«Κατ’ άλλους είμαι γέννημα της ηρωίδας Χίου και λέγουν πως εξ ευγενούς κατάγομαι στοιχείου, πλην άλλοι παραδέχονται πατρίδα μου τη Σύρον και άλλοι περισσότεροι τη νήσον των Κυθήρων. Αλλά εγώ επιθυμώ να είμαι πάντα Χιώτης».
Ο Γ. Σουρής κάνει την εμφάνισή του στο λογοτεχνικό χώρο της εποχής εκείνης με την ποιητική Συλλογή του «Λυρικά τραγούδια», που δημοσιεύτηκε στα 1873, όταν ήταν εικοσάχρονος ακόμα. Τρία χρόνια αργότερα, θα εκδώσει τη Συλλογή «Τα τραγούδια μου» και στα 1878 το έργο του «Λόγοι Φιλιππικοί Θεοδώρου Δεληγιάννη» που θεωρείται και η πρώτη πολιτική σάτιρά του. Στη συνέχεια, στα 1880, κυκλοφορεί τα ποιήματά του «Αποκριάτικα» και το ποίημά του «Ο Ρωμηός», που μέσα από τους στίχους του ξεπηδούσε ο «Νεοέλληνας» της εποχής εκείνης, με όλα τα προτερήματα και ελαττώματά του και διαβάστηκε πολύ.
»Τελικά παίρνει την απόφαση και βγάζει μόνος του, στις 2 Απρίλη του 1883, τη βδομαδιάτικη σατιρική εφημερίδα «Ο Ρωμηός». Μέσα στις σελίδες αυτής της εφημερίδας, ο Γ. Σουρής σατίριζε έμμετρα όλα τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα της εποχής, τους πολιτικούς, τα διάφορα δημόσια πρόσωπα, ακόμα κι αυτό το παλάτι και τη βασιλική οικογένεια, και έτσι πληροφορούσε και ενημέρωνε το λαό. Συνάμα, με το διάλογο ανάμεσα στον Φασουλή και τον Περικλέτο, τους δυο τύπους που είχε επινοήσει, έκανε τις έμμετρες σατιρικές αναφορές του στον Νεοέλληνα και την κριτική του για τις αντιλήψεις του και τη νοοτροπία του. Ο Γ. Σουρής με την εφημερίδα του «Ο Ρωμηός» είχε κατακτήσει το λαό, που τον αγάπησε και τον διάβασε όσο κανέναν άλλο ποιητή ή λόγιο, υποστηρίζει ο Γρυπάρης. Η δουλιά του Γ. Σουρή εκτιμήθηκε απ’ όλους παρ’ όλο που η σάτιρά του ήταν τσουχτερή και καυστική. Κι αυτό γιατί ήταν άδολη, ευγενική, κι αθώα, ακόμα και γι’ αυτούς τους επικριτές του.
»Ακούραστος δουλευτής του στίχου και εραστής της Μούσας, παράλληλα με την εφημερίδα, «Ο Ρωμηός» θα γράψει πολλά ποιήματα και διάφορα θεατρικά έργα που τα παίζανε τα θέατρα με επιτυχία και μεταφράσεις όπως την κωμωδία «Νεφέλες» του Αριστοφάνη.
»Το έργο του Γ. Σουρή – όπως κι ο ίδιος – ήταν ταυτισμένο με τον ελληνικό λαό κι εκφράζει την ψυχή, το πνεύμα, την ιδιοσυγκρασία και το χαρακτήρα του απλού ανθρώπου, γι’ αυτό κι εκτιμήθηκε τόσο πολύ από τον ελληνικό λαό. Ο Γ. Σουρής όπως κι ο Αριστοφάνης της αρχαιότητας έμεινε στο είδος του ανεπανάληπτος. Ο ποιητικός λόγος του κι η στιχουργική τέχνη του είχαν μια ιδιαιτερότητα.
Ο Γ. Σουρής έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στις 26 Αυγούστου στα 1919, αφήνοντας ένα έργο που ο Γρ. Ξενόπουλος έγραφε πως «είναι όγκος, γίγαντας, βουνό»».
Αποσπάσματα από το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του Σταύρου Καλφιώτη «Πνευματικοί Δημιουργοί» εκδόσεις «Αθήνα».
«Βάλετε φόρους βάλετε εις την πτωχή μας ράχη
ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα (…)
Του κρέατός μας κόβετε καμμιά παχειά λωρίδα
και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα»
(Γεώργιος Σουρής , 1883)
http://www.rizospastis.gr
