Η «New Star» παρουσιάζει από 31 Μάρτη στους κινηματογράφους, το αριστούργημα των Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – Τζέραρντ Σόιμαν, «Το Λευκό Πραξικόπημα». Ένα ντοκιμαντέρ για το πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοσέτ εναντίον του προέδρου της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε το Σεπτέμβρη του 1973. (Δείτε εδώ το Trailer)
«Το Λευκό Πραξικόπημα» ερευνά όλα τα γεγονότα που οδήγησαν στο σαμποτάρισμα της πορείας της κυβέρνησης Αλιέντε και την ανατροπή της δημοκρατίας: τις ενορχηστρωμένες μεθόδους της CIA και της ντόπιας αντίδρασης για να επιτευχθεί ένα «λευκό πραξικόπημα» με την κινητοποίηση τυχόν δυσαρεστημένων μερίδων του λαού.
Εκμεταλλευόμενοι ορισμένα οικονομικά προβλήματα, αλλά και λάθη της κυβέρνησης, οι εγκέφαλοι της αντίδρασης άρχισαν ένα πόλεμο φθοράς με την απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών αυτοκινήτων που πάγωσε τις μεταφορές, την τεχνητή έλλειψη τροφίμων, τις ουρές στα καταστήματα ή τις «διαδηλώσεις της κατσαρόλας» (ευπρεπείς νοικοκυρές κατέβαιναν με τα κατσαρολικά τους στους δρόμους και διαδήλωναν κατά της κυβέρνησης). Όταν όμως όλο αυτό το σχέδιο απέτυχε και ο Αλιέντε βγήκε ενισχυμένος στις εκλογές, δεν έμεινε παρά η έσχατη λύση: το αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα.
Οι Χαϊνόφσκι και Σόιμαν αποτελούν ένα αχώριστο ντουέτο Γερμανών κινηματογραφιστών που έφεραν μια νέα αντίληψη στο πολιτικό ντοκιμαντέρ. Η μέθοδός τους στηρίχτηκε στην κατάχρηση της εμπιστοσύνης των πολιτικών αντιπάλων τους και στα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ γύρω από τις κτηνωδίες του ιμπεριαλισμού. Οι ταινίες τους είναι κατά κανόνα υποδείγματα ντοκιμαντέρ, με ιδιαίτερα επεξεργασμένο μοντάζ.
Από τη συνεργασία τους προέκυψαν πάνω από 70 ντοκιμαντέρ αποσπώντας αμέτρητα βραβεία. Από την πληθώρα των ταινιών τους αναφέρουμε τις: «Ο πόλεμος με τις μούμιες», «Η Χιλή μετά το πραξικόπημα», «Το λευκό πραξικόπημα», «Ενός λεπτού σκοτάδι δε μας τυφλώνει», «Μπάυ Μπάυ Χουήλα», «Πιλότοι με πυτζάμα», «Ομολογίες ενός δολοφόνου», «Το πρώτο ρύζι», «Το νησί του διαβόλου», «Κομάντο 52» κ.ά.
Λίγα λόγια για την ταινία
Το ντουέτο των Γερμανών σκηνοθετών Χαϊνόφσκι και Σόιμαν εφάρμοσε ιδιαίτερες μεθόδους έρευνας για να ολοκληρώσει αυτήν την ταινία, που αγγίζουν τα όρια του κινηματογραφιστή-αντάρτη-ντετέκτιβ-ηθοποιού, αφού ένα μεγάλο μέρος του υλικού έχει κινηματογραφηθεί είτε κρυφά, είτε ξεγελώντας τις χουντικές αρχές για την ιδιότητα ή τα ιδεολογικά πιστεύω των σκηνοθετών.
Δεν ακολουθούν ένα στείρο διδακτισμό, αλλά προσπαθούν να αναπτύξουν όσο γίνεται πιο διαλεκτικά τα επιχειρήματά τους, μέσα από το πλούσιο υλικό που έχει στη διάθεσή τους και την αντιπαράθεση του ιστορικού παρελθόντος της Χιλής με τις μέρες της κυβέρνησης Αλιέντε και εκείνες που θ’ ακολουθήσουν το πραξικόπημα της χούντας.
«Στην αρχή του 1973», λέει ο Χαϊνόφσκι σε μια συνέντευξή του, «αποφασίσαμε να επεξεργασθούμε αυτό που συνέβαινε στη Χιλή στον τρίτο χρόνο της κυβέρνησης Αλιέντε. Προσπαθούμε πάντα να πλησιάσουμε τα μεγάλα θέματα της εποχής μας σαν κομουνιστές κινηματογραφιστές. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πλησιάσουμε την πραγματικότητα μέσα σε όλη της την περιπλοκότητα, ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με το φίλο, αλλά και με τον εχθρό, τον ταξικό εχθρό.
Και γιατί λοιπόν η Χιλή; Γιατί εκείνο τον καιρό υπήρχε διαδεδομένη μια απατηλή εικόνα για τη χώρα, που δεν έδειχνε τις αντίθετες δυνάμεις που δούλευαν για την ανατροπή της δημοκρατίας. Ακολουθώντας τη δικιά μας γραμμή, θελήσαμε να βάλουμε μπροστά στα μάτια των συντρόφων μας, αυτές τις δυνάμεις που έμελλαν στις 11 Σεπτέμβρη ν’ αναποδογυρίσουν το ποτήρι με το γάλα.
Έτσι γεννήθηκε το ερώτημα: πώς να τις δείξουμε; Πώς να φτάσουμε πλάι στους ανθρώπους αυτούς που αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις της αντίδρασης; Το σημαντικό σ’ αυτή τη περίπτωση πιστεύουμε ότι είναι να εκμεταλλευτεί κανείς μια ιστορική κατάσταση, όπου αυτά τα πρόσωπα είναι έτοιμα να εκφραστούν, να αυτοπαρουσιαστούν. Αυτή η ευκαιρία παρουσιάστηκε στη Χιλή το Μάρτη του 1973 και εμείς πήγαμε εκεί.
Στις 4 Μάρτη έγιναν οι τελευταίες εκλογές. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ενδιαφέρονταν για τον Αλιέντε, έτσι οι αντιπρόσωποι των αντιδραστικών κομμάτων, οι μούμιες, ήταν αληθινά κατευχαριστημένοι που έπεσαν πάνω σ’ Ευρωπαίους που έδειχναν κάποιο ενδιαφέρον για ό,τι έλεγαν. Δεν χρειαζόταν καν να τους πείσουμε να τα ξεράσουν όλα, μιλούσαν καμιά φορά πιο πολύ ακόμη και απ’ όσο θέλαμε».
