Εχοντας στην πλάτη μία 10ετία κρίσης και των συνεπειών αυτής, έχουμε καθήκον να βγάλουμε κρίσιμα συμπεράσματα για τη συνέχεια και το μέλλον του εργατικού κινήματος, από τη δική μας σκοπιά, από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων.

Στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, που πραγματοποιήθηκε το Νοέμβρη του 2016 και στην οποία συμμετείχαν εκατοντάδες σωματεία μετά από μαζικές διαδικασίες, αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων, εκτιμήσαμε την κατάσταση και βάλαμε καθήκοντα για την ανασύνταξη του κινήματος.

Η ανασύνταξη δεν είναι ένα πουκάμισο αδειανό, έχει περιεχόμενο. Οι ταξικές δυνάμεις, τα Σωματεία, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δίνουν καθημερινή αδιάκοπη μάχη με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, το κράτος και την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη για να οργανωθούν οι εργάτες, για να έρθει η νέα βάρδια της εργατικής τάξης στο σπίτι της, στα σωματεία, να ζωντανέψουν τα Διοικητικά Συμβούλια, να παρεμβαίνουν για κάθε πρόβλημα που αφορά την εργατική τάξη, στο εργοστάσιο, στη γειτονιά, στην πάλη για να μπουν μπροστά οι δικές μας ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων. Να εκφραστεί η αλληλεγγύη, σε όποιον αγωνίζεται, στον άνεργο, στον πρόσφυγα. Να ξεπεραστούν εμπόδια και δυσκολίες που βάζουν ο αντίπαλος και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, για την αλλαγή των συσχετισμών και κυρίως για τον προσανατολισμό, για να απαλλαγούν οι εργατικές οργανώσεις από τον θανάσιμο εναγκαλισμό με την εργοδοσία και το κράτος, τον «κοινωνικό εταιρισμό», που οδήγησε τα συνδικάτα στην απαξίωση, στην απομάκρυνση των νέων εργαζομένων.

Με όπλο αυτές τις αποφάσεις παλεύουμε καθημερινά για να ξεπεράσουμε αδυναμίες και εμπόδια. Ετσι, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, πήραμε μεγάλες πρωτοβουλίες, για την Κοινωνική Ασφάλιση, για την αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με τις 536 αποφάσεις σωματείων και τη μεγάλη κινητοποίηση με αίτημα τη νομοθέτηση της πρότασής μας. Πήραμε πρωτοβουλίες για την προστασία των ανέργων, των προσφύγων, για την έκφραση αλληλεγγύης που ξεπέρασε τα όρια της χώρας, όπως έγινε πρόσφατα με τους πυρόπληκτους στο Μάτι και την ανιδιοτελή, με αυταπάρνηση δουλειά των συνδικάτων και του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου – Ανατολικής Αττικής να οργανώσουν υποδειγματικά την αλληλεγγύη στην κατεστραμμένη περιοχή, να συμβάλουν με την πείρα τους στην οργάνωση των πυρόπληκτων για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

Είμαστε το πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης που σπρώχνει με τις μεγάλες πρωτοβουλίες του τα πράγματα προς τα μπρος. Το «αν δεν ήταν το ΠΑΜΕ, δεν θα υπήρχε τίποτα» είναι η αντικειμενική πραγματικότητα που εκφράζει ο εργαζόμενος στο χώρο δουλειάς, βλέποντας ποιος παλεύει πραγματικά για τα δικά του συμφέροντα.

Ετσι συνεχίζουμε, με αποφασιστικότητα και πείσμα, με τη νέα πρωτοβουλία για την απεργία στις 8 Νοέμβρη. Μία απεργία από τα «κάτω», βάζοντας μπροστά τις δικές μας ανάγκες. Οι δεκάδες αποφάσεις Σωματείων, Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων δείχνουν ότι η απεργία θα έχει τη δυναμική να δώσει απάντηση στην κοροϊδία της κυβέρνησης, απάντηση ότι οι εργάτες θα επιβάλουν το δίκιο τους με τον μοναδικό σίγουρο δρόμο, αυτόν της ταξικής πάλης.

Στον αντίποδα αυτής της προσπάθειας βρίσκεται η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία έχει σαφή προσανατολισμό τη στήριξη της αστικής τάξης, της «ανταγωνιστικότητας», του «κοινωνικού εταιρισμού».

Είναι οι γνωστές απαξιωμένες δυνάμεις στη συνείδηση των εργατών. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που την 1η Μάη ούτε οι αστικές εφημερίδες δεν μπόρεσαν να κρύψουν τη γύμνια τους με τους 92 ανθρώπους στην απεργιακή τους συγκέντρωση ή την εικόνα εκφυλισμού των λίγων δεκάδων στην πανεθνική μέρα δράσης που οι ίδιοι προκήρυξαν για τις 30 Μάη.

Το να μιλάμε σήμερα για 5η φάλαγγα μέσα στο κίνημα είναι λίγο, γιατί οι άνθρωποι δεν δουλεύουν απλώς υπονομευτικά, αλλά ανοιχτά ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης με περίσσιο θράσος.

Τελευταίες πράξεις της άθλιας στάσης τους είναι οι εξής:

— Η αμέριστη στήριξη στον εργοδότη – «συνδικαλιστή» Δ. Καραγεωργόπουλο, που τον έχουν και τον καμαρώνουν ως υπεύθυνο Δημοσίων Σχέσεων.

— Η απρόκλητη στήριξη της νοθείας που έχουν αναπτύξει σε μία σειρά από Σωματεία και Εργατικά Κέντρα, με σκοπό τον έλεγχο των συσχετισμών, και η επίθεση στο ΠΑΜΕ, στους συνδικαλιστές που ξεσκεπάζουν την παρασιτική τους δράση μέσα στα όργανα του κινήματος.

— Η προφανής στήριξη του νόμου Βρούτση – Αχτσιόγλου, αφού, κατά τα λεγόμενά τους… «δεν συντρέχει λόγος απεργίας»!

— Το πιο σαφές μήνυμα που πέρασαν από την τελευταία μνημειώδη ανακοίνωσή τους είναι ότι θα στηρίξουν κάθε προσπάθεια επιχειρήσεων να διασώσουν με όρους «οικονομικής βιωσιμότητας» τις θέσεις εργασίας… Κάνουν σαφές ότι θα είναι με τα αφεντικά. Αυτό απέδειξαν και με τη μη στήριξη του αγώνα των εργατών στην «Cosco» και σε μια σειρά από άλλους χώρους όπου στηρίζουν με νύχια και δόντια τα συμφέροντα των εργοδοτών.

— Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κρύφτηκαν όταν η κυβέρνηση έβαζε χέρι στο δικαίωμα της απεργίας.

— Για τις αστικές συγκοινωνίες, που ξεπουλάει η κυβέρνηση, δεν έκαναν τίποτα, ούτε η ΓΣΕΕ ούτε οι δυνάμεις που συστρατεύονται στη λογική τους και ελέγχουν τα σωματεία των αστικών συγκοινωνιών.

Αυτή η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει ονοματεπώνυμο: Τις παρατάξεις των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ, όπου με μοιρασμένους ρόλους παίζουν το παιχνίδι «και τα σκυλιά δεμένα»... Ομως, έχουν μπλέξει, γιατί εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ!

Το πώς θα στηριχτεί η απρόσκοπτη ανάπτυξη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων στη «μεταμνημονιακή» Ελλάδα είναι μία σοβαρή «εργολαβία» για τους εργατοπατέρες. Για να υπηρετηθεί αυτή η «δουλειά» απαραίτητη είναι η ακλόνητη διαμόρφωση των συσχετισμών. Η εργατική αριστοκρατία που είχε διαμορφωθεί και στήριζε με κουκιά στις πρώην ΔΕΚΟ, σήμερα δεν είναι αρκετή.

Η νοθεία είναι η μία πλευρά της προσπάθειας, που συνεπικουρείται από αποφάσεις δικαστηρίων και καταστολή. Η άλλη πλευρά είναι τα «συνδικάτα» που στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις η εργοδοσία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την «Ενωση Υπαλλήλων Εμπορίου Τροφίμων και Σούπερ Μάρκετ Αθηνών», όπου το εργοδοτικό ψηφοδέλτιο είναι απαρτισμένο απευθείας από διευθυντικά στελέχη και μάνατζερ, ενώ η εργοδοσία χρησιμοποιεί κάθε τρόπο για να «διασφαλίζει» την ψήφισή του από τους εργαζόμενους…

Αποδεικνύεται από τα παραπάνω ότι ο καβγάς δεν γίνεται για τις καρέκλες και για τα κουκιά, δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Είναι ζωτικής σημασίας για το εργατικό κίνημα η απαλλαγή του από τον εργατοπατερισμό, από τις δυνάμεις εκείνες που έχουν γαντζωθεί στα συνδικάτα κάνοντας καριέρα εργατοπατέρα με το αζημίωτο, ή εκτελούν αποστολή εξυπηρέτησης της γραμμής υποταγής της εργατικής τάξης.

Αυτή η προσπάθεια για απαλλαγή μια και καλή από τον παρασιτισμό, από τους εργοδότες και τους εκπροσώπους τους στα όργανα του εργατικού κινήματος, είναι υπόθεση του κάθε τίμιου συνδικαλιστή, κάθε εργάτη και εργάτριας που έχει βγάλει συμπεράσματα όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και πολύ πριν.

Σε αυτόν τον αγώνα για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, με αυτά τα χαρακτηριστικά που τέθηκαν παραπάνω, χωράνε όλοι όσοι λένε ότι δεν πάει άλλο, ότι κάτι πρέπει να γίνει για να απαλλαγούμε από αυτούς που μετέτρεψαν τα συνδικαλιστικά όργανα σε επιχειρήσεις, σε οικογενειακές μπίζνες με κέρδος την εργασιακή αποκατάσταση «ημετέρων».

Το πουλόβερ έχει ξεκινήσει να ξηλώνεται, στην Πάτρα, στην Κοζάνη, στην Κατερίνη, στα Τρίκαλα, στη Φθιώτιδα, στην Καβάλα κ.α. Θα μας βλέπουν και στον ύπνο τους όλοι όσοι μεθοδεύουν ενέργειες που μετατρέπουν τα συνδικάτα σε μηχανισμούς παραγωγής νοθείας και σε εταιρείες.

Απάντηση για τη στάση τους οι εργατοπατέρες θα πάρουν στις 8 Νοέμβρη, όπου οι εργάτες θα πάρουν την υπόθεση της απεργίας στα χέρια τους, σε κάθε κλάδο, σε κάθε βιομηχανική ζώνη θα ακουστεί δυνατά το «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες».