έως 10 ώρες) και σε άλλη χρονική περίοδο (περίοδος μειωμένης απασχόλησης) να εργάζεται λιγότερες ώρες αντίστοιχα, ή να χορηγείται στον εργαζόμενο ανάλογη ημερήσια ανάπαυση (ρεπό) ή συνδυασμός μειωμένων ωρών εργασίας και ημερών ανάπαυσης. Η αμοιβή θα κατά τις δύο αυτές περιόδους θα παρέμενε η ίδια ανεξάρτητα αν κατά την αυξημένη περίοδο εργάζεται περισσότερες ώρες ή κατά την μειωμένη περίοδο αντίστοιχα εργάζεται λιγότερες ώρες, ενώ δεν καταβάλλονται προσαυξήσεις. Η ρύθμιση αυτή δεν λειτούργησε ουσιαστικά ποτέ, κυρίως διότι για να πραγματοποιηθεί θα έπρεπε να καταρτιστεί με συμφωνία εργοδότη και σωματείου ή συμβουλίου εργαζομένων.
Το μοντέλο που προωθείται τώρα, θα προβλέπει (βλ. «Καθημερινή» 3/1/2021) ότι το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας που λειτουργεί στο Υπουργείο Εργασίας στο οποίο θα προσφεύγει μία από τις δύο πλευρές (πιθανότατα ο εργοδότης), θα εξετάζει εάν είναι τεκμηριωμένες ή όχι οι προϋποθέσεις που θέτει κάθε φορά μια επιχείρηση και να εγκρίνεται ή να απορρίπτεται, η αίτηση για ευέλικτο 8ωρο. Έτσι, για παράδειγμα, όταν υπάρχει μέσα στο έτος αύξηση των παραγγελιών και ανάγκη για επιπλέον εργασία από το προσωπικό, θα μπορεί η επιχείρηση να ζητεί και να λαμβάνει έγκριση από το ΑΣΕ. Οι εργαζόμενοι θα απασχολούνται για ένα χρονικό διάστημα έως και 10 ώρες ημερησίως και σε άλλη χρονική περίοδο (περίοδος μειωμένης απασχόλησης) θα εργάζονται λιγότερες ώρες αντίστοιχα, ή θα τους χορηγείται ανάλογη ημερήσια ανάπαυση (ρεπό), ή συνδυασμός μειωμένων ωρών εργασίας και ημερών ανάπαυσης. Εννοείται ότι η υπέρβαση του 8ώρου, δηλ. οι δύο επιπλέον ώρες εργασίας, δεν θα αμείβονται καθόλου (δηλ. καταργείται και η προσαύξηση στο ωρομίσθιο που ισχύει- 20% για την ένατη ώρα και 40% από τη δέκατη και μετά), αφού θα «συμψηφίζονται» με ημέρες ανάπαυσης σε επόμενο διάστημα.
Οι συνέπειες από αυτή τη δραματική αλλαγή στον εργαζόμενο είναι, νομίζουμε, τεράστιες:
Η ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις θεσμοθετείται για πρώτη φορά και σε τέτοιο σημείο με αποτέλεσμα ο μισθωτός να υποχρεώνεται να εργάζεται, για μία συγκεκριμένη περίοδο, περισσότερες από τις νόμιμες ώρες εργασίας και έως και 10 ώρες παραπάνω τη βδομάδα (σε πενθήμερη απασχόληση), προφανώς με υπερένταση της εργασίας του.
Οι περισσότερες ημερήσιες ώρες απασχόλησής του θα είναι ουσιαστικά χωρίς αμοιβή
Η δυνατότητα χορήγησης ρεπό σε επόμενο διάστημα, που δεν είναι εκ των προτέρων γνωστό και καθορισμένο και οι ευρείες επιλογές του εργοδότη (π.χ. συνδυασμός μειωμένων ωρών εργασίας και ρεπό), ανατρέπει πλήρως τον ατομικό και οικογενειακό προγραμματισμό του εργαζομένου
Καταργείται η ιδιότητα του μισθού ως αντάλλαγμα για την παροχή εργασίας, αφού ο εργαζόμενος δεν θα λαμβάνει κανένα χρηματικό ποσό για τις παρεχόμενες από αυτόν υπερωριακές υπηρεσίες
Μεταβάλλονται δυσμενώς από τον εργοδότη οι όροι εργασίας, με επίδραση και στην σωματική και ψυχική υγεία του εργαζόμενου τόσο από την υπερένταση της εργασίας όσο και από την «ανάπαυση» σε άλλη χρονική περίοδο την οποία αυτός ποτέ δεν ζήτησε.
Αφήνεται η εφαρμογή της διάταξης στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (προφανώς αρμόδιο τμήμα του θα είναι το Τμήμα Αμοιβής και Όρων Εργασίας στον Ιδιωτικό Τομέα δηλ. ένα όργανο το οποίο απαρτίζεται από έναν Πάρεδρο της Νομικής Διεύθυνσης του Υπουργείου Εργασίας, ως Πρόεδρο, έναν Ειδικό Σύμβουλο ή Ειδικό Συνεργάτη του Υπουργείου Εργασίας, έναν υπάλληλο του Υπουργείου Εργασίας, έναν εκπρόσωπο των εργοδοτών, έναν εκπρόσωπο των εργαζομένων) το οποίο θα γνωμοδοτεί αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις του ευέλικτου ωραρίου, χωρίς, φυσικά, καμία πρόβλεψη αντιλόγου από οποιονδήποτε (σωματείο, εργαζόμενους της επιχείρησης κλπ.) αλλά και χωρίς δυνατότητα ουσιαστικού ελέγχου των επιχειρηματικών αποφάσεων, την τυχόν ύπαρξη εναλλακτικών λύσεων κλπ.
Με τον ήδη υποβιβασμένο ρόλο του ΣΕΠΕ, την επικείμενη κατάργηση των αρμοδιοτήτων του και ανάθεσή τους στον υποστελεχωμένο ΟΜΕΔ και, τελικά, την έλλειψη οιουδήποτε ουσιαστικού ελέγχου των παρανομούντων εργοδοτών (η φιλότιμη προσπάθεια των λίγων υπαλλήλων του ΣΕΠΕ είναι, προφανώς, ανεπαρκής), προϊδεαζόμαστε ότι η πρόβλεψη για αναπλήρωση των υπερωριών που έχει ήδη πραγματοποιήσει ο εργαζόμενος, θα είναι «ευχολόγιο» και όχι υποχρέωση υπό την απειλή πραγματικών κυρώσεων.
Η ρύθμιση αυτή δεν θα είναι, δυστυχώς, η μόνη που θα περιέχει το νομοσχέδιο που αναμένεται το επόμενο διάστημα. Θα είναι όμως αυτή που θα επιφέρει, για πρώτη φορά ίσως-μαζί με τη γνωστή μονομερή επιβολή εκ περιτροπής εργασία, συντριπτικό ρήγμα στους όρους της ατομικής σύμβασης εργασίας και μάλιστα σε δύο από τους θεμελιώδεις όρους, το χρόνο εργασίας και το μισθό ως αντάλλαγμα της παροχής της εργασίας. Τα επόμενα βήματα της νεοφιλελεύθερης σκέψης, όπως ενδεχομένως θα είναι «ο καθορισμός των 200 ωρών ως ανώτατου ορίου νόμιμης υπερωριακής εργασίας για μια περίοδο τεσσάρων μηνών, δηλαδή ένας μέσος όρος 12 ωρών εβδομαδιαίως» ή n «κλιμάκωση της υπερωριακής αμοιβής σε λογική βάση» (βλ. θέσεις του ΚΕΦΙΜ), μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, σχεδιάζοντας και πραγματοποιώντας δράσεις (συνδικαλιστικές, νομικές κλπ.) που να θέτουν ανάχωμα στην σχεδιαζόμενη αλλοίωση του πυρήνα του εργατικού δικαίου στη χώρα μας.
Φωτό αρχείου
Άρθρο για τους πλειστηριασμούς και την πρώτη κατοικία, του Βάλσαμου Συρίγου, γραμματέα της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, επικεφαλής της Επιτροπής του ΠΑΜΕ για την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Νέα Σελίδα» την Κυριακή 2 Φλεβάρη.
Παρατίθεται το άρθρο: Διαβάστε το άρθρο »
Με το «καλημέρα» η νέα κυβέρνηση ήδη στις προγραμματικές δηλώσεις ξεκαθάρισε ότι μέσα στις προτεραιότητές της είναι η κλιμάκωση της επίθεσης στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, προαναγγέλλοντας νέες αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, με έμφαση στο παραπέρα χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος. Διαβάστε το άρθρο »
H ιστοσελίδα das-oasa.gr αναδημοσιεύει άρθρο του Γιώργου Πέρρου, μέλους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ για το Συνέδριο της ΓΣΕΕ, στην εφημερίδα «Εφημερίδα των Συντακτών» στο φύλλο της Πέμπτης 14 Φλεβάρη 2019: Διαβάστε το άρθρο »
«Δεν φοβόμαστε από τα κινήματά τους, όταν δεν καπελώνονται από κομματικές ταμπέλες». Αυτή τη φράση είχε πει ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Πεταλωτής, στις 30 Μαΐου του 2011, με αφορμή το κίνημα των αγανακτισμένων. Από εδώ θα ξεκινήσει το σημερινό κείμενο για να μιλήσει για τα κινήματα, για τα κινήματα που «αρέσουν» και τα κινήματα που ενοχλούν. Διαβάστε το άρθρο »
Εχοντας στην πλάτη μία 10ετία κρίσης και των συνεπειών αυτής, έχουμε καθήκον να βγάλουμε κρίσιμα συμπεράσματα για τη συνέχεια και το μέλλον του εργατικού κινήματος, από τη δική μας σκοπιά, από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων.
Στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, που πραγματοποιήθηκε το Νοέμβρη του 2016 και στην οποία συμμετείχαν εκατοντάδες σωματεία μετά από μαζικές διαδικασίες, αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων, εκτιμήσαμε την κατάσταση και βάλαμε καθήκοντα για την ανασύνταξη του κινήματος.
Η ανασύνταξη δεν είναι ένα πουκάμισο αδειανό, έχει περιεχόμενο. Οι ταξικές δυνάμεις, τα Σωματεία, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δίνουν καθημερινή αδιάκοπη μάχη με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, το κράτος και την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη για να οργανωθούν οι εργάτες, για να έρθει η νέα βάρδια της εργατικής τάξης στο σπίτι της, στα σωματεία, να ζωντανέψουν τα Διοικητικά Συμβούλια, να παρεμβαίνουν για κάθε πρόβλημα που αφορά την εργατική τάξη, στο εργοστάσιο, στη γειτονιά, στην πάλη για να μπουν μπροστά οι δικές μας ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων. Να εκφραστεί η αλληλεγγύη, σε όποιον αγωνίζεται, στον άνεργο, στον πρόσφυγα. Να ξεπεραστούν εμπόδια και δυσκολίες που βάζουν ο αντίπαλος και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, για την αλλαγή των συσχετισμών και κυρίως για τον προσανατολισμό, για να απαλλαγούν οι εργατικές οργανώσεις από τον θανάσιμο εναγκαλισμό με την εργοδοσία και το κράτος, τον «κοινωνικό εταιρισμό», που οδήγησε τα συνδικάτα στην απαξίωση, στην απομάκρυνση των νέων εργαζομένων.
Με όπλο αυτές τις αποφάσεις παλεύουμε καθημερινά για να ξεπεράσουμε αδυναμίες και εμπόδια. Ετσι, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, πήραμε μεγάλες πρωτοβουλίες, για την Κοινωνική Ασφάλιση, για την αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με τις 536 αποφάσεις σωματείων και τη μεγάλη κινητοποίηση με αίτημα τη νομοθέτηση της πρότασής μας. Πήραμε πρωτοβουλίες για την προστασία των ανέργων, των προσφύγων, για την έκφραση αλληλεγγύης που ξεπέρασε τα όρια της χώρας, όπως έγινε πρόσφατα με τους πυρόπληκτους στο Μάτι και την ανιδιοτελή, με αυταπάρνηση δουλειά των συνδικάτων και του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου – Ανατολικής Αττικής να οργανώσουν υποδειγματικά την αλληλεγγύη στην κατεστραμμένη περιοχή, να συμβάλουν με την πείρα τους στην οργάνωση των πυρόπληκτων για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Είμαστε το πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης που σπρώχνει με τις μεγάλες πρωτοβουλίες του τα πράγματα προς τα μπρος. Το «αν δεν ήταν το ΠΑΜΕ, δεν θα υπήρχε τίποτα» είναι η αντικειμενική πραγματικότητα που εκφράζει ο εργαζόμενος στο χώρο δουλειάς, βλέποντας ποιος παλεύει πραγματικά για τα δικά του συμφέροντα.
Ετσι συνεχίζουμε, με αποφασιστικότητα και πείσμα, με τη νέα πρωτοβουλία για την απεργία στις 8 Νοέμβρη. Μία απεργία από τα «κάτω», βάζοντας μπροστά τις δικές μας ανάγκες. Οι δεκάδες αποφάσεις Σωματείων, Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων δείχνουν ότι η απεργία θα έχει τη δυναμική να δώσει απάντηση στην κοροϊδία της κυβέρνησης, απάντηση ότι οι εργάτες θα επιβάλουν το δίκιο τους με τον μοναδικό σίγουρο δρόμο, αυτόν της ταξικής πάλης.
Στον αντίποδα αυτής της προσπάθειας βρίσκεται η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία έχει σαφή προσανατολισμό τη στήριξη της αστικής τάξης, της «ανταγωνιστικότητας», του «κοινωνικού εταιρισμού».
Είναι οι γνωστές απαξιωμένες δυνάμεις στη συνείδηση των εργατών. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που την 1η Μάη ούτε οι αστικές εφημερίδες δεν μπόρεσαν να κρύψουν τη γύμνια τους με τους 92 ανθρώπους στην απεργιακή τους συγκέντρωση ή την εικόνα εκφυλισμού των λίγων δεκάδων στην πανεθνική μέρα δράσης που οι ίδιοι προκήρυξαν για τις 30 Μάη.
Το να μιλάμε σήμερα για 5η φάλαγγα μέσα στο κίνημα είναι λίγο, γιατί οι άνθρωποι δεν δουλεύουν απλώς υπονομευτικά, αλλά ανοιχτά ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης με περίσσιο θράσος.
Τελευταίες πράξεις της άθλιας στάσης τους είναι οι εξής:
— Η αμέριστη στήριξη στον εργοδότη – «συνδικαλιστή» Δ. Καραγεωργόπουλο, που τον έχουν και τον καμαρώνουν ως υπεύθυνο Δημοσίων Σχέσεων.
— Η απρόκλητη στήριξη της νοθείας που έχουν αναπτύξει σε μία σειρά από Σωματεία και Εργατικά Κέντρα, με σκοπό τον έλεγχο των συσχετισμών, και η επίθεση στο ΠΑΜΕ, στους συνδικαλιστές που ξεσκεπάζουν την παρασιτική τους δράση μέσα στα όργανα του κινήματος.
— Η προφανής στήριξη του νόμου Βρούτση – Αχτσιόγλου, αφού, κατά τα λεγόμενά τους… «δεν συντρέχει λόγος απεργίας»!
— Το πιο σαφές μήνυμα που πέρασαν από την τελευταία μνημειώδη ανακοίνωσή τους είναι ότι θα στηρίξουν κάθε προσπάθεια επιχειρήσεων να διασώσουν με όρους «οικονομικής βιωσιμότητας» τις θέσεις εργασίας… Κάνουν σαφές ότι θα είναι με τα αφεντικά. Αυτό απέδειξαν και με τη μη στήριξη του αγώνα των εργατών στην «Cosco» και σε μια σειρά από άλλους χώρους όπου στηρίζουν με νύχια και δόντια τα συμφέροντα των εργοδοτών.
— Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κρύφτηκαν όταν η κυβέρνηση έβαζε χέρι στο δικαίωμα της απεργίας.
— Για τις αστικές συγκοινωνίες, που ξεπουλάει η κυβέρνηση, δεν έκαναν τίποτα, ούτε η ΓΣΕΕ ούτε οι δυνάμεις που συστρατεύονται στη λογική τους και ελέγχουν τα σωματεία των αστικών συγκοινωνιών.
Αυτή η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει ονοματεπώνυμο: Τις παρατάξεις των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ, όπου με μοιρασμένους ρόλους παίζουν το παιχνίδι «και τα σκυλιά δεμένα»... Ομως, έχουν μπλέξει, γιατί εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ!
Το πώς θα στηριχτεί η απρόσκοπτη ανάπτυξη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων στη «μεταμνημονιακή» Ελλάδα είναι μία σοβαρή «εργολαβία» για τους εργατοπατέρες. Για να υπηρετηθεί αυτή η «δουλειά» απαραίτητη είναι η ακλόνητη διαμόρφωση των συσχετισμών. Η εργατική αριστοκρατία που είχε διαμορφωθεί και στήριζε με κουκιά στις πρώην ΔΕΚΟ, σήμερα δεν είναι αρκετή.
Η νοθεία είναι η μία πλευρά της προσπάθειας, που συνεπικουρείται από αποφάσεις δικαστηρίων και καταστολή. Η άλλη πλευρά είναι τα «συνδικάτα» που στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις η εργοδοσία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την «Ενωση Υπαλλήλων Εμπορίου Τροφίμων και Σούπερ Μάρκετ Αθηνών», όπου το εργοδοτικό ψηφοδέλτιο είναι απαρτισμένο απευθείας από διευθυντικά στελέχη και μάνατζερ, ενώ η εργοδοσία χρησιμοποιεί κάθε τρόπο για να «διασφαλίζει» την ψήφισή του από τους εργαζόμενους…
Αποδεικνύεται από τα παραπάνω ότι ο καβγάς δεν γίνεται για τις καρέκλες και για τα κουκιά, δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.
Είναι ζωτικής σημασίας για το εργατικό κίνημα η απαλλαγή του από τον εργατοπατερισμό, από τις δυνάμεις εκείνες που έχουν γαντζωθεί στα συνδικάτα κάνοντας καριέρα εργατοπατέρα με το αζημίωτο, ή εκτελούν αποστολή εξυπηρέτησης της γραμμής υποταγής της εργατικής τάξης.
Αυτή η προσπάθεια για απαλλαγή μια και καλή από τον παρασιτισμό, από τους εργοδότες και τους εκπροσώπους τους στα όργανα του εργατικού κινήματος, είναι υπόθεση του κάθε τίμιου συνδικαλιστή, κάθε εργάτη και εργάτριας που έχει βγάλει συμπεράσματα όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και πολύ πριν.
Σε αυτόν τον αγώνα για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, με αυτά τα χαρακτηριστικά που τέθηκαν παραπάνω, χωράνε όλοι όσοι λένε ότι δεν πάει άλλο, ότι κάτι πρέπει να γίνει για να απαλλαγούμε από αυτούς που μετέτρεψαν τα συνδικαλιστικά όργανα σε επιχειρήσεις, σε οικογενειακές μπίζνες με κέρδος την εργασιακή αποκατάσταση «ημετέρων».
Το πουλόβερ έχει ξεκινήσει να ξηλώνεται, στην Πάτρα, στην Κοζάνη, στην Κατερίνη, στα Τρίκαλα, στη Φθιώτιδα, στην Καβάλα κ.α. Θα μας βλέπουν και στον ύπνο τους όλοι όσοι μεθοδεύουν ενέργειες που μετατρέπουν τα συνδικάτα σε μηχανισμούς παραγωγής νοθείας και σε εταιρείες.
Απάντηση για τη στάση τους οι εργατοπατέρες θα πάρουν στις 8 Νοέμβρη, όπου οι εργάτες θα πάρουν την υπόθεση της απεργίας στα χέρια τους, σε κάθε κλάδο, σε κάθε βιομηχανική ζώνη θα ακουστεί δυνατά το «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες».
Τα πλεονάσματα που παρουσίασε ο ΕΦΚΑ το 2017 διαφήμισε σε ομιλία του ο υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Τ. Πετρόπουλος. Μάλιστα, για να αποδείξει τη «θετική πορεία» στην οικονομική κατάσταση του υπερταμείου, ανακοίνωσε πως «ξεπερνούν τις 500.000 εκείνοι που οφείλουν μέχρι 20.000 ευρώ και πάνω από 125.000 οι αγρότες οι οποίοι οφείλουν μέχρι 3.000 ευρώ. Συνεπώς έχουμε μια δυνατότητα ροής στην Κοινωνική Ασφάλιση…». Αποδεικνύεται δηλαδή ότι το κυνήγι των μικροοφειλετών από το κράτος, με εκβιασμούς, κατασχέσεις και αναγκαστικά μέτρα, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Εκεί απέβλεπε άλλωστε και η μεταφορά στο ΚΕΑΟ, με την επιβολή αναγκαστικών μέτρων είσπραξης, ακόμα και των χρεών ύψους κάτω των 5.000 ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία. Τους φτωχούς αγρότες και μικροεπαγγελματίες, πολλοί από τους οποίους έχουν αναγκαστεί να βάλουν λουκέτο, στοχοποιεί με την πολιτική της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες. Πάνω στο ξεζούμισμά τους και στον εξαναγκασμό να πληρώσουν με το μαχαίρι στο λαιμό τα χρέη τους, στηρίζει η κυβέρνηση τη «βιωσιμότητα» του ΕΦΚΑ. Ετσι εννοεί προφανώς το «νοικοκύρεμα» των οικονομικών δεδομένων του Ταμείου, που μαζί με τα νέα άγρια και διαρκή χαράτσια στις συντάξεις φτιάχνει τα ματωμένα πλεονάσματα για τα οποία, χωρίς αιδώ, τα κυβερνητικά στελέχη πανηγυρίζουν.
Απο τη στήλη » ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ» του Ριζοσπαστη
Μέσα σε κλίμα καλλιέργειας προσδοκιών απ’ την κυβέρνηση για έξοδο από τα μνημόνια και ανάπτυξη, έχουν πραγματοποιηθεί σειρά «αναπτυξιακών» συνεδρίων που διοργανώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στις περιφέρειες της χώρας. Το 9ο κατά σειρά «αναπτυξιακό» συνέδριο πραγματοποιείται στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας στις 5 και 6/2/18. Διαβάστε το άρθρο »
Η απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να νομοθετήσει για λογαριασμό του κεφαλαίου νέα εμπόδια στην κήρυξη απεργίας από τα συνδικάτα, υπονομεύοντας παραπέρα το απεργιακό δικαίωμα, πρέπει να απαντηθεί οργανωμένα και με αποφασιστικότητα από την εργατική τάξη. Καθόλου τυχαία, η κυβέρνηση χτυπάει το απεργιακό δικαίωμα στο πρωτοβάθμιο επίπεδο οργάνωσης, μέσα στην επιχείρηση, εκεί δηλαδή που εκφράζονται άμεσα η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές και οι πιέσεις, αλλά και εκεί που υπάρχει η ανάγκη για πιο άμεση οργάνωση των εργαζομένων. Επομένως, ο νόμος που φέρνει η κυβέρνηση ενισχύει ευθέως την εργοδοσία, όσο κι αν τα επιτελεία της προσπαθούν να υποβαθμίσουν την εμβέλεια του νέου μέτρου, λέγοντας ότι «δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα σε σχέση με αυτό που ισχύει σήμερα». Λένε ψέματα. Η ενίσχυση της αντιαπεργιακής νομοθεσίας έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενες παρεμβάσεις, όπως η αναγνώριση του «λοκ άουτ» για λογαριασμό της εργοδοσίας, ο περιορισμός των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων για τους εκλεγμένους στα όργανα των σωματείων, αλλά και οι αποφάσεις της αστικής Δικαιοσύνης, που βγάζει παράνομες 9 στις 10 απεργίες. Στην πραγματικότητα, με το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος στα πρωτοβάθμια σωματεία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αρχίζει να «ξηλώνει» συνολικά το δικαίωμα στην απεργία, που κατακτήθηκε με αίμα από την εργατική τάξη, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος της. Είναι βέβαιο ότι στη βάση αυτής της ρύθμισης, θα υπάρξουν στο μέλλον και άλλοι περιορισμοί στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, κάτι που αποτελεί διαχρονικά ζητούμενο για το κεφάλαιο. Διαβάστε το άρθρο »
