Η απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να νομοθετήσει για λογαριασμό του κεφαλαίου νέα εμπόδια στην κήρυξη απεργίας από τα συνδικάτα, υπονομεύοντας παραπέρα το απεργιακό δικαίωμα, πρέπει να απαντηθεί οργανωμένα και με αποφασιστικότητα από την εργατική τάξη. Καθόλου τυχαία, η κυβέρνηση χτυπάει το απεργιακό δικαίωμα στο πρωτοβάθμιο επίπεδο οργάνωσης, μέσα στην επιχείρηση, εκεί δηλαδή που εκφράζονται άμεσα η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές και οι πιέσεις, αλλά και εκεί που υπάρχει η ανάγκη για πιο άμεση οργάνωση των εργαζομένων. Επομένως, ο νόμος που φέρνει η κυβέρνηση ενισχύει ευθέως την εργοδοσία, όσο κι αν τα επιτελεία της προσπαθούν να υποβαθμίσουν την εμβέλεια του νέου μέτρου, λέγοντας ότι «δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα σε σχέση με αυτό που ισχύει σήμερα». Λένε ψέματα. Η ενίσχυση της αντιαπεργιακής νομοθεσίας έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενες παρεμβάσεις, όπως η αναγνώριση του «λοκ άουτ» για λογαριασμό της εργοδοσίας, ο περιορισμός των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων για τους εκλεγμένους στα όργανα των σωματείων, αλλά και οι αποφάσεις της αστικής Δικαιοσύνης, που βγάζει παράνομες 9 στις 10 απεργίες. Στην πραγματικότητα, με το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος στα πρωτοβάθμια σωματεία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αρχίζει να «ξηλώνει» συνολικά το δικαίωμα στην απεργία, που κατακτήθηκε με αίμα από την εργατική τάξη, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος της. Είναι βέβαιο ότι στη βάση αυτής της ρύθμισης, θα υπάρξουν στο μέλλον και άλλοι περιορισμοί στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, κάτι που αποτελεί διαχρονικά ζητούμενο για το κεφάλαιο.
***
Είναι πρόκληση και κοροϊδία ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι με τη συγκεκριμένη ρύθμιση ενισχύεται η «δημοκρατία» στα συνδικάτα. Αυτοί που νομοθέτησαν τις «Ενώσεις Προσώπων», μέσω των οποίων ένα 15% των εργαζομένων μιας επιχείρησης αποφασίζει την υπογραφή συμβάσεων με μειώσεις μισθών και περικοπές δικαιωμάτων, πάει πολύ να ορίζουν το τι είναι δημοκρατικό στην προκήρυξη απεργίας. Μιλάνε για «δημοκρατία» αυτοί που φέρνουν ένα ακόμα νομοσχέδιο με διαδικασίες «φαστ – τρακ»… Και βέβαια, είναι τουλάχιστον αστείο να ισχυρίζονται ότι κυβέρνηση, εργοδοσία και τρόικα …νοιάζονται για τη μαζικοποίηση των συνδικάτων και των διαδικασιών με τις οποίες οι εργαζόμενοι αποφασίζουν απεργία, όταν διακηρυγμένος στόχος των αφεντικών είναι να ξεμπερδεύουν με την αγωνιστική δράση των συνδικάτων, ιδιαίτερα με το δικαίωμα στην απεργία, που είναι το μεγαλύτερο όπλο των εργαζομένων απέναντι στην επιθετικότητα της εργοδοσίας. Άλλωστε, ποιοι μιλούν για δημοκρατία; Αυτοί που με τους νόμους τους θωρακίζουν την εργοδοτική αυθαιρεσία στους τόπους δουλειάς. Αυτοί που στέλνουν τα ΜΑΤ να υπερασπιστούν τα εργοδοτικά συμφέροντα, όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται και διεκδικούν, όπως στην περίπτωση της πρώην «Καρυπίδης» στα Γιάννενα. Αυτοί που αναγορεύουν σε «εθνικό στόχο» την ανάκαμψη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και για την επίτευξή του τσακίζουν σαν οδοστρωτήρας ό,τι βρουν μπροστά τους από εργασιακά και άλλα δικαιώματα.
***
Στην πραγματικότητα, η ρύθμιση που φέρνει η κυβέρνηση είναι μια ακόμα παρέμβαση του κράτους στο συνδικαλιστικό κίνημα για λογαριασμό της εργοδοσίας. Τα ζητήματα της οργάνωσης της εργατικής τάξης, της λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων, της μαζικοποίησης των σωματείων, αφορούν αποκλειστικά τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό τους κίνημα. Καμιά δουλειά δεν έχει το κράτος να ανακατεύεται με τα εσωτερικά ζητήματα των σωματείων και να προσπαθεί να χειραγωγήσει τη λειτουργία τους, για να τα ενσωματώσει πλήρως στους σχεδιασμούς και στα συμφέροντα της εργοδοσίας. Σε κάθε περίπτωση, η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, νομοθετεί με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Ξέρουν ότι η απάτη της «δίκαιης ανάπτυξης», που θα ωφελεί ταυτόχρονα τους εργαζόμενους και το κεφάλαιο, έχει κοντά ποδάρια. Η καπιταλιστική κερδοφορία έχει ως προαπαιτούμενο τη σιγή νεκροταφείου, τα συνδικάτα να είναι πλήρως εναρμονισμένα με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Τα αντιλαϊκά μέτρα επεκτείνονται πολύ πέρα από την τυπική λήξη των μνημονίων και παίρνουν όλα τα μέτρα για το ενδεχόμενο να εξαντληθεί η ικανότητά τους να χειραγωγούν και να ενσωματώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Βλέπουν ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, παρά την εργοδοτική επιθετικότητα και τρομοκρατία, ξεπηδούν εστίες αντίστασης και διεκδίκησης σε κλάδους και χώρους δουλειάς. Οργανώνονται μαχητικές κινητοποιήσεις με καθοριστική συμβολή των ταξικών δυνάμεων, που παλεύουν γα την ανασύνταξη του κινήματος, τη μαζικοποίηση και τη ζωντανή λειτουργία των συνδικάτων, την οργάνωση της πάλης σε σύγκρουση με την εργοδοσία και τα κόμματά της. Γι’ αυτό παίρνουν τα μέτρα τους. Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο…
Γ.
Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Αποκαλυπτικά» του «Ριζοσπάστη» της 10ης Γενάρη 2018.
