Σταύρος Λίτσας, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας
Η συνεχής προσπάθεια οργάνωσης των εργαζομένων και ιδιαίτερα όταν αυτοί βρίσκονται στην ανεργία, η διαμόρφωση διεκδικητικού πλαισίου πάλης, η προσπάθεια αυτό να γίνεται κτήμα όσο γίνεται από περισσότερους συναδέλφους, ο αγώνας για την κάλυψη των αναγκών αυτών και των οικογενειών τους, η στήριξη και η ανάπτυξη της ταξικής αλληλεγγύης, είναι ο μόνος τρόπος να ξεπερνάμε δυσκολίες στη μάχη των Συμβάσεων.
Ετσι προσπαθούμε να δουλέψουμε στο Συνδικάτο Οικοδόμων και έχουμε κάποια αποτελέσματα. Για παράδειγμα, στην επέκταση της γραμμής 3 του ΜΕΤΡΟ είχαμε την υπογραφή ΣΣΕ, με αυξήσεις 22-35%. Εκεί οι εργοδότες αξιοποίησαν το νομικό οπλοστάσιο και ξεκίνησαν το έργο με μεροκάματα 25-30 ευρώ σε οικοδόμους, αλλά και σε άλλους εργαζόμενους, όπως χειριστές, οδηγοί, φύλακες κ.τ.λ.
Ο αγώνας διευκολύνθηκε όταν καταφέραμε να ιδρύσουμε σωματείο στο χώρο που είναι σε ταξική αγωνιστική κατεύθυνση. Αυτό ήταν το «κλειδί». Πατώντας πάνω στα οξυμένα προβλήματα, αλλά κι αξιοποιώντας συναδέλφους που είχαν προηγούμενη πείρα από την οργανωμένη πάλη σε μεγάλα έργα, με τους οποίους όμως δεν είχαμε χάσει επαφή όταν ήταν άνεργοι, καταφέραμε και συγκεντρώσαμε τον απαραίτητο αριθμό συναδέλφων και στήσαμε σωματείο. Το πρώτο σημαντικό βήμα είχε γίνει, δηλαδή η οργάνωση των εργαζομένων στον τόπο δουλειάς.
Από εκεί και πέρα, με μαζικές διαδικασίες (Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις, περιοδείες σε όλα τα πηγάδια και στο ποντίκι), η διοίκηση μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, με την καθοδήγηση του Συνδικάτου και της Ομοσπονδίας, διαμόρφωσε πλαίσιο πάλης, διεκδικώντας την υπογραφή ΣΣΕ που αφορούσε αυξήσεις κι αλλά αιτήματα, όπως η παροχή ενός κουτιού γάλα για όσους δουλεύουν στις σήραγγες, ατομικά μέτρα προστασίας, μέτρα υγιεινής και ασφάλειας κ.ά.
Εως την υπογραφή της σύμβασης δόθηκε η μάχη κλιμακώνοντας τον αγώνα και αξιοποιώντας όλα τα όπλα που είχαμε, από στάσεις εργασίας, κινητοποιήσεις, απεργίες, με την ενεργό συμμετοχή των συναδέλφων, την πλήρη ενημέρωση έπειτα από κάθε συνάντηση και την αναδιαμόρφωση των επόμενων βημάτων. Η συμμετοχή ήταν καθολική, ακόμα και το ποντίκι σταματούσε, που αν σταματήσει χρειάζονται κάποιες ώρες για να ξαναπάρει μπροστά, αλλά κι αν μείνει πολλές ώρες αμετακίνητο, υπάρχει κίνδυνος να «κάτσει» από το βάρος κι αυτό σημαίνει επιπλέον δυσκολίες για την επαναλειτουργία του.
Επειτα από τέσσερις μήνες αγωνιστικών διεκδικήσεων και διαπραγματεύσεων, καταφέραμε να υπογραφεί ΣΣΕ με αυξήσεις και την κάλυψη και των υπόλοιπων αιτημάτων. Δεν καταφέραμε η σύμβαση να καλύπτει και τους εργαζόμενους των υπεργολάβων που είναι και οι περισσότεροι, ακριβώς γιατί δεν ισχύει η υποχρεωτικότητα και οι συγκεκριμένοι δεν έρχονταν καν για διαπραγμάτευση.
Τώρα είμαστε σε περίοδο όπου πάμε για υπογραφή νέας σύμβασης και παλεύουμε όχι μόνο για αυξήσεις, αλλά να αγκαλιάσει η σύμβαση το σύνολο των εργαζομένων, δηλαδή τους εργάτες στην κοινοπραξία και τους εργαζόμενους των εργολάβων, που μέχρι τώρα δεν έχουμε καταφέρει να ενταχτούν στη σύμβαση.
