Συνέντευξη στον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» παραχώρησε ο Θανάσης Γκώγκος, μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ και της διοίκησης της ΟΙΥΕ, με αφορμή τις εξελίξεις στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων.
Η συνέντευξη έχει ως εξής:
— Από διάφορες πλευρές, η μάχη που εξελίσσεται μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα παρουσιάζεται σαν μια «μάχη μηχανισμών», «ξένη στους εργαζόμενους και τις αγωνίες τους» κ.λπ. Ποια είναι τελικά η σημασία και το πραγματικό περιεχόμενό της;
— Ο αγώνας που έχει τραβήξει βλέμματα εργαζομένων τους τελευταίους μήνες αφορά συνολικά την εργατική τάξη. Είναι μάχη ώστε οι εργατικές οργανώσεις, τα συνδικάτα των εργατών, να αγωνίζονται για τα συμφέροντά τους, να βάζουν μπροστά τις ανάγκες των εργαζομένων και να μην εξελιχθούν σε μηχανισμούς υποταγής στην εργοδοσία. Σε αυτήν την κατεύθυνση δόθηκε μάχη για την ανάδειξη καραμπινάτων φαινομένων νόθευσης της εργατικής βούλησης από τη συντονισμένη και αναβαθμισμένη παρέμβαση της εργοδοσίας, σε συνδυασμό με τα όργια νοθείας.
Από πολύ νωρίς και ξεκινώντας από τις υποτιθέμενες εκλογές στον εργοδοτικό μηχανισμό των σούπερ μάρκετ στην Αθήνα, είχαμε ξεχωρίσει ως βασικό θέμα αιχμής και σύγκρουσης την απροσχημάτιστη παρέμβαση της εργοδοσίας, με φυσική παρουσία των ανθρώπων της μέσα στις γραμμές των σωματείων. Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια στις απειλές, στους εκβιασμούς που ασκούσαν ενιαία τα διευθυντικά στελέχη επιχειρηματικών ομίλων, που σε πλήρη συνεννόηση με τους ανθρώπους της συνδικαλιστικής μαφίας πίεζαν τους εργαζόμενους να προσέρχονται σε «αρχαιρεσίες» και να ψηφίζουν «golden boys», προϊσταμένους, να τους εκλέγουν στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αυτή η δράση οδήγησε να ανοίξει η «βεντάλια» της εργοδοτικής παρέμβασης συνολικά, με κραυγαλέες περιπτώσεις, όπως του γνωστού συνδικαλιστή – εργοδότη Καραγεωργόπουλου, πρώην προέδρου της ΟΙΥΕ και υπεύθυνου του γραφείου Τύπου της ΓΣΕΕ. Το όνομά του βρέθηκε αναμεμειγμένο σε 4 επιχειρήσεις, τις οποίες συνεχίζει και αξιοποιεί παρά τις προσχηματικές παραιτήσεις και τις άγαρμπες αλλαγές στις μετοχικές συνθέσεις που πραγματοποίησε το τελευταίο διάστημα!
Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια στην παρουσία προέδρων ΑΕ και μελών ΔΣ επιχειρηματικών ομίλων που βρέθηκαν στις λίστες ψηφισάντων, ήταν αντιπρόσωποι σε συνέδρια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που έσκασε ως θέμα μέσα στους μήνες αυτής της σύγκρουσης και προκάλεσε την οργή των εργαζομένων ήταν η διευθύντρια των «Μy Market» που καλούσε τους εργαζόμενους να χαμογελούν για 300 ευρώ, όντας μέλος και ψηφίζοντας στο εργοδοτικό μόρφωμα που βγάζει 62 αντιπροσώπους για την ΟΙΥΕ και αλλοιώνει συνολικά τους συσχετισμούς μέχρι τη ΓΣΕΕ. Τέτοια «σωματεία» και τέτοιες διαδικασίες αξιοποιούσε η συνδικαλιστική μαφία για να θεμελιώνει καλύτερα το συνδικαλισμό ως μορφή χειραγώγησης και οι ίδιοι να διατηρούν τη συνδικαλιστική τους επιβίωση.
Αυτή λοιπόν η μάχη που ξεκίνησε τα τελευταία τρία χρόνια και κορυφώθηκε στα προγραμματισμένα συνέδρια των συνδικαλιστικών οργανώσεων δεν ήταν για τις καρέκλες, δεν ήτανε μάχη για τα «κουκιά», αλλά για το χαρακτήρα και τον προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
— Σε όλο αυτό το διάστημα, ποια είναι η πείρα από τη στάση κάθε δύναμης σε αυτήν την αντιπαράθεση;
— Όλη αυτή η σημαντική μάχη δεν θα ήταν δυνατή, δεν θα ακουμπούσε ευρύτερα τους εργαζόμενους, αν δεν έμπαιναν μπροστά το ΠΑΜΕ και οι δυνάμεις που συσπειρώνονται σε αυτό, αν δεν άνοιγε σε αρκετούς χώρους δουλειάς η συζήτηση με τίμιους συνδικαλιστές, που μπορεί να διατηρούσαν διαφωνίες με τις θέσεις μας, αλλά αηδίαζαν με τα έργα και τις πρακτικές της συνδικαλιστικής μαφίας.
Η δράση αυτή αποκάλυψε και από άλλο δρόμο τους δύο διαφορετικούς κόσμους που συγκρούονται συνολικά, αλλά και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Η επίθεση που δέχτηκαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ από την κυβέρνηση, από όλα τα κόμματα των μνημονίων έως και τις οργανώσεις του διεθνούς εργατοπατερισμού, επιχειρούσε να βαφτίσει «τραμπούκους» τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους, την ίδια ώρα που παρουσίαζε τους πραγματικούς τραμπούκους ως… εκπροσώπους των εργαζομένων και τάχα δημοκράτες! Τα φιλοκυβερνητικά και άλλα ΜΜΕ χαρακτήριζαν «εκφυλιστικές εικόνες» τις εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στον εκφυλισμό.
Πρέπει να θυμηθούμε τι έγραφε π.χ. πριν από δύο μήνες η κυβερνητική «Αυγή» για τη μη πραγματοποίηση του συνεδρίου της ΟΙΥΕ. Έγραφε πως: «Η κίνηση του ΠΑΜΕ φαίνεται αρκετά στοχευμένη, καθώς εκτός συνεδρίου της ΓΣΕΕ θα βρεθούν μεγάλοι κλάδοι εργαζομένων από το χώρο του εμπορίου και των τροφίμων. Συμπτωματικά, οι χώροι με ενεργούς συνδικαλιστές, πραγματικές διαπραγματεύσεις»… Εμείς σήμερα έχουμε να τους πούμε το εξής: Να τους χαίρονται! «Αυτή η στάνη τέτοιο γάλα βγάζει».
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε τις ικεσίες σύσσωμης της συνδικαλιστικής μαφίας, που ζητούσε οι εικόνες με την Αστυνομία, με ΜΑΤ, ΕΚΑΜ και ασφαλίτες, που είδαμε σε μια σειρά Εργατικά Κέντρα της χώρας να έρθουν και στα συνέδρια της ΟΙΥΕ και της ΓΣΕΕ! Δεν τους έφτανε όμως η κρατική καταστολή. Ήθελαν να δέσουν από παντού το γάιδαρό τους απέναντι στους «εχθρούς» εργάτες. Γι’ αυτό τόλμησαν να φέρουν ποινικούς, μπράβους και ανθρώπους της νύχτας προκειμένου να επιβάλουν τους εργοδότες μέσα στα σωματεία!
Πρέπει να θυμίσουμε στους εργαζόμενους, διότι αυτά έχουν καταγραφεί, πως ο αγώνας για συνδικάτα εργατών και όχι των εργοδοτών έκανε τη ΓΣΕΕ και τον τέως πρόεδρό της να μιλούν για… «απαράδεκτες πρακτικές που οδήγησαν σε σοβαρή παραβίαση της συνδικαλιστικής ελευθερίας» από «μια μειοψηφούσα σταλινική φράξια». Βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής, που τόσο με ανακοινώσεις όσο και με δηλώσεις του Μιχαλολιάκου πήρε θέση υπέρ της συνδικαλιστικής μαφίας.
Δεν περιμέναμε τη Δικαιοσύνη για να δικαιωθούμε για όσα έχουν δει τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια. Την οργή και το δίκιο το βλέπαμε στα μάτια των συναδέλφων μας, που έφερναν συνεχώς τις καταγγελίες των πιέσεων από τα διευθυντικά στελέχη και την εργοδοσία. Κάποια από όλα αυτά τα στοιχεία αθροίστηκαν σε ένα κείμενο 90 σελίδων που τελικά ακόμα και το δικαστήριο δεν μπόρεσε να τα αγνοήσει, κάνοντας πλήρως δεκτή την αίτηση της ΔΑΣ στην ΟΙΥΕ, που ζητούσε την αποβολή των Καραγεωργόπουλου – Βασιλόπουλου – Κυριακούλια από το ΔΣ της Ομοσπονδίας και υιοθετώντας στο σύνολό της τα μέλη που προτείναμε.
Σήμερα, ενιαία αυτές οι δήθεν ανεξάρτητες και ακομμάτιστες δυνάμεις, πέρα από το κλαψούρισμα, έχουν το θράσος να διαμαρτύρονται και να λένε πως δεν στηρίχτηκαν από την κυβέρνηση και συνολικά από το πολιτικό σύστημα, όταν όλοι μαζί ήταν αγκαζέ στα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης μέχρι και σήμερα. Αυτό πιστοποιείται από τις συναντήσεις των τελευταίων μηνών που έκαναν όλοι μαζί, αλλά και ξεχωριστά με τα κόμματά τους και με υπουργούς, αντλώντας ξεκάθαρη στήριξη.
— Πώς θα συνεχίσουν οι ταξικές δυνάμεις τη μάχη από εδώ και πέρα;
— Το επόμενο διάστημα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα συνεχίσουν πιο πεισμωμένες, χωρίς να κάνουν πίσω ούτε εκατοστό, τη μάχη ώστε να απαλλαγεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα από τους ανθρώπους της εργοδοσίας και τους εργοδότες. Είναι μάχη διαρκής, που δεν περιορίζεται σε μία στιγμή, καθώς η προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος υπήρχε πάντα και θα υπάρχει από τις κυβερνήσεις και τους επιχειρηματικούς ομίλους, καθώς μάλιστα κλιμακώνεται η αντεργατική επίθεση.
Σήμερα χρειάζεται εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σε ταξική κατεύθυνση, να είναι σταθερά στη μάχη, έτοιμο, πάνοπλο, με ταξική γραμμή, που θα αξιοποιεί κάθε μορφή πάλης ώστε να μπορεί ολοκληρωμένα να αντιμετωπίζει σε κάθε περίοδο τους επιχειρηματικούς ομίλους και το πολιτικό προσωπικό τους. Κίνημα που μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων θα βρίσκεται ζωντανά μέσα στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς, χωρίς συναλλαγές με την εργοδοσία, χωρίς αυτή να παρεμβαίνει στην εσωτερική δημοκρατία των συνδικάτων, στις συλλογικές τους διαδικασίες.
Αυτή η μάχη βρίσκεται σε εξέλιξη και στην ίδια ρότα θα συνεχίσουμε να τραβάμε, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά μας τον επόμενο μήνα. Οι ανάγκες των εργαζομένων δεν μπορούν να περιμένουν λύση από σωτήρες που ορκίζονται πίστη στο σύστημα της εκμετάλλευσης, είτε αυτές βρίσκονται σε πολιτικό είτε σε συνδικαλιστικό επίπεδο.
